Πασχαλινό γράμμα Μακαριωτάτου προς την Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο

Παναγιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικέ Πατριάρχα, λίαν ἡμῖν ἀγαπητέ καί περισπούδαστε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ, κύριε Βαρθολομαῖε, τήν Ὑμετέραν γερασμιωτάτην Παναγιότητα ἀδελφικῶς ἐν Κυρίῳ κατασπαζόμενοι, ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν.

Συμφώνως πρός ὅ,τι εἶχεν ἤδη προείπει, Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ὁ Βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων, ἠγέρθη ἐκ τοῦ τάφου τριήμερος. Ὁ ἀπό τοῦ ἀπογεύματος τῆς Παρασκευῆς κείμενος ἐν τῷ τάφῳ νεκρός ἄπνους Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος κατά τάς πρώτας πρωϊνάς ὥρας τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ νεκρικοῦ μνημείου περικαλλής, νικητής τοῦ θανάτου καί θριαμβευτής. «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας…».

«Πάλι φέγγος, πάλιν ἀώς,
πάλιν ἁμέρα προλάμπει
μετά νυκτίφοιτον ὀρφνάν»
(Συνεσίου Ἐπισκόπου, Ὕμνοι 2, 1-3, P.G. 66, 1592).

Τό φῶς φαίνει καί πάλιν ἐν τῇ σκοτίᾳ καί ἡ ἡμέρα διαδέχεται λαμπροτάτη τήν νύκτα. Ὁ Κραταιότατος τόν πάλαι ποτέ «τῷ κράτει κραταιόν κατά κράτος κρατεῖ τοῦ κράτους κρατοτύραννον» (Ἐπιφανίου Ἐπισκόπου Κωνσταντίας, Ὁμιλία 2α,  P.G. 43, 453). Ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος, ὁ Χριστός, τό τοῦ θανάτου πρό αἰώνων κατειργασμένον καί ἐκ πρώτης ὄψεως καλῶς τεθεμελιωμένον προγονικόν θεμέλιον συνετάραξε, τόν Ἀδάμ ἀνέσπασε, τόν ἄνθρωπον διέσωσε, χαρισάμενος αὐτῷ ζωήν τήν αἰώνιον. «Τίς εἶδε τοιαῦτα; Τίς ἤκουσεν οὕτως; Τάφος παραδείσου γέγονεν ἴαμα· σταυρός δένδρου κατάραν ἔλυσεν· ἡ κτίσις ἔφριξεν, ὅν Ἰούδας ἐπώλησεν» (Πρόκλου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, Λόγος 12ος , P.G. 65,788).

Μετ’ ἀνεκλαλήτου χαρᾶς τά ὁρατά μετά τῶν ἀοράτων συγχορεύει καί συσκιρτᾷ διά τό κοσμοϊστορικόν, κοσμοσωτήριον καί κοσμοχαρμόσυνον τοῦτο γεγονός. Φαιδρῶς ἑορτάζει ὁ οὐρανός, λαμπρῶς συνεορτάζει καί ἡ γῆ. Μετά τῶν ἀγγέλων καί τῶν ἀρχαγγέλων συνεορτάζομεν καί συμπανηγυρίζομεν καί ἡμεῖς διά τόν Ἀναστάντα Χριστόν.

Κατηυγασμένοι ὑπό τοῦ ἀνεσπέρου καί ὑπερλάμπρου φωτός τῆς Ζωηφόρου τοῦ Κυρίου Ἀναστάσεως, δόξαν μέν καί αἶνον καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν Αὐτῷ ὅτι ἠξίωσεν ἡμᾶς πανηγυρίσαι καί αὖθις τήν ἑορτήν τῶν ἑορτῶν, ἐγκαρδίως δέ συγχαίρομεν καί ἀδελφικῶς χαιρετίζομεν ἐπί τῇ κλητῇ ταύτῃ ἡμέρᾳ τήν Ὑμετέραν γερασμιωτάτην Παναγιότητα, ἐπαναλαμβάνοντες τό γλυκύφθογγον καί λίαν εὐφρόσυνον προσφώνημα «Χριστός Ἀνέστη!».

Τῷ ἱερῷ τούτῳ καί ἀγγελικῷ χαιρετισμῷ συνάπτομεν ὁλοκαρδίους εὐχάς ὑπέρ ὑγιείας, ὄλβου καί κραταιώσεως τῆς Ὑμετέρας πεπνυμένης Παναγιότητος καί ὑπέρ εὐημερίας, εὐσταθείας καί ἀκμῆς τῆς πεπιστευμένης Αὐτῇ Ἁγιωτάτης Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας.

Παρακαλοῦντες μεταδοῦναι τάς πασχαλίους ἡμῶν προσρήσεις καί εὐχάς καί τοῖς περί τήν Ὑμετέραν Κορυφήν σεβασμίοις Ἱεράρχαις καί ἀγαπητοῖς ἐν Χριστῷ ἀδελφοῖς, κατασπαζόμεθα Αὐτήν καί αὖθις φιλήματι ἁγίῳ καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἱερᾷ Ἀρχιεπισκοπῇ Κύπρου,
Ἅγιον Πάσχα 2009,

Τῆς Ὑμετέρας γερασμιωτάτης Παναγιότητος
ἀγαπητός καί ὅλος πρόθυμος ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀδελφός
+Ο Κύπρου Χρυσόστομος

Σημείωσις: Παρόμοια Γράμματα ἀπεστάλησαν καί πρός τούς λοιπούς Πατριάρχας καί Ἀρχηγούς τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων καί Αὐτονόμων Ἐκκλησιῶν, καθώς καί πρός τούς Πάπαν Ρώμης, Ἀρχιεπίσκοπον Καντουαρίας καί  Ἀρμενίους Καθολικούς Ἐτσμιατζίν καί Κιλικίας.