Χαιρετισμός της Α.Μ. του Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ.κ. Γεωργίου για τις εθνικές επετείους της 25ης Μαρτίου και της 1ης Απριλίου (Ίδρυμα Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, 28.3.2024)
Με ιδιαίτερη συγκίνηση και αισθήματα εθνικής υπερηφάνειας χαιρετίζω την αποψινή εορταστική εκδήλωση, που διοργανώνει το Ίδρυμα Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ, για τις Εθνικές επετείους, της 25ης Μαρτίου 1821 και 1ης Απριλίου 1955. Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Πρέσβυ της Ελλάδος στην Κύπρο κ. Ιωάννη Παπαμελετίου, που θα μεταφέρει την ομιλία του Υπουργού Εθνικής Αμύνης κ. Νικόλαου Δένδια, ο οποίος δυστυχώς δεν μπόρεσε να είναι μαζί μας απόψε. Άλλωστε, ο Πρέσβυς της Ελλάδος στην Κύπρο είναι η απτή παρουσία της μητρός Πατρίδος ανάμεσά μας. Ο σεβασμός όλων μας και όλων των θεσμών προς το πρόσωπό του πρέπει να ανταποκρίνεται προς τους αγώνες όλων των προγόνων μας που είχαν πάντα στραμμένο το βλέμμα τους προς την Ελλάδα.
Πέρασαν δυο και πλέον αιώνες από την ημέρα εκείνη που ένας από τους πολλούς δαδούχους του έθνους, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, κηρύσσοντας από το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας Ευαγγέλια ελευθερίας στα τέκνα της Ελλάδας, εξαπέλυε τους κεραυνούς της εθνικής εκδίκησης πάνω στα κεφάλια των τυράννων. Τους κεραυνούς που χαλκεύτηκαν στα σκοτάδια της πολύχρονης δουλείας, μιας δουλείας τεσσάρων αιώνων, με τα ίδια τα χέρια του υπόδουλου γένους. Κι όμως η λάμψη της 25ης Μαρτίου δεν ξεθώριασε. Τιμάται μεγαλόπρεπα κι από μας, τους απογόνους εκείνων που ύψωσαν περήφανα τα κυρτωμένα από τις κακουχίες σώματα, έσφιξαν πεισματικά τα δόντια και σήκωσαν την πυγμή ενάντια στον αιμοσταγή βάρβαρο Ασιάτη για να συγκλονίσουν τα θεμέλια μιας πανίσχυρης τότε αυτοκρατορίας.
Είχαν περάσει τέσσερις ολόκληροι αιώνες από τότε που μαυροφορεμένη η Ιστορία χάραξε στις καρδιές των Ελλήνων τη θλιβερή ημερομηνία της 29ης Μαΐου 1453. Από τότε, παντού, σ’ όλη την Ελληνική γη, απλώθηκε βαθύ σκοτάδι. Σκοτάδι εκεί που ’λαμπε το φως. Σκιά θανάτου εκεί που πριν έσφυζε η ζωή. Κι άρχισαν από τότε οι αιώνες των μαρτυρίων και των θυσιών. Τετρακόσια σχεδόν χρόνια έμελλε το ένδοξο Ελληνικό γένος, ο φωτοδότης αυτός της ανθρωπότητας, να ζήσει, να θρηνήσει και να στενάξει κάτω από τον ζυγό ενός λαού που βρισκόταν σε ημιάγρια κατάσταση, ενός αιμοχαρούς κατακτητή. Βασανίστηκε, υπόφερε, εξευτελίστηκε, μα δεν έχασε ποτέ την ελπίδα, την προσδοκία της εθνικής του αποκατάστασης. Το πνεύμα του δεν λύγισε ποτέ, η ψυχή του δεν υποδουλώθηκε. Αντίθετα, μέρα με τη μέρα η εθνική οργή θέριευε, ώσπου ήλθε η στιγμή να ξεσπάσει, να ξεχειλίσει και σαν χείμαρρος να παρασύρει με το ρεύμα της, ό,τι έκτιζε για τόσους αιώνες ο τύραννος.
Η φυλή, σαν τον μυθολογικό Ανταίο, άντλησε στην πτώση της χιλιοπλάσιες δυνάμεις από τη μητέρα γη. Κι όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου επεχείρησε το μεγάλο άλμα για τη νεκρανάσταση.
Το ένδοξο Ελληνικό μας παρελθόν στο οποίο η αξία της ελευθερίας λατρεύτηκε ως θεά κι η Χριστιανική μας πίστη ήταν οι κύριες δυνάμεις που οιστρηλάτησαν τον αγώνα του ’21 κι ήταν οι κύριοι συντελεστές της νίκης. Χωρίς τη θρησκευτική τους πίστη και την εμμονή στο ένδοξο παρελθόν τους δεν θα μπορούσαν να ιεραρχήσουν σωστά τη ζωή οι Έλληνες. Θα έπασχαν από αξιολογική μυωπία και αξιολογικό δαλτωνισμό. Δεν θα έφταναν στο σημείο να αρνηθούν τη ζωή χάριν της ελευθερίας.
Οι ίδιες αξίες και οι ίδιες αρχές, οι ίδιοι πρόγονοι κι η ίδια πίστη ήταν εκείνα που ενέπνευσαν και τον δικό μας απελευθερωτικό αγώνα, τον αγώνα της ΕΟΚΑ. Εξηνταεννέα χρόνια ύστερα από την έναρξη του απελευθερωτικού μας αγώνα, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε καλύτερα το μεγαλείο του. Ο αγώνας εκείνος υπήρξε όντως επικός, μια κορυφαία στιγμή της Ιστορίας μας. Υπήρξε μια μοναδική ρωμαλέα εξόρμησή του Κυπριακού Ελληνισμού από την ταπείνωση δουλείας αιώνων, στα ύψη των εθνικών του πόθων.
Ο αγώνας της ΕΟΚΑ, συνιστά, για μας τους Κυπρίους, τη συνισταμένη όλων των αγώνων της φυλής. Σ’ αυτόν θα βρούμε τα στέρεα βάθρα, που με αγωνία αναζητούμε, και του σημερινού μας αγώνα. Αν επτά αιώνες δουλείας και στυγνής τυραννίας δεν ίσχυσαν να κάμψουν το αδούλωτο φρόνημα του λαού, το ίδιο αίσθημα εθνικής τιμής υπαγορεύει τώρα και σ’ εμάς το χρέος να παραμείνουμε όρθιοι παρά τα δεινά και τις ταλαιπωρίες της πενηντάχρονης τουρκικής κατοχής. Καλούμαστε σήμερα να φανούμε αντάξιοι και της Χριστιανικής «κλήσεως εν η εκλήθημεν», αντάξιοι και των Ελλήνων προγόνων μας. Είναι καιρός να αξιοποιήσουμε την ένταξή μας στην Ευρώπη, για την οποία τόσες θυσίες υπέστη ο λαός μας. Δεν είμαστε Ευρωπαίοι δεύτερης κατηγορίας ώστε μόνο εμείς να μην δικαιούμαστε ό,τι δικαιούνται όλοι οι άλλοι. Είναι επείγουσα ανάγκη να επανατοποθετήσουμε το πρόβλημά μας ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Να αγωνιστούμε για απελευθέρωση, όχι για μιαν οποιανδήποτε λύση τουρκικών προδιαγραφών. Αν εμείς δεν αγωνιστούμε με σθένος, ας μην περιμένουμε να αγωνιστούν άλλοι για μας.
Έχω την πεποίθηση ότι ο Θεός θα ευλογήσει και πάλι τις προσπάθειές μας. Φτάνει εμείς να μη λιποψυχήσουμε, όσο μακρύς κι όσο δύσκολος κι αν είναι ο δρόμος.
