Δημήτρης Αλευρομάγειρος: Δεν υπήρχε ποτέ πολιτική βούληση για την Κύπρο
Μια συζήτηση με τον Αντιστράτηγο εν αποστρατεία Δημήτρη Αλευρομάγειρο είναι πάντα ενδιαφέρουσα. Προσπαθήσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο 50 χρόνια πίσω και μέσα από μια εκ βαθέων συζήτηση κάναμε ουσιαστικά ένα μνημόσυνο σε όλους εκείνους που εν γνώση τους παρέμειναν πιστοί στο καθήκον, πολέμησαν τις ορδές του Αττίλα και θυσίασαν τη ζωή τους. Αναφερθήκαμε στον αγώνα της ΕΟΚΑ και τις θυσίες των παλληκαριών και την επίσκεψη στα φυλακισμένα μνήματα για εμψύχωση των στρατιωτών του λίγο πριν από την έναρξη της δεύτερης φάσης της εισβολής.
Η γενιά μας, λέει ο Δημήτρης Αλευρομάγειρος είχε μια ιδιαίτερη έφεση και σχέση με την Κύπρο. Ως δεκαπεντάχρονος μαθητής συμμετείχε στις διαδηλώσεις για την Κύπρο και αναφέρεται με ιδιαίτερη συγκίνηση στην μεγάλη εκδήλωση που έγινε στην πλατεία Ομονοίας, λίγο πριν την εκτέλεση-δολοφονία του Μιχαλάκη Καραολή και του Ανδρέα Δημητρίου.
Το 1957 μπήκε στη Σχολή Ευέλπιδων κι εκεί γνώρισε αρκετούς Κυπρίους ευέλπιδες που είχαν διακόψει τη φοίτηση τους και πολέμησαν με την ΕΟΚΑ τους Άγγλους. «Το γεγονός αυτό μας εντυπωσίασε».
Στρατηγέ, πότε πήγατε πρώτη φορά στην Κύπρο;
Όπως ξέρετε το 1963 έγινε η τουρκοανταρσία και η διχοτόμηση της Λευκωσίας από τους Άγγλους. Το 1964 ήμουν υπολοχαγός, μόλις 24 χρόνων και υπηρετούσα στα ελληνοαλβανικά-ελληνογιουγκοσλαβικά τότε σύνορα. Ήμουνα μεταξύ των πρώτων εθελοντών για την Κύπρο. Με καλέσανε και με ρώτησαν αν θέλω πάω και φυσικά δέχτηκα. Τον Απρίλιο του 1964 έφτασα στην Κύπρο. Μετά από λίγο έφτασε και η Μεραρχία. Η Κύπρος τότε ήταν πανίσχυρη. Εμείς αναλάβαμε την εκπαίδευση των πολιτών. Επισήμως η γέννηση της Εθνικής Φρουράς έγινε την 1/6/1964 με δύο τάγματα. Το πρώτο τάγμα συγκροτήθηκε στο στρατόπεδο Καραόλου στην Αμμόχωστο με διοικητή τον Μιχάλη Περιμένη και το δεύτερο τάγμα, το δικό μας στις 1/7/1964 στο Μπογάζι Αμμοχώστου.
Την 1η Αυγούστου πήραμε εντολή και πήγαμε στην Τηλλυρία κι εκεί έλαβα το πρώτο βάπτισμα του πυρός. Δυστυχώς όταν πλησιάζαμε να μπούμε στα Κόκκινα ήρθε η τουρκική αεροπορία και ισοπέδωσε την περιοχή ρίχνοντας βόμβες ναπάλμ. Έφυγα από την Κύπρο, επέστρεψα στην Ελλάδα και υπηρέτησα σε διάφορα μέρη και τον Απρίλιο του 1967 έρχεται η χούντα κι εδώ αρχίζει το πρόβλημα. Η Χούντα έγινε για να καταστρέψει την Κύπρο, όπως και έγινε.
Πως βρεθήκατε ξανά στην Κύπρο;
Προς το τέλος του 1973 ενώ υπηρετούσα ως λοχαγός στη Λήμνο ήρθε ένα σήμα να πάω στην Κύπρο. Μου έκανε εντύπωση γιατί εγώ δεν ζήτησα να πάω. Τον Οκτώβριο του 1973 φτάνω στην Κύπρο και πάω στην Ανωτέρα στην Αμμόχωστο στο επιτελείο. Παρέλαβα το Γραφείο Προσωπικού και το Γραφείο Διοικητικής Μέριμνας και ορίστηκα και ως διοικητής ενός τάγματος επιστράτων. Διοικητής στην Ανωτέρα ήταν ο Συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Τζωρτζάκης.
Πως βρήκατε την Κύπρο το 1973;
Εσωτερικά η κατάσταση ήταν άθλια. Η Κύπρος είχε ένα άτυπο εμφύλιο με καθημερινές εκρήξεις, δολοφονίες κλοπές όπλων από στρατόπεδα και συγκρούσεις μεταξύ των υποστηρικτών του Μακαρίου και του Γρίβα.
Τον Απρίλιο του 1974, το Πάσχα, παντρεύτηκα και μετά το γάμο επέστρεψα ξανά στη Μονάδα μου. Η κατάσταση παρέμενε ίδια και στις 2 Ιουλίου ο Μακάριος θεωρώντας τη Χούντα υπεύθυνη για την επικρατούσα κατάσταση στην Κύπρο έστειλε την περίφημη επιστολή προς τον Γκιζίκη, με την οποία ζητούσε την απομάκρυνση όλων των Ελλήνων αξιωματικών. Ήταν μια όντως σκληρή επιστολή. Ακόμη και στενοί φίλοι και συνεργάτες του Μακαρίου, όπως ο Βάσος Λυσσαρίδης, όταν τον ρώτησα για την επιστολή μου είπε ότι ήταν λάθος.
Και στις 15 Ιουλίου έχουμε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Γνωρίζατε για το πραξικόπημα;
Δεν είχα ιδέα. Όπως σας είπα εγώ ήμουνα στο επιτελείο στο πρώτο και στο τέταρτο γραφείο. Στις κρίσιμες θέσεις ήταν μόνιμα χουντικοί αξιωματικοί. Τον Απρίλιο του 1974 όπως σας είπα παντρεύτηκα. Η κυρία Αλευρομάγειρου μου ζήτησε να έρθει στην Κύπρο και στις 3 Ιουλίου ήταν ήδη στο νησί.
Τη Δευτέρα, 15 Ιουλίου το πρωί πήρα ένα λοχαγό και πήγαμε για καφέ στο ξενοδοχείο ενός φίλου. Ήταν μια υπέροχη ημέρα και σκέφτηκα να καλέσω τη γυναίκα μου να έρθει κι αυτή. Την κάλεσα μερικές φορές, αλλά το τηλέφωνο βούιζε. Όταν κατάφερα να βγάλω γραμμή ήταν σχεδόν «πεθαμένη».
«Που είσαι; μου λέι. Έγινε πραξικόπημα και σκότωσαν τον Μακάριο. Το λέει συνέχεια το ραδιόφωνο. Δεν άκουσες τίποτε;»
Εκείνη τη στιγμή και από την γυναίκα μου το έμαθα. Πήρα το λοχαγό και φύγαμε κατευθείαν στην Ανωτέρα. Εκεί συναντήσαμε τον Συνταγματάρχη να προσπαθεί χωρίς επιτυχία να επικοινωνήσει με το ΓΕΕΦ για να μάθει τι γίνεται. Στην Αμμόχωστο δεν έγινε απολύτως τίποτε.
Ανησυχήσατε στρατηγέ για τις προεκτάσεις που θα είχε το πραξικόπημα;
Εγώ καθ΄ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας άκουγα BBC, Deutsche Welle, τη φωνή της Γαλλίας. Αμέσως μετά το πραξικόπημα όλα τα ξένα μέσα έλεγαν ότι «η Τουρκία θα εισβάλει στην Κύπρο». Το είπα στον συνταγματάρχη «Θα έρθουν οι Τούρκοι». Μη λέτε τέτοια πράγματα μου απάντησε και θα πανικοβάλετε τον κόσμο.
Μέχρι τις 19 Ιουλίου δεν έγινε καμιά προετοιμασία. Το απόγευμα, ήρθε στο επιτελείο ένας αξιωματικός από το ΓΕΕΦ και μας λέει «το βράδυ θα κάνετε επιστράτευση πυρήνων και το πρωί βλέπουμε τι θα γίνει». Όταν αρχίσαμε την επιστράτευση πυρήνων τη νύχτα της 19ης προς την 20η Ιουλίου, ο τουρκικός στόλος στις 3-4 το πρωί βρισκόταν 6 μίλια έξω από την Κερύνεια. Το πρωί της 20ης Ιουλίου και υπό το κράτος του πανικού κηρύχθηκε γενική επιστράτευση.
Με την κήρυξη της επιστράτευσης, έπρεπε να φύγω από το επιτελείο και να πάω να συκροτήσω το τάγμα επιστράτων στο οποίο ήμουνα διοικητής. Είχα στείλει ήδη τον υποδιοικητή μου, στο δυόμιση μίλι της Αμμοχώστου, όπου είχαμε τις αποθήκες του τάγματος. Στο επιτελείο επικρατούσε πανικός. Ο Διοικητής δε με άφηνε να αποχωρήσω. Τελικά έφυγα γύρω στις 10. Στο δυόμιση μίλι είχε συσσωρευτεί κόσμος. Πανικός. Έβαλα μια στολή κι ένα κράνος. Έδωσα εντολή και φορτώσαμε τα όπλα και τα πυρομαχικά του τάγματος στα αυτοκίνητα και φύγαμε για το Πραστειό Αμμοχώστου, που ήταν ο χώρος επιστράτευσης του τάγματος. Φτάσαμε στις 4 το απόγευμα και μέχρι τις 7:00 βάλαμε τα πράγματα σε μια σειρά.
Ο στρατός κύριε Γερμανέ έχει ωραία συστήματα, αρκεί να εφαρμοστούν σωστά και στην ώρα τους. Στην Κύπρο δυστυχώς δεν εφαρμόστηκε τίποτε.
Τί έγινε μετά κ. Αλευρομάγειρε;
Στη συνέχεια ενημέρωσα τον Διοικητή ότι το τάγμα είναι έτοιμο κι αμέσως μου έδωσε εντολή να πάρω το τάγμα στο δυόμιση μίλι και μετά να πάω στη διοίκηση για νέες εντολές.
Ως τάγμα επιστράτων είχα υλικά μόνο για 800 όπλα. Όση ήταν δηλαδή η δύναμη του τάγματος εν επιστράτευση. Έλα όμως που ήρθαν χίλιοι και δεν είχα εξοπλισμό γι’ αυτούς; Τους καθησύχασα και τους άφησα κι αυτούς εκεί στα χωράφια, στο δυόμιση μίλι.
Οι στρατιώτες ήταν από 18-40 ετών και μετά από την απόλυση τους δεν είχαν εκπαιδευτεί ξανά. Είχα όμωσ την τύχη ανάμεσα σε αυτούς τους επίστρατους να είναι και καμιά δεκαπενταριά τους οποίους είχα μαζί μου στη μάχη της Μασούρας το 1964. Με ξέρανε. Αυτό ήταν ένα θαύμα για μένα. Κάποιους από αυτούς τους όρισα διοικητές λόχων.
Όταν έφτασα στην Ανωτέρα υπήρχε πένθος. Είχε σκοτωθεί ο Ανδρέας Μουζάκης, ο διευθυντής του τρίτου γραφείου της Ανωτέρας. Ήταν ο πρώτος νεκρός.
Δηλαδή το τάγμα σας δεν είχε εμπλακεί ακόμη σε μάχη με τους Τούρκους
Θα σας πω. Ο Συνταγματάρχης μου έδωσε εντολή να πάρω ένα λόχο και να καταλάβω το Σακχαρια, μια τουρκοκυπριακή συνοικία, έξω από την Αμμόχωστο. Ήταν ήδη 7:00 το απόγευμα. Επέστρεψα στο τάγμα κι επέλεξα τον 2ο λόχο με διοικητή τον Χρήστο Σολωμή και στις 4:00 το πρωί εγώ μαζί με 5 αξιωματικούς και καμιά δεκαπενταριά στρατιώτες ξεκινήσαμε. Προχωρούσαμε και πολύ σύντομα φτάσαμε έξω από τα τείχη της Αμμοχώστου, χωρίς να συναντήσουμε αντίπαλο. Ενημέρωσα τον διοικητή ότι δεν υπάρχουν Τουρκοκύπριοι.
Γύρω στις 5 το απόγευμα πήρα νέα εντολή: «Να είσαι έτοιμος και θα επιτεθούμε στην Αμμόχωστο». Απόρησα και είπα στον συνταγματάρχη. Πως θα επιτεθούμε στην Αμμόχωστο; Θα ανεβάσουμε σκάλες στα τείχη, όπως στην παλιά εποχή;
«Να είσαι έτοιμος μου είπε και θα τα πούμε.»
Μάζεψα τους στρατιώτες, τους έβγαλα ένα πατριωτικό λόγο κι αυτοί με κοίταζαν περίεργα. Στη συνέχεια φάγαμε για βραδινό και περιμέναμε. Αφού μέχρι τις 9 δεν υπήρξε καμία εξέλιξη έστειλα τους στρατιώτες για ξεκούραση.
Πότε και πως βρεθήκατε στη Λευκωσία;
Το βράδυ της Κυριακής 21 Ιουλίου, πήρα νέα εντολή να πάρω το τάγμα μου και πάω στη Λευκωσία, ως εφεδρεία του ΓΕΕΦ και να στρατοπεδεύσω στο Προεδρικό Μέγαρο. Συγκέντρωσα τους στρατιώτες γύρω στις 12:00 (μεσάνυχτα) ξεκινήσαμε και γύρω στις 4 το πρωί φτάσαμε στο Προεδρικό. Όταν αντίκρυσα το καμένο Προεδρικό είχα την εντύπωση ότι ζούσα ένα δράμα.
Έδωσα εντολή στους διοικητές των λόχων να στήσουν 5-6 αντιαεροπορικά αλλά να μη τα χρησιμοποιήσουν χωρίς εντολή και οι στρατιώτες να πάνε να ξεκουραστούν. Πήρα τον υπασπιστή μου Μιχαλάκη Στεφανίδη και βγήκαμε προς αναζήτηση τηλεφώνου. Βρήκαμε ανοιχτό τον αστυνομικό σταθμό Στροβόλου κι από εκεί επικοινώνησα με το ΓΕΕΦ. Μίλησα με ένα αξιωματικό, τον ενημέρωσα ότι το τάγμα μου είναι στο Προεδρικό και περιμένω διαταγές.
Θα σας ενημερώσουμε μου είπε. Μόνο μη χρησιμοποιήσετε τα αντιαεροπορικά με κανένα λόγο, αν δεν πάρεις εντολή από εμάς.
Εν τω μεταξύ τι είχε συμβεί; Την ώρα που εγώ έμπαινα στην Λευκωσία στις 3-4 το πρωί της 22ας Ιουλίου άκουγα αεροπλάνα και ριπές. Υπέθεσα ότι θα είναι Τούρκικα. Που να ξέρω εγώ τι είχε γίνει; Ήταν τα NORATLAS που μετέφεραν τους καταδρομείς. Δυστυχώς δεν είχαν συνεννοηθεί με το πυροβολικό και είχαμε κι αυτό το δράμα το οποίο έμαθα αργότερα.
Δεν είχε ακόμη συμφωνηθεί η εκεχειρία;
Ξημερώνει η Δευτέρα 22 Ιουλίου. Είμαι στο Προεδρικό, οργανώνουμε τους στρατιώτες και τις θέσεις μας και γύρω στις 4:00 μου λένε ότι θα γίνει εκεχειρία και να προσέξω μη πέσει καμία τουφεκιά. Από την εμπειρία της Μασούρας το 1964 γνώριζα ότι οι Τούρκοι δεν τηρούν ποτέ τις συμφωνίες τους. Αντιθέτως πραγματοποιούν επιθέσεις και προωθούν τις θέσεις τους. Ενημέρωσα τους διοικητές των λόχων και τους είπα να είναι προσεχτικοί.
Γύρω στις πέντε η ώρα με κάλεσε κάποιος Διοικητής και μου λέει «στείλε ένα λόχο τώρα γιατί πέφτει ο Τράχωνας». Φωνάζω κι εγώ τον Λάκη Σωφρονίου και του λέω: Πάρε το λόχο σου και φύγε τώρα, κινδυνεύει ο Τράχωνας. Ο Σωφρονίου έφυγε αμέσως. Όταν έφτασε εκεί ο Τράχωνας είχε πέσει κι ο Σωφρονίου επέστρεψε έντονα εκνευρισμένος.
Και πως βρεθήκατε Διοικητής στην Πράσινη Γραμμή;
Την επομένη, το πρωί της Τρίτης 23ης Ιουλίου ήρθε ο συνταγματάρχης Πούλιος, υποδιοικητής του 211 και μου λέει: «εντολή να πάρεις το τάγμα σου και θα πας στην Πράσινη Γραμμή». Φεύγουμε οι δυο μας, μαζί με τον υπασπιστή και πήγαμε στον Άγιο Παύλο (έδρα του πρώτου λόχου του 211). Αφού με ενημέρωσε για τις θέσεις των λόχων μου λέει: «0 λόχος ο πρώτος, ο λόχος του Λήδρα, ο λόχος του Παπαχατζόπουλου κι εσύ έχετε μια ενιαία διοίκηση κι εσύ διοικείς όλο τον κόσμο». Και τότε του λέω εγώ το ξέρω ότι όλοι αυτοί υπάγονται σε μένα. Αυτοί γνωρίζουν ότι υπάγονται σε μένα; Αξιωματικός είσαι, μου απάντησε, θα βρεις την λύση.
Από το μεσημέρι της Τρίτης άρχισα να τοποθετώ στρατιώτες από δεξιά της ΕΛΔΥΚ μέχρι και τη Λήδρας. Ήμουνα κι εγώ εκεί. Έβαζα το λόχο κι έκανα τις πρώτες επαφές για να μάθω την περιοχή. Οι Τούρκοι απέναντι ήταν στα 150 μέτρα και καμιά φορά βαρούσανε.
Όταν έφτασα στα δικαστήρια ήρθε και με βρήκε ο διοικητής του λόχου των εφέδρων αξιωματικών στα φυλάκια του Λήδρα Παλλάς και μου είπε ότι ενώ δέχεται πυρά, έχει εντολή από το ΓΕΕΦ αυτός να συγκρατείται και να μη πυροβολεί.Του λέω: την επόμενη φορά θα σε πυροβολήσουν θα ανταποδίδεις τα πυρά για 30 λεπτά. Παράτα και το ΓΕΕΦ και τις εντολές του. Ο άνθρωπος πετάχτηκε από χαρά κι έφυγε.
Στις φυλακές τοποθέτησα τον Χρήστο Σολωμή και στη Λήδρας τον Σωφρονίου και στη συνέχεια εγκατέστησα τη διοίκηση, δηλαδή εμένα, τον Στεφανίδη τον υπασπιστή μου και 2-3 στρατιώτες διαβιβαστές στον Άγιο Παύλο, 200 μέτρα από τους Τούρκους.
ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ
Το πρωί της 24ης Ιουλίου συνέχισα τις περιοδείες στη περιοχή για να δω τον χώρο. Οι δυνάμεις του ΟΗΕ είδαν τις κινήσεις μας, ανησύχησαν και πλησίασαν να δουν τι γίνεται. Ήταν εχθρικά διακείμενοι προς τις ελληνικές δυνάμεις, λόγω του πραξικοπήματος. Μας πλησίασαν με καχυποψία αλλά στο τέλος έγιναν φίλοι μου.
Στη πορεία των πραμάτων έγιναν τα εξής: Μαθαίνουμε ότι οι τούρκοι προχωρούν στη Λάπηθο, ότι έχουν αποβιβάσει 40.000 στρατιώτες με βαρύ οπλισμό, πυροβόλα και άρματα μάχης. Οι Τούρκοι εγκαθίστανται εκεί. Αθήνα και Λευκωσία διαμαρτύρονται στον ΟΗΕ. Στην Αθήνα ήρθε ο Καραμανλής και στην Κύπρο ο Σαμψών παρέδωσε στον Κληρίδη.
Όμωσ όλα δείχνουν ότι τίποτε δε τελείωσε και θα έχουμε και συνέχεια.
Μπροστά μου έχω αναπεπταμένο το έδαφος. Βλέπω ότι οι απέναντι μου είχαν κάποιο τάγμα Τούρκων, οι οποίοι προχωρούσαν και πλησίαζαν σκάβοντας. Ήρθαν και κάθισαν 1.000 μέτρα μπροστά από μένα.
Το αναφέρω στο ΓΕΕΦ και μου λένε «μη κάνεις τίποτε». Δεν μπορούσα να κάνω και κάτι. Οι περισσότεροι στρατιώτεσ μου είχαν άγνοια χειρισμού των όπλων. Τα αντιαρματικά μου ήταν άθλια. Δεν είχα όλμους. Είχα και δεν είχα βλήματα. Προσπαθούσα να τους εκπαιδεύσω και στο τέλος κάναμε και τον σταυρό μας. Ήτανε βέβαια δίπλα μας η ΕΛΔΥΚ κι αυτό με παρηγορούσε λιγάκι.
Κι ενώ όλα έδειχναν ότι τίποτε δεν τελείωσε, στις 30 Ιουλίου η Κυπριακή Δημοκρατία έβγαλε μια απόφαση ότι ορισμένες ειδικότητες που είναι χρήσιμες για τη λειτουργία της κρατικής μηχανής μπορούν να απολυθούν. Μεταξύ αυτών ήταν και οι τραπεζικοί υπάλληλοι. Ο Λάκης Σωφρονίου, ένας από τους διοικητές των λόχων του τάγματος ήταν διευθυντής τραπέζης στη Λάρνακα ή υψηλόβαθμο στέλεχος. Τον γνώριζα από το 1964. Ήρθε ο Σωφρονίου και με ρώτησε τι να κάνει; Κι εγώ του είπα να κάνει ότι θέλει. Τελικά έφυγε, αλλά το μεσημέρι της επόμενης ημέρας επέστρεψε με τα όπλα του και μου λέει «Ήρθα εδώ να πολεμήσουμε μαζί και να πεθάνουμε μαζί». Αυτή είναι η ελληνική ψυχή, γιατί λέμε τί έγινε στην Κύπρο. Στην Κύπρο υπήρξαν άνθρωποι που ήρθαν εκεί να πολεμήσουν και να πεθάνουν για την Ελλάδα και η Ελλάδα …
Ούτε βήμα πίσω
Όπως θυμάστε στις 5 ή 6 Αυγούστου άρχισαν οι συζητήσεις στη Γενεύη στις οποίες συμμετείχαν ο Γεώργιος Μαύρος, ο Κληρίδης, ο Γκιουνές κλπ. Η κωμωδία της Γενεύης, κατά τη γνώμη μου. Εκείνες τις ημέρες συγκροτήθηκε στην Κύπρο μια επιτροπή από Ελληνοκυπρίους, Τουρκοκυπρίους αξιωματούχους και ΟΗΕδες για να δουν την γραμμή αντιπαράθεσης, για να λειάνουν δήθεν λίγο τις αιχμές για να αποφευχθούν οι περιπέτειες, όταν στην Κερύνεια υπήρχαν 40.000 τούρκοι στρατιώτες.
Ήρθε σε μένα στο τάγμα ένας αντισυνταγματάρχης και μου λέει: Δημήτρη πρέπει να πάρεις λίγο πιο πίσω τις θέσεις σου. Θα πάνε και οι Τούρκοι λίγο πίσω….
Ακούτε κ. Αντισυνταγματάρχα, του λέω. Εγώ είμαι εδώ με ένα τάγμα Ανθρώπων οι οποίοι ήρθαν να θυσιαστούν. Προσπαθώ να τους εκπαιδεύσω όσο μπορώ. Εγώ δεν κάνω ούτε ένα βήμα πίσω. Αν μου πείτε να κάνω πίσω, σηκώνομαι και φεύγω. Λιποτακτώ. Άκου να κάνουμε διευθέτηση; Ποιος σας τα είπε αυτά; Εδώ οργανώνουμε την άμυνα μας κι εσείς λέτε να πάμε πίσω. Αν πάμε πίσω, πάει η Λευκωσία.
Πως κρατήσατε ψηλά το ηθικό των στρατιωτών σας;
Ο Χρήστος Σολωμής με το λόχο του ήταν στις φυλακές. Εκεί όπως γνωρίζετε είναι και τα φυλακισμένα μνήματα. Στην προσπάθεια μας να βρούμε κάποιους τρόπους να ανεβάσουμε το ηθικό των ανθρώπων που θα πέθαιναν -και μιλάμε για παιδιά 18-20 χρόνων τους οποίους βάλαμε να πεθάνουν- ο Σολωμής είχε την ιδέα να τους πάμε στα φυλακισμένα μνήματα. Πήρα τους λοχαγούς και άλλους αξιωματικούς, καμιά τριανταριά στρατιώτεσ και πάμε το πρωί στις 12 η ώρα στα φυλακισμένα μνήματα. Και λέμε, αφού αυτά τα αμούστακα παιδιά κράτησαν, θα είναι ντροπή εμείς να σηκωθούμε να φύγουμε. Δεν θα αφήσουμε τους Τούρκους να περάσουν. Ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή. Πήγαμε να πάρουμε θάρρος και όχι να κάνουμε το κομμάτι μας.
Εκείνο το οποίον συνεισέφερα ήταν οι προσπάθειες μου να κρατήσω ψηλά το ηθικό και ότι εννοούσα αυτό που τους είχα πει, ότι «εμένα, δεν με ενδιαφέρει να σκοτωθώ. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να μη με συλλάβουν. Έχω ένα όπλο, ένα περίστροφο και θα πολεμήσω μέχρι να σκοτωθώ».
Αυτό οι στρατιώτες μου το είχαν καταλάβει και το πίστευαν γιατί το έβλεπαν στην πράξη. Πήγαινα από εδώ, πήγαινα από εκεί και κατά λάθος δεν σκοτώθηκα. Σκοτώθηκαν όμως 56 άνδρες μου και κάθε φορά που πηγαίνω στο μνημόσυνο, είναι ένα βάρος αυτό, διότι αυτοί σκοτώθηκαν γιατί πίστεψαν, όχι εμένα μόνο αλλά…
Γιατί σκοτώθηκαν; Αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Πότε αρχισε ο Αττίλας ΙΙ;
Αφού απέτυχαν οι συζητήσεις στη Γενεύη, στις 14 Αυγούστου το πρωί άρχισε η μεγάλη επίθεση. Είχαμε μικρή απώλεια, κάποια φυλάκια κοντά στην ΕΛΔΥΚ. Δεν είχαμε άλλη απώλεια. Οι Τούρκοι στην κατοικημένη περιοχή ήταν διστακτικοί. Στην αναπεπταμένη περιοχή, εκεί που ήταν το σχολείο μπροστά από τον ιππόδρομο ήταν πιο επικίνδυνοι. Γι’ αυτό και το βράδυ της 16ης Αυγούστου όταν έγινε η τεχνητή εκεχειρία, κάνανε μια επιχείρηση με 3 άρματα τα οποία σταμάτησε το πυροβολικό μας.
Στις 15 Αυγούστου μίλησα ο ίδιος με το ΓΕΕΦ και ζήτησα αντιαρματικά. Μου υποσχέθηκε ο αρχηγός ότι θα μου στείλει δύο ΠΑΟ 90. Την άλλη ημερα με ενημέρωσαν απότο τρίτο γραφείο του ΓΕΕΦ ότι δεν έχουν δύο και θα μου στείλουμε ένα. Τελικά ήρθε ένα και κτύπησε κι ένα άρμα.
Είχατε ενημερωθεί ότι θα έρχονταν ελληνικά αεροπλάνα;
Στις 15 Αυγούστου το πρωί με πήρε ο Αζίνας, ο διοικητής της Τρίτης Ανωτέρας και μου λέει: Σου στέλνω συνθηματικά γιατί αύριο θα έρθουν αεροπλάνα από την Ελλάδα και να τα δώσεις στους λόχους. Κόκκινη κα πράσινη φωτοβολίδα για να μην έχουμε προβλήματα. Παίρνω το σήμα και το κάνω φύλο και φτερό. Οι Κύπριοι μόλις πήραν το σήμα, ανέβηκε τόσο πολύ το ηθικό τους, μόνο που δεν πήγαν στην Κερύνεια. Τα αεροπλάνα δεν ήρθαν ποτέ.
Σημειώνω τώρα, με την ευκαιρία αυτή, ότι η Χούντα είχε αγοράσει τα fantom και μπορούσαν να έρθουν το 1974, αλλά η Κύπρος «Κείται μακράν» κατά τον Καραμανλή.
Το 2015 κυκλοφόρησε το Βήμα ένα βιβλίο για τη ζωή του Άνακτος Κωνσταντίνου. Δεν θα πω παρά μόνο αυτό που γράφει ο ίδιος. Ότι επί Χούντας και πριν φύγει το 1967, υπήρξε κάποια κρίση, και η χουντική κυβέρνηση τον φώναξε σε ένα Συμβούλιο και ο ίδιος ο Άναξ τους είπε «Εγώ δεν θα μπλέξω την Ελλάδα σε πόλεμο για την Κύπρο».
Τα ίδια είπε και ο βουλευτής Γιάννης Βαρβιτσιώτης σε μια προεκλογική εκπομπή το 2003, όταν είπε ότι «εγώ δε θα μπλέξω την Ελλάδα σε πόλεμο. Δε θα στείλω παιδιά μας να εγκλωβιστούν στην Κύπρο».
Αυτή είναι η Ελληνική Πολιτική Ελίτ!
Αν τελικά έστελνε τη βοήθεια θα αντιμετωπιζόταν η εισβολή;
Εγώ λέω ότι η χούντα έγινε για να καταστραφεί η Κύπρος. Αλλά το να τα ρίχνουμε όλα στη χούντα, είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Έχει ευθύνη η πολιτική. Έχει ευθύνη η ελληνική πολιτεία, διότι είμαστε στο ΝΑΤΟ και αντί να μετέχουμε ισομερώς παίρνουμε το κόκκαλο του σκύλου. Έχει ευθύνη η ελληνική πολιτεία, διότι νομίζει ότι θα μας προστατεύσει η Αμερική από την εισβολή των Τούρκων και στέλνουμε τα πολεμοφόδια μας στην Ουκρανία.
Είμαι πολύ θυμωμένος με τους Έλληνες πολιτικούς. Δεν υπήρχε ποτέ πολιτική βούληση για την Κύπρο. Και τέλος έχουμε πάει να τους σώσουμε κατ’ επανάληψη. Και τους έχουμε καταστρέψει!
Και φτάσαμε στο σημείο να κρατήσουμε την Λευκωσία με την σωτήρια παρουσία σας και την μαχητικότητά της ΕΛΔΥΚ.
Την μαχητικότητα της ΕΛΔΥΚ, των ανθρώπων του τάγματος που σκοτώθηκαν, και κάποια άλλα τάγματα, τους στρατιώτες του 211. Δεν ήμουνα εγώ μόνο εκεί. Ήταν όλοι αυτοί! Εγώ σας είπα, απλώς έπεισα μερικούς να σκοτωθούν. Και δεν ξέρω αν έκανα καλά, γιατί όταν πηγαίνω στο μνημόσυνο στεναχωριέμαι, γιατί εγώ από ένα παιχνίδι της τύχης ζω. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι σώσαμε τη Λευκωσία, σώσαμε την Κυπριακή Δημοκρατία. Έχουμε λοιπόν 2 κράτη, ένα έθνος, τα οποία είναι μέλη στην Ευρώπη και στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Αλλά η παρουσία μας είναι μηδαμινή.
Τελικά στρατηγέ μου 50 χρόνια μετά, τι πρέπει να γίνει; ποιο είναι το μήνυμα σας;
Πρέπει η ελληνική πολιτική ελίτ να πιεστεί. Την τελευταία φορά που είδα το Βάσο Λυσσαρίδη, του είπα δώσε ένα μήνυμα γιατρέ, και μου λέει «ζητείται λαός». Ο μακαρίτης ο Νεοκλής Σαρρής έλεγε «στην Ελλάδα υπάρχουν αυτοί που πουλάνε την πατρίδα και αυτοί που πουλάνε πατρίδα». Και πλουτίζουν από αυτό. Και είναι το ίδιο χυδαίοι, ηλίθιοι και επικίνδυνοι και οι δύο, και αυτοί που πουλάνε την πατρίδα και αυτοί που πουλάνε πατρίδα.
Κοιτάξτε είναι η πρόταση είναι αυτονόητη, την έχουμε πει κατ’ επανάληψη. Είναι καλή η επίσκεψη που έγινε του κυρίου Erdoğan, με σκοτεινό σημείο τις υποκλίσεις. Αλλά πρέπει να καταλάβει ο κύριος Erdoğan και οι σύμμαχοί μας, ότι δεν είμαστε το παιδί για όλες τις δουλειές. Θα αντιδράσουμε.
Και οι κυβερνήσεις της Ελλάδος και της Κύπρου, πρέπει να ακούνε, τη φωνή της λογικής και της καρδιάς δεν πρέπει να κάνουν υποκλίσεις, αυτό είναι το θέμα.
Πηγή: Speak News
