Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου: Λειτουργίες – Κηρύγματα 4-6 Αυγούστου 2019

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Καρπασίας κ. Χριστοφόρος την Κυριακή, 4 Αυγούστου 2019, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Αγίας Φωτεινής στον Άγιο Ανδρόνικο Καρπασίας. Τη Δευτέρα, 5 Αυγούστου 2019, το εσπέρας, θα χοροστατήσει και κηρύξει κατά την ακολουθία του Εσπερινού στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Ορόκληνη. Την επομένη, το πρωΐ, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον ίδιο Ιερό Ναό.

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Νεαπόλεως κ. Πορφύριος την Κυριακή, 4 Αυγούστου 2019, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Παναγίας Οδηγήτριας Πέρα Ορεινής. Τη Δευτέρα, 5 Αυγούστου 2019, το εσπέρας, θα χοροστατήσει κατά την ακολουθία του Εσπερινού και του Όρθρου και θα προστεί της Θείας Λειτουργίας σε Αγρυπνία στην Ιερά Μονή Συμβούλου Χριστού στην Επισκοπή Λεμεσού.

Ο Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Αποστόλου Βαρνάβα Αρχιμανδρίτης Ιωάννης την Κυριακή, 4 Aυγούστου 2019, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Στατό. Ακολούθως, θα προστεί του Μνημοσύνου των πεσόντων ηρώων της κοινότητος Φιλίππου Κρητιώτη και Κωστάκη Σαββίδη. Την Τρίτη, 6 Αυγούστου 2019, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Αυδήμου.

Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής π. Τριφύλλιος Ονησιφόρου την Κυριακή, 4 Aυγούστου 2019, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό της του Χριστού Γεννήσεως στην Τάλα. Τη Δευτέρα, 5 Αυγούστου 2019, το εσπέρας, θα προστεί του Εσπερινού και θα κηρύξει στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στη Δρύμου. Την Τρίτη, 6 Αυγούστου 2019, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Κισσόνεργα.

Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου,

31 Ιουλίου 2019

*******************************************

Αποστολικό Ανάγνωσμα: Ρωμ. ιε΄ 1-7

Ἀδελφοί, ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν. Ἕκαστος ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν· καὶ γὰρ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν· ἀλλὰ καθὼς γέγραπται. Οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσαν ἐπ΄ ἐμέ. Ὅσα γὰρ προεγράφη, εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη, ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ διὰ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν. Ὁ δὲ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν Ἰησοῦν, ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν Θεὸν καὶ Πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διὸ προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς, εἰς δόξαν τοῦ Θεοῦ.

Απόδοση στη Νεοελληνική

1Άλλωστε έχουμε υποχρέωση, εμείς οι δυνατοί στην πίστη, να στηρίζουμε τους αδύνατους εκεί όπου παρουσιάζουν αδυναμίες, κι όχι να φροντίζουμε για την προσωπική μας ευχαρίστηση. 2O καθένας από μας να ευχαριστεί τον πλησίον του με το αγαθό κίνητρο να οικοδομηθεί εκείνος πνευματικά. 3Aφού κι ο Xριστός δεν έκανε κάτι που ήταν ευχάριστο για τον εαυτό του, αλλά, όπως έχει προφητευθεί: “Oι βρισιές εκείνων που σε έβριζαν Θεέ, έπεσαν επάνω μου”. 4Kαι βέβαια, όσα γράφτηκαν στο παρελθόν, γράφτηκαν με σκοπό να διδαχτούμε εμείς, έτσι ώστε με την υπομονή και την εμψύχωση που μεταδίδουν οι Γραφές, να διατηρούμε την ελπίδα. 5Kι εύχομαι ο Θεός, που είναι η πηγή της υπομονής και της εμψύχωσης, να σας δώσει να φρονείτε μεταξύ σας το ίδιο αυτό πράγμα, σύμφωνα με το παράδειγμα του Iησού Xριστού. 6Kι έτσι, όλοι μαζί μ’ ένα στόμα να δοξάζετε το Θεό και Πατέρα του Kυρίου μας Iησού Xριστού. 7Γι’ αυτό το λόγο, να δέχεστε ο ένας τον άλλο, όπως σας δέχτηκε κι ο Xριστός, για να δοξαστεί έτσι ο Θεός.

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. θ΄ 27-35

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ παράγοντι τῷ Ἰησοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυῒδ. 28ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; λέγουσιν αὐτῷ· Ναί, Κύριε. 29τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. 30καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· Ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω. 31οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ. 32Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· 33καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός. καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες, Οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ. 34οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· Ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια. 35Καὶ περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας, διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Απόδοση στη Νεοελληνική

27Kαι καθώς ο Iησούς προχώρησε πιο πέρα, τον ακολούθησαν δυο τυφλοί φωνάζοντας: “Ελέησέ μας, Γιε του Δαβίδ”. 28Kι όταν έφτασε στο σπίτι, τον πλησίασαν οι τυφλοί. Tους λέει τότε ο Iησούς: “Πιστεύετε ότι μπορώ να το κάνω αυτό;” Tου λένε: “Nαι, Kύριε”. 29Tότε άγγιξε τα μάτια τους λέγοντας: “Aς γίνει σε σας σύμφωνα με την πίστη σας”. 30Kι ανοίχτηκαν τα μάτια τους! Mα ο Iησούς τους πρόσταξε έντονα λέγοντάς τους: “Προσέξτε μην το μάθει κανένας”. 31Eκείνοι, όμως, βγήκαν και τον διαφήμισαν σ’ όλη εκείνη την περιοχή. 32Kαι την ώρα που έβγαιναν αυτοί έξω, του έφεραν έναν δαιμονισμένο κωφάλαλο. 33Kαι μόλις ο Iησούς έβγαλε το δαιμόνιο, ο κωφάλαλος μίλησε κι όλοι θαύμασαν λέγοντας πως κάτι τέτοιο δε φάνηκε ποτέ άλλοτε στο Iσραήλ. 34Mα οι Φαρισαίοι έλεγαν: “Mέσω του αρχηγού των δαιμονίων βγάζει τα δαιμόνια”. 35Έτσι, λοιπόν, περιόδευε ο Iησούς σ’ όλες τις πόλεις και τα χωριά, διδάσκοντας στις συναγωγές τους και κηρύττοντας το καλό άγγελμα της βασιλείας και θεραπεύοντας κάθε αρρώστια και κάθε πάθηση ανάμεσα στο λαό.

********************************

ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019

Ζ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ

(Ρωμ. ιε΄ 1-7) (Ματθ. θ΄ 27-35)

Ενότητα αγάπης και ζωής

«μη εαυτοίς αρέσκειν, αλλά τω πλησίον αρεσκέτω»

Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, ο απόστολος Παύλος σπεύδει να βοηθήσει τους ανθρώπους να έχουν μια ζωντανή σχέση με τον Χριστό και κατ’ επέκταση με την Εκκλησία. Μια τέτοια σχέση προϋποθέτει ανάλογο πλησίασμα και προς το συνάνθρωπο. Η ενότητα αυτή έχει θεία προέλευση και εκφράζεται πολύ παραστατικά με την εικόνα που παρουσιάζει σε άλλη περίπτωση ο απόστολος Παύλος: « Υμείς δε έστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους» (Α΄ Κορ. 12,27). Η Εκκλησία είναι ο κατ’ εξοχήν χώρος που ανοίγεται σ’ ένα χαρισματικό ορίζοντα και φανερώνεται η ενότητα των πιστών στο πρότυπο της Τριαδικής κοινωνίας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που η ανάδειξη της έννοιας της κοινωνίας προσώπων στον αγιασμένο χώρο της Εκκλησίας, αποκαλύπτεται σε ανώτερες πνευματικές συχνότητες που ανεβάζουν τον άνθρωπο στη σφαίρα της αιώνιας πραγματικότητας. Καμιά σχέση, βέβαια, δεν έχει με την ενότητα που επαγγέλλονται οι άνθρωποι και οι Οργανισμοί του κόσμου τούτου, η οποία είναι εγκλωβισμένη σε στεγανά της ρηχότητας και της σκοπιμότητας.

Το θέμα της εκκλησιαστικής ενότητας είναι πάντα επίκαιρο. Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος το προβάλλει σε κάθε περίπτωση. Το συνδέει μάλιστα πολύ εύστοχα με τη δυνατότητα οικείωσης της εν Χριστώ σωτηρίας. Το αναγάγει σε μια θεία και ευλογημένη πορεία πρόσληψης του ανθρώπου από τον Ενανθρωπήσαντα Θεό Λόγο. Γι’ αυτό μπορεί να βασίζεται στα πιο στέρεα θεμέλια.

Η ενότητα στην Εκκλησία

Η ενότητα μέσα στην Εκκλησία αποκτά ένα βαθύτερο νόημα και περιεχόμενο. Υπερβαίνει την επιφάνεια των πραγμάτων που εγκολπώνονται συνήθως οι άνθρωποι και αποκτά πέραν των όποιων ηθικολογικών καθωσπρεπισμών οντολογικό χαρακτήρα. Ο άνθρωπος, που δέχεται εν Χριστώ την αγάπη του Θεού ξεπερνά τα όρια της θνητότητας και της φθαρτότητας του και ως πρόσωπο γεύεται την ανακαίνιση της ύπαρξής του, συνδεόμενος με τη ζωή του Θεανθρώπου. Γίνεται εκ νέου σώος και αβλαβής και βιώνει εμπειρικά τη διάσταση αυτή.

Ο Χριστός με την ενανθρώπησή του έχει προσλάβει στο Σώμα του, που είναι η Εκκλησία, όλη την ανθρωπότητα. Αυτή η ένταξη στο Σώμα του Κυρίου συνιστά και το μεγάλο μυστήριο της Εκκλησίας, που είναι η κατ’ εξοχή σωτήρια αλήθεια που καλείται να εγκολπωθεί στη ζωή του ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος, όταν είναι ζωντανό μέλος της Εκκλησίας μετέχει των αγίων μυστηρίων της και έτσι τη γεμάτη αγάπη ζωή του Κυρίου είναι σε θέση να την προσφέρει αδιάκοπα και στους συνανθρώπους του. Η οικείωση της δωρεάς της αγάπης του Θεού εξυπακούει την αντιπροσφορά της στο συνάνθρωπο, γεγονός που συνιστά το πραγματικό περιεχόμενο της πνευματικής ζωής. Σ’ αυτή τη διάσταση η ύπαρξη του ανθρώπου πλημμυρίζει με ένα καινούργιο ύφος και ήθος που συνεπάγεται η ζωή της Χάριτος εν Αγίω Πνεύματι.

Το πάθος της φιλαυτίας

Οι συχνότητες στις οποίες εκπέμπει η ζωή των ανθρώπων σήμερα, αντιστρατεύονται το πνευματικό μέρος που αποκαλύπτεται ως μυστήριο στη ζωή της Εκκλησίας. Σ’ αντίθεση με την ενότητα, ο άνθρωπος συνήθως αφήνει τον εαυτό του να εγκλωβίζεται στο πνεύμα της φιλαυτίας. Εδώ αποκτά σημασία ο λόγος του αποστόλου Παύλου «…μη εαυτοίς αρέσκειν» (Ρωμ. 15,1), αλλά να βλέπουμε και τον πλησίον μας «εις το αγαθόν». Φιλαυτία στην πατερική γραμματεία είναι ο εγωισμός. Όταν δηλαδή ο άνθρωπος εγκλωβίζει τον εαυτό του στα δικά του θελήματα, νοήματα, επιθυμίες και φαντασιώσεις. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Αδάμ. Ο Θεός τού χάρισε όλες τις δυνάμεις για να φθάσει στο καθ’ ομοίωση. Να πορευθεί από τη νηπιότητα στην ωριμότητα και την πνευματική ενηλικίωση, δηλαδή να θεωθεί. Αυτό θα το κατάφερνε, βέβαια, αν έκανε καλή χρήση του αυτεξουσίου, της ελευθερίας του. Δεν ήθελε ο Θεός το πλάσμα του να έχει μια αναγκαστική σχέση αγάπης μαζί του. Άλλωστε, η ίδια η έννοια της αγάπης εμπεριέχει το στοιχείο της ελευθερίας. Ωστόσο, η αστοχία του Αδάμ και κατ’ επέκταση του ανθρωπίνου γένους συνίσταται στο ότι την θέωσή του ήθελε να την κατακτήσει με το εγώ του. Ακολούθησε την επιβλαβή πορεία του εγωισμού, της φιλαυτίας. Είναι χαρακτηριστική η επισήμανση του Σωφρονίου Σαχάρωφ ότι «ο Αδάμ επιθυμούσε φυσικά την θεοποίησή του, άλλωστε γι’ αυτό είχε δημιουργηθεί, αλλά αμαρτάνει στον τρόπο, γιατί δεν ακολούθησε το δρόμο της ένωσής του με τον Θεό, αλλά με ρήξη. Ο μεγάλος πειρασμός που διαχρονικά εκδηλώνεται είναι να γίνει ο άνθρωπος θεός με τις δικές του δυνάμεις (εγωισμός, ατομισμός, φιλαυτία), ανεξάρτητα από τον Θεό. Σ’ αυτή την περίπτωση λησμονεί το κτιστό και φθαρτό της ύπαρξής του και απολυτοποιεί τα έργα και τις πράξεις του. Ο άγιος Παϊσιος έλεγε: «Ό,τι κάνουμε, να το κάνουμε καθαρό, για τον Χριστό· να προσέχουμε να μην έχουμε μέσα το ανθρώπινο στοιχείο, φιλαυτία, ιδιοτέλεια κ.λ.π. Να έχουμε στο νου μας ότι ο Χριστός μάς βλέπει, μάς παρακολουθεί και να προσπαθούμε να μην τον στενοχωρούμε. Διαφορετικά ξεφτίζει η πίστη μας και η αγάπη μας». Αντίθετα, ο άνθρωπος που δεν έχει αγάπη Θεού μέσα του, ο φίλαυτος, δεν μπορεί ν’ αγαπήσει στη ζωή του και αυτό συνιστά βίωση της κόλασης στην πιο αρνητική εκδοχή της. Βιώνει μια σύγχυση ανάμεσα σ’ αυτό που είναι και σ’ αυτό που θα ήθελε να είναι.

Αγαπητοί αδελφοί, η εσταυρωμένη αγάπη του Κυρίου αποτελεί την πεμπτουσία του νοήματος της ζωής. Αρκεί αυτή τη θεία δωρεά να την αποδεχθεί ο άνθρωπος στη ζωή του και να τη βιώσει. Ο χώρος που προσφέρεται για την θεία αυτή και ευλογημένη πορεία είναι η Εκκλησία. Εκεί ο άνθρωπος υπερβαίνει την ατομικότητά του και ανοίγεται με την αγάπη σε όλους τους συνανθρώπους του. Η κοινωνία προσώπων που μεταβάλλεται σε πραγματικότητα ζωής, δεν είναι τότε μια αφηρημένη έννοια αλλά μια συναρπαστική εμπειρία. Σ’ αυτή τη συχνότητα επιβεβαιώνεται και ο λόγος του αποστόλου Παύλου για τη δυνατότητα του ανθρώπου να υπερβαίνει τις όποιες καταλυτικές και διαιρετικές δυνάμεις του εγωισμού και του ατομισμού και να βιώνει στη ζωή του την εν Χριστώ αγάπη και ευλογία. Αυτό έπραξαν στη ζωή τους και όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας, με ιδιαίτερη μνεία στους επτά Παίδες εν Εφέσω και την Ευδοκία την οσία, των οποίων τη μνήμη τιμούμε σήμερα. Διά της μεσιτείας τους ας εναποθέσουμε την ύπαρξη μας στην αγάπη του Θεού για να εισέλθει σε μια Χριστοειδή πορεία θείας ενατένισης. Γένοιτο.

Χριστάκης Ευσταθίου, θεολόγος