Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου: Λειτουργίες – Κηρύγματα 26 Μαΐου 2019

Η Α.Μ. ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομος την Κυριακή, 26 Μαΐου 2019, θα κηρύξει τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό της του Χριστού Γεννήσεως στην Τάλα. Της Θείας Λειτουργίας θα προστεί ο Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Αποστόλου Βαρνάβα Αρχιμανδρίτης Ιωάννης.

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Καρπασίας κ. Χριστοφόρος την Κυριακή, 26 Μαΐου 2019, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίου Συνεσίου στο Ριζοκάρπασο.

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Μεσαορίας κ. Γρηγόριος την Κυριακή, 26 Μαΐου 2019, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Αποστόλου Βαρνάβα στη Δασούπολη.

Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου,
24 Μαΐου 2019

*****************************************************

Αποστολικό ανάγνωσμα: Πραξ. ια΄ 19-30

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, διασπαρέντες οἱ Ἀπόστολοι ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας, μηδενὶ λαλοῦντες τὸν λόγον εἰ μὴ μόνον Ἰουδαίοις. Ἦσαν δέ τινες ἐξ αὐτῶν ἄνδρες Κύπριοι καὶ Κυρηναῖοι, οἵτινες εἰσελθόντες εἰς Ἀντιόχειαν ἐλάλουν πρὸς τοὺς Ἑλληνιστάς, εὐαγγελιζόμενοι τὸν Κύριον Ἰησοῦν. Καὶ ἦν χεὶρ Κυρίου μετ΄ αὐτῶν, πολύς τε ἀριθμὸς ὁ πιστεύσας ἐπέστρεψεν ἐπὶ τὸν Κύριον. Ἠκούσθη δὲ ὁ λόγος εἰς τὰ ὦτα τῆς Ἐκκλησίας τῆς ἐν Ἰεροσολύμοις περὶ αὐτῶν καὶ ἐξαπέστειλαν Βαρνάβαν ἕως Ἀντιοχείας· ὃς παραγενόμενος καὶ ἰδὼν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ ἐχάρη, καὶ παρεκάλει πάντας τῇ προθέσει τῇ καρδίας προσμένειν τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἦν ἀνὴρ ἀγαθὸς καὶ πλήρης Πνεύματος ἁγίου καὶ πίστεως. Καὶ προσετέθη ὄχλος ἱκανὸς τῷ Κυρίῳ. Ἐξῆλθε δὲ εἰς Ταρσὸν ἀναζητῆσαι Σαῦλον, καὶ εὑρὼν ἤγαγεν εἰς Ἀντιόχειαν. Ἐγένετο δὲ αὐτοὺς καὶ ἐνιαυτὸν ὅλον συναχθῆναι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ διδάξαι ὄχλον ἱκανόν, χρηματίσαι τε πρῶτον ἐν Ἀντιοχείᾳ τοὺς μαθητὰς Χριστιανούς. Ἐν ταύταις δὲ ταῖς ἡμέραις κατῆλθον ἀπὸ Ἱεροσολύμων προφῆται εἰς Ἀντιόχειαν· ἀναστὰς δὲ εἷς ἐξ αὐτῶν ὀνόματι Ἅγαβος ἐσήμανε διὰ τοῦ Πνεύματος λιμὸν μέγαν μέλλειν ἔσεσθαι ἐφ΄ ὅλην τὴν οἰκουμένην· ὅστις καὶ ἐγένετο ἐπὶ Κλαυδίου Καίσαρος. Τῶν δὲ μαθητῶν καθὼς εὐπορεῖτό τις ὥρισαν ἕκαστος αὐτῶν εἰς διακονίαν πέμψαι τοῖς κατοικοῦσιν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ἀδελφοῖς· ὃ καὶ ἐποίησαν ἀποστείλαντες πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους διὰ χειρὸς Βαρνάβα καὶ Σαύλου.

Απόδοση στα νεοελληνικά

Εκείνες τις μέρες οι απόστολοι που είχαν διασκορπιστεί από τα Ιεροσόλυμα, μετά τον διωγμό που ακολούθησε τον λιθοβολισμό του Στεφάνου, έφτασαν ως τη Φοινίκη την Κύπρο και την Αντιόχεια. Σε κανένα δεν κήρυτταν τον Χριστό παρά μόνο στους Ιουδαίους. Ήταν τότε από αυτούς μερικοί άντρες Κύπριοι και Κυρηναίοι, οι οποίοι ήρθαν στην Αντιόχεια και κήρυτταν στους ελληνόφωνους Ιουδαίους το χαρμόσυνο μήνυμα ότι ο Ιησούς είναι ο Κύριος. Και ήταν το χέρι του Κυρίου μαζί τους, και πολύς αριθμός πίστεψε και επέστρεψε στον Κύριο. Οι ειδήσεις γι αυτά έφτασαν στ’ αυτιά της εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ, και έστειλαν τον Βαρνάβα να περάσει ως την Αντιόχεια. Αυτός, όταν ήρθε και είδε τη χάρη που ήταν από το Θεό, χάρηκε και παρακινούσε όλους με την πρόθεση της καρδιάς τους να παραμένουν στον Κύριο. Ο Βαρνάβας ήταν άνθρωπος αγαθός και πλήρης Πνεύματος Αγίου και πίστεως. Και προστέθηκε αρκετό πλήθος στον Κύριο. Εξήλθε τότε στην Ταρσό για να αναζητήσει το Σαύλο και, όταν τον βρήκε, τον οδήγησε στην Αντιόχεια. Αυτοί λοιπόν, πράγματι, για έναν ολόκληρο χρόνο συγκεντρώνονταν μέσα στην εκκλησία και δίδαξαν αρκετό πλήθος. Στην Αντιόχεια ονόμασαν πρώτα τους μαθητές “Χριστιανούς”. Αυτές λοιπόν τις ημέρες κατέβηκαν από τα Ιεροσόλυμα προφήτες στην Αντιόχεια. Σηκώθηκε τότε ένας από αυτούς με το όνομα Άγαβος και έδωσε σημείο μέσω του Πνεύματος, πως μέλλει να γίνει πείνα μεγάλη πάνω σε όλη την οικουμένη, που έγινε επί Κλαυδίου. Και οι χριστιανοί, ανάλογα με το πόσο ευπορούσε ο καθένας, αποφάσισαν να στείλουν βοήθεια στους αδελφούς που κατοικούσαν στην Ιουδαία. Αυτό και έκαναν, απέστειλαν την συνεισφορά τους προς τους πρεσβυτέρους με τον Βαρνάβα και τον Σαύλο.

Ευαγγελικό ανάγνωσμα: Ιω δ΄ 5-42

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Συχὰρ, πλησίον τοῦ χωρίου ὃ ἔδωκεν Ἰακὼβ Ἰωσὴφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ∙ ἦν δὲ ἐκεῖ πηγὴ τοῦ Ἰακώβ. Ὁ οὖν Ἰησοῦς κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ· ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕκτη. Ἒρχεται γυνὴ ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Δός μοι πεῖν. Οἱ γὰρ μαθηταὶ αὐτοῦ ἀπεληλύθεισαν εἰς τὴν πόλιν, ἵνα τροφὰς ἀγοράσωσι. Λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· Πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὢν παρ’ ἐμοῦ πεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος ; Οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις. Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· Εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτὸν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν. Λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, οὔτε ἄντλημα ἔχεις, καὶ τὸ φρέαρ ἐστὶ βαθύ· πόθεν οὖν ἔχεις τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν; Μὴ σὺ μείζων εἶ τοῦ πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβ, ὃς ἔδωκεν ἡμῖν τὸ φρέαρ, καὶ αὐτὸς ἐξ αὐτοῦ ἔπιε καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ καὶ τὰ θρέμματα αὐτοῦ; Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· Πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν· ὃς δ’ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσει εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον. Λέγει πρὸς αὐτὸν ἡ γυνή· Κύριε, δός μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ, ἵνα μὴ διψῶ μηδὲ ἔρχομαι ἐνθάδε ἀντλεῖν. Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Ὕπαγε φώνησον τὸν ἄνδρα σου καὶ ἐλθὲ ἐνθάδε. Ἀπεκρίθη ἡ γυνὴ καὶ εἶπεν· Οὐκ ἔχω ἄνδρα. Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Καλῶς εἶπας ὅτι ἄνδρα οὐκ ἔχω· πέντε γὰρ ἄνδρας ἔσχες, καὶ νῦν ὃν ἔχεις οὐκ ἔστι σου ἀνήρ· τοῦτο ἀληθὲς εἴρηκας. Λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, θεωρῶ ὅτι προφήτης εἶ σύ. Οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν· καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν Ἱεροσολύμοις ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν. Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Γύναι, πίστευσόν μοι ὅτι ἔρχεται ὥρα ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτῳ οὔτε ἐν Ἱεροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ πατρί. Ὑμεῖς προσκυνεῖτε ὃ οὐκ οἴδατε, ἡμεῖς προσκυνοῦμεν ὃ οἴδαμεν· ὅτι ἡ σωτηρία ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἐστίν.

Ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν. Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν. Λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός· ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα. Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγώ εἰμι, ὁ λαλῶν σοι. Καὶ ἐπὶ τούτῳ ἦλθαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ ἐθαύμασαν ὅτι μετὰ γυναικὸς ἐλάλει· οὐδεὶς μέντοι εἶπε, τί ζητεῖς ἤ τί λαλεῖς μετ’ αὐτῆς; Ἀφῆκεν οὖν τὴν ὑδρίαν αὐτῆς ἡ γυνὴ καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν πόλιν, καὶ λέγει τοῖς ἀνθρώποις· Δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον ὃς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα· μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός; Ἐξῆλθον οὖν ἐκ τῆς πόλεως καὶ ἤρχοντο πρὸς αὐτόν. Ἐν δὲ τῷ μεταξὺ ἠρώτων αὐτὸν οἱ μαθηταὶ λέγοντες· Ραββί, φάγε. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Ἐγὼ βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε. Ἒλεγον οὖν οἱ μαθηταὶ πρὸς ἀλλήλους· Μή τις ἤνεγκεν αὐτῷ φαγεῖν; Λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον. Οὐχ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἔτι τετράμηνός ἐστι καὶ ὁ θερισμὸς ἔρχεται; Ἰδοὺ λέγω ὑμῖν, ἐπάρατε τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν καὶ θεάσασθε τὰς χώρας, ὅτι λευκαί εἰσι πρὸς θερισμόν ἤδη. Καὶ ὁ θερίζων μισθὸν λαμβάνει καὶ συνάγει καρπὸν εἰς ζωὴν αἰώνιον, ἵνα καὶ ὁ σπείρων ὁμοῦ χαίρῃ καὶ ὁ θερίζων. Ἐν γὰρ τούτῳ ὁ λόγος ἐστὶν ὁ ἀληθινὸς, ὅτι ἄλλος ἐστὶν ὁ σπείρων καὶ ἄλλος ὁ θερίζων. Ἐγὼ ἀπέστειλα ὑμᾶς θερίζειν ὃ οὐχ ὑμεῖς κεκοπιάκατε· ἄλλοι κεκοπιάκασι, καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν κόπον αὐτῶν εἰσεληλύθατε. Ἐκ δὲ τῆς πόλεως ἐκείνης πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν τῶν Σαμαρειτῶν διὰ τὸν λόγον τῆς γυναικὸς, μαρτυρούσης ὅτι εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα. Ὡς οὖν ἦλθον πρὸς αὐτὸν οἱ Σαμαρεῖται, ἠρώτων αὐτὸν μεῖναι παρ’ αὐτοῖς· καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ δύο ἡμέρας. Καὶ πολλῷ πλείους ἐπίστευσαν διὰ τὸν λόγον αὐτοῦ, τῇ τε γυναικὶ ἔλεγον ὅτι οὐκέτι διὰ τὴν σὴν λαλιὰν πιστεύομεν· αὐτοὶ γὰρ ἀκηκόαμεν, καὶ οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός.

Απόδοση στα νεοελληνικά

Εκείνο τον καιρό, έφτασε ο Ιησούς σε μια πόλη της Σαμάρειας που λεγόταν Συχάρ, κοντά στο χωράφι που είχε δώσει ο Ιακώβ στον γιο του τον Ιωσήφ. Εκεί βρισκόταν το πηγάδι του Ιακώβ. Ο Ιησούς, κουρασμένος από την πεζοπορία, κάθισε κοντά στο πηγάδι ήταν γύρω στο μεσημέρι. Οι μαθητές του είχαν πάει στην πόλη ν’ αγοράσουν τρόφιμα. Έρχεται τότε μια γυναίκα από τη Σαμάρεια να βγάλει νερό. Ο Ιησούς της λέει: «Δώσ’ μου να πιω». Εκείνη του απάντησε: «Εσύ είσαι Ιουδαίος κι εγώ Σαμαρείτισσα». Πώς μπορείς να μου ζητάς να σου δώσω νερό να πιείς;» επειδή οι Ιουδαίοι αποφεύγουν κάθε επικοινωνία με τους Σαμαρείτες. Ο Ιησούς της απάντησε: «Αν ήξερες τη δωρεά του Θεού και ποιος ειν’ αυτός που σου λέει «δώσ’ μου να πιώ», τότε εσύ θα του ζητούσες κι εκείνος θα σου έδινε ζωντανό νερό». Του λέει η γυναίκα: «Κύριε, εσύ δεν έχεις ούτε καν κουβά, και το πηγάδι είναι βαθύ από πού, λοιπόν, τό ΄χεις το τρεχούμενο νερό; Αυτό το πηγάδι μας το χάρισε ο προπάτοράς μας ο Ιακώβ∙ ήπιε απ’ αυτό ο ίδιος και οι γιοί του και τα ζωντανά του. Μήπως εσύ είσαι ανώτερος απ’ αυτόν;» Ο Ιησούς της απάντησε: «Όποιος πίνει απ’ αυτό το νερό θα διψάσει πάλι όποιος όμως πιει από το νερό που θα του δώσω εγώ δεν θα διψάσει ποτέ, αλλά το νερό που θα του δώσω θα γίνει μέσα του μια πηγή που θ’ αναβλύζει νερό ζωής αιώνιας». Του λέει η γυναίκα: «Κύριε, δώσ’ μου αυτό το νερό για να μη διψάω, κι ούτε να έρχομαι ως εδώ για να το παίρνω». Τότε ο Ιησούς της είπε: «Πήγαινε να φωνάξεις τον άνδρα σου κι έλα εδώ». «Δεν έχω άνδρα», απάντησε η γυναίκα. Ο Ιησούς της λέει: «Σωστά είπες, «δεν έχω άνδρα»∙ γιατί πέντε άνδρες πήρες, κι αυτός που μαζί του τώρα ζεις δεν είναι άνδρας σου∙ αυτό που είπες είναι αλήθεια». Του λέει η γυναίκα: «Κύριε, βλέπω ότι εσύ είσαι προφήτης οι προπάτορές μας λάτρεψαν τον Θεό σ’ αυτό το βουνό εσείς όμως λέτε ότι στα Ιεροσόλυμα βρίσκεται ο τόπος όπου πρέπει κανείς να τον λατρεύει». «Πίστεψέ με, γυναίκα», της λέει τότε ο Ιησούς, «είναι κοντά ο καιρός που δεν θα λατρεύετε τον Πατέρα ούτε σ’ αυτό το βουνό ούτε στα Ιεροσόλυμα. Εσείς οι Σαμαρείτες λατρεύετε αυτό που δεν ξέρετε εμείς όμως λατρεύουμε αυτό που ξέρουμε, γιατί η σωτηρία έρχεται στον κόσμο από τους Ιουδαίους.

Είναι όμως κοντά ο καιρός, ήρθε κιόλας, που οι πραγματικοί λάτρεις θα λατρεύσουν τον Πατέρα με την δύναμη του Πνεύματος, που αποκαλύπτει την αλήθεια γιατί έτσι τους θέλει ο Πατέρας αυτούς που τον λατρεύουν. Ο Θεός είναι πνεύμα. Κι αυτοί που τον λατρεύουν πρέπει να τον λατρεύουν με τη δύναμη του Πνεύματος, που φανερώνει την αλήθεια». Του λέει τότε η γυναίκα: «Ξέρω ότι θα έρθει ο Μεσσίας, δηλαδή ο Χριστός όταν έρθει εκείνος, θα μας τα εξηγήσει όλα». «Εγώ είμαι», της λέει ο Ιησούς, «εγώ, που σου μιλάω αυτή τη στιγμή». Εκείνη την ώρα ήρθαν οι μαθητές του κι απορούσαν που συνομιλούσε με γυναίκα. Βέβαια, κανείς δεν του είπε «τι συζητάς;» ή «γιατί μιλάς μαζί της;» Τότε η γυναίκα άφησε τη στάμνα της, πήγε στην πόλη κι άρχισε να λέει στον κόσμο: «Ελάτε να δείτε έναν άνθρωπο που μου είπε όλα όσα έχω κάνει στη ζωή μου μήπως αυτός είναι ο Μεσσίας;» Βγήκαν, λοιπόν, από την πόλη κι έρχονταν σ’ αυτόν. Στο μεταξύ οι μαθητές τον παρακαλούσαν και του έλεγαν: «Διδάσκαλε, φάε κάτι». Αυτός όμως τους είπε: «Εγώ έχω να φάω τροφή που εσείς δεν την ξέρετε». Οι μαθητές έλεγαν μεταξύ τους: «Μήπως τού ΄φερε κανείς να φάει;» Αλλά ο Ιησούς τους είπε: «Δικιά μου τροφή είναι να εκτελώ το θέλημα εκείνου που με έστειλε, και να φέρω σε πέρας το έργο του. Εσείς συνηθίζετε να λέτε «τέσσερις μήνες ακόμη, κι έφτασε ο θερισμός». Εγώ σας λέω: σηκώστε τα μάτια σας και κοιτάξτε τα χωράφια. Ασπροκοπούν από τα στάχυα τα ώριμα, έτοιμα κιόλας για τον θερισμό. Ο θεριστής αμείβεται για τη δουλειά του και συνάζει καρπό για την αιώνια ζωή, έτσι ώστε μαζί να χαίρονται κι αυτός που σπέρνει κι αυτός που θερίζει. Γιατί εδώ αληθεύει η παροιμία «άλλος είναι που σπέρνει κι άλλος που θερίζει». Εγώ σας έστειλα να θερίσετε καρπό που γι’ αυτόν εσείς δεν κοπιάσατε άλλοι μόχθησαν, κι εσείς μπήκατε εκεί να θερίσετε τον δικό τους κόπο». Πολλοί από τους Σαμαρείτες εκείνης της πόλης πίστεψαν σ’ αυτόν, εξαιτίας της μαρτυρίας της γυναίκας που έλεγε: «Μου είπε όλα όσα έχω κάνει». Όταν λοιπόν οι Σαμαρείτες ήρθαν κοντά του, τον παρακαλούσαν να μείνει μαζί τους κι έμεινε εκεί δύο μέρες. Έτσι, πίστεψαν πολύ περισσότεροι ακούγοντας τα λόγια του, κι έλεγαν στη γυναίκα: «Η πίστη μας δεν στηρίζεται πια στα δικά σου λόγια γιατί εμείς οι ίδιοι τον έχουμε τώρα ακούσει και ξέρουμε πως πραγματικά αυτός είναι ο σωτήρας του κόσμου, ο Χριστός».

*****************************************************

ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΜΑΪΟΥ 2019

ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

(Ιω δ΄ 5-42) (Πραξ. ια΄ 19-30)

Ευλογημένη καρποφορία

«Οι μεν ουν διασπαρέντες από της θλίψεως της γενομένης επί Στεφάνω διήλθον έως Φοινίκης και Κύπρου και Αντιοχείας»

Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων. Η Εκκλησία βρίσκεται σε μια πορεία δημιουργικής και αυξητικής θαυματουργίας. Έστω κι αν τα προβλήματα δεν ήταν λίγα και οι δυσχέρειες αφάνταστες. Οι δοκιμασίες, οι διωγμοί και οι θλίψεις έγιναν τρόπος ζωής για τους πρώτους χριστιανούς. Είχε ξεσπάσει και ο μεγάλος διωγμός μετά από τον λιθοβολισμό του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου. Γνώριζαν όμως ότι στην όλη πορεία που διάνυαν, τούς συνόδευε η δύναμη του Θεού. «Ην χειρ Κυρίου μετ’ αυτών και πολύς αριθμός πιστεύσας επέστρεψεν επί τον Κύριον». Το αποτέλεσμα από τον πρώτο μεγάλο διωγμό ήταν η περαιτέρω καρποφορία της πίστεως και η θεμελίωση του οικοδομήματος της Εκκλησίας πέραν των Ιεροσολύμων. Γι’ αυτούς που αγαπούν τον Θεό όλα συμβάλλουν στο καλό. «Τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν». Διασκορπίστηκαν οι απόστολοι έξω από τα όρια της Ιερουσαλήμ και της Παλαιστίνης και έφτασαν ως την Φοινίκη, την Κύπρο και την Αντιόχεια. Το γεγονός ήταν κορυφαίας σημασίας για την εδραίωση της Εκκλησίας και τη μετάγγιση του αναστάσιμου μηνύματός της σε όλο τον κόσμο.

Μέσα από τη θλίψη

Προκύπτουν σίγουρα, αγαπητοί αδελφοί, και κάποια σημαντικά στοιχεία για την μεταλαμπάδευση του χριστιανικού μηνύματος στο νησί μας. Το ευαγγέλιο, όπως και σε κάποιες άλλες περιοχές, πρωτοήλθε στην Κύπρο μέσα από μια μεγάλη θλίψη. Η αναφορά που σηματοδοτεί τη σημαντική αυτή εξέλιξη δίνεται από τον Λουκά στις «Πράξεις των Αποστόλων»: «Οι μεν ουν διασπαρέντες από της θλίψεως της γενομένης επί Στεφάνω διήλθον έως Φοινίκης και Κύπρου και Αντιοχείας, μηδενί λαλούντες τον λόγον ή μή μόνον Ιουδαίοις. Ήσαν δε τινες εξ αυτών άνδρες Κύπριοι και Κυρηναίοι, οίτινες ελθόντες εις Αντιόχειαν ελάλουν προς τους Ελληνιστάς ευαγγελιζόμενοι τον Κύριον Ιησούν. Και ην χειρ Κυρίου μετ’ αυτών, πολύς τε αριθμός πιστεύσας επέστρεψεν επί τον Κύριον». Αυτοί οι ανώνυμοι εργάτες του Ευαγγελίου βλέπουμε να ξεκινούν μετά από μια εμπειρία δίωξης της Εκκλησίας του Χριστού, όπως ήταν ο λιθοβολισμός του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου και σε συνθήκες θλίψεως, για να μεταφέρουν την αλήθεια της πίστεως, μεταξύ άλλων, και στο δικό μας νησί.

Σε οικουμενικές διαστάσεις

Ακόμα, η αναφορά της συμπερίληψης και Κυπρίων στους ιδρυτές της εκκλησίας της Αντιόχειας, κρίνεται πολύ σημαντική γιατί το γεγονός συνδέεται και με το ευρύτερο ζήτημα των απαρχών του Χριστιανισμού στην Κύπρο. Ειδικότερα, η σημαντικότητά του φαίνεται από το ότι η εκκλησία της Αντιόχειας αποτέλεσε το εφαλτήριο του Βαρνάβα και του Παύλου για τη διάδοση του Χριστιανισμού στο νησί. Αλλά και γενικότερα, δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυρισθεί κάποιος ότι είναι απ’ εδώ που αρχίζουν ν’ ανοίγουν οι ορίζοντες των οικουμενικών διαστάσεων της Εκκλησίας, σύμφωνα με την εντολή του αναστημένου Χριστού προς τους μαθητές Του: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. 28,19), όσο «και έσεσθέ μοι μάρτυρες εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης» (Πράξ.1,8). Έτσι, ο ρόλος των πρώτων αυτών Κυπρίων και Κυρηναίων ιεραποστόλων δεν περιορίζεται σ’ ένα τοπικό ή περιφερειακό επίπεδο αλλά προσλαμβάνει ευρύτερες κοσμογονικές προεκτάσεις. Είναι αυτοί που αποτόλμησαν πρώτοι το τεράστιας σημασίας ιστορικό άνοιγμα και προσέδωσαν οικουμενικές διαστάσεις στο χριστιανικό μήνυμα.

Η πραγματικότητα βέβαια αυτή δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί στο πλαίσιο του σχεδίου της θείας Οικονομίας και της αποστολής της Εκκλησίας για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Και αν σήμερα η οικουμενικότητα του κηρύγματος της Εκκλησίας θεωρείται αυτονόητη δεν συνέβαινε το ίδιο και τότε. Έστω και αν ο Χριστός έδωσε σαφή οικουμενική κατεύθυνση στο Ευαγγέλιό Του και άφησε εντολή μετά την ανάσταση για ευαγγελισμό όλων των εθνών: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», (Μθ 28,19). Ξεφύτρωναν τότε από το ιουδαϊκό στοιχείο σοβαρές επιφυλάξεις και εμπόδια στο επιχειρούμενο άνοιγμα της Εκκλησίας σ’ όλα τα έθνη. Και όμως μέσα από διωγμούς και θλίψεις αναδύθηκε η δυναμική της οικουμενικότητας της Εκκλησίας.

Εξαγιασμός

Άλλο επακόλουθο και καρπός των διωγμών και των θλίψεων, είναι ο προσωπικός εξαγιασμός και η πνευματική πρόοδος των χριστιανών που περνούν μέσα από την καταδίωξη και την περιφρόνηση. Ο πόνος και η θλίψη επιφέρουν τον εξαγιασμό, όταν αντιμετωπίζονται στο πλαίσιο της πίστης και της ελπίδας και ανεβάζουν πνευματικά τον άνθρωπο σε ενατενίσεις της εμπειρίας του Αναστάντος Κυρίου. Λειτουργούν όπως το πυρακτωμένο σίδερο, που η φωτιά όχι μόνο δεν το σκουριάζει αλλά το καθιστά περισσότερο αστραφτερό και λαμπερό. Οι δοκιμασίες στη ζωή πυρακτώνουν την πίστη και την καθιστούν φάρο που φωτίζει το δρόμο προς την πνευματική τελείωση.

Κανένας, βέβαια, δεν αρνείται ότι οι δοκιμασίες και οι θλίψεις σε περιόδους διωγμών είναι ένας βαρύς σταυρός και βασανιστικό μαρτύριο. Η αγάπη του Θεού όμως μεταβάλλει αυτή την πίκρα σε ανεκλάλητη πνευματική γλυκύτητα. Αυτό απέδειξε και η πορεία όλων ανθρώπων της πίστεως διά μέσου των αιώνων και της ανθρώπινης ιστορίας. Τη ζωή του χριστιανού διαπνέει η βεβαιότητα πως τον θάνατο ακολουθεί η ανάσταση και η φθαρτότητα την αιωνιότητα. Πρόκειται για το θεμέλιο μιας αντοχής που ανεβάζει τον άνθρωπο στα δυσθεώρητα πνευματικά ύψη της θέωσης.

Αγαπητοί αδελφοί, η Πρόνοια του Θεού είναι εκείνη που κατευθύνει τον ρουν της ανθρώπινης ιστορίας. Ακόμα και μέσα από θλίψεις και διωγμούς, από τα πιο αρνητικά γεγονότα που σημαδεύουν την προσωπική και κοινωνική μας ζωή, αναδύεται πάντα το αναστάσιμο μήνυμα που κατευθύνει τον άνθρωπο προς τη σωτηρία του. Είναι αυτό το μήνυμα που πρέπει να μεταλαμπαδεύεται στις ψυχές μας ως βασική προϋπόθεση της εκπλήρωσης ενός ανώτερου προορισμού, στον οποίο μάς έταξε η αγάπη του Αναστάντος Κυρίου. Χριστός Ανέστη!

Χριστάκης Ευσταθίου, θεολόγος