Χαιρετισμός Μακαριωτάτου στην εκδήλωση μνήμης και τιμής για τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ΄ (19 Ιανουαρίου 2017)

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ Α.Μ. ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ

κ. κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΜΑΚΑΡΙΟ Γ΄

19 Ιανουαρίου 2017

Χρεωστικώς συνήλθαμε και πάλι στον πολιτιστικό αυτό χώρο του ιδρύματος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, για να τιμήσουμε τον εκκλησιαστικό και εθνικό Ηγέτη τής μικρής μας πατρίδος, ο οποίος δια μέσου τής ιστορικής του πορείας αναδείχτηκε στη συνείδηση όλων μας, ως ο μεγαλύτερος άνδρας τού νεότερου Ελληνισμού.

Αναμφίβολα, η ζωή του Μακαρίου ήταν μια γολγόθεια πορεία. Την επέλεξε γιατί νοηματοδοτούσε το είναι του και την υψηλή Του αποστολή! Ο ίδιος βάδισε την οδό του μαρτυρίου του με οδύνη πολλή αλλά και με παρρησία ου την τυχούσα.

«Γνωρίζω καλῶς –διακήρυττε προφητικώς στον ενθρονιστήριο Του λόγο– ὅτι ὁ Θρόνος οὗτος δι’ ἐμέ, σήμερον ὑψούμενος ὡς τὸ Θαβὼρ τῆς δόξης, εἰς Γολγοθᾶν τοῦ μαρτυρίου αὔριον γενήσεται. Μόχθοι πανημέριοι καὶ παννύχιοι ἀγρυπνίαι, ἀγῶνες καὶ θυσίαι εἶναι τοῦ ἀρχιεπισκοπικοῦ ὑπουργήματος ἡ κληρονομία… Ἐπὶ δάφνης καὶ μυρσίνης

ἐβάδισα σήμερον… Ἐπὶ ἀκανθῶν καὶ ἐπὶ τριβόλων, ὅμως, αὔριον θὰ βαδίσω καὶ ἀληθὴς Σταυρὸς, ὑπὲρ τὰς ἀνθρωπίνας δυνάμεις μου καὶ τὴν ψυχικήν μου ἀντοχὴν, θὰ εἶναι ἡ ἀποστολή μου… Δὲν θὰ λιποψυχήσω ὅμως».

Ως Εκκλησιαστικός Ταγός, αναδείχτηκε στην ψυχοσύνθεση τού λαού Του ως ένας φιλόστοργος Ποιμένας, εκπληρώσας πλήρως την ενθρονιστήρια υπόσχεσή του: «Περὶ τοῦ ἐμπιστευθέντος μοι ποιμνίου τοῦτο μόνο λέγω: μετὰ φροντίδος ἀνυστάκτου «ἐκζητήσω τὰ πρόβατά μου» καὶ «ἐν νομῇ βοσκήσω αὐτὰ»… «Ἔτι δὲ πλεῖον τούτου λέγω∙ καὶ τὴν ψυχήν μου θήσω ὑπὲρ τῶν προβάτων».

Παιδιόθεν γαλουχημένος όχι μόνο με τα νάματα τής πίστεως προς τον Χριστό αλλά και της ερατεινής Ελευθερίας δεν ήταν δυνατό παρά να συνεγείρει τον λαό του στον τιτάνιο εκείνο εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα του 55-59, του οποίου υπήρξε ο εμπνευστής.

Η προσωπικότητά του ήταν φωτεινή, πολυδιάστατη και αγωνιστική. Η δε ιστορική του πορεία μεγαλειώδης και επική γιατί είχε να παλέψει με τους «κοσμοκράτορας τοῦ αἰῶνος τούτου». Εκείνος όμως παρέμενε ενθουσιώδης αγωνιστής και μαχητής μπροστά στις μυριάδες αντιξοότητες που νυχθημερόν παρουσιάζονταν. Με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο και τους εμπνευσμένους του λόγους τροφοδοτούσε

τον λαό του με πίστη και αισιοδοξία για το μέλλον και την τελική δικαίωση των αγώνων του.

«Εἰς τὸν δρόμον μας πρὸς τὴν Ἐλευθερίαν πολλὰ εἶναι τὰ ἐμπόδια. Θὰ τὰ ὑπερπηδήσωμεν. Πολλαὶ αἱ ἀντιξοότητες. Θὰ τάς ἀντιμετωπίσωμεν. Δεν θὰ ὑποκύψωμεν εἰς τὴν βίαν καὶ τὴν τυραννίαν. Ἡ ψυχὴ μας θὰ παραμείνει ἀδούλωτος. Ἡ θέλησις μας θὰ χαλκεύεται ἀπὸ τὰ δεινὰ καὶ θὰ γιγαντοῦται…Ἡ γῆ αὐτὴ εἶναι Ἑλληνικὴ καὶ Ἕλληνες ἡμεῖς τὴν Ἑλλάδα ἔχομεν κλεισμένην μέσα εἰς τὴν ψυχὴν μας…

Μετά την τραγική τουρκική εισβολή του 1974 ο Μακάριος, με αφάνταστο πόνο ψυχής, αποδέχτηκε τη δικοινοτική ομοσπονδία, γιατί πίστεψε ότι, έστω με την οδυνηρή αυτή παραχώρηση, το εθνικό μας θέμα θα μπορούσε να λυθεί. Όταν όμως αντελήφθη πλήρως τη βουλιμία τής τουρκικής πλευράς συνειδητοποίησε ότι εφεξής μακροχρόνιος θα είναι ο Αγώνας μας. Και αν ζούσε ακόμη λίγους μήνες, είμαστε βέβαιοι ότι θα απέσυρε την ομοσπονδία.

Εξοχότατοι, κυρίες και κύριοι,

Ευρισκόμεθα ενώπιον συνομιλιών. Πιστεύουμε ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να απεμπολήσει κανένα από τα

δικαιώματα που της πρόσφερε η Ζυρίχη. Πρέπει να σταθούμε όρθιοι και με φρόνημα διεκδικητικό. Γιατί επιβάλλεται να δημιουργήσουμε κράτος, τουλάχιστο λειτουργικό, για να εξασφαλίσει στους πολίτες μας την παραμονή τους στη γη των πατέρων μας.

Κύριε Πρόεδρε τής Κυπριακής Δημοκρατίας, η μή λύση να μη σας ενοχλεί. Γιατί μια κακή «λύση» θα φέρει ατελείωτες συμφορές στον λαό μας. Η Εκκλησία θα είναι κοντά σας αλλά απαιτεί να είναι διεκδικητική η πολιτική σας.

Αυτή η πολιτική θα είναι αφ’ ενός μεν το καλύτερο μνημόσυνο για τον Μακάριο αφ’ ετέρου δε η καλύτερη δικαίωση για τον λαό μας, που σας εμπιστεύτηκε το πηδάλιο τής κυπριακής Δημοκρατίας.

Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου,

19 Ιανουαρίου 2017.