Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου: Λειτουργίες – Κηρύγματα 24-26 Οκτωβρίου 2021

H A.M. ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομος τη Δευτέρα,  25 Οκτωβρίου 2021, το εσπέρας, θα χοροστατήσει και κηρύξει κατά την ακολουθία του Εσπερινού στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου στην Ακρόπολη.

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Καρπασίας κ. Χριστοφόρος την Κυριακή, 24 Οκτωβρίου 2021, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Καθεδρικό Ναό Αποστόλου Βαρνάβα στη Λευκωσία. Την Τρίτη, 26 Οκτωβρίου 2021, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου στην Ακρόπολη.

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Νεαπόλεως κ. Πορφύριος την Κυριακή, 24 Οκτωβρίου 2021, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Αποστόλου Βαρνάβα στο συνοικισμό Άγιος Ιωάννης Λεμεσού.

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Μεσαορίας κ. Γρηγόριος το Σαββατο, θα χοροστατήσει και κηρύξει κατά την ακολουθία του Εσπερινού στον Ιερό Ναό Αποστόλου Λουκά στο συνοικισμό Κόκκινες Στροβόλου, όπου οι εκτοπισμένοι της Μουσουλίτας θα εορτάσουν τον Άγιο Λουκά. Την Κυριακή, 24 Οκτωβρίου 2021, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Αποστόλου Ανδρέα στο Πλατύ Αγλαντζιάς, όπου οι εκτοπισμένοι του Τραχωνίου Κυθρέας θα εορτάσουν τον Άγιο Πάππο επίσκοπο Χύτρων. Ακολούθως, θα προστεί του Μνημοσύνου των πεσόντων και αγνοουμένων της κοινότητος Τραχωνίου Κυθρέας. 

Ο Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Αποστόλου Βαρνάβα Αρχιμανδρίτης Ιωάννης την Κυριακή, 24 Οκτωβρίου 2021, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Αγίου Αντωνίου Μετοχίου Ιεράς Μονής Αποστόλου Βαρνάβα στη Λευκωσία.

Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής π. Τριφύλλιος Ονησιφόρου την Κυριακή, 24 Οκτωβρίου 2021, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Γερμασόγειας.

Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου,

     21 Οκτωβρίου 2021

******************

Αποστολικό Ανάγνωσμα: Β΄ Κορ. θ΄ 6-11

⁶ Τοῦτο δέ, ὁ σπείρων φειδομένως φειδομένως καὶ θερίσει, καὶ ὁ σπείρων ἐπ’ εὐλογίαις ἐπ’ εὐλογίαις καὶ θερίσει. ⁷ ἕκαστος καθὼς προαιρεῖται τῇ καρδίᾳ, μὴ ἐκ λύπης ἢ ἐξ ἀνάγκης· ἱλαρὸν γὰρ δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός. ⁸ δυνατὸς δὲ ὁ Θεὸς πᾶσαν χάριν περισσεῦσαι εἰς ὑμᾶς, ἵνα ἐν παντὶ πάντοτε πᾶσαν αὐτάρκειαν ἔχοντες περισσεύητε εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν, ⁹ καθὼς γέγραπται· ἐσκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πένησιν, ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα. ¹⁰ Ὁ δὲ ἐπιχορηγῶν σπέρμα τῷ σπείροντι καὶ ἄρτον εἰς βρῶσιν χορηγήσαι καὶ πληθύναι τὸν σπόρον ὑμῶν καὶ αὐξήσαι τὰ γενήματα τῆς δικαιοσύνης ὑμῶν· ¹¹ ἐν παντὶ πλουτιζόμενοι εἰς πᾶσαν ἁπλότητα, ἥτις κατεργάζεται δι’ ἡμῶν εὐχαριστίαν τῷ Θεῷ·

Νεοελληνική Απόδοση

⁶ Ας γνωρίζετε δε τούτο· ότι εκείνος που στο χωράφι του σπέρνει με τσιγκουνιά λιγοστό σπόρο, θα θερίση και λίγο σιτάρι. Και εκείνος που σπέρνει απλόχερα, θα θερίση πολύν καρπόν. (Ο καθένας δηλαδή θα αμειφθή από τον Θεόν ανάλογα με όσα δίνει, κατά την δύναμίν του πάντοτε). ⁷ Ο καθένας ας δίδη σύμφωνα με την αγαθήν διάθεσιν της καρδίας του, όχι με λύπην η από ανάγκην. Διότι ο Θεός “αγαπά εκείνον, που δίδει με καλωσύνην και γλυκύτητα”. ⁸ Είναι δε δυνατόν ο Θεός να σας δώση με το παραπάνω κάθε δωρεάν, ώστε πάντοτε, σε κάθε τι, να έχετε κάθε επάρκειαν εις υλικά αγαθά και έτσι να προθυμοποήσθε με το παραπάνω δια κάθε καλόν έργον. ⁹ Με τον τρόπον δε αυτόν θα πραγματοποιηθή και εις σας εκείνο που λέγει η Γραφή· “εσκόρπισεν αφθόνως τας ελεημοσύνας του, έδωκεν στους πτωχούς· η αρετή του μένει και διαλαλείται πάντοτε”. ¹⁰ Ο δε Θεός, ο οποίος “παρέχει εν αφθονία σπόρον στον γεωργόν που σπέρνει, και ψωμί προς τροφήν όλων μας”, είθε να χορηγήση, να ευλογήση και να πληθύνη την σποράν των χωραφιών σας και τα άλλα υλικά αγαθά σας και να αυξήση έτσι τους καρπούς της αγάπης και της καλωσύνης σας προς τους άλλους. ¹¹ Ετσι δε να γίνεσθε πλούσιοι εις κάθε καλόν έργον, εις κάθε γενναιοδωρίαν, η οποία συνεργεί δια μέσου ημών, που εξυπηρετούμεν αυτήν την διακονίαν, να εκφράζωνται ευχαριστίαι προς τον Θεόν.

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Λουκ. η΄ 27-39

²⁷ ἐξελθόντι δὲ αὐτῷ ἐπὶ τὴν γῆν ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο, καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ’ ἐν τοῖς μνήμασιν. ²⁸ ἰδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς. ²⁹ παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. ³⁰ ἐπηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· Λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· ³¹ καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. ³² Ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένη ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. ³³ ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. ³⁴ ἰδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. ³⁵ ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονὸς, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν, καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ’ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. ³⁶ ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. ³⁷ καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ’ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο· αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν. ³⁸ ἐδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνὴρ, ἀφ’ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· ³⁹ Ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. καὶ ἀπῆλθε καθ’ ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς.

Νεοελληνική Απόδοση

²⁷ Οταν δε ο Ιησούς εβγήκεν εις την ξηράν, τον συνάντησεν ένας άνθρωπος της πόλεως εκείνης, ο οποίος είχε μέσα του δαιμόνια από πολλά χρόνια και δεν εφορούσε ένδυμα και δεν έμενε σε σπίτι, αλλά μέσα εις τα μνήματα. ²⁸ Οταν όμως είδε τον Ιησούν εκραύγασε δυνατά, έπεσεν εις τα πόδια του και με φωνήν μεγάλην είπε· “ποία σχέσις υπάρχει ανάμεσα εις εμέ και σε, Ιησού, Υιέ του Θεού του Υψίστου; Σε παρακαλώ, μη με βασανίσης και μη με κλείσης από τώρα στον φρικτόν Αδην”. ²⁹ Είπε δε αυτά ο δαιμονιζόμενος, διότι ο Χριστός διέταξε το ακάθαρτον πνεύμα να βγη και να φύγη από τον άνθρωπον, επειδή από πολλά χρόνια τον είχεν αρπάξει και κυριεύσει. Οι δε άλλοι άνθρωποι, ένεκα της αγριότητος αυτού, τον έδεναν με αλυσίδες και με ισχυρά δεσμά εις τα πόδια, δια να τον φυλάσσουν, ώστε να μη επιτίθεται και κακοποιή τους άλλους. Αλλά αυτός έσπαζε τα δεσμά και ωδηγείτο βιαίως από τον δαίμονα εις ερημικούς τόπους. ³⁰ Τον ερώτησε δε ο Ιησούς, λέγων· “ποιό είναι το όνομά σου;” Εκείνος δε απήντησε· “λεγεών”. Διότι πολλά δαιμόνια είχαν εισέλθει στον άνθρωπον αυτόν. ³¹ Και παρακαλούσαν τα δαιμόνια αυτόν, να μη τα διατάξη και πάνε εις τα τρίσβαθα του Αδου. ³² Ητο δε εκεί μία αγέλη με πολλούς χοίρους, που έβοσκαν στο βουνό· και τον παρακαλούσαν τα δαιμόνια να τους δώση την άδειαν να μπουν εις εκείνους τους χοίρους. Και τους το επέτρεψεν ο Κυριος (διότι κατά λόγον δικαιοσύνης έπρεπε να τιμωρηθούν με την απώλειαν των χοίρων οι ιδιοκτήται των, επειδή τους έτρεφαν, μολονότι αυτό απηγορεύετο από τον μωσαϊκόν νόμον). ³³ Αφού δε εξήλθον τα δαιμόνια από τον άνθρωπον, εμπήκαν στους χοίρους και ώρμησε ασυγκράτητο όλο το καπάδι επάνω στον κρυμνόν, ερρίφθη από εκεί εις την θάλασσαν και επνίγησαν οι χοίροι. ³⁴ Οταν δε οι βοσκοί είδαν το γεγονός αυτό, έφυγαν και το ανήγγειλαν εις την πόλιν και εις όσους συναντούσαν, από αυτούς που έμεναν στους αγρούς. ³⁵ Εβγήκαν δε από την πόλιν οι άνθρωποι, δια να ίδουν αυτό που έγινε. Ηλθαν στον Ιησούν και είδαν τον άνθρωπον, από τον οποίον είχαν βγη τα δαιμόνια, να κάθεται κοντά εις τα πόδια του Ιησού, ντυμένος, ήρεμος και φρόνιμος, και εφοβήθησαν. ³⁶ Είχαν δε διηγηθή εις αυτούς εκείνοι που είδαν το γεγονός, πως ελευθερώθηκε ο δαιμονιζόμενος. ³⁷ Και όλον το πλήθος της περιοχής των Γαδαρηνών τον παρεκάλεσαν να φύγη από αυτούς, διότι είχαν κυριευθή από μεγάλον φόβον, δια την τιμωρίαν που τους επεβλήθη. Ενοχοι δε και δι’ άλλα καθώς ήσαν, εφοβούντο πολύ και άλλας τιμωρίας. Ο δε Ιησούς εμπήκε στο πλοίον και επέστρεψε. ³⁸ Παρακαλούσε δε αυτόν ο άνθρωπος, από τον οποίον είχαν βγη τα δαιμόνια, να μένη μαζή του. Ο Ιησούς όμως τον έστειλε ειρηνικά εις την πόλιν του, λέγων· ³⁹ “γύρισε στο σπίτι σου και να διηγήσαι όσα έκαμε εις σε ο Θεός”. Και εκείνος έφυγε και διαλαλούσε εις όλην την πόλιν, όσα ο Ιησούς έκαμε εις αυτόν.

***************************************************

ΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2021 – ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. η΄ 27-39) (Β Κορ. θ΄ 6-11)

Πρόσωπο και κοινωνία

«ιματισμένον και σωφρονούντα»

Σε μια τραγική πτυχή στη ζωή του ανθρώπου αναφέρεται η σημερινή ευαγγελική περικοπή με την προβολή του θαύματος του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών. Μεταγγίζει συνάμα το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα ζωής και μάλιστα με απελευθερωτικό χαρακτήρα σε αιώνιες διαστάσεις.

Η τραγικότητα εστιάζεται στο θέμα της κυριαρχίας του Σατανά, η οποία αποτυπώνει μια ολική ακαταστασία στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου που έχει να κάνει με τον εγκλωβισμό του στα δεσμά της δουλείας και του θανάτου.

Από την άλλη, όμως, αποκαλύπτεται και η παρουσία του Χριστού στη ζωή του ανθρώπου, ως η μεγάλη δύναμη και ελπίδα. Είναι ο ελευθερωτής από τα έργα και τις δυνάμεις του κακού. Η αγάπη του αποκαθιστά την ύπαρξη του ανθρώπου στο αληθινό της μεγαλείο. Η Εκκλησία δεν παύει να διακηρύττει διά στόματος του αποστόλου Παύλου ότι ο Κύριος ήλθε στον κόσμο «ίνα καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τούτ’ έστι τον διάβολον». Ο Χριστός προβάλλει τελικά ως ο μεγάλος και αυθεντικός ελευθερωτής.

Η ευλογημένη μεταστροφή

Ο δαιμονισμένος που μάς παρουσιάζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή ελευθερώθηκε από τη δυναστεία των σατανικών δυνάμεων μόλις συνάντησε τον Χριστό. Η μεταστροφή του ήταν ριζική και θεαματική. Έγινε μια νέα και χαριτωμένη ύπαρξη. Όπως πληροφορούμαστε, από γυμνός έγινε «ιματισμένος» και από αλλοπρόσαλλος «σωφρωνών». Περιπλανιόταν προηγουμένως σε μνήματα και τόπους ερημικούς. Μετά όμως που συνάντησε τον Χριστό, η ύπαρξή του αποκαλύφθηκε σε μια νέα διάσταση. Υπέστη την καλή αλλοίωση και ήταν πλέον καθ’ όλα κοινωνικότατος και χαριτωμένος. Επικοινωνεί τώρα με τους γύρω του και μάλιστα με τον πιο αυθεντικό τρόπο. Η επιθετικότητα που εκδήλωνε πριν και τρόμαζε τους γύρω του, η καταστροφική μανία που τον καταλάμβανε με τον πιο απεχθή τρόπο, μεταβάλλονται τώρα σε μια ορμή κοινωνικότητας, σχέσης και επικοινωνίας, σε μια εντελώς διαφοροποιημένη όσμωση των πραγμάτων.

Η κοινωνικότητα

Έμφυτο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης είναι σίγουρα η κοινωνικότητα. Αυτό αναγνωρίζεται ευθύς εξ αρχής και από την φιλοσοφική και κοινωνιολογική σκέψη. Ειδικότερα, η κοινωνικότητα που εκδηλώνει ο άνθρωπος κινείται σ’ ένα υψηλότερο ορίζοντα σε σχέση με τα άλλα δημιουργήματα. Στην ανώτερη μορφή της που ορίζεται σε κάθετη διάσταση εκφράζεται ως θρησκευτικότητα. Η πατερική σκέψη σαφώς επισημαίνει ότι η κοινωνικότητα του ανθρώπου εκδηλώνεται στην πιο αυθεντική της μορφή με την υπέρβαση της ατομικότητάς του. Αυτό επιτυγχάνεται και πραγματοποιείται με την έκφραση της ανιδιοτελούς αγάπης προς τον Θεό και προς τον πλησίον. Η αγάπη πραγματικά ξεπερνά τα όρια του ατόμου. Σπάει τα όποια φράγματα και σπρώχνει με ορμή τον άνθρωπο να συναντήσει τον άλλο, με διαθέσεις πλήρους αποδοχής και χωρίς οποιεσδήποτε προϋποθέσεις. Πιο πολύ ο χριστιανός εκδηλώνει αυθεντικά την κοινωνικότητά του σ’ ένα υψηλότερο επίπεδο σχέσης και κοινωνίας. Στον Θεό ψηλαφεί την αληθινή αγάπη και έρχεται σε κοινωνία με όλο τον κόσμο. Όπως ο Χριστός, αφήνει τον εαυτό του να γίνει πλησίον για κάθε άνθρωπο. Αντίθετα, ακυρώνεται η οποιαδήποτε δυνατότητα εσωτερικής πληρότητας, όταν ο άνθρωπος βάζει ως κέντρο των πάντων τον εαυτό του και κλείνεται ερμητικά σ’ αυτόν, αδιαφορώντας για τις ανάγκες του πλησίον. Ιδιαίτερα στις μέρες μας που οι πανδημίες και οι άλλες λογής κρίσεις, αλλά και τα φοβερά πνευματικά ελλείμματα, αφήνουν πίσω τους ανθρώπους άστεγους, που στοιβάζονται στους δρόμους χωρίς εργασία, πεινώντες και διψώντες, η όποια αδιαφορία και το προσπέρασμά τους δεν μπορεί να είναι συμβατά με την ευαγγελική αλήθεια. Η Εκκλησία, όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, είναι τύπος και εικόνα «του σύμπαντος κόσμου». Αυτό σίγουρα φανερώνει όχι μόνο τη θέση των χριστιανών μέσα στην κοινωνία, αλλά και την αποστολή της Εκκλησίας στον κόσμο.

Η θεραπεία

Η ανύψωση του ανθρώπου στο χώρο της αληθινής κοινωνίας που υπόσχεται η Εκκλησία, προϋποθέτει πρώτα απ’ όλα την απελευθέρωσή του, αλλά και την γιατρειά του από τις λογής ασθένειες που τον προσβάλλουν καθημερινά.

Ο δαιμονισμένος θεραπεύθηκε από το μεγάλο γιατρό, τον Χριστό. Η Εκκλησία μέσα από την εμπειρία της διαβεβαιώνει ότι καμιά ασθένεια δεν μένει αθεράπευτη.  Ο άνθρωπος γιατρεύεται εν Χριστώ απ’ όλους τους ιούς που τόσο βασανιστικά τον καθηλώνουν στην τραγικότητα της μοναξιάς και της ακοινωνησίας. Αυτό αποτυπώνεται στη θεαματική μεταλλαγή του δαιμονισμένου νέου μετά από το θαύμα της θεραπείας του. Η επενέργεια της αγάπης του Χριστού έδωσε πληρότητα στον εαυτό του ώστε απ’ εκεί και πέρα το μόνο που φοβόταν ήταν ο κίνδυνος μήπως περιπέσει στην προηγούμενη κατάστασή του.

Αγαπητοί αδελφοί, ο άνθρωπος δύναται και σήμερα να δεχθεί στη ζωή του το λυτρωτή Χριστό. Είναι ο μόνος που μπορεί να τον απαλλάξει από κάθε καταλυτική δύναμη του κακού και των δυνάμεών του. Ο Χριστός με την αιώνια αλήθεια του διασώζει στον άνθρωπο όλα τα χαρακτηριστικά της κατ’ εικόνα Θεού δημιουργίας του και επομένως την αυθεντικότητά του. Τον αποκαθιστά στην πιο αληθινή κοινωνικότητα «ιματισμένον και σωφρονούντα».

Χριστάκης Ευσταθίου,

Θεολόγος