Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου: Λειτουργίες – Κηρύγματα 19 Ιανουαρίου 2025

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ – ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ

Η Α.Μ. ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Γεώργιος την Κυριακή, 19 Ιανουαρίου 2025, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Αγίου Παύλου στη Λευκωσία. Ακολούθως, ο Μακαριώτατος, θα προστεί του Μνημοσύνου του ήρωα του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ Μάρκου Δράκου.

O Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Καρπασίας κ. Χριστοφόρος την Κυριακή, 19 Ιανουαρίου 2025, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Αγίου Στυλιανού στον συνοικισμό Άσπρες Στροβόλου.

O Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Νεαπόλεως κ. Πορφύριος την Κυριακή, 19 Ιανουαρίου 2025, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Παναγίας Χρυσοπολιτίσσης στον Ύψωνα.

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Μεσαορίας κ. Γρηγόριος την Κυριακή, 19 Ιανουαρίου 2025, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Αποστόλου Βαρνάβα στη Δασούπολη. Ακολούθως, θα προστεί των Μνημοσύνων των εκτοπισμένων της Βώνης.

Ο Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Αποστόλου Βαρνάβα Αρχιμανδρίτης Ιωάννης την Κυριακή, 19 Ιανουαρίου 2025, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Αγίου Αντωνίου Μετοχίου της Ιεράς Μονής Αποστόλου Βαρνάβα στη Λευκωσία.

Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου,

16 Ιανουαρίου 2025

***************************************************

Αποστολικό Ανάγνωσμα: Κολ. γ΄ 4-11

⁴ ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ὑμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. ⁵ Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, ⁶ δι’ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας, ⁷ ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς· ⁸ νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· ⁹ μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ ¹⁰ καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, ¹¹ ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός.

Νεοελληνική Απόδοση

⁴ Οταν δε ο Χριστός, που είναι η ζωή και η πηγή της ζωής μας, φανερωθή ένδοξος κατά την δευτέραν παρουσίαν, τότε και σεις μαζή με αυτόν θα φανερωθήτε και θα λάμψετε εν δόξη. ⁵ Λοιπόν, νεκρώσατε τα μέλη σας, τα μέλη του παλαιού ανθρώπου, που ζητούν γηΐνας αμαρτωλάς απολαύσεις και ηδονάς· νεκρώσατε και διώξτε από τον εαυτόν σας την πορνείαν, την σαρκικήν ακαθαρσίαν, κάθε αμαρτωλόν πάθος, κάθε κακήν επιθυμίαν, που μολύνει τον άνθρωπον και τον ωθεί προς την κακήν πράξιν, και την πλεονεξίαν, η οποία είναι ειδωλολατρία που θεοποιεί και λατρεύει το χρήμα. ⁶ Δια τα αμαρτήματα αυτά έρχεται και ξεσπάει η οργή του Θεού εναντίον των τέκνων της παρακοής, εναντίον αυτών που επεμένουν αμετανόητοι εις την κακίαν των. ⁷ Εις τα αμαρτήματα αυτά και σεις είχατε περιπατήσει και παρασυρθή άλλοτε, τότε που εζούσατε μεταξύ αυτών. ⁸ Τωρα όμως πετάξτε και σεις από πάνω σας όλα αυτά, ακόμη δε και την οργήν, τον θυμόν, την κακότητα και πονηρίαν, την υβρεολογίαν και την αισχρολογίαν από το στόμα σας. ⁹ Μη λέτε ψέματα ο ένας στον άλλον, αφού έχετε αποβάλει πλέον τον παλαιόν άνθρωπον μαζή με τας πονηράς αυτού πράξεις ¹⁰ και έχετε ενδυθή τον νέον, ο οποίος συνεχώς ξανακαινουργώνεται, ώστε να προχωρή εις βαθυτέραν γνώσιν του Θεού και να γίνεται συνεχώς τελειοτέραν εικών του Χριστού, ο οποίος τον έκτισεν. ¹¹ Εις την νέαν δε αυτήν κατάστασιν των ανακαινισμένων υπό του Χριστού ανθρώπων, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ Ελληνος και Ιουδαίου, περιτμημένου Ισραηλίτου και απεριτμήτου εθνικού. Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ βαρβάρου, Σκύθου, δούλου, ελευθέρου, αλλά όλα αυτά και εις όλους τους πιστούς είναι ο Χριστός.

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Λουκ. ιζ΄ 12-19

¹² καὶ εἰσερχομένου αὐτοῦ εἴς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, ¹³ καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς. ¹⁴ καὶ ἰδὼν εἶπεν αὐτοῖς· Πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν. ¹⁵ εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν, ¹⁶ καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ· καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης. ¹⁷ ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; ¹⁸ οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος; ¹⁹ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.

Νεοελληνική Απόδοση

¹² Και καθώς εισήρχετο εις ένα χωριό, το απήντησαν δέκα λεπροί, οι οποίοι εστάθηκαν από μακρυά, διότι ο μωσαϊκός νόμος διέτασσε να μη πλησιάζουν ποτέ οι λεπροί τους υγιείς. ¹³ Και αυτοί εφώναξαν δυνατά και είπαν· “Ιησού διδάσκαλε, σπλαγχνίσου μας, ελέησέ μας, δος μας την υγείαν μας”. ¹⁴ Και όταν τους είδεν ο Ιησούς τους είπε· “πηγαίνετε και δείξετε το σώμα σας στους ιερείς, δια να βεβαιώσουν αυτοί επισήμως την θεραπείαν σας”. Και καθώς επήγαιναν εκαθαρίσθησαν από την λέπραν. ¹⁵ Ενας δε από αυτούς, όταν είδεν ότι εθεραπεύθη, επέστρεψε δοξάζων και ευχαριστών τον Θεόν με μεγάλην φωνήν. ¹⁶ Και έπεσε με το πρόσωπον κατά γης κοντά εις τα πόδια του Ιησού, ευχαριστών αυτόν εκ βάθους ψυχής. Και αυτός ήτο Σαμαρείτης. ¹⁷ Απεκρίθη δε ο Ιησούς και είπε· “δεν εκαθαρίσθησαν και οι δέκα; Οι άλλοι εννέα που είναι; ¹⁸ Δεν εθεώρησαν καθήκον των να επιστρέψουν και να δοξάσουν τον Θεόν, εκτός από αυτόν που δεν είναι Ιουδαίος, αλλά κατάγεται από άλλο γένος;” ¹⁹ Και είπεν εις αυτόν· “σήκω και πήγαινε, η πίστις σου εκτός από την θεραπείαν του σώματος, σου έχει δώσει και την σωτηρίαν της ψυχής σου”. (Η ευγνωμοσύνη μας προς τον Θεόν μας κάνει αξίους ακόμη μεγαλυτέρων δωρεών εκ μέρους του).

***************************************************

ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2025

ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ (ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ)

(Λουκ. ιζ΄ 12-19) (Κολ. γ΄ 4-11)

Ευχαριστιακές ενατενίσεις

«Και έπεσεν επί πρόσωπον παρά τους πόδας αυτού ευχαριστών αυτώ»

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, που αναφέρεται στη θεραπεία των δέκα λεπρών, δίνει την ευκαιρία να εντρυφήσουμε σε βαθύτερα μηνύματα που έχουν να κάνουν με στάσεις ζωής. Την περικοπή αυτή αντλούμε από τον ευαγγελιστή Λουκά, ο οποίος είναι ο μόνος που την αναφέρει. Ως ιατρός τη διατήρησε στη μνήμη του. Πληροφοριακά σημειώνουμε ότι είναι από τα τελευταία θαύματα του Κυρίου στην επί γης παρουσία του.

Είναι ιδιαιτέρως αξιοσπούδαστη η συμπεριφορά των δέκα λεπρών. Ο πρώτος, ο αλλοεθνής Σαμαρείτης, ενσαρκώνει μια από τις πιο μεγάλες και τόσο λησμονημένες στις μέρες μας αρετές: την ευχαριστία, που εκφράζεται και ως ευγνωμοσύνη. Οι άλλοι, οι εννέα, εκδηλώνουν από την άλλη μια συμπεριφορά, από τις πιο συνηθισμένες που διαχρονικά βλέπουμε: την αχαριστία που εκφράζεται και ως αγνωμοσύνη. Και οι δέκα έλαβαν μια μεγάλη δωρεά του Θεού. Την απαλλαγή από τη φοβερή αρρώστια της λέπρας. Πόσο όμως διαφορετική είναι η συμπεριφορά του ενός και των άλλων εννέα; Ο Σαμαρείτης, ας ήταν ένας «σχισματικός», κατά τις αντιλήψεις τότε των Ιουδαίων. Όταν συνειδητοποιεί τη θαυμαστή ίασή του, παίρνει τα πόδια του και γυρνά πίσω. Τρέχει προς τον ευεργέτη του, τον Θεάνθρωπο Κύριο, για να του εκφράσει την απεριόριστη ευγνωμοσύνη του. Να τον δοξάσει και να τον ευχαριστήσει. Οι άλλοι, οι εννιά Ισραηλίτες, αδιαφορούν. Δέχονται την ευεργεσία, αλλά ξεχνούν τον ευεργέτη. Βλέπουν την αποκατάσταση της υγείας τους, όμως λησμονούν μια ιερή υποχρέωσή τους: Να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους στο μεγάλο ιατρό. Να τον συναντήσουν για να εκστομίσουν ένα ειλικρινές «ευχαριστώ» που να βγαίνει εκ βάθους καρδίας για την θεραπεία που έτυχαν.

Αχάριστοι κι εμείς;

Όπως οι δέκα λεπροί, έτσι κι εμείς γινόμαστε καθημερινά δέκτες της ανέκφραστης αγάπης και των απείρων ευεργεσιών του Θεού. Μάς έφερε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, εκ του μη όντος στο είναι. Μάς προίκισε με ένα πλήθος χαρισμάτων και δωρεών. Άνθρωπε, «τί έχεις, ο ουκ έλαβες;», αναρωτιέται ο απόστολος Παύλος. (Α΄ Κορ. δ, 7). Προνοεί και φροντίζει ακατάπαυστα για τον καθένα μας. Έστειλε τον Μονογενή Υιό Του να σταυρωθεί για τη δική μας σωτηρία. Μάς φανέρωσε με το Ευαγγέλιο το αιώνιο θέλημά Του. Μάς προσκάλεσε με το άγιο Βάπτισμα στο δρόμο της σωτηρίας. Μας τρέφει με την ουράνια Τροφή, το Σώμα και το Αίμα του. Φρουρεί το πολύτιμο δώρο της υγείας και μάς προφυλάσσει από τόσους κινδύνους. Για όλα αυτά που δίνει ο Θεός σε όλους μας και για πολλά άλλα που παρέχει ξεχωριστά στον καθένα μας, ποια, άραγε, είναι η δική μας συμπεριφορά απέναντί Του; Τον ευχαριστούμε; Του εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας; Του αναπέμπουμε τη δοξολογία μας; Δυστυχώς, οι πολλοί στεκόμαστε ψυχροί και αδιάφοροι. Κυριευμένοι από ένα παχυλό υλισμό, παύσαμε να σκεπτόμαστε τον μεγάλο Ευεργέτη. Να υψώνουμε με ευγνωμοσύνη τα μάτια μας προς τον ουρανό. Να υμνούμε το όνομά του τα άγιο. Να τον ευχαριστούμε για τα δώρα του. Να τον ευγνωμονούμε για την άπειρη αγάπη του. Από εγωισμό και μόνο προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας πως όλα αυτά τα δώρα του Θεού, οι μεγάλες ευεργεσίες του, είναι πράγματα φυσικά, τυχαία γεγονότα ή απότοκα των δικών μας ικανοτήτων. Ισχύει και για την εποχή μας ο προφητικός λόγος του αποστόλου Παύλου: «Εν εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί, έσονται γαρ οι άνθρωποι… αχάριστοι» (Β΄ Τιμ. γ, 1-2).

Ευγνωμοσύνη, όχι αχαριστία

Ευγνώμονες πάντοτε πρέπει να είμαστε προς τον Θεό και Πατέρα μας. Έχουμε χρέος να τον ευχαριστούμε και να τον δοξάζουμε για όλα αυτά που η αγάπη του μάς παρέχει. Και αυτό, βέβαια, όχι διότι ο Θεός έχει ανάγκη της ευγνωμοσύνης ή των ευχαριστιών μας, αφού δεν είναι δυνατόν ούτε και για την πιο ασήμαντη δωρεά του να τον ευχαριστήσουμε επάξια, αλλά διότι με την ταπεινή και ευγνώμονα ευχαριστία εξευγενίζουμε την ψυχή μας. Ενωνόμαστε με τον ευεργέτη μας Κύριο. Γινόμαστε σκεύη δεκτικά περισσοτέρων ευλογιών. Άξιοι της Βασιλείας Του. Αυτό ακριβώς μάς διδάσκει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Η ευχαριστία εκείνω μεν (τω Θεώ) ουδέν προστίθησιν, ημάς δε οικειοτέρους αυτώ κατασκευάζει».

Αγαπητοί αδελφοί, δεν υπάρχει πιο απεχθής στάση, αμάρτημα βαρύ, θα λέγαμε, από την αχαριστία. Και όσο απεχθής συμπεριφορά είναι η αγνωμοσύνη, τόσο μεγάλη και αξιοζήλευτη αρετή είναι η ευγνωμοσύνη. Ευγνώμονες προς τον Κύριο ήταν πάντοτε στη ζωή τους και όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Σήμερα τιμούμε δύο μεγάλες μορφές, των οποίων η δράση και οι αγώνες τους, αποτελούν οδοδείκτη της καθημερινής μας πορείας. Πρόκειται για τον Μακάριο τον Αιγύπτιο, ενσαρκωτή της ασκητικής ζωής και τον Μάρκο τον Ευγενικό, ο οποίος διέσωσε το ορθόδοξο φρόνημα σε καιρούς δύσκολους και χαλεπούς. Ειδικότερα, οι δύο αυτές μεγάλες μορφές άφησαν την όλη βιωτή να εκπέμπει σε ευχαριστιακές συχνότητες με τον πιο αυθεντικό τρόπο. Ας είμαστε, λοιπόν, πάντοτε ευγνώμονες προς τον Θεό και Πατέρα μας. Αλλά και προς τους συνανθρώπους μας. Ας αφήσουμε την ύπαρξη μας να εντρυφήσει στο μεγαλείο της ευχαριστιακής ζωής, σε μια ιερή προοπτική και σ’ ένα ευλογημένο ορίζοντα ανώτερης καταξίωσης.

Χριστάκης Ευσταθίου,

Θεολόγος