«Ὡσαννά! Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ!». Κήρυγμα Κυριακής Βαΐων (17 Απριλίου 2022)

Ἀρχιμ. Τριφυλλίου Ὀνησιφόρου

«Ὡσαννά! Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ!»

Ὡς βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὑποδέχονται τὰ πλήθη τὸν Κύριο, κατὰ τὴν εἴσοδό Του στὰ Ἱεροσόλυμα.

Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἁπλῶς ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ. Εἶναι ὁ βασιλεὺς τοῦ κόσμου, ὁ βασιλεὺς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ βασιλεὺς τῆς ἱστορίας. Εἶναι ὁ βασιλεὺς καὶ Κύριος. Καὶ αὐτὸ τὸ διακηρύττουν οἱ πιστοὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν. Τὸ ἐπαναλαμβάνουμε κὶ ἐμεῖς σήμερα, μέσα σὲ ἕνα κόσμο ποὺ σφραγίζεται ἀπὸ τὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο. Μέσα σ’ ἕνα κόσμο ποὺ τὸν χαρακτηρίζει ἡ ἀκαταστασία καὶ ἡ σύγχυση. Μέσα σ’ ἕνα κόσμο, ποὺ προσπαθοῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ ἐπιβληθοῦν, νὰ ἐπιβιώσουν, ἔστω καὶ σὲ βάρος τῶν ἄλλων.  Μέσα σ’ ἕνα κόσμο, ποὺ μάταια πολλοὶ ἀναζητοῦν κάποιο νόημα.

Γι’ αὐτὸ διερωτῶνται πολλοὶ σήμερα· ἂν ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ βασιλεὺς καὶ Κύριος, ἂν κυριαρχεῖ στὸν κόσμο, πῶς ἀνέχεται ὅλα ὅσα γίνονται; Ἄνθρωποι γίνονται θύματα ἀτυχημάτων, ἐλπίδες καταστρέφονται, οἰκογένειες διαλύονται, μανιακοὶ προκαλοῦν ἐγκλήματα ποὺ κόβουν τὴν ἀνάσα τοῦ κόσμου, ἡ βία προσβάλλει ἀθῶα καὶ ἀνυπεράσπιστα θύματα. Δωροδοκίες, ἀδικίες, καταπάτηση τῆς ἀλήθειας, ἀπάτη, ἔγκλημα, πόλεμοι, αἱματοχυσίες.

Ποιός θὰ ἀμφισβητοῦσε τὸν παραλογισμό, ποὺ κυριαρχεῖ στὸν κόσμο; Κὶ ἔπειτα ἀπ’ ὅλα αὐτά, λέμε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Κύριος τοῦ κόσμου; Ὅτι ὅλα ὅσα συμβαίνουν ἔχουν τὴν ὑπογραφή, τὴν ἔγκριση ἑνὸς Θεοῦ ποὺ μᾶς ἀγαπᾶ;

Ὁ Θεός, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶναι ὁ αἴτιος τοῦ κακοῦ. Αἴτιοι τοῦ κακοῦ εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ποὺ κάνουμε κακὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Θεός. «Τὴν ζωὴν καὶ τὸν θάνατον δέδωκα πρὸ προσώπου σου, τὴν εὐλογίαν καὶ τὴν κατάραν. Ἔκλεξε σὺ τὴν ζωήν, ἵνα ζήσῃς» (Δευτερον. 30, 19), λέγει ὁ Θεὸς στὸν καθένα μας. Μπροστά σου, εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος. Ἡ εὐλογία καὶ ἡ κατάρα. Διάλεξε τὴν ζωή, ἂν θέλεις νὰ ζήσεις.

Ἡ ἀνυπακοή μας στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅμως, ἔγινε ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ καὶ ὅλων τῶν κακῶν τοῦ κόσμου. Καὶ ὁ Θεός, ἀνέχεται τὸ κακό, διότι σέβεται τὸ πλάσμά Του, τὸν ἄνθρωπο, καὶ δὲν καταργεῖ τὴν ἐλευθερία μας. Κὶ ἔτσι, ὅσο ἡ ἀνυπακοή μας συνεχίζεται, τὸ κακὸ δημιουργεῖ ὅλη αὐτὴ τὴ σύγχυση στὸν κόσμο, καὶ χρειάζεται θάρρος, γιὰ νὰ ὁμολογοῦμε ὅτι παρὰ ταῦτα, ὁ Θεὸς εἶναι ὁ Κύριος τοῦ κόσμου.

Ὅταν, ἀκόμη, ὁ Θεός, μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὰ δικά μας ὄνειρα, καὶ μᾶς φέρνει στὸν δικό Του δρόμο, ὅταν μᾶς κάνει πιὸ ἐλεύθερους, πιὸ ἀνοικτοὺς στοὺς ἄλλους, καὶ πιὸ ἀπελευθερωμένους ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, ὅταν μᾶς ζητᾶ νὰ ἐγκαταλείπουμε τὰ σχέδια καὶ τὶς ἐλπίδες μας, καὶ νὰ δεχόμαστε τὰ δικά Του, ὅταν καλούμαστε νὰ λέμε τὸ «οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ’ ὡς Σύ Κύριε» (Ματθ. 26, 39), τότε χρειάζεται ἐμπιστοσύνη καὶ θάρρος γιὰ νὰ δεχόμαστε ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Κύριος τοῦ κόσμου καὶ ὁ δικός μας.

Αὐτὸ δὲν εἶναι εὔκολο. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι πολὺ συχνά, καλούμαστε ἀντίθετα ἀπὸ τὴ δική μας θέληση νὰ ἀκολουθοῦμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ καθένας ποὺ ὑπακούει στὸν Θεό, εἶναι ἀποφασισμένος νὰ συμμετάσχει στὸ μυστήριο τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ.

Κάθε πιστὸς ἄνθρωπος, φαίνεται τόσο παρεξηγημένος, ὅπως ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Κάθε πιστός, μπορεῖ νὰ παραμεριστεῖ, νὰ γίνει ἀντικείμενο ἐμπαιγμοῦ, εἰρωνείας ἢ ἐχθρότητος, ὅπως ἔγινε Αὐτός, στὸν Ὁποῖο πιστεύει.   Μπορεῖ οἱ ἄνθρωποι, νὰ τὸν ταπεινώνουν. Ἐκεῖνος, ὅμως, ἀκτινοβολεῖ μεγαλεῖο! Διότι, ὁ κάθε πραγματικὰ πιστός, εἶναι τόσο παράδοξος, ὅσο εἶναι ὁ Θεὸς γιὰ τὴν ἀνθρώπινη λογική.

Ἀλλ’ ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται ἡ ἀποστολή μας. Νὰ ἐμπιστευόμαστε τὸν ἑαυτό μας στὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, καὶ τότε θὰ διαπιστώνουμε τί μπορεῖ νὰ κάνει ὁ Θεός, μὲ μᾶς καὶ ἀπὸ μᾶς. Γι’ αὐτὸ τονίζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος· «Οὐκοῦν, κἂν μυριάκις ἀσθενὴς ᾖς, δίκαιος ἂν εἴης θαρρεῖν τοιοῦτον ἔχων τὸν βασιλεύοντα, πάντα εὐκόλως καὶ διὰ σοῦ κατορθοῦν δυνάμενον». Ἔστω κὶ ἂν εἶσαι χίλιες φορὲς ἀδύναμος, ἔχεις τὸ δικαίωμα νὰ ἔχεις θάρρος, ὅταν ἔχεις ἕνα τέτοιο βασιλιά,  ποὺ τὰ πάντα μπορεῖ νὰ κάνει καὶ μὲ σένα.

Κὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἀκολούθησαν τὸν Χριστὸ πρῶτοι, ἦταν ἁπλοὶ ψαράδες, τελῶνες καὶ πόρνες. Δὲν χρειάζεται νὰ εἶναι κανεὶς μεγάλος κατὰ κόσμον γιὰ νὰ ἀλλάξει τὸν κόσμο, ὅπου ζοῦν καὶ ἀγωνίζονται ἄνθρωποι παρὰ πᾶσαν ἐλπίδα, μὲ τὴν εἰλικρίνεια καὶ γνησιότητα τῆς πίστεως. Ἐκεῖ, δημιουργοῦνται πραγματικὰ ἀντισώματα, ζυμώσεις, ἐνέργειες, ἐξελίξεις, ποὺ ἀλλάζουν τὸν κόσμο.

Τὸ ἔδαφος, πάνω στὸ ὁποῖο πατᾶμε, ἀδελφοί μου, εἶναι αὐτὸ τοῦ ἀπαίσιου καὶ ἀγαπημένου, τοῦ ἀπέλπιδα καὶ ἐλπιδοφόρου κόσμου μας, μὲ ὅλες τὶς ἀντιφάσεις του. Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, μὲ ὅλες τὶς ἀντιφάσεις μας, εἴμαστε τὸ πεδίον ὅπου ἐνεργεῖ ὁ Θεὸς καὶ ἀποδεικνύεται ἡ κυριαρχία Του. Καὶ ἐπιβεβαιώνεται ὅτι ὁ Χριστός, καὶ σήμερα εἶναι ὀ βασιλεὺς τοῦ κόσμου.

Ἂς Τὸν ὑποδεχόμαστε, λοιπόν, πάντα, στὸν κόσμο μας, στὴν ζωή μας, στὶς καρδιές μας, ψάλλοντας κὶ ἐμεῖς «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν. «Ἐπέφανεν», ὅπως διακηρύττει ὁ ἄγιος Ἐπιφάνιος, «ἡ τῶν πεπτωκώτων ἀνάστασις, ἡ τῶν αἰχμαλώτων ἀνάρρυσις, ἡ ἀπελευθέρωση δηλαδή, τῶν τυφλῶν ἡ ἀνάβλεψις, ἐπέφανεν, φανερώθηκε, ἡ τῶν κοπιώντων ἀνάπαυσις, ἡ τῶν ἀπεγνωσμένων, τῶν ἀπελπισμένων, λύτρωσις, ἡ τῶν νοσούντων ἴασις. Ἐπέφανεν ἡ τῶν χειμαζομένων γαλήνη». Ἡ γαλήνη αὐτῶν ποὺ πλέουν μέσα στὶς θύελλες τῆς ζωῆς. Αὐτοῦ τοῦ βασιλέως ἂς εἴμαστε πιστοὶ καὶ εἰλικρινεῖς ὑπήκοοι!