Στέλιος Πισής, Είκοσι χρόνια Δημιουργίας
Την Τετάρτη, 2 Φεβρουαρίου 2011, έγινε στο Δημοτικό Μέγαρο Στροβόλου εκδήλωση των Γονέων και Φίλων καρδιοπαθών Παιδιών, με θέμα “Στέλιος Πισής, Είκοσι χρόνια Δημιουργίας”.
Ακολουθεί ο Χαιρετισμός τού Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ.κ. Χρυσοστόμου:
Αγαπητοί μου συνδαιτυμόνες,
Οι εμβριθείς γλωσσολόγοι τής ελληνικής γλώσσας διατείνονται με υπερηφάνεια ότι αυτή είναι η πλουσιότερη γλώσσα τού κόσμου, ότι είναι σε θέση να εξωτερικεύσει τα ενδότερα αισθήματα τής ανθρώπινης ψυχής και να εκφράσει και τις πιο λεπτές αποχρώσεις τής ανθρώπινης διάνοιας.
Να όμως, που όταν καλείσαι να γράψεις ένα χαιρετισμό για το ηρωικό παιδί, γιατί ο Στέλιος στη συνείδησή μας και στην ψυχοσύνθεσή μας είναι ένα ηρωικό παιδί, τότε και η ελληνική γλώσσα σού φαίνεται πολύ πτωχή.
Γιατί ο απέραντος θαυμασμός που μας χρέωσε ο Στέλιος να νοιώθουμε στο πρόσωπό του, μας καθυποτάσσει στο μεγαλείο της ψυχής του και μας δημιουργεί αισθήματα και βιώματα που δεν μπορούν να εκφρασθούν ούτε να ερμηνευθούν με οποιονδήποτε λόγο.
Και όταν γνωρίζεις πως αυτή τη στιγμή, ό,τι και να πεις, θα προσκρούσει σε μια άλλη υπέροχη Αρετή τού Στέλιου, την ταπεινοφροσύνη του, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη δυσκολότερα. Η ψυχή σου καθίσταται ένας κόσμος αδύναμος, μέσα στον οποίο οι δικές σου αδυναμίες παραλληλίζονται και βρίσκονται αντιμέτωπες μ’ ένα μεγαλείο ψυχής και δημιουργίας, το οποίο καλείσαι να διερμηνεύσεις μέσα σε λίγες γραμμές, σ’ ένα εκλεκτό ακροατήριο, που είμαι σίγουρος ότι γνωρίζει τον Στέλιο πολύ καλύτερα από μένα, μέσα από τις ηδύπνοες υψιπετείς πτήσεις και δημιουργίες του.
Είχα τη χαρά να γνωρίσω τον Στέλιο μέσα από τον πρώτο του δίσκο « ΨΗΦΙΔΕΣ», που είναι αφιερωμένος στην κατεχόμενη μας Πατρίδα και αναφέρεται ιδιαίτερα στα ψηφιδωτά τής Εκκλησίας τής Παναγίας τής Κανακαριάς, τα οποία, όλοι σας γνωρίζετε, τα έχουμε πια κοντά μας, στο Βυζαντινό Μουσείο τού ιδρύματος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ΄.
Από τη μακρινή τότε Πάφο μέχρι τη Λευκωσία, ο Στέλιος μάς συντρόφευε με τη θελκτική και μεστή υψηλών νοημάτων μουσική του. Οι δε μελίρρυτοι στίχοι του, όπως τους ερμηνεύει ο ίδιος με τη γλυκύτατη φωνή του, μας ανέβαζαν στους αιθέριους κόσμους τής πατριδολατρίας και τής χριστιανικής μας πίστεως. Και τα μηνύματά του πάντα διαχρονικά και αισιόδοξα. Συναντώνται και διασταυρώνονται με εκείνα τού προφητάνακτος Δαβίδ:
«Αγαπήσω σε Κύριε, η ισχύς μου… Κύριος στερέωμά μου και καταφυγή μου και ρύστης μου… Ισχύς μου και ύμνησίς μου ο Κύριος… Κύριος φωτισμός μου και Σωτήρ μου… Εν θλίψει επλάτυνάς με Κύριε…».
Σε λίγα χρόνια η χαρά μου μεταβλήθηκε σε ευτυχία, όταν για πρώτη φορά επισκέφτηκα τον Στέλιο στο δωμάτιό του. Σ’ εκείνο εκεί το δωμάτιο, που, παράλληλα με τον ανθρώπινο πόνο, καταυγάζεται από το Φώς τής παρουσίας τού Χριστού. Εκεί έγινε η συνάντηση τού Στέλιου, που αποκαλεί τον εαυτό του «Έγκλειστο», με μένα, που για δεκαετίες ολόκληρες είχα το ίδιο επώνυμο : « Χρυσόστομος Εγκλειστριώτης», ως μοναχός τού Αγίου Νεοφύτου τού Εγκλείστου.
Εκείνος, για δεκαετίες, πεσμένος στο κρεβάτι τού πόνου και της οδύνης. Κι εγώ για δεκαετίες ολόρθος. Αμφότεροι όμως προσηλωμένοι στον ίδιο θεοκέλευστο αγώνα. Στον αγώνα για τη σωτηρία των ψυχών μας.
Μα το πίστεψα απόλυτα και το πιστεύω ακόμη. Εκείνος με την πίστη του, που εκδηλώνεται μέσα από τον αδιάλειπτο πόνο του και με τις βιωματικές χριστιανικές του αναζητήσεις, όπως εκφράζονται μέσα από τις ηδυμελίφθογγες και θελκτικές μουσικές του συνθέσεις, βρίσκεται στην πρωτοπορία αυτού τού πνευματικού αγώνα!
Και πράγματι ο Στέλιος μας, γιατί ο Στέλιος δεν ανήκει μόνο στην οικογένειά του αλλά σ’ όλο τον Ελληνισμό τής μαρτυρικής μας Πατρίδας, ζει από τώρα μέσα στο Φως της Πίστεώς του προς τον Ιησού Χριστό. Ζει μέσα στο Φως τής ουράνιας χαράς, που είναι απόρροια τής πίστεώς του για την Αθανασία τής ψυχής του.
Αγαπητοί μου Συνδαιτυμόνες,
Καθώς βλέπεις εκ του σύνεγγυς ή με τα μάτια τής ψυχής σου τη γαλήνια φυσιογνωμία τού Στέλιου να ζει με τη βοήθεια τού αναπνευστήρα και καθώς νοιώθεις τους κτύπους της δικής σου καρδιάς να εναρμονίζονται με τους ουράνιους παλμούς τής δικής του αγωνιστικής καρδιάς, τότε αντιλαμβάνεσαι και βιώνεις καλύτερα τον θεηγόρο λόγο τού ουρανοβάμονος Παύλου:
« …Καυχώμεθα επ’ ελπίδι της δόξης τού Θεού. Ου μόνον δε, αλλά και καυχώμεθα εν ταις θλίψεσιν, ειδότες ότι η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς ου καταισχύνει [ημάς], ότι η αγάπη του Θεού εκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών δια Πνεύματος Αγίου του δοθέντος ημίν». (Ρωμ. 5, 1-5 ).
Και πράγματι, ο Στέλιος μπόρεσε, κατά έναν τρόπο ιδανικό, να μετουσιώσει τη θλίψη της ζωής του σε καύχημα ελπίδος, που είναι βασισμένη πάνω στη δόξα του Θεού. Γιατί πιστεύει και βιώνει με όλη τη δύναμη τής ψυχής του ότι « η αγάπη τού Θεού εκκέχυται εν τη καρδία αυτού δια Πνεύματος Αγίου».
Σάς καλώ όλους, μέσα από τις μελίρρυτες και ηδύπνοες μουσικές μολπές τού Στέλιου μας, να ανέλθουμε μαζί του στις αιθέριες σφαίρες των δικών του χριστιανικών και πατριωτικών βιωμάτων, για να μπορέσουμε να θαυμάσουμε και να χαρούμε το κάλλος τής αγωνιστικής του ψυχής.
Ευχέτης προς Κύριον
+ο Κύπρου Χρυσόστομος
——————————————————————————————
“Δεν αρκεί να γράφεις ποιοτική μουσική,
Σημαντικό είναι να έχεις γύρω σου ποιοτικούς ανθρώπους που να σου δίνουν δύναμη, έμπνευση και ώθηση για δημιουργία.
Είμαι ευτυχής που έχω στη ζωή μου τέτοιους ανθρώπους, φίλους αγαπημένους, που με στηρίζουν σε κάθε μου προσπάθεια”.
Στέλιος Πισής
