Ιερα Αρχιεπισκοπή Κύπρου: Λειτουργίες – Κηρύγματα 12-14 Απριλίου 2019

Η Α.Μ. ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομος την Παρασκευή, 12 Απριλίου 2019, θα χοροστατήσει κατά την ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου στον Καθεδρικό Ναό Αγίου Ιωάννη στη Λευκωσία. Την Κυριακή, 14 Απριλίου 2019, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής στη Λακατάμεια.

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Καρπασίας κ. Χριστοφόρος την Παρασκευή, 12 Απριλίου 2019, θα χοροστατήσει κατά την ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου στον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος στο παλαιό κοιμητήριο Λευκωσίας. Την Κυριακή, 14 Απριλίου 2019, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Αγίου Μάμα στη Λακατάμεια.

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Μεσαορίας κ. Γρηγόριος την Παρασκευή, 12 Απριλίου 2019, θα χοροστατήσει κατά την ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στον Άγιο Δομέτιο. Την Κυριακή, 14 Απριλίου 2019, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Αποστόλου Λουκά στο συνοικισμό Κόκκινες Στροβόλου.

Ο Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Αποστόλου Βαρνάβα Αρχιμανδρίτης Ιωάννης την Παρασκευή, 12 Απριλίου 2019, θα χοροστατήσει κατά την ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου στον Ιερό Ναό Αγίου Αντωνίου Μετοχίου Ιεράς Μονής Αποστόλου Βαρνάβα στη Λευκωσία.

Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής π. Τριφύλλιος Ονησιφόρου την Παρασκευή, 12 Απριλίου 2019, θα προστεί της ακολουθίας του Ακαθίστου Ύμνου στον Ιερό Ναό Αγίου Θεράποντος στον Λυθροδόντα.

Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου,

11 Απριλίου 2019

Αποστολικό ανάγνωσμα: Εβρ. θ΄ 11-14

9.11 Χριστὸς δὲ παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν γενομένων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς οὐ χειροποιήτου, τοῦτ᾽ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, 9.12 οὐδὲ δι᾽ αἵματος τράγων καὶ μόσχων διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος, εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος. 9.13 εἰ γὰρ τὸ αἷμα τράγων καὶ ταύρων καὶ σποδὸς δαμάλεως ῥαντίζουσα τοὺς κεκοινωμένους ἁγιάζει πρὸς τὴν τῆς σαρκὸς καθαρότητα, 9.14 πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ἡμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν θεῷ ζῶντι.

Απόδοση στα νεοελληνικά

Και πράγματι ο Χριστός, όταν ήλθεν ως Αρχιερεύς των αγαθών, τα οποία δια την Π. Διαθήκην ήσαν μέλλοντα, εισήλθε δια της μεγαλυτέρας και τελειοτέρας σκηνής, που δεν είχε κατασκευασθή από ανθρώπινα χέρια, δηλαδή όχι δια μέσου των υλικών κτισμάτων, αλλά με το άγιον και τίμιον σώμα δια της αειπαρθένου Μαρίας. (Αυτό το σώμα ήτο η μεγαλυτέρα και τελειοτέρα σκηνή του Θεού). Εισήλθε δε άπαξ δια παντός εις τα επουράνια Αγια προσφέρων θυσίαν όχι αίμα τράγων και μόσχων, αλλά το ιδικόν του αίμα, και επέτυχε έτσι δι’ ημάς τους αμαρτωλούς την αιωνίαν απολύτρωσιν και σωτηρίαν. Διότι εάν το αίμα των ταύρων και των τράγων και η ανακατωμένη με νερό στάκτη της δαμάλεως, που εκαίετο ολόκληρος στο θυσιαστήριον, ραντίζουσα τους μολυσμένους, τους δίδη καθαρισμόν και κάποιον αγιασμόν ως προς την καθαριότητα του σώματος πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, ο οποίος με το ηνωμένον μαζή του αιώνιον Αγιον Πνεύμα προσέφερε θυσίαν τον εαυτόν του, τον τελείως καθαρόν και αμόλυντον και από την παραμικροτέραν ακόμη αμαρτίαν, θα καθαρίση την συνείδησίν σας από τα έργα της αμαρτίας, που οδηγούν στον αιώνιον θάνατον και θα σας δώση την παρρησίαν και την δύναμιν να λατρεύετε ορθώς τον ζώντα Θεόν;

Ευαγγελικό ανάγνωσμα: Μαρκ. ι΄ 32-45

10.32 ῏Ησαν δὲ ἐν τῇ ὁδῷ ἀναβαίνοντες εἰς Ἱεροσόλυμα͵ καὶ ἦν προάγων αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς͵ καὶ ἐθαμβοῦντο͵ οἱ δὲ ἀκολουθοῦντες ἐφοβοῦντο. καὶ παραλαβὼν πάλιν τοὺς δώδεκα ἤρξατο αὐτοῖς λέγειν τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν͵ 10.33 ὅτι Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα͵ καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσιν καὶ τοῖς γραμματεῦσιν͵ καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ἔθνεσιν 10.34 καὶ ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καὶ ἐμπτύσουσιν αὐτῷ καὶ μαστιγώσουσιν αὐτὸν καὶ ἀποκτενοῦσιν͵ καὶ μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἀναστήσεται. 10.35 Καὶ προσπορεύονται αὐτῷ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης οἱ υἱοὶ Ζεβεδαίου λέγοντες αὐτῷ͵ Διδάσκαλε͵ θέλομεν ἵνα ὃ ἐὰν αἰτήσωμέν σε ποιήσῃς ἡμῖν. 10.36 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς͵ Τί θέλετέ [με] ποιήσω ὑμῖν; 10.37 οἱ δὲ εἶπαν αὐτῷ͵ Δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς σου ἐκ δεξιῶν καὶ εἷς ἐξ ἀριστερῶν καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου. 10.38 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς͵ Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω͵ ἢ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι; 10.39 οἱ δὲ εἶπαν αὐτῷ͵ Δυνάμεθα. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς͵ Τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω πίεσθε καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε͵ 10.40 τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου ἢ ἐξ εὐωνύμων οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι͵ ἀλλ΄ οἷς ἡτοίμασται. 10.41 Καὶ ἀκούσαντες οἱ δέκα ἤρξαντο ἀγανακτεῖν περὶ Ἰακώβου καὶ Ἰωάννου. 10.42 καὶ προσκαλεσάμενος αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς λέγει αὐτοῖς͵ Οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. 10.43 οὐχ οὕτως δέ ἐστιν ἐν ὑμῖν· ἀλλ΄ ὃς ἂν θέλῃ μέγας γενέσθαι ἐν ὑμῖν͵ ἔσται ὑμῶν διάκονος͵ 10.44 καὶ ὃς ἂν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος͵ ἔσται πάντων δοῦλος· 10.45 καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθεν διακονηθῆναι ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν.

Απόδοση στα νεοελληνικά

Ανέβαιναν δε τον δρόμον που ωδηγούσε προς τα Ιεροσόλυμα, και ο Ιησούς επροπορεύετο από αυτούς. Και οι μαθηταί καθώς έβλεπαν τον διδάσκαλον να προχωρή προς το μαρτύριον κατελήφθησαν από θάμβος (εμπρός στο μεγαλείο της θυσίας που ακτινοβολούσε η μορφή του”. Και καθώς με σεβασμόν τον ακολουθούσαν, εφοβούντο δι’ όσα έμελλον να γίνουν εις Ιεροσόλυμα. Επήρε πάλιν τους δώδεκα ο Κυριος και ήρχισε να λέγη εις αυτούς όσα έμελλον να του συμβούν. Ελεγε δηλαδή ότι “ιδού αναβαίνομεν εις τα Ιεροσόλυμα και ο υιός του ανθρώπου θα παραδοθή στους αρχιερείς και στους γραμματείς και θα τον καταδικάσουν εις θάνατον, και θα τον παραδώσουν στους ειδωλολάτρας στρατιώτας της Ρωμης. Και θα τον εμπαίξουν και θα τον μαστιγώσουν και θα τον φτύσουν και θα τον θανατώσουν, και την τρίτην ημέραν θα αναστηθή”. Και έρχονται προς αυτόν ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, τα παιδιά του Ζεβεδαίου, και λέγουν· “διδάσκαλε, θέλομεν να μας κάμης αυτό που θα ζητήσωμεν”. Εκείνοι απήντησαν· “όταν ως ένδοξος βασιλεύς καθίσης στον βασιλικόν θρόνον της Ιερουσαλήμ, δος μας να καθίσωμεν ένας εκ δεξιών σου και ένας εξ αριστερών σου”. Ο δε Ιησούς τους είπεν· “δεν ξέρετε τι ζητείτε. Ημπορείτε να πίετε το ποτήριον του πόνου και του μαρτυρίου, το οποίον εγώ πίνω, και να βαπτισθήτε το βάπτισμα του αίματος, το οποίον εγώ βαπτίζομαι;” Εκείνοι δε χωρίς καλά-καλά να σκεφθούν, του είπαν· “ημπορούμεν”. Ο δε Ιησούς είπεν εις αυτούς· “το μεν ποτήριον του μαρτυρίου, το οποίον εγώ έντος ολίγου πίνω, θα το πίετε και το βάπτισμα της οδύνης και του αίματος και της θυσίας, το οποίον εγώ έντος ολίγου θα βαπτισθώ, θα το βαπτισθήτε. (Διότι και σεις θα δοκιμάσετε οδύνας και διωγμούς εξ αιτίας της πίστεώς σας εις εμέ). Το να καθίσετε όμως εκ δεξιών μου και εξ αριστερών μου δεν είναι εις την εξουσίαν μου να το δώσω εις όποιον απλώς μου το ζητήσει, αλλά θα δοθή στους αξίους, εις αυτούς δηλαδή που θα ζήσουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιον και θα αγωνισθούν, δια τους οποίους άλωστε και έχει ετοιμασθή”. Οι άλλοι δέκα, όταν ήκουσαν αυτά, ήρχισαν να αγανακτούν δια την φιλόδοξον αυτήν συμπεριφοράν του Ιακώβου και του Ιωάννου. Ο δε Ιησούς τους εκάλεσε κοντά του και τους είπε· “ξέρετε, ότι αυτοί που προβάλλονται σαν άρχοντες των εθνών, συμπεριφέρονται προς τους λαούς σαν να ήσαν απόλυτοι κύριοι αυτών. Και εκείνοι που κατέχουν ανάμεσα στους ανθρώπους μεγάλα αξιώματα, κάνουν κακήν χρήσιν της εξουσίας των και καταδυναστεύουν αυτούς, σαν να τους έχουν δούλους των. Δεν πρέπει όμως τέτοια εγωϊστική τάσις και συμπεριφορά να παρατηρήται ματαξύ σας. Αλλ’ όποιος θέλει να αναδειχθή μέγας μεταξύ σας, πρέπει να γίνη υπηρέτης σας, που να σας εξυπηρετή με αγάπην. Και όποιος από σας θέλει να γίνη πρώτος, πρέπει να γίνη δούλος όλων και να συμπεριφέρεται με την ταπεινοφροσύνην και την υπομονήν και υπακοήν του δούλου. Διότι και ο υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να εξυπηρετηθή από τους ανθρώπους, αλλά να τους εξυπηρετήση και να δώση την ψυχήν αυτού λύτρον και αντάλλαγμα, δια να ελευθερωθούν πολλοί από την ενόχην της αμαρτίας και τον αιώνιον θάνατον”.

ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019 – Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ

(Μαρκ. ι΄ 32-45) (Εβρ. θ΄ 11-14)

Ψηλάφηση της αυθεντικής εξουσίας

«Εαυτόν προσήνεγκενάμωμον τω Θεώ»

Η κατανυκτική περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής οδεύει προς το τέλος της. Ήδη η ευαγγελική περικοπή της ημέρας μάς εισάγει στα Πάθη των αγίων ημερών και μάλιστα με τον ξεκάθαρο λόγο που κάνει ο ίδιος ο Χριστός. Είναι στην ουσία ένας πνευματικός οδοδείκτης, τον οποίο καλείται ν’ ακολουθήσει ο άνθρωπος για να εγκολπωθεί τα βαθύτερα μηνύματα και νοήματα των γεγονότων της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας. Στη χρονική αυτή στιγμή αποκτά τη δική της σημασία η προβολή από την Εκκλησία της μνήμης μιας αγίας γυναίκας, της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, η οποία μετά την καταβαράθρωσή της και τη βύθισή της στο βούρκο της ασωτίας, γνώρισε μια σωτήρια πορεία τελείωσης στην άσκηση και αφού η μετάνοιά της, έγινε τρόπος και υπόδειγμα ζωής.

Πρωτοκαθεδρίες

Ο Κύριος όταν προέλεγε το Πάθος του επιδίωκε ακριβώς να προετοιμάσει τους μαθητές του για να κατανοήσουν τα γεγονότα που θα επακολουθούσαν. Ήθελε ακριβώς να συνοδοιπορήσουν μαζί του στο Πάθος, με την καρδιά και την ψυχή τους, όπως άλλωστε αρμόζει στον καθένα που θέλει να είναι πραγματικός μαθητής του. Ωστόσο, οι μαθητές φαίνεται ότι επέμεναν να ζουν στο δικό τους κόσμο. Εκείνο των προσωπικών και εφήμερων φιλοδοξιών. Μέσα από τις δικές τους στενές αντιλήψεις ήθελαν να αντικρίζουν τον Χριστό ν’ ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα, περισσότερο ως ένας εγκόσμιος βασιλιάς, χωρίς να είναι σε θέση να κατανοήσουν το βάθος της σωτηριολογικής του πορείας. Γι’ αυτό και τους βλέπουμε να διεκδικούν θέσεις και αξιώματα. Αντί της διακονίας στο παράδειγμα του Διδασκάλου τους, εκείνοι ζητούσαν εξουσία και πρωτοκαθεδρίες.

Η εξουσία ως διακονία

Τα πρωτεία εξουσίας που επιδίωκαν οι μαθητές, στην προοπτική της αγάπης του Χριστού προσλαμβάνουν ένα διαφορετικό νόημα και περιεχόμενο. Δεν έχουν την έννοια της επιβολής και της προβολής, αλλά της προσφοράς, της θυσίας και της διακονίας. Δεν χαρίζονται αλλά τα αποκτούν όσοι αποδέχονται και ανταποκρίνονται στην προσφερόμενη αγάπη του Θεού και αφήνουν διάφανη την ύπαρξή τους για να πλημμυρίζει από την χάρη που ο ίδιος προσφέρει. Μάλιστα προχωρεί για να υποδείξει στους μαθητές του αλλά και στον καθένα μας ότι «όποιος θέλει να γίνει μεγάλος, να είναι ο υπηρέτης των άλλων και όποιος θέλει να είναι πρώτος, να είναι ο δούλος των άλλων». Πραγματικά, όταν ο άνθρωπος στη ζωή του υπηρετεί και διακονεί τους άλλους τότε μεταβάλλει την ύπαρξή του σε δοχείο της αγάπης και της χάριτος του Θεού. Με αυτό τον τρόπο αφήνει τον εαυτό του να ανυψωθεί στα πιο ευγενή πρωτεία. Το ισχυρό παράδειγμα δίνει ο ίδιος ο Κύριος, ο οποίος «ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών». Η διακονία δεν φαντάζει πλέον ως κάτι το αφηρημένο, αλλά αποκαλύπτεται ως αγάπη στην πιο αυθεντική της μορφή. Άλλωστε, η φανέρωση του Θεού στον κόσμο, δομείται στη θυσία του «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας».

Η θυσία του Κυρίου

Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, ο απόστολος Παύλος κάνει λόγο για το αίμα του Χριστού που μάς καθαρίζει τη συνείδηση από τα νεκρά έργα του νόμου και μάς καθιστά ικανούς να λατρεύουμε σωστά το ζωντανό Θεό (Εβρ. 9,14). Όλες οι ευεργεσίες που μάς προσφέρει η αγάπη του Κυρίου και που καρπούμεθα από την χάρη και το πλούσιο έλεός του, έχουν σαν αστείρευτη πηγή την Θυσία του Χριστού. «Εαυτόν προσήνεγκενάμωμον τω Θεώ», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Παύλος στην περικοπή που ακούσαμε σήμερα.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Χριστός προσφέρει τον εαυτό του όχι μόνο «εις άφεσιν αμαρτιών», αλλά ακόμα περισσότερο για να μας καταστήσει κοινωνούς της δόξας του. Για να μάς δοξάσει. Προσφέρει θυσία τον εαυτό του για χάριν της Εκκλησίας, για να την καθαγιάσει και να την καταστήσει αγία, ένδοξη και άσπιλη. Σαρκώθηκε με τη δική του θέληση και από την υπερβολική του αγαθότητα. Το κάνει αυτό μόνο και μόνο για να δει το πλάσμα του να ανορθώνεται και ν’ αποκτά την παλαιά του αίγλη. Θυσιάζεται με την θέλησή του, χωρίς όρους και ανταλλάγματα. Καθιστά τον εαυτό του υπόδειγμα ανιδιοτελούς αγάπης. Πορεύεται εκουσίως την οδό του μαρτυρίου.

Ανάλογη θα πρέπει να είναι και η ανταπόκριση του ανθρώπου. Με τη θέλησή του θα πρέπει να αναλαμβάνει τον πνευματικό του αγώνα, χωρίς οποιουσδήποτε γογγυσμούς και μεμψιμοιρίες. Θα πρέπει σ’ όλη αυτή την ευλογημένη πορεία του να αισθάνεται μια πνευματική αρχοντιά, γιατί μπορεί να καταξιώνεται να γίνεται μέτοχος και κοινωνός του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου, στο Ευχαριστιακό Δείπνο, που συνιστά την πεμπτουσία της πνευματικής ζωής. Η ένωση του με τον Χριστό και τους συνανθρώπους του τον απογειώνει σε δυσθεώρητα πνευματικά ύψη και τον καθιστά μέτοχο της αιώνιας ζωής. Υπερβαίνεται έτσι ο έσχατος εχθρός που είναι ο θάνατος και γεύεται την δόξα της αιώνιας Βασιλείας του Κυρίου.

Αγαπητοί αδελφοί, η αγάπη του Χριστού μάς δείχνει ένα νέο τρόπο και δρόμο ζωής. Η όποια φιλοδοξία γι’ ανάδειξη του ανθρώπου, περνά μέσα από το δρόμο της θυσίας και της διακονίας. Η προσφορά της αγάπης ανεβάζει τον άνθρωπο και τον αναδεικνύει στην απόλυτη πνευματική αρχοντιά του. Στην τροχιά αυτή, η αγάπη που απορρέει από τη σταυρική θυσία, προσκαλεί τον άνθρωπο να βιώσει τη μετάνοια για ν’ ανακαλύψει και να ψηλαφήσει τον αυθεντικό εαυτό του. Το παράδειγμα της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας που τιμά σήμερα η Εκκλησία, δείχνει ότι όσο κι αν έχουμε ξεπέσει στη ζωή, η αγάπη του Χριστού μάς κυνηγά και μάς προσκαλεί για να μάς ανεβάσει ψηλά. Σε πρωτοκαθεδρίες που δεν έχουν να κάνουν με τις αρχές του κόσμου τούτου, αλλά με τους πιο σταθερούς και αιώνιους προσανατολισμούς.

Χριστάκης Ευσταθίου, θεολόγος