Χαιρετισμός Μακαριωτάτου στην ετήσια απονομή βραβείων τού ΕΠΟΚ

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Β΄ΣΤΗΝ ΕΤΗΣΙΑ ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΚΥΠΡΙΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ.

Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και πάσης Ελλάδος κύριε Ιερώνυμε,

Κύριοι Επίσημοι, Έντιμε Κύριε Πρόεδρε τού ΕΠΟΚ  και λοιπά Μέλη αυτού, Αξιότιμα Μέλη τής Κριτικής Επιτροπής τού ΕΠΟΚ, Ευγενείς προσκεκλημένοι, Αγαπητοί Συνδαιτυμόνες,

Με αισθήματα ιδιαίτερης χαράς χαιρετίζω την Ε΄ ετήσια τελετή απονομής των βραβείων τού Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδος.

Κατ’ αρχάς επιθυμώ να συγχαρώ θερμά τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ελλάδος, ο οποίος, συνεχίζοντας μία μακρά παράδοση των πνευματικών σχέσεων Ελλάδος και Κύπρου, επιτελεί ένα αξιοθαύμαστο έργο καλλιεργώντας τα γράμματα, τις αξίες του πολιτισμού μας  και ιδιαίτερα το λεπτό και ουσιώδες θέμα τής γλώσσας μας.

Ο μεγάλος  αοιδός  τής  Ελευθερίας και λυράρης  τής  Εθνεγερσίας  των Ελλήνων, Διονύσιος Σολωμός εξωτερικεύοντας τον ιδεατό  κόσμο τής ψυχής του και το μεγάλο όραμα τής ζωής του,  μάς κατέλιπε μια επιγραμματική παρακαταθήκη:

«Μήγαρις έχω τίποτε άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα».

Ο ρηξικέλευθος καινοτόμος τής γλωσσολογίας Γιάννης Ψυχάρης εξωτερικεύοντας και αυτός τους δικούς του οραματισμούς διακήρυξε εμφαντικά.

«Παιδεία και Πατρίδα είναι το ίδιο. Να πολεμά κανείς για την Πατρίδα του ή την Εθνική του Παιδεία ένας  είναι ο Αγώνας. Πάντα  αμύνεται  περί Πάτρης».

Επομένως οι ερατεινές  έννοιες τής Παιδείας, τής Πατρίδας, τής Ελευθερίας και τής Γλώσσας αλληλοσυνδέονται, ταυτίζονται στη συνείδησή μας και αναδεικνύονται ο τηλαυγής φάρος που επιβάλλεται να φωτίζει τη χρεωστική μας πορεία για το μέλλον.

Αυτές άλλωστε, δια μέσου των αιώνων, αποτέλεσαν τις εύχυμες πηγές από τις οποίες αντλήσαμε «τὀ ὕδωρ τὀ ζῶν» και δημιουργήσαμε τα ιστορικά μας βιώματα, μέσω των οποίων μπορέσαμε να διατηρήσουμε την εθνική μας υπόσταση, να ανακτήσουμε την ελευθερία μας και να συνεχίζουμε σήμερα την ιστορική μας πορεία.

Όταν ο  γερμανός ιστορικός  Fallmerayer διατύπωνε τη θεωρία του περί εκσλαβισμού των Ελλήνων διατυπώνοντας την άποψη ότι «ουδεμία σταγόνα γνησίου και ακράτου αίματος ρέει στις φλέβες των χριστιανών κατοίκων της σημερινής Ελλάδος»   τα επιστημονικά όπλα που χρησιμοποίησαν τότε, ο εθνικός μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο οικοδόμος τής Λαογραφίας μας Νικόλαος Πολίτης και ο ιεροφάντης τής γλωσσικής μας ταυτότητας και θεμελιωτής τής Επιστήμης τής Γλωσσολογίας Γεώργιος Χατζηδάκις για να τον αντικρούσουν  και να αποκαταστήσουν την αλήθεια  ήταν τα εξής:

Πρώτον: η ιστορική μας συνέχεια, που εδράζεται πάνω στους ηρωικούς  αγώνες τού Ελληνισμού για τη διαφύλαξη ή την ανάκτηση της χιλιάκριβής μας ελευθερίας.

Δεύτερον: ο κλασσικός μας πολιτισμός  μπροστά στον οποίο πάντοτε στέκει  με θαυμασμό η ανθρωπότητα και

Τρίτον: το «θαῦμα τῶν θαυμάτων», η αδιάσπαστη ελληνική μας γλώσσα, η οποία έχει τις  ρίζες της στις ακένωτες πηγές των Ομηρικών μας επών.

Οι αξίες αυτές εξακολουθούν και σήμερα να αποτελούν την έμψυχη πηγή, η οποία μας ενυδατώνει, μας αναψύχει και μας εμψυχώνει για να συνεχίσουμε, απτόητοι από τους κινδύνους που μας περιβάλλουν και τις απειλές που νυχθημερόν δεχόμαστε, την ιστορική μας πορεία προς τις κορυφές των υψηλών μας ιδανικών.

Ιδιαίτερα,  εμείς στην Κύπρο, οι οποίοι επί  σαράντα ολόκληρα χρόνια διανύουμε την πιο επώδυνη και πολυώδυνη σκλαβιά και   ψηλαφούμε καθημερινά τον κίνδυνο του αφανισμού τού κυπριακού ελληνισμού από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό και τη βουλιμία των νεοσουλτάνων τής Άγκυρας,  βαθύτατα βιώνουμε τούτη την αλήθεια, την οποία διακήρυξε άλλωστε και η ιστορική εμβρίθεια του εθνικού μας ιστορικού. “Αλλοίμονον εἰς ἡμᾶς, ἐάν, δελεασθέντες ὑπό τοῦ  κοσμοπολιτικοῦ πνεύματος, ἀποβάλωμεν τὀ τῆς πατρίδος  αἴσθημα. Τὀ ὄνομα ἡμῶν θέλει σβεσθῇ ἐκ τῆς Βίβλου τῶν ζώντων.”

Μέρα με τη μέρα,  συνειδητοποιούμε όλο και πιο έντονα ότι τα μοναδικά όπλα που μάς απέμειναν είναι η ελληνική μας γλώσσα, μέσω της οποίας θαυμάζουμε το κάλλος του πολιτισμού μας και βιώνουμε τις διαχρονικές του αξίες και η χριστιανική μας θρησκεία, η οποία, κυρίως κατά την περίοδο τής Τουρκοκρατίας, καλλιέργησε στον ελληνισμό την ελπίδα και την πίστη και τελικά αναδείχτηκε η Κιβωτός της σωτηρίας τού Γένους μας. Το διακηρύττει και πάλιν η σοφή γραφίδα του Κωνσταντίνου Παπαρρηγοπούλου: « Τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος δὲν διεσώθη, τοὐλάχιστον δεν διέσωσε τὴν ἱστορικὴ αὑτοῦ ἀξίαν, εἰμὴ διὰ τῆς μετὰ τοῦ χριστιανισμοῦ συμμαχίας…. διότι  δι’ αὐτοῦ ἐπρωταγωνίστησεν ἐν τῷ μέσῳ αἰῶνι καὶ δι’ αὐτοῦ ἰδίως ἀνεκαινίσθη ἐν τοῖς νεωτέροις χρόνοις».

Συνεπώς, πιστεύω ακράδαντα ότι Πολιτεία και Εκκλησία έχουμε χρέος ιερό να θωρακίσουμε τον λαό μας και ιδιαίτερα τη νεότητά μας με αυτές τις διαχρονικές αξίες προκειμένου, όχι απλώς να επιβιώσουμε ως ελληνισμός, αλλά κυρίως να διαλάμψουμε με την πνευματική μας ανωτερότητα μέσα στη χορεία των πολιτισμένων χωρών τού κόσμου.

Βιώνοντας αυτές τις αξίες θα μπορέσουμε ως λαός, ως ελληνισμός να διαμορφώσουμε εκείνες τις δομές και αναπτύξουμε εκείνη τη δυναμική ώστε η έννοια τής Ελευθερίας, πνευματικής και εθνικής να μην αποτελεί ένα θελκτικό όνειρο αλλά μια ζώσα πραγματικότητα. Και για τη μητροπολιτική Ελλάδα και ιδιαίτερα για την τλήμονα Κύπρο μας. Και τότε επινίκιοι ύμνοι χαράς και ευτυχίας θα δονήσουν τους κυπριακούς μας αιθέρες. Και, είμαστε βέβαιοι ότι  «από τα βάθη των αιώνων θα ανασκιρτήσουν τότε τρισόλβιοι αι ψυχαί χιλιάδων κυπριακών γενεών, αίτινες έζησαν και απέθανον με το όραμα τής Ελευθερίας».

Τότε θα ισχύσει και η προφητική ρήτρα του εθνικού μας  οραματιστή, Κωστή Παλαμά:

Κι αν πέσαμε σε πέσιμο πρωτάκουστο
και σε γκρεμό κατρακυλήσαμε,
που πιο βαθύ φυλή δεν είδε ως τώρα,
είναι γιατί με των καιρών το πλήρωμα,
όμοια βαθύ έν ανέβασμα, μάς μέλλεται
προς ύψη ουρανοφόρα.

Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου
Σάββατο, 22 Νοεμβρίου 2014

Μετ’ ευχών εγκαρδίων

† Ο ΚΥΠΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ