Δήλωση Αρχιεπισκόπου Κύπρου για την Παιδεία

Βλέποντας προχθές τον όγκο των εκπαιδευτικών που διαδήλωναν την αντίθεσή τους προς τις ενέργειες του κ. Υπουργού έξω από το Υπουργείο Παιδείας, αντιλήφθηκα ότι το κακό έχει παραγίνει. Με εξέπληξε αυτός ο όγκος τόσο πολύ που έθεσα στον εαυτό μου αυτό το ερώτημα: «Μα υπάρχει τόση φυγοπονία; Οι εκπαιδευτικοί μας θέλουν τις αποσπάσεις για να μην εργάζονται και κατ’ επέκταση να μην προσφέρουν τις υπηρεσίες τους προς τη μαθητιώσα νεολαία; Μέχρις εδώ έχει καταντήσει η Παιδεία μας; Αντί να προσφέρουν όλο τον καλό εαυτό τους με δυναμική παρουσία στην έδρα, όλοι θέλουν την ησυχία τους και δεν τους ενδιαφέρει η πρόοδος των παιδιών μας».

Πρόσεξα τις χειρονομίες που έκαναν σχεδόν όλοι. Άκουγα και τις απαράδεκτες απόψεις τους. Και έβλεπα τον παλληκαρισμό μερικών που απειλούσαν «γην και ουρανόν» και μάλιστα μερικοί αξίωναν την παραίτηση του Υπουργού.

Αισθάνθηκα ντροπή!

Ως Εκκλησία, καλούμε τους εκπαιδευτικούς για μια ακόμη φορά να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, να αφήσουν τους εγωισμούς, να αφήσουν τους ετσιθελισμούς, να αφήσουν τις προσωπικές ατζέντες τους αυτοί που προΐστανται των εκπαιδευτικών οργανώσεων και να καθίσουν να συνεργαστούν με τον Υπουργό για το καλό των παιδιών μας.

Η απειλή της απεργίας δέον να είναι το τελευταίο που πρέπει να σκέφτεται ιδιαίτερα ο εκπαιδευτικός. Πρέπει πρώτα να υπάρξει λόγος και αντίλογος, και αν χρειαστεί μπορούμε να βοηθήσουμε ως Εκκλησία, ακόμη και η Προεδρία του Κράτους μπορεί να προσφέρει βοήθεια για να φθάσουμε στη χρυσή τομή, που θα είναι το καλύτερο για όλους μας και ιδιαίτερα για τα παιδιά μας.

Ευελπιστούμε ότι θα κάνουν δεύτερες σκέψεις οι εκπαιδευτικές οργανώσεις, διότι η απεργία που βρίσκεται στα χέρια τους, μπορεί μεν να είναι δυνατό όπλο, αλλά υπάρχει και ο λαός που μπορεί τέτοιες συμπεριφορές να τις εμέσει και τότε οι εκπαιδευτικοί θα βρεθούν σε δεινή θέση. Και τότε δεν θα τους αρέσει, θα είναι ό,τι χειρότερο για αυτούς. Διότι υπάρχει και η απαξίωση που είναι ισχυρότερο όπλο από την απεργία.