Επικήδειος στην ταφή των οστών του ήρωα Δεκανέα Κώστα Χατζηαντώνη από τη Βατυλή

Επικήδειος στην ταφή των οστών
του ήρωα συμπολεμιστή μας
Δεκανέα Κώστα Χατζηαντώνη του 361 Τ.Π.
από τη Βατυλή

21 Φεβρουαρίου 2016
Γεώργιος Δ. Σκουρουμούνης

Μαζευτήκαμε σήμερα όλοι εδώ στον Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονα, πλημμυρισμένοι από αισθήματα τιμής και περηφάνειας, για να αποχαιρετήσουμε ακόμη έναν γενναίο πρόμαχο της ελευθερίας της Κύπρου μας. Έναν ήρωα, που θυσιάστηκε στις άνισες και προδομένες μάχες απέναντι στις ορδές του τουρκικού Αττίλα: τον Δεκανέα Κώστα Χατζηαντώνη, του Χαράλαμπου και της Θέκλας από τη Βατυλή.

Αγαπημένε μας συμπολεμιστή Κώστα Χατζηαντώνη,

Το προσκλητήριο νεκρών του 361 Τάγματος Πεζικού, της μονάδας με τις μεγαλύτερες ίσως απώλειες κατά το 1974, συνεχίζεται και οι πληγές εξακολουθούν να ματώνουν. Με καθυστέρηση 42 μαρτυρικών χρόνων, όλοι οι συμπολεμιστές σου στεκόμαστε ευλαβικά μπροστά στα λείψανά σου. Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο της θυσίας σου και αποτίνουμε ύστατο φόρο τιμής.

Κατετάγης στην Εθνική Φρουρά στις 24 Ιουλίου 1973 και υπηρετούσες τη στρατιωτική σου θητεία ως Δεκανέας στο 361 Τάγμα Πεζικού, με έδρα το Συγχαρί της Κερύνειας, πάνω στον Πενταδάκτυλο. Οι περισσότεροι από μας γνωριστήκαμε για πρώτη φορά εκεί στη Μονάδα μας.
Από τις πρώτες μέρες, διακρίναμε στο πρόσωπό σου έναν νέο πρόσχαρο και συνεργάσιμο, με ακέραιο χαρακτήρα. Έναν νέο με σωστή διαπαιδαγώγηση για τα μεγάλα ιδανικά της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας. Μια καρδιά χρυσάφι, γεμάτος ζωή και αγάπη για όλους, σωστός Χριστιανός.

Στις 18 Ιουλίου, οι γονείς σου σε βλέπουν για τελευταία φορά.

Στις 19 Ιουλίου 1974, παραμονή της εισβολής, ο Διοικητής μάς διατάζει να βγάλουμε έξω τα αντιαεροπορικά πολυβόλα και να ετοιμαστούμε, γιατί την επόμενη μέρα οι Τούρκοι θα έκαναν εισβολή στην Κύπρο.

Και πραγματικά, απ’ το πρωί του Σαββάτου στις 20 Ιουλίου, ο ουρανός μεταξύ Δικώμου και Χαμίτ Μάντρες γεμίζει από Τούρκους αλεξιπτωτιστές.
Μετά από σκληρές μάχες που κρατούν τέσσερις μέρες, οπισθοχωρούμε και την Τετάρτη, 24 Ιουλίου, ανασυντασσόμαστε στην Αγλαντζιά. Ο Διοικητής μάς ενθαρρύνει και ανυψώνει το ηθικό μας. Τέλος, ζητά από μας 20 εθελοντές για να πάμε πίσω στον Κουτσοβέντη, να στήσουμε προκεχωρημένο φυλάκιο, ώστε, αν οι Τούρκοι παραβιάσουν την εκεχειρία και προχωρήσουν, να βρουν αντίσταση και να τους αποτρέψουμε.

Από τους πρώτους πετάγονται μπροστά ο Κώστας ο Χατζηαντώνης, ο Κάρυος, ο Χατζηπέτρου, ο Μάριος ο Χρυσάνθου. Συνολικά 16 φαντάροι πηγαίνουμε σ’ αυτή την παράτολμη αποστολή που μας ανατέθηκε. Εξοπλιζόμαστε με καλό οπλισμό και ξεκινούμε. Στη διαδρομή είμαστε όλοι σιωπηλοί. Ξέρουμε πως πηγαίνουμε κατευθείαν στο στόμα του λύκου.

Φτάνουμε στο μοναστήρι του Αγίου Χρυσοστόμου και στη συνέχεια με τα πόδια, σε φάλαγγα κατ’ άνδρα, ανεβαίνουμε σ’ ένα ύψωμα, απέναντι από το χωριό Βουνό. Καθώς ανηφορίζουμε, ο Νικηφόρος ο Κάρυος, που ακολουθεί πίσω από μένα, συνεχώς μου μουρμουρίζει νευρικά και με θυμό επαναλαμβάνει 2-3 φορές το ερώτημα:

–Γιατί να οπισθοχωρήσουμε … Γιατί να οπισθοχωρήσουμε … Γιατί να εγκαταλείψουμε το τάγμα στο Συγχαρί;

Αμέσως, με κοφτή και πολύ αποφασιστική φωνή, συμπληρώνει:

–Ρε Γιώρκο, αν έρτουν οι Τούρτζιοι, εγώ δεν θα φύγω ζωντανός που δαπάνω!

Τα ίδια συναισθήματα επικρατούν σε όλους τους φαντάρους της ομάδας…

Εκεί στο ύψωμα, ο αξιωματικός μάς δίνει οδηγίες για το πού να κινηθούμε και τι να κάνουμε. Ξαφνικά, από τον τομέα των Τούρκων διακρίνουμε να έρχονται κατά τις θέσεις μας τρία λεωφορεία. Ήταν δύσκολες εκείνες ώρες, γιατί πολύς κόσμος εγκατέλειπε τα χωριά του, για να γλιτώσει από την επέλαση των ορδών του Αττίλα. Ο αξιωματικός, αμέσως διατάζει κάποιοι να πάνε στον δρόμο, για να δουν ποιοι ήταν μέσα στα λεωφορεία.
Ο Κώστας, χωρίς δεύτερη κουβέντα, ξεκινά τρεχάτος. Πίσω του εγώ και μετά ο Χρύσανθος. Κάποιοι πίσω μας, προσπαθούν να μας αποτρέψουν από μια τέτοια ριψοκίνδυνη αποστολή.

Ήταν αργά, όμως, γιατί ο Κώστας βρίσκεται ήδη κοντά στα ύποπτα λεωφορεία. Όλοι ξαπλώνουμε κάτω και παίρνουμε θέσεις μάχης. Την ίδια στιγμή ο Κώστας ανεβαίνει στο πρώτο λεωφορείο, για να ελέγξει ποιοι είναι οι επιβάτες και προς τα πού πηγαίνουν. Αμέσως πετάγεται κάτω και τρέχει γρήγορα μια απόσταση δέκα μέτρων προς το μέρος μας φωνάζοντας:

–Εν Τούρτζιοι, ρε κοπέλια, κτυπάτε τους.

Ο Κώστας κυλιέται κάτω και αρχίζει να πυροβολεί πρώτος. Οι Τούρκοι ανταποδίδουν τα πυρά και μπαίνουμε όλοι στον χορό. Γίνεται χαμός. Τα όπλα ακούγονται μεσούρανα και οι σφαίρες πέφτουν βροχή τριγύρω μας. Εκεί, όπως είναι ακάλυπτος ο Κώστας, τον βρίσκει η ριπή πολυβόλου και πέφτει πρώτος στο πεδίο της μάχης.

Ο αξιωματικός διατάζει να σταματήσουμε τα πυρά και φωνάζει στους Τούρκους να κατεβούν με τα χέρια ψηλά. Οι Τούρκοι κατεβαίνουν γρήγορα και παίρνουν θέσεις μάχης. Προωθούνται προς τις θέσεις μας και σιγά σιγά αρχίζουν να μας περικυκλώνουν.

Η μάχη ανάβει για τα καλά και οι Τούρκοι μάς βάζουν από παντού. Ένας ένας οι συμπολεμιστές μας πέφτουν ηρωικά στο πεδίο της μάχης. Μετά τον Κώστα, πέφτει και ο Χρύσανθος. Σειρά έχουν ο Ύψος και ο Κάρυος, ο Παντελή και ο Πανίκκος και ο Ανθυπολοχαγός Χατζηπέτρου. Ο Πανίκκος τραυματίζεται και υπάρχουν μαρτυρίες ότι τον παίρνουν οι Τούρκοι αιχμάλωτο. Ο θάνατος θερίζει αλύπητα και η ομάδα αποδεκατίζεται. Άλλοι έξι από τους συναγωνιστές μας τραυματίζονται, μα δεν καταθέτουμε τα όπλα.

Σπύρος, διάτρητο το κορμί του με εφτά σφαίρες και όμως είναι ζωντανός. Στέλιος, τραυματίας, οι Τούρκοι τον εκτελούν εξ επαφής στο κεφάλι και όμως είναι ζωντανός. Σάββας, Χαράλαμπος, Φέδρος και Κομήνης.

Μετά τη μάχη, και όταν οι Τούρκοι αποχωρούν με τις δικές τους απώλειες, μετρούμε τα νεκρά παλληκάρια μας. Με σπαραγμό ψυχής τους θάβουμε βιαστικά, εκεί κοντά στο πεδίο της μάχης, με την υπόσχεση, κάποια μέρα να κηδέψουμε κανονικά τους ήρωές μας.

Κώστα συμπολεμιστή μας, το ημερολόγιο έδειχνε 24 Ιουλίου 1974. Ακριβώς ένα χρόνο αφότου κατατάγηκες στην Εθνική Φρουρά, αρχίζεις το οδοιπορικό σου προς τη δόξα και την αιωνιότητα.

Τα τελευταία χρόνια με το πρόγραμμα εκταφής των λειψάνων στις κατεχόμενες περιοχές, ο Θεός ευδόκησε να επισημανθεί το σημείο όπου προσωρινά σε θάψαμε μαζί με άλλους συμπολεμιστές. Οι γονείς και τ’ αδέλφια σου υπόμεναν καρτερικά τον πόνο και την αγωνία τόσα χρόνια. Και τώρα, μετά τη διαδικασία ταυτοποίησης με τη μέθοδο DNA, παραλαμβάνουν τα ιερά οστά σου για την πρέπουσα κηδεία. Μια κηδεία που άργησε τόσο πολύ, αλλά βάζει τέλος στο μαρτύριο της προσμονής.

Επιτέλους, Κώστα, μπορούμε να σου αποδώσουμε τις πρέπουσες τιμές, όπως αρμόζει σε έναν πραγματικό ήρωα. Είναι δίκαιος ο στέφανος της δόξας, γιατί έπεσες μαχόμενος πάνω στο οπλοπολυβόλο σου, προασπιζόμενος την πατρίδα, «υπέρ ιερών και οσίων και μόνος και μετά πολλών», σαν άλλος αρχαίος έφηβος Αθηναίος που επιβεβαιώνει τον όρκο του.

Αγαπημένε μας Κώστα,

Στο καλό να πας, για να ανταμώσεις τον πατέρα σου Χαράλαμπο, που σε καρτερούσε κι έφυγε με τον μεγάλο καημό.

Καλωσόρισες στην οικογένειά σου: τη μαυροφορεμένη μάνα σου Θέκλα, τα 6 αδέλφια σου, αδελφοτέχνια, συγγενείς και φίλους από τα παλιά. Σε προσμένουν καιρούς πολλούς να ‘ρθείς.

Καλωσόρισες ανάμεσα στους συμπολεμιστές σου.

Τώρα κοιμήσου ήσυχος τον ύπνο των Γενναίων, των γενναίων συμπολεμιστών σου του 361 Τ.Π., όπως και άλλων παλληκαριών του ‘74, που άφησαν το αίμα τους στις βουνοκορφές του Πενταδακτύλου και σ’ όλα τα πεδία της τιμής.

Τιμημένε συμπολεμιστή μας,

Είμαστε περήφανοι για σένα και για όλους που έπεσαν. Τη μνήμη σας θα κρατούμε αιώνια. Σήμερα κατατάσσεσαι και επίσημα στο πάνθεο των αθανάτων ηρώων μας, που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της Ελευθερίας στην άτυχη αυτή εσχατιά του Ελληνισμού.

ΑΞΙΟΣ!