Ιερά Αρχιεπίσκοπή Κύπρου: Λειτουργίες – Κηρύγματα 19-21 Ιουλίου 2019
Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομος την Παρασκευή, 19 Ιουλίου 2019, στις 1.00μ.μ. θα προστεί της Εξοδίου Ακολουθίας του μακαριστού π. Αντωνίου Αυγουστή, ο οποίος υπηρέτησε επί σειρά ετών εφημέριος της γενέτειράς του Τάλας, στον Ιερό Ναό Αποστόλου Βαρνάβα στη Μεσόγη. Το Σάββατο, 20 Ιουλίου 2019, το πρωΐ, θα προστεί της ιεράς Παρακλήσεως για την απελευθέρωση της Κύπρου, την επιστροφή των προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες και τη διακρίβωση της ζωής των αγνοουμένων και ακολούθως θα τελέσει το Μνημόσυνο των πεσόντων κατά τη διάρκεια της Τουρκικής Εισβολής του 1974 στον Ιερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης στη Λευκωσία. Την Κυριακή, 21 Ιουλίου 2019, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στον Άγιο Δομέτιο.
O Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Καρπασίας κ. Χριστοφόρος την Κυριακή, 21 Ιουλίου 2019, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος στη Λεμεσό.
Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Μεσαορίας κ. Γρηγόριος την Παρασκευή 19 Ιουλίου 2019, θα χοροστατήσει και κηρύξει κατά την ακολουθία του Εσπερινού στον Ιερό Ναό Αγίου Χαραλάμπους αυτοστέγασης Γερίου, όπου οι εκτοπισμένοι κάτοικοι Μαραθόβουνου θα εορτάσουν τον προφήτη Ηλία. Την Κυριακή, 21 Ιουλίου 2019, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Καθεδρικό Ναό Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Λευκωσία. Ακολούθως θα προστεί του Μνημοσύνου των πεσόντων Μιαμηλιωτών κατα τη διάρκεια της Τουρκικής Εισβολής του 1974.
Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου,
18 Ιουλίου 2019
****************************************************
Αποστολικό Ανάγνωσμα: Ρωμ. ι΄ 1-10
Ἀδελφοί, ἡ μὲν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις πρὸς τὸν Θὸν ὑπὲρ αὐτῶν εἰς σωτηρίαν. Μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ΄ οὐ κατ΄ ἐπίγνωσιν· ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν· τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι. Μωϋσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου ὅτι ὁ ποιήσας ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτῇ. Ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτως λέγει· Μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου· Τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν; τοῦτ΄ ἔστι Χριστὸν καταγαγεῖν· ἤ, Τίς καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον; τοῦτ΄ ἔστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν. Ἀλλὰ τί λέγει; Ἐγγύς σου τὸ ῥῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου· τοῦτ΄ ἔστι τὸ ῥῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν. Ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον Ἰησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.
Απόδοση στη Νεοελληνική
1 Ἀδελφοί, ἡ ἐπιθυμία τῆς καρδιᾶς μου καὶ ἡ προσευχή μου εἰς τὸν Θεὸν εἶναι ὑπὲρ τῶν Ἰσραηλιτῶν, διὰ νὰ σωθοῦν. 2 Μαρτυρῶ γι’ αὐτοὺς ὅτι ἔχουν ζῆλον Θεοῦ ἀλλὰ ὄχι μὲ ἐπίγνωσιν. 3 Διότι, ἐπειδὴ ἀγνοοῦν τὴν δικαίωσιν ποὺ δίνει ὁ Θεὸς καὶ προσπαθοῦν νὰ στήσουν τὸν δικόν τους τρόπον δικαιώσεως δὲν ὑπετάχθησαν εἰς τὴν δικαίωσιν ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεόν. 4 Διότι τὸ τέλος τοῦ νόμου εἶναι ὁ Χριστός, διὰ νὰ δικαιωθῇ καθένας ποὺ πιστεύει. 5 Ὁ Μωϋσῆς γράφει διὰ τὴν δικαίωσιν ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν νόμον ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐτήρησε τὰς ἐντολὰς θὰ ζήσῃ δι΄ αὐτῶν. 6 Ἡ δικαίωσις ὅμως ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν πίστιν, λέγει, Μὴ πῇς εἰς τὴν καρδιά σου ποιός θὰ ἀνεβῇ εἰς τὸν οὐρανόν; διὰ νὰ κατεβάσῃ δηλαδὴ τὸν Χριστόν, 7 ἢ Ποιός θὰ κατεβῇ εἰς τὴν χώραν τῶν νεκρῶν; διὰ νὰ κατεβάσῃ δηλαδὴ τὸν Χριστὸν ἀπὸ τοὺς νεκρούς. 8 Ἀλλὰ τί λέγει; Κοντά σου εἶναι ὁ λόγος, εἶναι εἰς τὸ στόμα σου καὶ εἰς τὴν καρδιά σου. Ὁ λόγος δηλαδὴ τῆς πίστεως, τὸν ὁποῖον κηρύττομεν. 9 Ἐὰν ὁμολογήσῃς μὲ τὸ στόμα σου ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι Κύριος καὶ πιστέψῃς μὲ τὴν καρδιά σου ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν, τότε θὰ σωθῇς. 10 Διότι μὲ τὴν καρδιὰ ὁ ἄνθρωπος πιστεύει ὅ,τι ὁδηγεῖ εἰς δικαίωσιν, μὲ τὸ στόμα δὲ ὁμολογεῖ ὅ,τι ὁδηγεῖ εἰς σωτηρίαν.
Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. η΄ 28 – θ΄ 1
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. 29καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγοντες· Τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς; 30ἦν δὲ μακρὰν ἀπ’ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη. 31οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες· Εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. 32καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ὑπάγετε. οἱ δὲ ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων · καὶ ἰδοὺ ὥρμησεν πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν. 33οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον, καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων. 34καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ Ἰησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν. Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασεν καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.
Απόδοση στη Νεοελληνική
28 Καὶ ὅταν ἦλθεν στὴν ἀπέναντι ὄχθην, εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, τὸν προϋπάντησαν δύο δαιμονισμένοι, οἱ ὁποίοι ἔβγαιναν ἀπὸ τὰ μνημεῖα, πολὺ ἐπικίνδυνοι, ὥστε κανεὶς δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ περάσῃ ἀπὸ τὸν δρόμον ἐκεῖνον. 29 Καὶ ἐφώναξαν, «Τὶ ἔχεις μαζί μας Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ;». Ἦλθες ἐδῶ προώρως γιὰ νὰ μᾶς βασανίσῃς;». 30 Μακρυὰ ἀπὸ αὐτοὺς ἦτο μιὰ μεγάλη ἀγέλη ἀπὸ χοίρους, ποὺ ἔβοσκαν. 31 Καὶ οἱ δαίμονες τὸν παρακαλοῦσαν καὶ ἔλεγαν, «Ἐὰν μᾶς διώξῃς, ἄφησέ μας νὰ πᾶμε εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων». 32 Καὶ αὐτὸς τοὺς εἶπε, «Πηγαίνετε». Αὐτοὶ δὲ ἐβγῆκαν καὶ ἐπῆγαν εἰς τὴν ἀγέλη τῶν χοίρων. Καὶ ὁλόκληρη ἡ ἀγέλη κατακρημνίσθηκε εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἐχάθηκε εἰς τὰ νερά. 33 Οἱ δὲ βοσκοὶ ἔφυγαν καὶ ὅταν ἦλθαν εἰς τὴν πόλιν, τοὺς τὰ εἶπαν ὅλα διὰ τοὺς δαιμονισμένους. 34 Καὶ ὅλη ἡ πόλις ἐβγῆκε σὲ συνάντησιν τοῦ Ἰησοῦ καὶ ὅταν τὸν εἶδαν, τὸν παρεκάλεσαν νὰ φύγῃ ἀπὸ τὰ σύνορά τους. 1 Καὶ ἐμπῆκε εἰς πλοιάριο, ἐπέρασε ἀπέναντι καὶ ἦλθεν εἰς τὴν δική του πόλιν.
********************************************************
ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΙΟΥΛΙΟΥ 2019 – E΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ. η΄ 28 – θ΄ 1) (Ρωμ. ι΄ 1 – 10)
Σωτήρια ομολογία
«ότι εάν ομολογήσης εν τω στόματί σου Κύριον Ιησούν»
Τα αποστολικά αναγνώσματα της περιόδου αυτής αποτελούν μια πνευματική πυξίδα για το πώς ο πιστός μπορεί να προσεγγίζει το μυστήριο της σωτηρίας του που του προσφέρει η αγάπη του Χριστού και το οποίο τόσο όμορφο ξεδιπλώνει ενώπιον μας η μητέρα μας Εκκλησία. Ειδικότερα, ο απόστολος Παύλος προσεγγίζει με ένα θαυμαστό τρόπο το ζήτημα της εν Χριστώ παιδαγωγίας του Νόμου. Και ακριβώς η αφόρμηση του γίνεται από το λαό του Ισραήλ, ο οποίος ενώ είχε ιδιαίτερα προνόμια από τον Θεό, ωστόσο, στο κρίσιμο σημείο αποποιήθηκε της σωτηρίας του από τον Χριστό. Ειδικότερα, ο απόστολος Παύλος προσκαλεί πάντα άνθρωπο να διακρίνει ανάμεσα στην εν Χριστώ σωτηρία και την μετέωρη και αυτόνομη ηθική και ενάρετη ζωή του ανθρώπου. Οι αρετές καταξιώνονται στο βαθμό που μεταβάλλονται σε πράξεις που οδηγούν τον άνθρωπο στις δωρεές της Χάριτος του Χριστού και της Εκκλησίας του. Σ’ αυτή τη διάσταση, η αναγνώριση της αγάπης του Χριστού και η βιωματική προσέγγισή της ως ομολογία πίστεως, αποτελεί βασική προϋπόθεση.
Ο κίνδυνος της αυτονόμησης
Ο ισραηλιτικός λαός, τότε, και γενικότερα ο κόσμος, είχαν ετοιμαστεί για να υποδεχθούν αλλά και να αποδεχθούν τη σωτηρία που προσφέρει ο Χριστός, μέσα από την παιδαγωγία του Μωσαϊκού Νόμου. Ο Θεός δεν έδωσε κάποιες διατάξεις, που ο άνθρωπος ήταν υποχρεωμένος αναγκαστικά να τις εφαρμόζει για να τα έχει καλά μαζί του. Ο Θεός με το Νόμο δεν δίνει διαταγές στους ανθρώπους, αλλά απευθύνει προσκλήσεις, εκκλήσεις (εκ – κλήση = Εκκλησία). Η αποδοχή τους στηρίζεται πάντα στην αγάπη και στην ελευθερία. Έτσι, η τήρηση των εντολών του Θεού εισάγει τον άνθρωπο στο χώρο της Θείας αγάπης και ελευθερίας και καταξιώνεται η ύπαρξή του στους ανώτερους αναβαθμούς, σχέσης, αγάπης και κοινωνίας. Σ’ αυτό τον ορίζοντα, ο άνθρωπος αναγνωρίζει ότι η ύπαρξή του και όλα όσα έχει, εκπηγάζουν ως δωρεά από τον Θεό και εκφράζουν το μέγεθος της αγάπης του. Επομένως, όταν ο Νόμος μιλά για δικαιοσύνη δεν αναφέρεται στη δικαίωση του ηθικού και ενάρετου ανθρώπου. Φανερώνει τη νέα σχέση αγάπης του ανθρώπου με τον Θεό. Η προσπάθεια του ανθρώπου ν’ αγκιστρώνεται σε μια στείρα θρησκευτικότητα χωρίς την επενέργεια της Χάριτος του Θεού, παραμένει μετέωρη και χωρίς αντίκρισμα. Φαίνεται αυτό ξεκάθαρα στην περίπτωση της παραβολής του Τελώνου και του Φαρισαίου. Το κίνητρο της εφαρμογής του Νόμου στην περίπτωση του δεύτερου βρισκόταν στην υπερύψωση από τον ίδιο του εαυτού του, στην υπερηφάνεια του και όχι βέβαια στη δικαιοσύνη και στην αγάπη του Θεού. Έφθασε στο σημείο να είναι αυστηρός τηρητής του Νόμου, χωρίς όμως ο ίδιος να έχει ζωντανή σχέση με τον Θεό.
Παιδαγωγός εις Χριστόν
Ο απόστολος Παύλος όταν ονομάζει το Νόμο «παιδαγωγόν εις Χριστόν», διασφαλίζει ότι αυτός σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί ν’ αντικρίζεται αυτονομημένα. Όταν δηλαδή στην Παλαιά Διαθήκη ο άνθρωπος προσπαθούσε να εφαρμόσει τις εντολές του Θεού, τότε άνοιγε το πεδίο για να συνδεθεί διά προεικονίσεως και «τυπολογικά» με τον Μεσσία. Για παράδειγμα, όταν ο Μελχισεδέκ πρόσφερε για τη νίκη του Αβραάμ θυσία με ψωμί και κρασί, προεικόνιζε ακριβώς πριν από 1700 χρόνια τη σταυρική Θυσία του Κυρίου, το Μυστικό Δείπνο και κυρίως το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Η φανέρωση της δικαιοσύνης του Θεού έγινε στο Πρόσωπο του Χριστού με την Θεία Σάρκωσή Του. Σώζει τον άνθρωπο όταν τον προσλαμβάνει και τον ενώνει στο Θεανθρώπινο Σώμα του, στην Εκκλησία που είναι η Κιβωτός της Σωτηρίας. Τον λυτρώνει από το «οψώνιον της αμαρτίας», δηλαδή τον θάνατο. Η εν Χριστώ σωτηρία δεν εξαντλείται στην οποιαδήποτε ανθρώπινη αρετή και ηθικότητα, αλλά προσφέρεται στον άνθρωπο κοινωνώντας το «φάρμακον της αθανασίας, το αντίδοτον του μή αποθανείν», που είναι το Σώμα και το Αίμα του, που προσφέρεται αδαπάνητα στο Ευχαριστιακό Δείπνο.
Ομολογία πίστεως
Ο απόστολος Παύλος επικαλείται και καταφεύγει στην Παλαιά Διαθήκη, γιατί θέλει να δείξει πως και ο Μωυσής με το Νόμο ζητούσε «το ρήμα της πίστεως», ώστε και ο λαός του Ισραήλ από τότε ν’ αποκτούσε κοινωνία και σχέση με τον αναμενόμενο Μεσσία. Ακριβώς, η ομολογία πίστεως, συνιστά έκφραση της αυθεντικής εφαρμογής του Νόμου, ο οποίος προσανατολίζει και παραπέμπει στον Χριστό. Είναι γι’ αυτό, άλλωστε, που ο απόστολος Παύλος προσκαλεί τους ανθρώπους όλων των εποχών να συνδέουν τη ζωή τους με την ομολογία της πίστης.
Αγαπητοί αδελφοί, αυτή η σωτήρια ομολογία πραγματώνεται μέσα στην Εκκλησία, που είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α΄ Τιμ. 3,15). Μπορούμε να θυμηθούμε και την ομολογία του Πέτρου (Ματθ. 16,16) και πώς ο Κύριος έπλεξε το εγκώμιο του και τον διαβεβαίωσε πως πάνω σ’ αυτή την αλήθεια θα οικοδομήσει την Εκκλησία του. Η Εκκλησία είναι η πραγματικότητα που φανερώνει τον Χριστό στον κόσμο. Είναι το ίδιο το Σώμα του Χριστού παρατεινόμενο στους αιώνες. Μέσα στην Εκκλησία σώζεται ο άνθρωπος και διά της βιωματικής προσέγγισής της ομολογεί το πρόσωπο του Χριστού. Αντίθετα, οι αιρετικοί και οι σχισματικοί βρίσκονται εκτός της Εκκλησίας. Είναι πεπλανημένα πρόσωπα. Προσευχόμαστε πάντοτε να βρουν την ποίμνη τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ομολογίας είναι η περίπτωση του αποστόλου Πέτρου που του ζήτησαν οι αρχιερείς και το Συνέδριο να μην μιλά για το όνομα του Χριστού. Απάντησε θαρραλέα ο Πέτρος: «Ου δυνάμεθα γαρ ημείς ά είδομεν και ηκούσαμεν μη λαλείν» (Πραξ. 4,20). Ας μιμηθούμε και εμείς τη ζωή και το παράδειγμα όλων των άγιων μορφών που κοσμούν το στερέωμα της Εκκλησίας. Τέτοιες μορφές είναι και ο Ιωάννης ο όσιος και ο Συμεών διά Χριστό σαλός, οι οποίοι φρόντισαν να δώσουν τη δική τους μαρτυρία ζωής, με το ευλογημένο και άγιο παράδειγμά τους και γι’ αυτό τους τιμά σήμερα η Εκκλησία. Ας τους μιμηθούμε για να καταξιωθούμε κι εμείς της ουράνιας ευλογίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Γένοιτο.
Χριστάκης Ευσταθίου, θελόγος
