Δοξολογία για την επέτειο της 1ης Απριλίου 1955. Ο Πανηγυρικός της ημέρας.
Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου τέλεσε στον Καθεδρικό Ναό Αγίου Ιωάννη, Λευκωσίας, την Παρασκευή, 1η Απριλίου 2016, Πανηγυρική Δοξολογία για την επέτειο της 1ης Απριλίου 1955, στις 10.00΄ π.μ.
Σε αυτή χοροστάτησε η Α.Μ. ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομος και παρέστησαν η Α.Ε. ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης, η Α.Ε. ο Πρέσβυς της Ελλάδας κ. Ηλίας Φωτόπουλος και οι άλλες πολιτικές και στρατιωτικές αρχές του τόπου μας.
Τον Πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ κ. Νικόλας Παπαδόπουλος.
Ο Μακαριώτατος τέλεσε στη συνέχεια (11.00΄π.μ.) τρισάγιο για τους ήρωες του απελευθερωτικού μας αγώνα στα Φυλακισμένα Μνήματα, όπου έγινε κατάθεση στεφάνων.
Από το Γραφείο Ενημερώσεως και Επικοινωνίας
*****************************
Ακολουθεί ο Πανηγυρικός λόγος του Προέδρου του Δημοκρατικού Κόμματος κ. Νικόλα Παπαδόπουλου:
ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 1Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ
ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ
ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ
κ. ΝΙΚΟΛΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ
Σαν χθες το βράδυ, πριν από 61 χρόνια, η Κύπρος κοιμήθηκε σκλάβα. Κι’ όταν γύρισε η μέρα και ξημέρωσε η 1η τ’ Απρίλη, γίνηκε «αντρειωμένη δράκαινα» και βροντοφώναξε σ’ όλο τον κόσμο, πως είναι «σκλάβα ασκλάβωτη», καθώς της το ευχήθηκε ο ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης.
Και τότε συναντήθηκε με την Ιστορία.
Άρχιζε η ανεπανάληπτη εποχή της ΕΟΚΑ.
Ένας μικρός, αδύναμος και απόλεμος λαός, έπαιρνε στα χέρια του την εθνική του μοίρα και άρχιζε τον τιτάνιο απελευθερωτικό αγώνα για εθνική αποκατάσταση, εναντίον ενός πανίσχυρου αντιπάλου.
Αμηχανία πιθανόν να δημιουργεί στον ξένο μελετητή, το γεγονός ότι ένα λαός άκαπνος και απόλεμος ξεσηκώθηκε ένοπλα εναντίον μιας πανίσχυρης αυτοκρατορίας.
Ποια θεία τρέλα ώθησε ένα φιλήσυχο, εργατικό λαό να παρατήσει τις ασχολίες του και να αποδυθεί σε ένα τιτάνιο και άνισο αγώνα, να βγει στα βουνά και να πολεμά σαν ψυχωμένος στρατιώτης;
Αλήθεια, τι ήταν κείνο που εμψύχωσε ένα σκλαβωμένο λαό και τον έκανε να επαναστατήσει;
Τι ήταν;
Ήταν, πρώτα απ’ όλα, τα κληρονομικά κατάλοιπα της ελληνικής του καταγωγής, η συνέχεια της ψυχής των προγόνων που κουβαλούσε μέσα του.
Ήταν όλες εκείνες οι αδάμαστες γενιές που αντιστάθηκαν σε όσους επιβουλεύονταν την εθνική του συνείδηση και κατόρθωσαν μέσα από το σκότος αιώνων δουλείας, να διατηρήσουν αλώβητο το εθνικό φρόνημα και τις εθνικές παραδόσεις.
Ήταν ακόμη οι ταπεινοί παπάδες και δάσκαλοι, που διατήρησαν ζωντανή τη φλόγα στις ελληνικές ψυχές του υπόδουλου Κυπριακού Ελληνισμού και μεταλαμπάδευσαν το ηθικό χρέος και τις ηθικές παρακαταθήκες στις γόνιμες Ελληνικές γενιές της Κύπρου.
Ήταν ολόκληρος ο Κυπριακός Ελληνισμός, που με πίστη ακλόνητη στον δίκαιο αγώνα του, όρθωσε το ανάστημά του στον πανίσχυρο δυνάστη, χωρίς να χάσει ούτε για μια στιγμή την πίστη και την αυτοπεποίθησή του.
Ήταν η δίψα για ελευθερία, η δύναμη της θέλησης να επιτύχει το σκοπό του.
Ήταν η βαριά ευθύνη της μεγάλης ιστορικής εθνικής παράδοσης και κληρονομιάς. Αλλά, πάνω απ’ όλα, ήταν η ψυχή του λαού μας.
Ο αγώνας της ΕΟΚΑ του ’55-’59 ήταν αγώνας ψυχής – αυτής της δύναμης της μυστικής, της ακατάβλητης του ανθρώπου, της αδάμαστης από τη βία· που υπαγορεύει τον κανόνα της αρετής, που εμπνέει και παρηγορεί, που δημιουργεί πράξεις τόλμης και αυτοθυσίας, για τις οποίες λέμε πως είναι αδύναμο το κορμί.
Που παίρνει απλοϊκούς ανθρώπους της γης και της θάλασσας, του καθημερινού ιδρώτα, του μεροκάματου, και τους κάνει ήρωες αθάνατους που λαμποκοπούν μέσα στις σελίδες της Ιστορίας.
Οι ηρωικοί νεκροί του αγώνα της Κύπρου για ελευθερία, ζουν και θα ζουν στην Ιστορία και την Παράδοση.
Ζουν και θα ζουν στην περιοχή του θρύλου και του οράματος.
Η 1η του Απρίλη του 1955 είναι μια μέρα τόσο σημαδιακή για τον Ελληνισμό της Κύπρου, που δεν ξεχνιέται· ούτε συνηθίζεται. Γιατί είναι μέσα μας.
Ταυτισμένη μαζί μας, με τη ζωή μας, με την Ιστορία μας και τα οράματά μας, με τους καημούς και τις ελπίδες μας.
Και δεν ξεγράφεται. Γιατί η εθνική μνήμη που φωτίζει το παρελθόν λειτουργώντας ακοίμητη μέσα μας, την συντηρεί άφθαρτη και γνήσια.
Για να ξεγραφτεί, θα πρέπει πρώτα να ξεγράψουμε τον εαυτό μας. Κι αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε. Δεν μπορούμε οι ίδιοι να προδώσουμε και να προδοθούμε.
Μπορούμε μόνο να αγωνιστούμε και να διεκδικούμε το δίκαιο μας. Το χρωστούμε στους νεκρούς ήρωες και μάρτυρες του απελευθερωτικού μας αγώνα.
Για την εποχή της ΕΟΚΑ έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά. Από γνωρίζοντες και από μη γνωρίζοντες. Από μελετημένους και από αμελέτητους. Άλλοτε εγκωμιαστικά και άλλοτε μικρόψυχα και απαξιωτικά.
Κάποτε με ειλικρίνεια και απλότητα και κάποτε με υστερόβουλο υπολογισμό και ιδιοτελή σκέψη.
Ανεξάρτητα απ’ όσα λέγονται και γράφονται, είναι βέβαιο πως στη συλλογική μνήμη, ο αγώνας της ΕΟΚΑ θα παραμείνει ένα έπος καταξίωσης του Κυπριακού Ελληνισμού και σημείο αναφοράς στις μελλοντικές γενιές.
Ίσως το κράτος που δημιουργήθηκε με τις Συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου, να μην ήταν η πλήρης επιβράβευση των αγώνων του λαού μας.
Όμως, το κατόρθωμα δεν ήταν μικρό. Ύστερα από αιώνες υποταγής και υποτέλειας, οι Κύπριοι απετίνασσαν τον αποικιακό ζυγό, εγκαθίδρυαν την Κυπριακή Δημοκρατία, το δικό τους κράτος, παίρνοντας κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, το μέλλον στα χέρια τους.
Δυστυχώς, η πορεία της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν υπήρξε ομαλή και απρόσκοπτη – αφού ανταρσία, εσωτερικές φιλοδοξίες, γαμψώνυχες συνωμοσίες, δράσεις παραφρόνων, πραξικόπημα και εισβολές, σημάδεψαν την πορεία της.
Όμως επέζησε! Επέζησε και ορθώθηκε ως τείχος απροσμάχητο έναντι των εκάστοτε επιβουλών κατά του Κυπριακού Ελληνισμού.
Σήμερα, αυτό το τείχος, η Κυπριακή Δημοκρατία, κινδυνεύει με κατάρρευση και μάλιστα δια συμφωνίας.
Η θέση των Τούρκων με τις δημόσιες τοποθετήσεις τους φανερώνουν ότι επιδίωξή τους είναι η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η μετεξέλιξη δύο οντοτήτων, της Κυπριακής Δημοκρατίας και του ψευδοκράτους, σε δύο χωριστά συνιστώντα, ιδρυτικά κρατίδια, του κρατικού μορφώματος το οποίο θα προκύψει από τη συμφωνία για διευθέτηση του Κυπριακού.
Ρητά και ανερυθρίαστα, με πράξεις και διακηρύξεις τους, καθημερινά μας υποδεικνύουν ότι στοχεύουν στην κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την μετατροπή της Κύπρου, σε προτεκτοράτο της Τουρκίας.
Και μας καλούν να αποδεχθούμε αυτά τα τετελεσμένα, γιατί μας λένε σαράντα χρόνια είναι πολλά. Καιρός να παραδοθούμε.
Όμως, εμείς τους απαντούμε. Δεν υπάρχουν τετελεσμένα. Υπάρχει μόνο η Ιστορία.
Κοιτάζοντας 3000 χρόνια πίσω, μπορούμε να δούμε με εμπιστοσύνη μπροστά. Δεν επιβιώσαμε 3000 χρόνια σ’ αυτά τα χώματα, στο σταυροδρόμι ληστών, εμπόρων, κατακτητών, αρπάγων, επειδή είχαμε την τύχη με το μέρος μας.
Την τύχη την πήραμε εμείς στα χέρια μας από γενιά σε γενιά, επιβιώσαμε με την πίστη, τη θέληση και την αγωνιστικότητα μας.
Γι’ αυτό το έπος του ’55-’59 θα παραμείνει πάντα ένας υπέροχος ύμνος στην ελευθερία.
Ένας δοξαστικός ύμνος των πνευματικών και ψυχικών δυνάμεων του Κυπριακού Ελληνισμού.
Αυτό το αθάνατο έπος γράφτηκε με το πύρωμα της καρδιάς του λαού μας και υπογράφτηκε με το αίμα των ηρώων και μαρτύρων μας, που θα ενοικούν παντοτινά στη σκέψη μας, στη μνήμη μας, στην καρδιά μας.
Για 41 ολόκληρα χρόνια βιώνουμε την οδύνη μιας εθνικής τραγωδίας και μιας βασανιστικής αγωνίας για το μέλλον του λαού και του τόπου μας.
Εξήντα ένα χρόνια από τον πρόλογο του ηρωικού έπους του ’55-’59 και 4 δεκαετίες από την αφετηρία του φοβερού δράματός μας, αγωνιζόμαστε ακόμη για τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, για τα φυσικά αυτονόητα δίκαια.
Αγωνιζόμαστε ως λαός να διασφαλίσουμε όσα για τους άλλους λαούς θεωρούνται αναφαίρετα κεκτημένα.
Αγωνιζόμαστε για την ελευθερία και την επιβίωσή μας σε αυτήν τη γη της Ιστορίας και των προγόνων μας.
Σε αυτήν την μικρή πατρίδα, που ούτε η στενή λωρίδα της ιερής μας γης, ούτε οι πλατιοί ορίζοντες της εθνικής μας συνείδησης, επιτρέπουν σχέδια για διχοτόμηση, συρρίκνωση ή αφελληνισμό της.
Γνωρίζουμε ότι η λύση του Κυπριακού δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν συμβιβασμού και συμφωνίας.
Κανένας όμως συμβιβασμός και καμιά συμφωνία δεν μπορεί να προσβάλλει, να περιφρονεί ή να μειώνει πανανθρώπινες αξίες και αρχές.
Δεν μπορεί μια συμφωνία να θεωρηθεί ότι φέρνει τη λύση του Κυπριακού, αν δεν αποκαθιστά, πρώτα απ’ όλα, την ελευθερία της Κύπρου.
Αν δεν προβλέπει για ένα πραγματικά ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, που να βασίζεται στη λαϊκή κυριαρχία και στη δημοκρατία, που να αποκαθιστά και να διασφαλίζει αποτελεσματικά το σεβασμό της αξιοπρέπειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των Κυπρίων.
Η εμμονή μας σε τέτοια λύση, δεν μπορεί να θεωρείται ούτε υπερβολική απαίτηση, ούτε ακραία επιδίωξη, ούτε απροθυμία για λύση.
Θέλουμε και μας αξίζει λύση, που πραγματικά να επανενώνει τη χώρα μας και θα προστατεύει τις θεμελιώδεις ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα ολόκληρου του λαού.
Θέλουμε και μας αξίζει μια λύση, που θα φέρει επιτέλους την ειρήνη, την ασφάλεια και θα διασφαλίζει την ευημερία και την προοπτική ενός καλύτερου και ελπιδοφόρου μέλλοντος.
Ψυχικά αδούλωτοι και αλύγιστοι θα πορευθούμε το δρόμο της δικαίωσης, προς την Ελευθερία, τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη.
Από εμάς εξαρτάται να μην υποτιμήσουμε τα δίκαιά μας, αλλά ως Έλληνες που επιβίωσαν άφθαρτοι μέσα στους αιώνες, να οικοδομήσουμε το τείχος της πολιτικής μας θέλησης και αντίστασης, για να προασπίσουμε με σθένος, συνέπεια και, κυρίως, διεκδικητικότητα, όσα μας κληροδότησαν γενιές προγόνων, όσα μας κληροδότησαν οι ακατάβλητοι αγωνιστές του 1955, με εντολή, όχι να τα συρρικνώσουμε, αλλά να παραδώσουμε τη γη που μας γέννησε, ελεύθερη κι’ ακέραιη στους μεταγενέστερους.
Η 1η του Απρίλη του 1955, είναι μια μέρα μοναδική. Μια ιστορική στιγμή που σημάδεψε τον Ελληνισμό και έγινε σημείο αναφοράς και παραδειγματισμού στις επόμενες γενιές.
Καθένας από εμάς κρατά στα χέρια του τη ζωή του και το θάνατό του· την επιβίωση της γης του ή το χαμό της.
Ας αναλάβουμε λοιπόν τη δέσμευση να επιζήσουμε σ’ αυτήν τη γη.
Αν όχι για τίποτε άλλο, γιατί στα σπλάχνα της αναπαύονται γονιοί και πρόγονοί μας, ήρωες και μάρτυρες, που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία.
