Επιφανείς κληρικοί από τα χωριά της Μαραθάσας (18ος – 20ός αι.)

Επιφανείς κληρικοί από τα χωριά της Μαραθάσας (18ος – 20ός αι.)

Κωστής Κοκκινόφτας

Κέντρο Μελετών Ιερός Μονής Κύκκου

Επιφανείς κληρικοί από τα χωριά της Μαραθάσας (18ος – 20ός αι.)

 

Η περιοχή της Μαραθάσας βρίσκεται στην οροσειρά του Τροόδους και περιλαμβάνει ένα σύμπλεγμα δεκατεσσάρων χωριών, που αποτελείται από τον Άγιο Δημήτριο, τον Παλαιόμυλο, τη Λεμύθου, τις Τρεις Ελιές, τα Καμινάρια, τον Πρόδρομο, το Μηλικούρι, τον Πεδουλά, τον Μουτουλλά, τον Καλοπαναγιώτη, τον Οίκο, τις Γερακιές, την Τσακίστρα και τον Κάμπο. Στην περιοχή ή πλησίον των ορίων της υπάρχουν επτά μοναστήρια, αυτά του Κύκκου, της Τροοδίτισσας, της Αγίας Αγρίας (Αρκάς), της Τρικουκκιάς, των Ελικιών, του Λαμπαδιστή και των Αγίων Αναργύρων, μερικά από τα οποία ανάγουν την ίδρυσή τους στον 11ο-12ο αιώνα. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, τα περισσότερα από αυτά ανέστειλαν τη λειτουργία τους, εκτός από τις Μονές Κύκκου και Τροοδίτισσας, που εξακολουθούν μέχρι τις μέρες μας να αποτελούν κέντρα της κυπριακής μοναστικής ζωής.

Τα πολλά μοναστήρια της περιοχής συνέτειναν ώστε το πλαίσιο της ζωής των κατοίκων των χωριών της Μαραθάσας να είναι οργανωμένο με ισχυρούς συνεκτικούς δεσμούς γύρω από την Εκκλησία. Σε καιρούς δύσκολους, που δεν υπήρχε καμία δυνατότητα μόρφωσης, όταν ολόκληρη η Κύπρος δεν είχε ούτε ένα σχολείο, ακόμη και σε περιόδους που η Εκκλησία ήταν υπό διωγμό, ο λαός συσπειρώθηκε γύρω από αυτήν ως τη μόνη δύναμη που θα του επέτρεπε να διατηρήσει την εθνική του υπόσταση. Η ιεροσύνη συνοδευόταν από τιμή και δόξα και πολλοί γίνονταν ιερείς, παρά το γεγονός ότι δεν είχαν ναούς για να λειτουργήσουν. Ετσι, όταν, το 1735, ο Ρώσος μοναχός Βασίλειος Μπάρσκυ επισκέφθηκε τον Καλοπαναγιώτη, χωριό με λιγοστούς κατοίκους, σημείωσε στο οδοιπορικό του ότι συνάντησε εκεί δέκα ιερείς: «Στα δυτικά του μοναστηριού του Αγίου Ιωάννη του Λαμπαδιστή, στην άλλη πλευρά του ποταμού, ευρίσκεται ένα χωριό ονομαζόμενο Καλοπαναγιώτης, όπου υπήρχαν, όταν το επισκέφθηκα, περισσότεροι από δέκα ιερείς. Υπάρχει στη Μαραθόσα συνήθεια να χειροτονούνται ιερείς που δεν έχουν εκκλησίες ή ενορίες διαθέσιμες, που δεν έχουν άλλους πόρους ζωής πέρα από τη γεωργία ή κάποια χειροτεχνία- επιλέγουν όμως την ιεροσύνη, όπως άκουσα, λόγω της τιμής και της δόξας που συνδέεται με αυτό το αξίωμα». Το ίδιο διαπιστώνουμε από τους ονομαστικούς καταλόγους φορολογουμένων των χρόνων της Τουρκοκρατίας, όπου π.χ. στο χωριό Καμινάρια, το 1864, σε ένα σύνολο εκατόν επτά ατόμων, που αποτελούσαν τον ανδρικό πληθυσμό, περιλαμβανομένων των νηπίων και των γερόντων, υπήρχαν έξι ιερείς.

Διαβάστε όλο το κείμενο εδώ…

 

Πρώτη δημοσίευση στην ιστοσελίδα: 08.05.2017

Print Friendly, PDF & Email

Share this post