Ομιλία του Υφυπουργού Εθνικής Άμυνας της Ελλάδος, κ. Ιωάννη Κεφαλογιάννη στο Μνημόσυνο πεσόντων κατά την τουρκική εισβολή του 1974 (20 Ιουλίου 2024)
Σήμερα, 50 χρόνια μετά την αποφράδα εκείνη μέρα της 20ης Ιουλίου 1974, μιας ημέρας “μαύρης” για την Κύπρο και για ολόκληρο τον Ελληνισμό, βρίσκομαι εδώ, στη γη των ηρώων, ως εκπρόσωπος του Πρωθυπουργού, για να αποδώσω τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους Ήρωες Ελληνοκυπρίους και Ελλαδίτες αγωνιστές. Σε εκείνους, που ως σύγχρονοι Σπαρτιάτες θυσίασαν τη ζωή τους για την υπεράσπιση της αγαπημένης πατρίδας κατά την βάρβαρη τουρκική εισβολή. Είναι απερίγραπτη η συγκίνηση για τους ηρωικούς νεκρούς της εισβολής. Και γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, αν σκεφτούμε ότι οι πεσόντες αυτής της μεγάλης εθνικής τραγωδίας βρίσκονται στο Πάνθεον των Ηρώων, μαζί με όλους εκείνους που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της λευτεριάς.
Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν τα αισθήματα οδύνης του κυπριακού ελληνισμού. Και συνάμα δεν επαρκούν για να δώσουν την πραγματική διάσταση των γεγονότων και των ηρωικών πράξεων, που διαδραματίστηκαν εκείνο το μαύρο καλοκαίρι. Ο μόνος τρόπος για να αντιληφθούμε το μέγεθος της φρίκης και του ολέθρου που προκάλεσε η επαίσχυντη εισβολή, θα ήταν να ακούγαμε έναν προς έναν, όλους εκείνους που βίωσαν τραγικές στιγμές, ημέρες και νύκτες γεμάτες αγωνία από δοκιμασίες σκληρές, αβάστακτες κακουχίες και απέραντο πόνο. Εκείνους που συνδιαλέγονταν καθημερινά με τον θάνατο χωρίς κανένα φόβο, θυσιάζοντας την ίδια τους τη ζωή για τα ιδανικά τους και την Πατρίδα.
Υποκλινόμαστε στη μνήμη των ηρωικών μορφών των πεσόντων μαχητών εκείνης της περιόδου, Κυπρίων και Ελλαδιτών, οι οποίοι με πνεύμα αυταπάρνησης, εκτέλεσαν το διαχρονικά ιερό καθήκον της προάσπισης της Πατρίδας.
Όλοι τους γαλουχημένοι με τα νάματα της ένδοξης ελληνικής ιστορίας, έμειναν συνεπείς στους όρκους τους και τις πανάρχαιες αξίες της φυλής μας, αποδεικνύοντας με την υπέρτατη θυσία τους, τι σημαίνει να υπηρετείς την Πατρίδα μέχρι της «τελευταίας ρανίδος του αίματός σου».
Η ιστορική αναδρομή των δραματικών εκείνων γεγονότων, μας δίνει την ευκαιρία, σήμερα, με σεβασμό στην ιστορική μνήμη, να εξάγουμε τα απαραίτητα διδάγματα και πρότυπα, ως ενέργεια αγωνιστικής αφύπνισης, ως βήμα εθνικής ανάτασης και ως έμπνευση για τις διαχρονικά άφθαρτες αξίες της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της δικαιοσύνης.
Η θυσία των πεσόντων, που τίμησαν τη σημαία και τους αγώνες για την ελευθερία του έθνους κατα την μακραίωνη πορεία του, επιτελώντας στο ακέραιο το καθήκον τους, συνιστά εθνική υποθήκη που θέτει τη δική της ηθική σφραγίδα στην υπόθεση της οριστικής και πλήρους δικαίωσης του ιερού Κυπριακού αγώνα.
Ήταν ξημέρωμα Σαββάτου, 20 Ιουλίου 1974, όταν ξεκινούσε η τουρκική εισβολή στη μαρτυρική Μεγαλόνησο.
H επιχείρηση, στην οποία οι Τούρκοι έδωσαν την κωδική ονομασία «ΑΤΤΙΛΑΣ», από το όνομα του βασιλιά των Ούννων, γνωστού για τη βάναυση και κατακτητική του δράση, που πέρασε στην ιστορία, ως «Μάστιγα του Θεού».
Γιατί μόνο ως «μάστιγα» ενάντια στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στις ηθικές αξίες θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν οι συνέπειες της τουρκικής εισβολής, η επί μισό αιώνα συνεχιζόμενη κατοχή του ενός τρίτου και πλέον του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας που συνιστά κατάφωρη παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας, ο ξεριζωμός και εκτοπισμός χιλιάδων Κυπρίων από τις πατρογονικές τους εστίες, ο σφετερισμός των περιουσιών τους, η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το συνεχιζόμενο δράμα των οικογενειών των αγνοουμένων και ο παράνομος τουρκικός εποικισμός.
Από εκείνη την αποφράδα ημέρα, έχουν περάσει πενήντα ολόκληρα χρόνια και η πληγή που προκάλεσε η απρόκλητη και παράνομη εισβολή του Αττίλα, εξακολουθεί, ακόμα και σήμερα, να αιμορραγεί.
Ως Έθνος, έχουμε την υποχρέωση να μην συμβιβαστούμε ποτέ με τις τραγικές συνέπειες εκείνης της βαρβαρότητας και την παράνομη, συνεχιζόμενη κατοχή εδάφους ενός κυρίαρχου και ανεξάρτητου κράτους – μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η ασύλληπτη τραγωδία, μας υποχρεώνει να διατηρούμε ζωντανή στη μνήμη μας τη θυσία όσων έπεσαν τότε «υπέρ βωμών και εστιών».
Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε και δεν ξεχνούμε ποτέ τους αγνοούμενους αγωνιστές που υπερασπίσθηκαν με γενναιότητα και σθένος τα υπέρτατα αγαθά της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας του κυπριακού Ελληνισμού, γεγονός που συνιστά μεγάλη εθνική και ηθική εκκρεμότητα, την οποία οφείλουμε να αποκαταστήσουμε.
Κοινός μας στόχος και κορυφαία εθνική προτεραιότητα παραμένει πάντα, μια δίκαιη και βιώσιμη λύση, διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, σύμφωνα με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και συμβατή με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Μιας λύσης που θα επιλύσει οριστικά το κυπριακό ζήτημα και θα αποκαταστήσει τη διεθνή τάξη και νομιμότητα.
Ελλάδα και Κύπρος, απαρέγκλιτα προσηλωμένες στον σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου, πυλώνες σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή, θα συνεχίσουν τις άοκνες, από κοινού προσπάθειές τους για την πλήρη απόσυρση των κατοχικών στρατευμάτων προσβλέποντας μόνο, σε ένα μέλλον ευημερίας και προόδου για τη μεγαλόνησο.
Κυρίες και Κύριοι,
Το καλοκαίρι του ΄74, η ΕΘΝΙΚΗ ΦΡΟΥΡΑ και η ΕΛΔΥΚ, πότισαν με το αίμα των ηρώων τους την πολύπαθη κυπριακή γη, προσφέροντας τα μέγιστα για την ελευθερία του κυπριακού ελληνισμού.
Οφείλουμε απέραντη ευγνωμοσύνη σε όλους εκείνους τους ατρόμητους αγωνιστές, για την ανυπέρβλητη ψυχική τους αντοχή και το ακατάβλητο σθένος τους, που ανεδείχθησαν ως πρότυπα ηρώων για τις παρούσες και τις μελλοντικές γενιές των Ελλήνων.
Ήρωες που είχαν τα ίδια ιδανικά που ενέπνευσαν τους 300 του Λεωνίδα, τους υπερασπιστές της Πόλης, τους αγωνιστές της ελληνικής επανάστασης, αλλά και εκείνους του αλβανικού έπους. Είναι τα ίδια ιδανικά για τα οποία θα σταθούμε και πάλι απέναντι σε όποιον επιχειρήσει να επιβουλευθεί την κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Οι μαχητές του 1974 με τον αγώνα τους, στάθηκαν όρθιοι σε δύσκολες ώρες, δεν φοβήθηκαν τον θάνατο, δεν λογάριασαν τα νιάτα τους, τους γονείς και τα αδέρφια τους, έβλεπαν μπροστά τους μόνο την Πατρίδα και έπεσαν ηρωικά για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Κύπρου.
Αγαπημένοι, αλησμόνητοι ήρωες, ποτέ δε θα ξεχάσουμε την προσφορά σας. Να ξέρετε ότι πάντα θα είστε στην ψυχή και στο νου μας και θα νιώθουμε υπερήφανοι για εσάς, για τη θυσία σας και για τον ηρωισμό σας.
Δεν ξεχνούμε ποτέ την οδύνη, τα αθώα θύματα, τους αγνοουμένους Κύπριους και Ελλαδίτες, οι οποίοι υπερασπίσθηκαν με γενναιότητα και σθένος την ελευθερία της Κύπρου από τον Τούρκο εισβολέα.
Και δεν θα σταματήσουμε να υπενθυμίζουμε διαρκώς την ευθύνη της Τουρκίας για την ασύλληπτη τραγωδία και την κατάφωρη παραβίαση κάθε έννοιας δικαίου.
Με αυτές τις σκέψεις, θα ήθελα να εκφράσω τα πιο βαθιά αισθήματα σεβασμού και ευγνωμοσύνης στους συγγενείς των νεκρών και των αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας. Εκείνων που προσέφεραν τους δικούς τους ανθρώπους στην πατρίδα και επί 50 χρόνια υφίστανται την οδύνη της απώλειας.
Θα ήθελα, επίσης, να συγχαρώ τον κυπριακό λαό για τα μοναδικά επιτεύγματά του. Είναι εκπληκτικό το πως, ένας λαός που βίωσε μια ανείπωτη τραγωδία, που ξεριζώθηκε από τις εστίες του, που έχασε τα πάντα κατάφερε, όχι μόνο να ορθοποδήσει, αλλά και να φτάσει σε ένα απίστευτο επίπεδο ευημερίας. Πόσα ψυχικά αποθέματα διαθέτει; Πόσο αγωνίστηκε η κάθε ανώνυμη γυναίκα και ο κάθε ανώνυμος άντρας, ώστε να φτάσει αυτό το μικρό και μαρτυρικό κράτος σε ένα τέτοιο επίπεδο; Ένα είναι σίγουρο. Πως ο κυπριακός λαός αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.
Επιτρέψτε μου, επίσης, να ευχαριστήσω, από καρδιάς, την Κυπριακή Κυβέρνηση για τις προσπάθειές της, ώστε τα ιερά οστά όλων των πεσόντων αγωνιστών, να περισυλλεγούν, να ταυτοποιηθούν και να κηδευτούν με όλες τις προβλεπόμενες τιμές, ώστε να βρουν ανάπαυση και ειρήνη οι ψυχές τους, αλλά συνάμα για να νιώσουν την πρόσκαιρη «λύτρωση» οι συγγενείς τους.
Τέλος, θα ήθελα να σας μεταφέρω τα βαθιά αισθήματα τιμής και ευγνωμοσύνης της Ελληνικής Κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού για όλους εκείνους που θυσίασαν τη ζωή τους για την Πατρίδα, αλλά και για τους συγγενείς τους, που υφίστανται τον πόνο και την αγωνία επί μισόν αιώνα. Και μαζί, την ευχή για μια ελεύθερη Κύπρο.
Θα μου επιτρέψετε να κλείσω την ομιλία μου με μια φράση του αείμνηστου Παναγιώτη Σταυρουλόπουλου, Υποδιοικητή της ΕΛΔΥΚ με τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχη κατά την περίοδο των γεγονότων του 1974:
«Πατρίδα γλυκιά και ανεπανάληπτη, πάντα ψηλά θα σε κρατούμε για να μπορείς να δίνεις αίμα ζωής και φως σε όλο τον πλανήτη και αυτό γιατί υπέροχη Ελλάδα δεν πεθαίνεις. Δεν πέθανες ποτέ. ΑΙΩΝΙΑ ΖΕΙΣ όπως είπες και ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ».
Σας ευχαριστώ.
Ιωάννης Κεφαλογιάννης
Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας
