Οι Χριστιανοί στη Μέση Ανατολή. Ποιο το μέλλον τους; Μια επίκαιρη παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου Κύπρου, από τον Απρίλιο του 2015 στον Αύγουστο του 2020.

Οι Χριστιανοί στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής διέρχονται κρίσιμους καιρούς. Η επικράτηση ακραίων φονταμενταλιστικών στοιχείων άλλων θρησκειών στην περιοχή, θέτει σε άμεσο κίνδυνο την παραμονή των Χριστιανών στις αρχαίες κοιτίδες τους. Καθημερινά χώροι λατρείας των Χριστιανών καταστρέφονται

, οι χριστιανικές περιουσίες βιαιοπραγούνται και τα στοιχειώδη Ανθρώπινα Δικαιώματα και Θρησκευτικές Ελευθερίες των Χριστιανών καταπατούνται. Οι Χριστιανοί εξωθούνται με τον τρόπο αυτό σε εκπατρισμό. Ήδη χιλιάδες Χριστιανών εγκατέλειψαν τις αρχαίες κοιτίδες τους, και έχουν γίνει πρόσφυγες σε διάφορα μέρη της γης.  

Οι Χριστιανικοί πληθυσμοί, διαφόρων δογμάτων, από την Αίγυπτο μέχρι τη Συρία και από τον Λίβανο μέχρι το Ιράκ, αριθμούσαν μέχρι το 1948 περίπου το 20% του συνολικού πληθυσμού. Σήμερα, ένεκα των συνεχιζόμενων πράξεων βίας, των εντάσεων και των εχροπραξιών, του θρησκευτικού φανατισμού και των θρησκευτικών διακρίσεων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής,  ο αριθμός τους υπολογίζεται, πλέον, περίπου στο 6%. Ο αριθμός αυτός συνεχίζει, δυστυχώς, να μειώνεται.

Στα πλαίσια του γενικότερου ενδιαφέροντος της Εκκλησίας της Κύπρου για την πιο πάνω κατάσταση, η Α.Μ. ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομος, συμμετέχει στο Διεθνές Συνέδριο με θέμα: «ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ. ΠΟΙΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥΣ;», που πραγματοποιεί η κοινότητα του  του Αγίου Αιγιδίου από τις 29 μέχρι τις 30 Απριλίου 2015, στο Μπάρι της Ιταλίας. Στόχος του εν λόγω Συνεδρίου, είναι να αναδείξει την τραγική κατάσταση των Χριστιανών της Μέσης Ανατολής. Στο Συνέδριο συμμετέχουν Προκαθήμενοι και Εκπρόσωποι Εκκλησιών, Υπουργοί Εξωτερικών καθώς και διάφορες άλλες προσωπικότητες.

Η Α.Μ. ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομος στο χαιρετισμό του τόνισε την ανάγκη να εστιαστεί η προσοχή όλων στην κατάσταση των Χριστιανών στην ευαίσθητη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Θρησκευτικοί και Πολιτικοί Ηγέτες πρέπει να αφουγκραστούν τα μηνύματα των λαών για Θρησκευτική Ελευθερία και σεβασμό των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, και την ανάγκη να σταθούν δυναμικά έναντι σε καθεστώτα, τα οποία στην αγωνία τους να επιβιώσουν, σκορπούν το θάνατο, τη βία και τον τρόμο στους λαούς και καταστρέφουν κάθε ανάμνηση ιστορικής και θρησκευτικής παρουσίας των Χριστιανών στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

 

Ακολουθεί ο Χαιρετισμός της Α.Μ. του Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ. κ. Χρυσοστόμου

 

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ Α.Μ. ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ
κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΜΕ ΘΕΜΑ
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ. ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥΣ;»

 

Αγαπητοί μου συνδαιτυμόνες,

Η μεγαλύτερη και καθοριστικότερη στιγμή τής ιστορίας τής ανθρωπότητας ήταν εκείνη κατά την οποία «ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου» και «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον,  ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. 4, 4-5).  Έκτοτε «Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας» (Ιωάν.14), «… ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» (Ιωάν.12). 

Και όντως∙ μία νέα φάση τής ιστορίας τής ανθρωπότητας άρχιζε.  Και τούτο διότι ο χριστιανισμός ευαγγελιζόταν τα ευγενέστερα ιδανικά, απ’ όσα ακούστηκαν ποτέ στη γη και ήλθαν να εκπολιτίσουν και να παραμυθίσουν την ανθρωπότητα. Γιατί το Πνεύμα τού  Κυρίου καθοδηγούσε πια την ανθρωπότητα.  Η κοσμοκράτειρα  Ρώμη εφεξής παραχωρούσε  αποκρύφως και αοράτως τα σκήπτρα τής κοσμικής της Ηγεμονίας στη Βηθλεέμ, την Ιερουσαλήμ και την Αντιόχεια, όπου για πρώτη φορά οι πιστεύσαντες στον Χριστό ονομάζονται Χριστιανοί. Η Μέση Ανατολή γινόταν η αφετηρία τής πνευματικής ελευθερίας και τής λύτρωσης τού ανθρώπου∙  ταυτόχρονα και  η πηγή ενός νέου πολιτισμού, τού Χριστιανικού, ο οποίος μετ’ ολίγο, θα γινόταν Ευρωπαϊκός και Παγκόσμιος∙ και θα καθόριζε οριστικά  το ιστορικό γίγνεσθαι τού κόσμου. 

Μεγάλες εκκλησιαστικές μορφές γεννήθηκαν στη Μέση Ανατολή, οι οποίες υπήρξαν οι σκαπανείς και οικοδόμοι τού χριστιανικού πολιτισμού. Αναμφίβολα την πρώτη θέση κατέχει η αγωνιστική προσωπικότητα τού Αποστόλου Παύλου, ο οποίος, μέσω Κύπρου και Ελλάδος μετέφερε τα ζωογόνα μηνύματα τού Χριστιανισμού στη Ρώμη και εκείθεν στην Ευρώπη. Πολύ ορθά χαρακτηρίστηκε ως ο «Πρώτος μετά τον Ένα», ως ο Απόστολος των Εθνών και ως ο ουρανοβάμονας Απόστολος. 

Άλλη μεγάλη προσωπικότητα είναι ο Αντιοχεύς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης, τον οποίο προσφυώς η Εκκλησία μας ονόμασε Χρυσόστομο και «χρυσήλατον σάλπιγγα τού Χριστιανισμού». Κοντά σ’ αυτούς διέλαμψαν δεκάδες, εκατοντάδες άλλοι οι οποίοι όχι μόνο ανήλωσαν τους εαυτούς τους στη διδασκαλία τού Θείου Ναζωραίου αλλά και έζησαν την κατά Χριστό βιοτή με τρόπο θαυμαστό και συντέλεσαν στη διαμόρφωση τού χριστιανικού δόγματος και παραδόσεως της εκκλησιαστικής ζωής.

Την επί τα κρείττω αυτή πορεία τής ανθρωπότητας ήλθε να ανακόψει μια ανθρώπινη θρησκεία. Ο Μουσουλμανισμός. Η 16η Ιουνίου 622,  η νύχτα  κατά την οποία  ο Μωάμεθ,  έφυγε κρυφά  από τη Μέκκα  και κατέφυγε στη Μεδίνα, γνωστή στην ιστορία ως Εγίρα, είναι η επίσημη αφετηρία όλων των ημερομηνιών τού Ισλάμ.  Έκτοτε μια νέα απειλητική κατάσταση εμφανίζεται στη Μέση Ανατολή, η οποία μέχρι και σήμερα ταλανίζει την ανθρωπότητα. Η νέα θρησκεία συνδέθηκε με τον λεγόμενο «ιερό πόλεμο». Είναι η λέξη που μάς προκαλεί αποτροπιασμό και φρίκη. Τσιχάντ και Τσιχαντιστές.  Στη δική μας συνείδηση, που μεγαλώσαμε με τα γλυκύτατα μηνύματα τού Ναζωραίου και τα οποία συνίστανται στους  κόσμους τής Αγάπης, της Ειρήνης, της Ελευθερίας,  της Αλληλεγγύης,  και της Φιλανθρωπίας, η έννοια τού πολέμου και της αιματοχυσίας για την επιβολή των δικών μας θρησκευτικών πεποιθήσεων είναι παντελώς ξένη και ακατανόητη. Είναι όχι μόνο απορριπτέα αλλά και βδελυκτή. Γιατί ούτε με την έννοια τού Ανθρώπου δεν μπορεί να είναι συμβατή.  Άνθρωπος λογίζεται μόνο εκείνος που φρονεί τα άνω, που επιδιώκει το βέλτιστο, όχι το χείριστο και προ παντός όχι το αίμα τού συνανθρώπου του, αλλά την πνευματική καλλιέργεια και την ευτυχία αυτού.

Ενώ  το Ισλάμ είναι θρησκευτικό σύστημα κατεξοχήν μονολιθικό και άκαμπτο, είναι ένας στυγνός ολοκληρωτισμός,  παρουσιάστηκαν από νωρίς στους κόλπους του ρήγματα, σχίσματα και αιρέσεις. 

Ωστόσο όλες έχουν ένα βασικό στόχο. Εμπνέονται από  εκδικητικό  φανατισμό εναντίον όλων των «απίστων», δηλ. εκείνων που αρνούνται τον Μωάμεθ, το Κοράνι και τη διδασκαλία του. Και θέλουν να τους εξαφανίσουν. Και φυσικά ανάμεσα στους «άπιστους» είναι οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί.

Το ανησυχητικό είναι ότι οι ισλαμιστές αυξάνονται με πολύ γρήγορους ρυθμούς τόσο στη Ρωσία όσο και στην Ευρώπη.  Αλλά και πέραν των αυξητικών αριθμών καλούμαστε να λάβουμε πολύ σοβαρά τους μακροπρόθεσμους στόχους τους, τους οποίους με υπεροψία και αλαζονεία,  εξέφρασε ο πρώην πρόεδρος  της Τουρκίας Τουργοὺτ   Ὀζάλ  (1989-1993).
«Θα εξισλαμίσουμε την Ευρώπη. Δεν λησμονούμε ότι η προέλαση των Τούρκων σταμάτησε μπροστά στη Βιέννη»! παρομοίως  και ἡ «Παγκόσμια Οργάνωση Ευρωπαίων Μωαμεθανών» σε εδικό συνέδριό της διακήρυξε ότι «το Ευρωπαϊκό μέλλον ανήκει στο Ισλάμ».

Και ενώ οι κίνδυνοι είναι τόσο εμφανείς, ποία είναι η στάση τής Ευρώπης; Λυπούμαι να παρατηρήσω ότι είναι αποκαρδιωτική.

Δεδομένου  ότι το Ισλάμ είναι ένα φανατικό και απόλυτο θεοκρατικό σχήμα και λειτουργεί με βάση  τις αρχές της Σαρία, δηλ. τον ισλαμικό θρησκευτικό κώδικα διαβιώσεως και του Τζιχάντ, και ότι οι μουσουλμάνοι με τους ρυθμούς της μαθηματικής αύξησης που παρουσιάζουν ασφαλέστατα δεν αφομοιώνονται• και δεδομένου ότι η   Ευρώπη υπνώττει τον μακάριο, βαθύ και αδιατάρακτο ύπνο και ότι διακατέχεται από μία αβελτηρία, όσον αφορά εις τα θρησκευτικά και πνευματικά θέματα, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι το αύριο  προμηνύεται δυσοίωνο. Γι’ αυτό «εἰδότες τὸν καιρόν, ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι» (Ρωμ. 13,11). 

Εμείς,  ως Εκκλησία Κύπρου παρακολουθούμε με άφατο πόνο ψυχής  τά δραματικά και τραγικά γεγονότα πού λαμβάνουν χώραν, από πολλού χρόνου, στή Μέση Ανατολή και ιδιαίτερα στη γειτονική μας Συρία.

Πονούμε για τις χιλιάδες ψυχές που πεινούν και ιδιαίτερα για τα μικρά παιδιά. Και πονούμε πολύ περισσότερο  για κάθε ψυχή που δολοφονείται από αδελφικά χέρια.

Πέραν τούτων, πονούμε  και αγωνιούμε και για το μέλλον της βαθύριζης και αγλαόθρονης Ορθοδοξίας  στις  γειτονικές μας χώρες.

Μιλώντας για την επικρατούσα κατάσταση των χριστιανών στη Μέση Ανατολή δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην απαγωγή δύο καταξιωμένων ιεραρχών,   τους οποίους πιθανότατα δολοφόνησαν με τρόπο εγκληματικό.

Δεν μπορώ επίσης να μην αναφερθώ στη σύλληψη και απαγωγή  δώδεκα αθώων ορθόδοξων γυναικών μοναχών, με τρόπο που μας προκαλεί πόνο αβάστακτο. Ας σημειώσουμε ότι στο Μοναστήρι αυτό, όπου διέμεναν οι μοναχές αυτές, φιλοξενούσαν μικρά παιδιά ορφανά η ξεριζωμένα, τα οποία φρόντιζαν σαν στοργικές μητέρες. Και μόνο η αναπόληση της επιδρομής των ισλαμιστών, στο χριστιανικό εκείνο κέντρο της έμπρακτης αγάπης και  θαλπωρής και η σύλληψή τους μπροστά στα έντρομα μάτια των μικρών εκείνων παιδιών, μάς προκαλεί αποτροπιασμό.

Αλλά, αν τα όσα συμβαίνουν στη γειτονική μας Συρία, μας προκαλούν θλίψη, πόνο και βδελυγμία, τι να πούμε για την ποντιοπιλατική στάση των ισχυρών της Γης;   Τι να πούμε για τα Ηνωμένα Έθνη, που ιδρύθηκαν επίσης στο όνομα της Ειρήνης και καυχώνται ότι προέβησαν στη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ότι μάχονται γι’ αυτά!

Παραμένουν – δυστυχώς – απλοί θεατές των όσων συμβαίνουν στις γειτονικές μας χώρες.  Όπως φυσικά παρέμειναν απλοί θεατές και το 1974, και εξακολουθούν να παραμένουν ακόμα και σήμερα στο δράμα της δικής μας Πατρίδας, στην οποία οι Τούρκοι κατέχουν παράνομα το 38% τού εδάφους μας και συνολικά 520 Ναούς μας  τους περισσότερους των οποίων έχουν καταστρέψει.

Εγείρω – επομένως- ως Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κύπρου, κραυγή διαμαρτυρίας και πόνου για τον απαράδεκτο και βδελυκτό  διωγμό των Χριστιανών της Συρίας και των άλλων χωρών τής Μέσης Ανατολής.  Και καλώ, από τα βάθη της ψυχής μου, τις κυβερνήσεις των χριστιανικών λαών της Ευρώπης, τους κατέχοντες τα ανώτατα αξιώματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ο.Η.Ε. καθώς και  τους ηγέτες της Αμερικής να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες τους απέναντι  στους χριστιανικούς πληθυσμούς τής Μέσης Ανατολής, απέναντι στον άμαχο πληθυσμό και  απέναντι στα μικρά παιδιά, που ο εμφύλιος τα έχει καταδικάσει στον δια της πείνας και δια του πόνου θάνατο. Τους απευθύνω θερμότατη έκκληση να δράσουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο μπορούν, ώστε να σταθεροποιηθεί η ειρήνη τόσο στη Συρία όσο και σ’ ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, να γίνουν σεβαστές οι θρησκευτικές ελευθερίες των  λαών και τα ανθρώπινα δικαιώματά μας.

Τους καλώ ακόμη να συνειδητοποιήσουν και τούτη τη μεγάλη ιστορική αλήθεια.

Όταν μία Εστία του χριστιανικού πολιτισμού στερεύσει, τότε στερεύει και μία ακένωτη πηγή πνευματικού φωτός και τροφοδοσίας τής οικουμένης. Διότι το πνεύμα του Χριστιανισμού, που είναι ουράνιο, είναι πνεύμα διαχρονικό και πνεύμα οικουμενικό. Η δροσοβόλος αύρα του έχει τη χάρη και τη δύναμη να ζωογονεί όλη την ανθρωπότητα και να της παρέχει τις δυνατότητες να ανθοφορεί και να καρποφορεί εσαεί.

Αν σήμερα στερέψει η χριστιανική εστία στη Συρία, αύριο στην Κύπρο και μεθαύριο στην Ελλάδα, τότε έρεβος  πνευματικό  θα βασιλεύσει και στην Ευρώπη και στην οικουμένη ολόκληρη.

Εμείς όμως είμεθα εδώ, ως εκπρόσωποι τής θρησκείας τού Φωτός, τής Αγάπης και της Λύτρωσης. Και έχουμε ύψιστο χρέος και αποστολή να φέρουμε το Φως τού Χριστού και την αγάπη Του και  την Ειρήνη Του σε κάθε ανθρώπινη ψυχή.

Ας αγωνιστούμε όλοι προς αυτή τη χρεωστική κατεύθυνση. 

Μετ’ ευχών

+ Ο ΚΥΠΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ