Ομιλία του πρώην Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων κ. Γιαννάκη Λ. Ομήρου στο επίσημο μνημόσυνο των πεσόντων κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος προς προάσπιση της Νομιμότητας και της Δημοκρατίας

Ομιλία του πρώην Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων  

κ. Γιαννάκη Λ. Ομήρου

στο επίσημο μνημόσυνο των πεσόντων κατά τη διάρκεια του

πραξικοπήματος προς προάσπιση της Νομιμότητας και της Δημοκρατίας

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2021 – 8.20 π.μ.

Ιερός Ναός  Κωνσταντίνου και Ελένης

Λευκωσία

——————

 -Μαύρος ο ήλιος σήμερα και η ξαστεριά μια χίμαιρα

– Μαύρος ο ήλιος σήμερα κι είναι βουβά τα σήμαντρα

– Κι έκλαψα τα θύματα σε σαράντα μνήματα

Γράφει ο Νίκος Γκάτσος.

Κύριε Πρόεδρε,

Μακαριώτατε,

Επίσημοι προσκεκλημένοι,

Τιμημένοι συγγενείς των ηρώων της αντίστασης,

Σαράντα επτά χρόνια μετά τη φοβερή προδοσία σε βάρος της Κύπρου, μαζευτήκαμε εδώ, στον Ιερό Ναό Κωνσταντίνου και Ελένης προς επιτέλεση χρέους τιμής.

Και είναι βαριά η ευθύνη και δυσβάστακτο το χρέος να απευθύνει κάποιος το λόγο σήμερα 15 του Ιούλη 2021 Πολύ περισσότερο στο μνημόσυνο  ηρώων και μαρτύρων της αντίστασης 47 χρόνια μετά.

Τι να πούμε όμως και τι να παραλείψουμε, σήμερα, επέτειο αποφράδα, μαύρη και αποκρουστική, στην Κύπρο της τραγωδίας και της διχοτομικής γραμμής, της δημοκρατικής αντίστασης του λαού μας στο πραξικόπημα-όνειδος της σύγχρονης κυπριακής Ιστορίας αλλά και της για 47 χρόνια τουρκικής σημαίας καρφωμένης στον Πενταδάκτυλο;

Πώς να αρθρώσει κάποιος το λόγο, χωρίς να κατολισθήσει στον υποκριτικό εκπεσμό, όταν η εθνική ταπείνωση της τουρκικής κατοχής είναι ακόμα παρούσα  κι όταν το κάλεσμα της ευθύνης παραμονεύει  και οριοθετεί την πορεία μας;

Τι να πούμε και τι να παραλείψουμε;

Την εσχάτη προδοσία ή τους θλιβερούς συνωμότες;

Την απαίσια συνωμοσία και το φοβερό έγκλημα; 

Τι να πούμε και τι να παραλείψουμε σήμερα, 15 Ιουλίου 2021, 47 χρόνια από τότε, σε αυτή την ετήσια ρωγμή του χρόνου, άλλοθι στις ενοχές, όπου κυριαρχούν οι μισές αλήθειες και οι μεγάλες αλήθειες χάνονται;  Στο μνημόσυνο των ηρώων της αντίστασης που υπεράσπισαν τη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια του λαού μας.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να μιλήσουμε στους ήρωες-αγωνιστές-  μάρτυρες της αντίστασης με όση ειλικρίνεια μας επιτρέπουν οι συμβατικότητες και οι σκοπιμότητες, σ’ αυτούς που έφυγαν νωρίς, περιφέροντας με καρτερία και περηφάνια τα φανερά και αθέατα τραύματα μιας εποχής που ανακυκλώνεται από τότε τυραννικά, αναζητώντας τη λύτρωση και την κάθαρση αρχαίας τραγωδίας.

Σε όλους όσους οδηγήθηκαν  σε ομαδικούς τάφους από τους αδίστακτους πραξικοπηματίες, χωρίς σεβασμό και χωρίς τέλεση κηδειών σύμφωνα με τα δόγματα και τους τύπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κύπρου

Σαράντα επτά χρόνια λοιπόν από τότε. Και οι σκηνές ολοζώντανες να θυμίζουν την υπέροχη θυσία τους για την ελευθερία και τη δημοκρατία, για την  υπεράσπιση του νόμιμου εκλεγμένου ηγέτη του λαού μας, του Εθνάρχη Μακαρίου.

Σαράντα επτά χρόνια από τότε. Όταν ο Μακάριος κυνηγημένος από την προδοτική χούντα και την εγκληματική οργάνωση της ΕΟΚΑ Β απευθύνει το ιστορικό του διάγγελμα: «Γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις. Γνωρίζεις ποίος σου ομιλεί.  Είμαι εκείνος τον οποίον συ εξέλεξες για να είναι ηγέτης σου.  Πρόβαλε παντοιοτρόπως αντίσταση εις την χούντα. Νυν υπέρ πάντων αγών».

Σαράντα επτά χρόνια από τότε. Και η αναγκαία εθνική λαϊκή ενότητα δεν οικοδομείται με τη διαγραφή των εθνικών εγκλημάτων όπως το προδοτικό πραξικόπημα, αλλά με τη συντήρηση αυθεντικής και αληθινής της ιστορικής μνήμης για να φωτίζει διδακτικά το παρόν και το μέλλον.

Σαράντα επτά χρόνια μετά. Και φέτος όπως και πέρσι. ΄Οπως  κάθε χρόνο, τους θυμόμαστε και τους τιμούμε. Με φορτισμένες μνήμες. Με οράματα τραυματισμένα. Μέσα στους επάλληλους και φαύλους κύκλους της ανατροπής αξιών, της διχοτόμησης και του άγους της κατοχής, της σύλησης των ιερών και των οσίων μας, των προσφύγων που πεθαίνουν με το νόστο του γυρισμού, των αγνοουμένων που κηδεύονται με καθυστέρηση δεκαετιών ή που η τύχη τους παραμένει ανεξακρίβωτη προς δόξαν της διεθνούς υποκρισίας και των εγκλωβισμένων που ως ελεύθεροι πολιορκημένοι υποδεικνύουν επιτακτικά τις ευθύνες μας.

Τους  θυμόμαστε λοιπόν και τους τιμούμε.  Και επειδή «έργω δηλούσθαι τας τιμάς» χρέος μας να ολοκληρώσουμε λυτρωτικά τον ιστορικό κύκλο που ξεκινά από την αγχόνη του αποικιοκράτη, φτάνει στη δική τους ηρωική θυσία, εκτείνεται στην τραγωδία της τουρκικής εισβολής και ολοκληρώνεται, πρέπει να ολοκληρωθεί, με πράξη μόνο μία.  Πράξη απόσεισης της κατοχής.  Πράξη ελευθερίας.

Σήμερα λοιπόν  δίνουμε αναφορά και μήνυμα σε τούτο τον ετήσιο απολογισμό  πως ποτέ δεν θα συμφιλιωθούμε με τη στρέβλωση του νοήματος της υπέροχης θυσίας τους.  Και τους βεβαιώνουμε ότι με γνώση της ιστορικής αλήθειας και με επίγνωση του χρέους θα αγωνιστούμε για την άρση των συνεπειών της προδοσίας.  Μιας προδοσίας που οργάνωσαν ξένα συνωμοτικά κέντρα σε συνεργασία με εσωτερικά προγεφυρώματα και της οποίας τραγικό θύμα υπήρξε ο λαός μας. 

Βεβαιώνουμε πως δεν θα αφήσουμε τα όνειρα  να λεηλατηθούν και τις προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού να αναιρεθούν. Γιατί το χρέος μας απέναντι στη δική τους θυσία είναι να συνεχίσουμε και σήμερα την αντίσταση, να συνεχίσουμε τον αγώνα. Για λύση που δεν θα νομιμοποιεί τα κατοχικά δεδομένα αλλά θα τα καταργεί. Που δεν θα στηρίζεται σε καταστρατήγηση, αλλά σε διασφάλιση των δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών.  Που θα διασφαλίζει την ενότητα του κράτους, του λαού, του χώρου, των θεσμών και της οικονομίας.  Που θα στηρίζεται στην αρχή της δημοκρατίας.   Μια αρχή που είναι απολύτως συμβατή και πουθενά δεν αντιμάχεται τη λειτουργία της Ομοσπονδίας. Λύση χωρίς συρματοπλέγματα, διαχωριστικά τείχη, ξένους στρατούς, εποίκους και φυλετικούς διαχωρισμούς. Γιατί δεν συμβιβαζόμαστε με μισή πατρίδα. Θέλουμε και θα αγωνιστούμε για ελεύθερη πατρίδα για όλους.  Όλους τους νόμιμους κατοίκους της Κύπρου, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους.

Σαράντα επτά χρόνια από το προδοτικό πραξικόπημα και τη βάρβαρη τουρκική εισβολή που βύθισαν στο πένθος και τα μαρτύρια το λαό μας.  Χρόνια δίσεκτα με ανεκπλήρωτα οράματα και με άλυτο το Κυπριακό. Με αποτυχία επανειλημμένων μεσολαβητικών προσπαθειών και άκαρπων διακοινοτικών  συνομιλιών.

Το καθήκον μας σήμερα απέναντι στην ιστορία και τον πολιτισμό μας είναι η με κάθε κόπο και κάθε θυσία αποτροπή της παγίωσης των τετελεσμένων της εισβολής και η εμμονή σε λύση που θα είναι λειτουργική και βιώσιμη και θα αντέχει στη δοκιμασία του χρόνου.  Η λύση του Κυπριακού αποτελεί την κορυφαία προτεραιότητα και το μέγιστο χρέος μας προς το λαό και την πατρίδα. 

Η Κύπρος δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμείνει η μόνη μοιρασμένη χώρα στην Ευρώπη.  Δεν μπορεί η Ευρώπη να ανέχεται στο κατώφλι της την παρουσία ενός στρατού κατοχής, σε μια χώρα μέλος της Ε.Ε. Ούτε μπορεί η Ε.Ε. με επαναλαμβανόμενα ευχολόγια τα οποία η Τουρκία περιφρονεί σκαιότατα, να εκφράσει την επιβαλλόμενη αλληλεγγύη της σε ένα κράτος – μέλος.

Διαχρονικό μας χρέος η σταθερή και αμετάκλητη προσήλωση μας στην κρατική μας οντότητα που συνιστά η Κυπριακή Δημοκρατία, ως θώρακας και ασπίδα απέναντι στις προσπάθειες να την πλήξουν και να τη διαλύσουν. Διερχόμενη μέσα από συνωμοσίες και παγίδες, η Κυπριακή Δημοκρατία επέζησε και αποτελεί και σήμερα σταθερό βάθρο για τη συνέχιση του αγώνα για τερματισμό της τουρκικής κατοχής και για λύση που θα διασφαλίζει την αρμονική συνύπαρξη όλων των νομίμων κατοίκων της Κύπρου σε μια ελεύθερη και δημοκρατική πατρίδα. Χρέος μας ακόμα να απορρίψουμε τις δόλιες αξιώσεις της Τουρκίας για λύση δύο κρατών και συνομοσπονδίας και να αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά και αποτελεσματικά τους σχεδιασμούς εποικισμού της Αμμοχώστου, περαιτέρω στρατιωτικοποίησης της κατεχόμενης Κύπρου και της επιδρομικής δράσης στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αθάνατοι ήρωες και μάρτυρες της αντίστασης,

Με την ευκαιρία του σημερινού μνημοσύνου ξαναμετρούμε τις δυνάμεις μας και συναισθανόμαστε τις ευθύνες μας.  Με εσάς τους σεμνούς μας ήρωες καθοδηγητές να μας δίνετε το σινιάλο να μπούμε πρέπει μπροστά σε τροχιά ανάτασης, αντίστασης, δημιουργίας, ελπίδας και ελευθερίας.  Γιατί έτσι κι αλλοιώς η προσφορά και η θυσία, όπως εσείς διδάξατε, πρέπει να κατατίθενται άσχετα ακόμα και από την αναγνώριση τους. 

 Και όπως λέει και ο μεγάλος ποιητής του Ελληνισμού Γιώργος Σεφέρης:

«…Να μιλήσω για ήρωες, να μιλήσω για ήρωες: Ο Μιχάλης

που έφυγε με ανοικτές πληγές απ’ το Νοσοκομείο

ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύκτα εκείνη που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία

ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας. «Στα σκοτεινά πηγαίνουμε,

στα σκοτεινά προχωρούμε»

Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

Κύριε Πρόεδρε,

Μακαριώτατε,

Από τα πανάρχαια βάθη της ιστορίας ακούγεται στους αιώνες το παράγγελμα που απορρίπτει την υποταγή, την αδράνεια και την παραίτηση, μπροστά στα τείχη που υψώνουν μπροστά μας οι κάθε λογής κήρυκες  της ενσωμάτωσης και της ήττας:  «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης».  Έτσι μας δίδαξαν οι ήρωες  και μάρτυρες που μνημονεύουμε  σήμερα.  Έτσι παραγγέλλει σε όλους τους δυνατούς τόνους το εθνικό μας χρέος, η πολιτιστική μας κληρονομιά, η ιστορική μας ρίζα, οι παραδόσεις και υποθήκες των αθανάτων ηρώων και αγωνιστών της κυπριακής δημοκρατίας και ελευθερίας.

Θλιβόμαστε σήμερα, γιατί μνημονεύουμε ήρωες και μάρτυρες της αντίστασης. Ξεχνούμε όμως ότι οι μεγάλοι νεκροί δεν φεύγουν. Παραμένουν ζώντες και μετά θάνατον στις καρδιές των ανθρώπων, για να εμπνέουν, να φρονηματίζουν και να καθοδηγούν. Το αμάχητο τεκμήριο της αθανασίας τους είναι ο ίδιος ο ένδοξος τους θάνατος. Όπως αποτυπώνεται στον «Επιτάφιο του Περικλέους»:

«Και όταν ευρέθησαν εις το μέσον του κινδύνου, κρίνοντες προτιμότερον ν’ αποθάνουν, παρά να σωθούν υποχωρούντες, απέφυγαν μεν το όνειδος της δειλίας, αντιμετώπισαν όμως ψυχή τε και σώματι τον κίνδυνον και συγχρόνως εις στιγμήν ωρισμένην υπό της ειμαρμένης μετήλλαξαν βίον, όχι τρέμοντες από φόβον, αλλά περιβαλλόμενοι από τον φωτοστέφανον της δόξης».

Και εμείς αδέλφια μας της αντίστασης, της δημοκρατίας και της ελευθερίας όρκο σας δίνουμε:  Πως μέρα και νύκτα θα παλεύουμε ωσότου από τα σκοτάδια αναβλύσει φως.  Φως άπλετο Ελευθερίας.

Αθάνατοι ήρωες και μάρτυρες της αντίστασης,

Ολόκληρη η Κύπρος σας ευγνωμονεί και σας απευθύνει  χαιρετισμό δόξας και τιμής.

Άξιοι, Άξιοι, Άξιοι  της Πατρίδας!

15.7.2021