Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου: Λειτουργίες – Κηρύγματα 7-8 Ιουλίου 2018
Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Πάφου κ. Γεώργιος την Κυριακή, 8 Ιουλίου 2018, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης στη Λευκωσία. Ακολούθως, ο Πανιερώτατος, θα προστεί του Μνημοσύνου του Εθνομάρτυρος Αρχιεπισκόπου Κυπριανού και των συν αυτώ σφαγιασθέντων Εθνομαρτύρων της 9ης Ιουλίου 1821.
Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Μεσαορίας κ. Γρηγόριος το Σάββατο 7 Ιουλίου 2018, θα λειτουργήσει και θα προστεί του ετήσιου Μνημοσύνου των αειμνήστων γονέων του Γεωργίου και Καλλισθένης, στο Παρεκκλήσιο της Αγίας Μάρτυρος Σοφίας και των θυγατέρων της στον Ι. Ν. Της του Θεού Σοφίας στον Στρόβολο.
Την Κυριακή 8 Ιουλίου 2018, ο Επίσκοπος Μεσαορίας, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στον Άγιο Δομέτιο. Ακολούθως, ο Θεοφιλέστατος θα προστεί του Μνημοσύνου του Εθνομάρτυρος Αρχιεπισκόπου Κυπριανού και των συν αυτώ σφαγιασθέντων Εθνομαρτύρων της 9ης Ιουλίου 1821 καθώς του Εθνικού Μνημοσύνου του ήρωα της Αντίστασης και της Δημοκρατίας καταδρομέα Σωτήρη Αδάμου Κωνσταντίνου. Το Εσπέρας της ίδιας ημέρας, ο Επίσκοπος Μεσαορίας, θα προστεί του προεόρτιου Πανηγυρικού Εσπερινού στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνας στην κατεχόμενη Κυθρέα.
Ο Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Αποστόλου Βαρναβά Αρχιμανδρίτης Ιωάννης το Σάββατο, 7 Ιουλίου 2018 θα λειτουργήσει και κηρύξει στην Ιερά Μονή Αποστόλου Βαρνάβα στη Σαλαμίνα.
Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου,
4 Ιουλίου 2018.
****************************************
Αποστολικό Ανάγνωσμα: Ρωμ. ιβ΄ 6-14
Ἀδελφοί, ἔχοντες χαρίσματα κατὰ τὴν χάριν τὴν δοθεῖσαν ἡμῖν διάφορα, εἴτε προφητείαν κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῆς πίστεως, εἴτε διακονίαν ἐν τῇ διακονίᾳ, εἴτε ὁ διδάσκων ἐν τῇ διδασκαλίᾳ, εἴτε ὁ παρακαλῶν ἐν τῇ παρακλήσει, ὁ μεταδιδοὺς ἐν ἁπλότητι, ὁ προϊστάμενος ἐν σπουδῇ, ὁ ἐλεῶν ἐν ἱλαρότητι. Ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος. ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρόν, κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ· τῇ φιλαδελφίᾳ εἰς ἀλλήλους φιλόστοργοι, τῇ τιμῇ ἀλλήλους προηγούμενοι, τῇ σπουδῇ μὴ ὀκνηροί, τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ κυρίῳ δουλεύοντες, τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες, ταῖς χρείαις τῶν ἁγίων κοινωνοῦντες, τὴν φιλοξενίαν διώκοντες. Εὐλογεῖτε τοὺς διώκοντας, εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε.
Απόδοση στη Νεοελληνική
Ἔχοντες δὲ χαρίσματα διαφορετικά, σύμφωνα μὲ τὴν χάριν ποὺ μᾶς ἐδόθηκε, ἂς τὰ χρησιμοποιήσωμεν, ἐὰν προφητείαν, ἀνάλογα μὲ τὴν πίστιν μας, ἐὰν ὑπηρεσίαν, εἰς τὸ ἔργον τῆς ὑπηρεσίας, ὁ διδάσκαλος, εἰς τὴν διδασκαλίαν, ἐκεῖνος ποὺ παρηγορεῖ, εἰς τὴν παρηγορίαν, ἐκεῖνος ποὺ δίνει κάτι, ἂς τὸ κάνῃ μὲ γενναιοδωρίαν, ἐκεῖνος ποὺ εἶναι προϊστάμενος, ἂς ἐργάζεται μὲ ζῆλον, ἐκεῖνος ποὺ ἐλεεῖ, ἂς ἐλεῇ μὲ χαράν. Ἡ ἀγάπη νὰ εἶναι εἰλικρινής. Μισεῖτε τὸ κακὸν καὶ προσκολᾶσθε εἰς τὸ καλόν. Ὡς πρὸς τὴν ἀδελφικὴν ἀγάπην, νὰ εἶσθε γεμᾶτοι στοργὴν ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλον· νὰ μὴ εἶσθε ὀκνηροὶ ὡς πρὸς τὸν ζῆλον, νὰ εἶσθε κατὰ τὸ πνεῦμα θερμοί, νὰ ὑπηρετῆτε τὸν Κύριον, νὰ χαίρετε διὰ τὴν ἐλπίδα σας, νὰ ἔχετε ὑπομονὴν εἰς τὴν θλῖψιν, νὰ ἐπιμένετε εἰς τὴν προσευχήν, νὰ συμμετέχετε εἰς τὰς ἀνάγκας τῶν χριστιανῶν, τὴν φιλοξενίαν νὰ ἐπιδιώκετε. Εὐλογεῖτε ἐκείνους ποὺ σᾶς διώκουν, εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε.
Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. θ΄1-8
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐμβὰς ὁ Ἰησοῦς εἰς πλοῖον διεπέρασεν καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον. καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπεν τῷ παραλυτικῷ· Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· Οὗτος βλασφημεῖ. καὶ εἰδὼς ὁ Ἰησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· Ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει; ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας – τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· Ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.
Απόδοση στη Νεοελληνική
Καὶ ἐμπῆκε εἰς πλοιάριο, ἐπέρασε ἀπέναντι καὶ ἦλθεν εἰς τὴν δική του πόλιν. Καὶ τοῦ ἔφεραν ἕνα παράλυτον, ξαπλωμένον σὲ ἕνα κρεββάτι. Ὁ Ἰησοῦς ὅταν εἶδε τὴν πίστιν τους, εἶπε εἰς τὸν παράλυτον, «Ἔχε θάρρος, παιδί μου. Σοῦ συγχωροῦνται αἱ ἁμαρτίαι σου». Καὶ μερικοὶ ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς εἶπαν μέσα τους, «Αὐτὸς βλασφημεῖ». Ὁ δὲ Ἰησοῦς, ἐπειδὴ κατάλαβε τὰς σκέψεις των, , εἶπε, «Γιατὶ σκέπτεσθε πονηρὰ μέσα στὴν καρδιά σας; Τὶ εἶναι εὐκολώτερον νὰ πῶ «Σοῦ συγχωροῦνται αἱ ἁμαρτίαι σου» ἢ νὰ πῶ «Σήκω ἐπάνω καὶ περπάτει»; Ἀλλὰ διὰ νὰ μάθετε ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἐξουσίαν νὰ συγχωρῇ ἁμαρτίας ἐπὶ τῆς γῆς», – τότε λέγει εἰς τὸν παράλυτον, «Σήκω ἐπάνω, πάρε τὸ κρεββάτι σου καὶ πήγαινε εἰς τὸ σπίτι σου». Αὐτὸς ἐσηκώθηκε καὶ ἐπῆγε εἰς τὸ σπίτι του. Ὅταν εἶδεν αὐτὸ ὁ κόσμος, ἐθαύμασε καὶ δόξασε τὸν Θεόν, ποὺ ἔδωσε τέτοιαν ἐξουσίαν εἰς τοὺς ἀνθρώπους.
********************************************
ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018 – ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ. θ΄1-8)) (Ρωμ. ιβ΄ 6-14)
Το μυστήριο του πόνου
«Εγερθείς άρον σου την κλίνην, και ύπαγε εις τον οίκον σου»
Ο πόνος είναι συνυφασμένος με την ύπαρξη του ανθρώπου και αποτελεί κατά κάποιο παράξενο τρόπο μυστήριο στη ζωή του. Ακριβώς, η σημερινή ευαγγελική περικοπή, ξεδιπλώνει ενώπιό μας βασικές παραμέτρους του ζητήματος αυτού. Αναδεικνύεται πιο πολύ η συνισταμένη της αντιμετώπισής του, σύμφωνα με την αλήθεια της πίστης μας
Βέβαια, κάποιες διευκρινίσεις επί του ζητήματος, είναι αναγκαίες. Ο πόνος σε καμιά περίπτωση δεν είναι κατά φύση κατάσταση, σύμφωνα με τα όσα μάς λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας. Προέκυψε στη ζωή του ανθρώπου ως αποτέλεσμα της πτώσης και έκτοτε τον συνοδεύει παντού και πάντοτε. Αποκαλύπτεται με διάφορες μορφές στην καθημερινότητα και κάνει την παρουσία του ιδιαίτερα αισθητή στο πέρασμά του. Η αγάπη του Θεού όμως και σ’ αυτή την περίπτωση δεν εγκαταλείπει το πλάσμα του. Δεν το αφήνει έρμαιο στην τραγικότητα της ασθένειας, του πόνου και της δυστυχίας. Αντίθετα, διά μέσου τους προσφέρεται η δυνατότητα ν’ ανιχνευθεί το βαθύτερο νόημα της ζωής. Απαιτείται σ’ αυτή την περίπτωση η πίστη, το στοιχείο δηλαδή εκείνο που αναδεικνύει την αυθεντικότητα του ανθρώπου στον υπέρτατο βαθμό. Είναι αυτή που ακυρώνει την τραγικότητα όχι μόνο του πόνου και της ασθένειας, αλλά και του θανάτου, ως του έσχατου σημείου εξαθλίωσης του προσώπου.
Αυτά τα ελπιδοφόρα μηνύματα θα μπορούσαμε να αποκρυπτογραφήσουμε από τη διήγηση της θεραπείας ενός παραλύτου. Η δυστυχισμένη εκείνη ύπαρξη οδηγείται μπροστά στον Χριστό, στον αληθινό ιατρό των ψυχών και των σωμάτων. Την ίδια ώρα που οι συνάνθρωποί του απολάμβαναν την υγεία τους, η παράλυτος εκείνος βρισκόταν στην κλίνη της οδύνης και του πόνου. Όλα γι’ αυτόν κυλούσαν μέσα σε μια τραγικότητα. Όνειρα, ελπίδες, προσδοκίες, είχαν όλα συνθλιβεί και κατακρημνιστεί. Σε μια τέτοια κατάσταση, λοιπόν, ευρισκόμενος, ο παράλυτος ήταν φυσικό να διερωτάται μέσα από μεγάλες δόσεις πικρίας που γευόταν, γιατί ο Θεός να επιτρέπει να υποφέρει; Να ένα μεγάλο ερώτημα, ένα μυστήριο της ζωής. Γιατί ο πόνος και η δυστυχία να συνοδεύουν τόσο ασφυκτικά την ύπαρξή του; Και όμως, αυτό το ερώτημα έχει διαχρονικό αλλά και επίκαιρο χαρακτήρα και υψώνεται τόσο βασανιστικά και αδυσώπητα στη ζωή όλων των ανθρώπων. Ο κάθε ένας ψάχνει για να βρει μια απάντηση, η οποία να δίνει κάποιες ερμηνείες ή και εξηγήσεις. Πάντως, η οποιαδήποτε ενασχόληση με το ζήτημα δεν μπορεί να περιορίζεται σε επιφανειακές ηθικιστικές ή ακόμα και ψυχολογικές προσεγγίσεις, αλλά απαιτεί μια γενναία υπαρξιακή και βαθύτερη τοποθέτηση.
Το νόημα του
Αφετηρία για τη σωστή κατανόηση του βαθύτερου περιεχομένου των θλίψεων είναι η παραδοχή ότι η ίδια η Εκκλησία ποτέ δεν αρνήθηκε την πραγματικότητα της παρουσίας τους στη ζωή του ανθρώπου. Μάλιστα, ο ίδιος ο Κύριος διακήρυξε τόσο ξεκάθαρα: «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε». Στις Πράξεις των Αποστόλων σημειώνεται χαρακτηριστικά ότι θα πρέπει να περάσουμε από πολλές θλίψεις. Σε κάποιες περιπτώσεις, ο Θεός επιτρέπει μια αρρώστια, μια δοκιμασία, ένα πόνο, όχι βέβαια για να τιμωρήσει ή για να εκδικηθεί, αλλά για να παιδαγωγήσει και λούσει με εξαγιασμό τα αγαπημένα του τέκνα.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν εμφαντικά ότι ο άνθρωπος που δεν περνά από στάδια δοκιμασίας παραμένει άπειρος και ανώριμος στη ζωή του. Αντίθετα, εκείνος που δοκιμάζεται γίνεται όπως τον χρυσό που λαμπικάρεται μέσα στη φωτιά, από την οποία εξέρχεται πολύ πιο λαμπερός. Αλλά και ο ίδιος ο Χριστός διαβεβαιώνει ότι κάθε πιστός που διαθέτει πνευματικό καρπό, κλαδεύεται όπως το κλίμα για να αποφέρει ακόμα μεγαλύτερη καρποφορία. Ακόμα, δεν είναι λίγες οι φορές που οι θλίψεις στη ζωή του ανθρώπου αποβαίνουν θετικές όταν ξυπνούν τον άνθρωπο από ένα πνευματικό λήθαργο. Μεταβάλλονται τότε σ’ ένα γύμνασμα της ψυχής.
Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι αν θα βρεθούμε μπροστά σε θλίψεις και δοκιμασίες αλλά πώς στεκόμαστε απέναντί τους. Μπορούμε εδώ να φέρουμε στη μνήμη μας και το ισχυρό παράδειγμα του πολύαθλου Ιώβ, ο οποίος ενώ πέρασε μέσα από συμπληγάδες δοκιμασιών, όχι μόνο δεν βαρυγκώμησε εναντίον του Κυρίου, αλλά με υποδειγματική υπομονή και βαθειά πίστη έλεγε: «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον».
Απλώνουν γέφυρες
Ο πόνος και η θλίψη, από μια άλλη σκοπιά, είναι στοιχεία που ρίχνουν γέφυρες για να πλησιάζουν πιο κοντά οι άνθρωποι μεταξύ τους. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι που βλέπουμε ότι υποφέρουν και πονούν στη ζωή τους, χρειάζονται σε κάθε περίπτωση και τη δική μας στήριξη. Επιβάλλεται να τους πλησιάζουμε και να τους στηρίζουμε. Να τους συμπαραστεκόμαστε με κάθε τρόπο και αφορμή. Αυτό, άλλωστε, καταλείπουν ως ισχυρό παράδειγμα οι τέσσερις συνοδοί που περιέβαλαν με υποδειγματική αγάπη τον παράλυτο, παρά τα μεγάλα εμπόδια και τις δυσκολίες που συναντούσαν όταν τον οδηγούσαν μπροστά στον Χριστό.
Ποτέ δεν θα πρέπει ν’ αρνούμαστε τη βοήθεια μας σε συνανθρώπους μας που βυθίζονται στην οδύνη του πόνου και της δυστυχίας. Ιδιαίτερα στις μέρες μας που η κρίση καλπάζει σε όλα τα επίπεδα, αφήνοντας πίσω της τη μιζέρια και την εξαθλίωση των προσώπων, η διάσταση της προσφοράς και μάλιστα της ανιδιοτελούς, αποκτά τεράστια σημασία.
Η δύναμη της πίστης
Η τραγικότητα της σημερινής εποχής εστιάζεται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος φαίνεται να έχει εγκλωβισθεί στα ίδια του τα έργα, τα οποία κινούνται σε συχνότητες αυτοθεοποίησης. Μπροστά στα τραγικά αδιέξοδα στα οποία έχει βρεθεί, παραμένει αποψιλωμένος από τη δύναμη της πίστης και ανήμπορος να ψηλαφήσει την αληθινή αρχοντιά της ύπαρξής του που καταξιώνεται στην κατ’ εικόνα Θεού δημιουργία του. Μόνο και μόνο τότε όταν εμπιστευτεί τη ζωή του στη δύναμη του Κυρίου, σύμφωνα με το παράδειγμα του Ιώβ, θα είναι σε θέση να αντικρίζει τον πόνο σαν μέσο που οδηγεί στην ελπίδα και τη σωτηρία του. Ο πόνος, οι θλίψεις, οι δοκιμασίες, μέσα από το μυστήριο της θείας οικονομίας προσλαμβάνουν ένα βαθύτερο νόημα και περιεχόμενο. Όταν ο άνθρωπος διαθέτει πίστη και υπομονή, αρετές που εγκολπώνεται μέσα από τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, τότε όχι μόνο δεν λυγίζει μπροστά στον πόνο, αλλά αυτός γίνεται πολλές φορές αφορμή για τη σωτηρία του. Αρκεί ν’ αντιληφθεί ότι όπως ο παράλυτος της περικοπής, θα πρέπει να επιδιώξει να συναντήσει Εκείνον που μπορεί να τον απαλλάξει από την κυριαρχία του κακού και να του προσφέρει την πιο αυθεντική γιατρειά. Κοντά σ’ εκείνον, ο πόνος αποβάλλει την τραγικότητά του και μεταβάλλεται σε δρόμο λυτρωτικής πορείας. Όπως ο Ιώβ έτσι κι εμείς ας δείχνουμε εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, ο οποίος είναι ο αληθινός πατέρας μας. Ας αναφωνούμε κι εμείς «είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον» και όταν είμαστε υγιείς αλλά και όταν πονούμε «επί κλίνης οδύνης».
Αγαπητοί αδελφοί, η περίπτωση του παράλυτου που θεράπευσε ο Κύριος βρίθει μηνυμάτων και διδαγμάτων που κι εμείς μπορούμε να εγκολπωθούμε στη ζωή μας. Αρκεί να βάλουμε στο κέντρο της εκείνον που μπορεί να δώσει πραγματική θεραπεία στις λογής ασθένειες που μας προσβάλλουν πανταχόθεν. Η προσταγή «άρον σου την κλίνην, και ύπαγε εις τον οίκον σου», προσδίδει τη σιγουριά μιας τέτοιας πορείας. Ας μην λησμονούμε, λοιπόν, τις βασικές αυτές αλήθειες, οι οποίες ήταν εκείνες που εμπότιζαν και τη ζωή των αγίων μορφών της Εκκλησίας μας. Μια μεγάλη μορφή αγιότητας είναι και Προκόπιος ο Μεγαλομάρτυρας, του οποίου τη μνήμη γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία. Καταξιώθηκε σε μεγάλα πνευματικά ύψη γιατί ακριβώς η μεγάλη του πίστη τον καθιστούσε κοινωνό της θείας χάριτος. Τιμούμε το μεγαλομάρτυρα Προκόπιο αν και εμείς ακολουθήσουμε το παράδειγμά του που παραπέμπει στα ύψη της αυθεντικής πίστης. Γένοιτο.
Χριστάκης Ευσταθίου, θεολόγος
