Εκδήλωση για το έργο και προσφορά του αείμνηστου Προέδρου της Δημοκρατίας Σπύρου Κυπριανού

Ακολουθεί ο Χαιρετισμός που απηύθυνε ο Μακαριώτατος στην εκδήλωση που πραγματοποίησε το Ίδρυμα “Σπύρος Κυπριανού” για το έργο και την προσφορά του αείμνηστου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Σπύρου Κυπριανού:

“Αγαπητοί  μου,

Με χαρά και συγκίνηση παρευρίσκομαι απόψε στην  εκδήλωσή  αυτή, η οποία έχει στόχο να τιμήσει τον αείμνηστο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Σπύρο Κυπριανού.

Αντί οποιουδήποτε χαιρετισμού προτίμησα να σάς υπομνήσω κάποιες σκέψεις τού, αλήστου μνήμης, προέδρου μας, γιατί αισθάνομαι ότι αυτές με εκφράζουν απόλυτα και  στη συνέχεια να είπω το δικό μου καταληκτικό λόγο.

Ο αοίδιμος πρόεδρος μιλώντας στο έβδομο παγκύπριο τακτικό συνέδριο τού Δημοκρατικού Κόμματος, στις 7 Οκτωβρίου τού 2000, είπε ανάμεσα στα άλλα και τα εξής: «…  Η  Εθνική μας ταυτότητα, τα ιστορικά χαρακτηριστικά μας,          ο πολιτισμός μας και οι αρχές μας, που ανέδειξαν διαχρονικά τον Ελληνισμό, πρέπει να αποτελούν τα σταθερά βάθρα πάνω στα οποία πρέπει να σταθούμε και τώρα και στο μέλλον.

Αν μας λείψει η πίστη στις αρχές  και τις δυνατότητές μας,  αν ξεστρατίσουμε από την ιστορική μας πορεία και αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε για τα πιστεύω μας, το μέλλον θα είναι σίγουρα ζοφερόν».

Στο ίδιο συνέδριο είπε:

ΠΡΩΤΟΝ: Το Κυπριακό είναι διεθνές πρόβλημα ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗΣ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ.               ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΚΑ ΘΕΜΑ ΕΘΝΙΚΟΥ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑΤΟΣ.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Το Κυπριακό πρόβλημα υπό τη μορφή που ευρίσκεται ενώπιον τής διεθνούς κοινότητας τα τελευταία 26 χρόνια είναι αποτέλεσμα τού δίδυμου εγκλήματος σε βάρος τής Κύπρου και τού λαού της, τού προδοτικού χουντικού πραξικοπήματος τής 15ης Ιουλίου 1974 και τής βάρβαρης τουρκικής εισβολής τής 20ης Ιουλίου 1974.

ΤΡΙΤΟΝ: Το Κυπριακό πρόβλημα είναι ταυτόχρονα και παράλληλα μείζον εθνικό θέμα για τον Ελληνισμό. Στην Κύπρο δοκιμάζονται και κρίνονται οι αντοχές και οι αντιστάσεις τού Ελληνισμού απέναντι στην τουρκική βουλιμία και επεκτατικότητα καθώς και η εθνική αξιοπρέπεια και η πολιτική και διπλωματική αξιοπιστία τού Ελληνισμού.

ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Στα 26 χρόνια που έχουν περάσει από το προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή η διεθνής κοινότητα απέτυχε ή δεν είχε τη βούληση να αποκαταστήσει το διεθνές δίκαιο και τη διεθνή έννομη τάξη στην Κύπρο. Πέραν από φραστικές καταδίκες τής τουρκικής εισβολής και ρητορικές διαβεβαιώσεις για αναζήτηση λύσης με βάση τις αρχές και τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, στην πράξη δεν υπήρξε ο,τιδήποτε που να οδηγεί σε άρση των αποτελεσμάτων τής τουρκικής εισβολής. Η Τουρκία ουδόλως αισθάνθηκε την ανάγκη να μεταβάλει στάση και να εγκαταλείψει την επεκτατική της πολιτική.

ΠΕΜΠΤΟΝ: Τα τελευταία χρόνια, και ειδικότερα την τελευταία περίοδο, οι διαδικασίες αναζήτησης λύσης τού Κυπριακού προβλήματος έχουν οδηγήσει σ’ έναν επικίνδυνο εκφυλισμό τού χαρακτήρα και τής ουσίας τού προβλήματος. Έχουν επίσης επιτρέψει στην Άγκυρα και τον Ντεκτάς να θέτουν πλέον επισήμως στο τραπέζι των συνομιλιών την τουρκική θέση για λύση συνομοσπονδίας…»

«… Στο σημείο αυτό θα ήθελα να τονίσω για μια ακόμη φορά ότι πρέπει επιτέλους  να εγκαταλείψουμε τη λεγόμενη πολιτική τού            « καλού παιδιού »  και να πάψουμε να έχουμε ως μόνιμη έγνοια πως θα εξασφαλίσουμε τα εύσημα τού διεθνούς παράγοντα. Πρέπει επί τέλους να επιδείξουμε  πολιτική αντίσταση σε σχεδιασμούς επικίνδυνους για το μέλλον τής Κύπρου και τού Κυπριακού Ελληνισμού. Σε αντίθετη περίπτωση θα δεχόμαστε όλο και μεγαλύτερες πιέσεις και θα εξωθούμαστε σε όλο και περισσότερες υποχωρήσεις…»

Και ο δικός μου καταληκτικός λόγος είναι τούτος:

Η Εκκλησία, ως φιλόστοργος Μητέρα, παρακολουθεί με πόνο και οδύνη  την κατολίσθηση  που έχει πάρει η πορεία τού εθνικού μας θέματος. Δυστυχώς, πιεζόμενοι συνεχώς, και υποχωρούντες, έχουμε μετατρέψει το πρόβλημά μας, από πρόβλημα εισβολής και κατοχής σε διακοινοτικό.

Στα πρώτα χρόνια τής εισβολής είχαμε τη συμπάθεια και τη συμπαράσταση όλου τού κόσμου, γιατί μια μεγάλη χώρα με αρπακτικές και ληστρικές διαθέσεις εισέβαλε στη  μικρή μας πατρίδα, κατέκτησε το 38% τού εδάφους μιας χώρας μέλους τού Ο.Η.Ε. επεχείρησε  και επέβαλε με τη στρατιωτική της υπεροπλία εθνικό ξεκαθάρισμα.

Αυτή ήταν και είναι η ουσία τού Κυπριακού και ως τέτοιο το παρουσιάζαμε στους ισχυρούς της Γης, ζητώντας και απαιτώντας δικαιοσύνη. Και όλοι έτειναν ευήκοον ούς στα δίκαια αιτήματά μας. Τα ψηφίσματα τού Ο.Η.Ε. ομιλούν αφ’ εαυτών.

Πιστεύω ότι δεν αξιοποιήσαμε όσο έπρεπε την παρουσία μας στην Ευρώπη. Μού είναι αδιανόητο αλλά και ανεπίτρεπτο, εμείς που είμαστε μέλος τής Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχουμε όλο το δίκαιο με το μέρος μας, αφού δεν ζητούμε τίποτε άλλο, παρά τα ανθρώπινά μας δικαιώματα, να χάνουμε στις διπλωματικές μάχες από μία χώρα που είναι εκτός Ευρώπης και η οποία παραβιάζει εμφανέστατα και προκλητικότατα τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα τού Κυπριακού λαού.

Η μνήμη τού ανδρός που τιμούμε απόψε, τού αειμνήστου Σπύρου Κυπριανού αλλά προ παντός και κυρίως το ιστορικό μας χρέος απέναντι στη μικρή, πικρή μας Πατρίδα απαιτούν επανατοποθέτηση τού Κυπριακού στην ορθή του διάσταση και ταυτόχρονα δυναμική διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας.

Το ξέρω, ναι, και πολύ καλά μάλιστα, ότι ο αγώνας μας είναι πολύ δύσκολος αλλά αυτός είναι ο δρόμος τού χρέους και   της τιμής.

Και ο μοναδικός δρόμος για τη σωτηρία τής Πατρίδας μας”.

Δευτέρα, 6 Δεκεμβρίου 2010