Εκδημία ιερέως Χριστόδουλου Μυλόρδου
Την Πέμπτη 5 Μαΐου 2016, μετέστη προς Κύριον ο ευλαβέστατος δούλος του Θεού πρεσβύτερος Χριστόδουλος Μυλόρδος, εφημέριος της κοινότητας Αγίου Γεωργίου Καυκάλου της καθ᾽ ημάς μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου.
Ο μακαριστός π. Χριστόδουλος γεννήθηκε στην Κυπερούντα στις 18 Σεπτεμβρίου 1949, και χειροτονήθηκε σε πρεσβύτερο από τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο στις 28 Μαρτίου 2010. Νυμφεύθηκε την πρεσβυτέρα Νίκη και απέκτησαν τρία παιδιά.
Η εξόδιος ακολουθία θα τελεστεί την Παρασκευή 6 Μαΐου 2016, και ώρα 11:00, στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Καυκάλου, από τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεοφύτο και, ο ενταφιασμός του θα γίνει στο κοιμητήριο της Κυπερούντας.
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου
*******************************************************
Επικήδειος στον πρεσβύτερο Χριστόδουλο Μυλόρδο
Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεοφύτου
(Ἱερὸς ναὸς Ἁγίου Γεωργίου Καυκάλου, Παρασκευὴ τῆς Διακαινησίμου [06.05.2016])
Πριν από δύο μέρες επισκέφθηκα τον μεταστάντα στο Νοσοκομείο της Κυπερούντας και, μόλις το βλέμμα μου συναντήθηκε με το δικό του βλέμμα, μου λέει: «Ευχαριστώ, Πανιερώτατε, γιατί μου δώσατε το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί άνθρωπος να απολαύσει επί της γης, το δώρο της ιερωσύνης!» Και του απάντησα: «Δωρεάν έλαβα, δωρεάν έδωκα…» «Ναι», μου λέει, «αλλά όπου θέλετε και όπου κρίνετε εσείς δίνετε το δώρο που παραλάβατε από το Πνεύμα το Άγιο…» Ιδού λοιπόν ένας άξιος προ πολλού καιρού άνθρωπος να δεχθεί το δώρο της ιερωσύνης!
Αγαπητέ μου π. Χριστόδουλε, γνωρίζω την αγωνία που είχες μέχρι και την τελευταία σου αναπνοή για το μικρό ποίμνιό σου, το ποίμνιο του αγροτικού αυτού οικισμού του Αγίου Γεωργίου του Καυκάλου. Κι αυτή σου ή έγνοια μου έκανε μεγάλη εντύπωση, διότι έβλεπα ένα ιερέα πρόσφατα χειροτονημένο, να έχει αίσθηση πολυετούς ποιμένα. Προχθές στο Νοσοκομείο μου είπες ακόμη· «Φεύγω, Πανιερώτατε. Αναχωρώ από αυτή τη ζωή.» Είχες πλήρη επίγνωση ότι παλεύεις με τον θάνατο, ότι εισέρχεσαι στην αιώνια ζωή, «ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος». Διότι, όπως είπε και ο προλαλήσας, ήσουνα ένας γνήσιος αγωνιστής, ένας αγωνιστής κατά του θανάτου, όπως ο Κύριος της δόξης. Είχες πλήρη συναίσθηση ότι φεύγεις και δεν είχες έγνοια για την οικογένειά σου, διότι κατόρθωσες μαζί με την πρεσβυτέρα σου αυτό που πολλοί προσδοκούν και πολλοί σύγχρονοι Κύπριοι έχουν απολέσει: Να έχεις μία Ορθόδοξη δεμένη οικογένεια. Αλλά, όπως προείπα, είχες έγνοια και για το μικρό ποίμνιο του Αγίου Γεωργίου Καυκάλου. Αλλ’ όμως, αγαπημένε μου πάτερ, μην ξεχνάς και τον λόγο του Κυρίου μας, «μη φοβού το μικρόν ποίμνιον· ότι ευδόκησεν ο πατήρ υμών δούναι υμίν την βασιλείαν». Έτσι κι εμείς δεν φοβούμαστε για το μέλλον του μικρού σου τούτου ποιμνίου, γιατί οι άνθρωποί του είναι ενωμένοι και δεμένοι γύρω από τον άγιο Γεώργιο και τη θεία Λειτουργία, που θα συνεχίσει να τελείται εδώ, χάριτι Θεού πάντοτε.
Ακόμη, στην επιθανάτιο κλίνη σου, που σε οδήγησε στην ανάστασή σου, μού είπες: «Φεύγω ήσυχος για την ιερωσύνη μου, ήσυχος για την οικογένειά μου, αλλά αγωνιώ για το ποίμνιο του Αγίου Γεωργίου, να μην μείνει ορφανό.» Και σου απάντησα, πάτερ μου: «Τους ενάρετους ιερείς, που απέρχονται στην άλλη ζωή, ο Κύριος της ζωής και του θανάτου δεν θα τους ‘‘διχοτομήσει’’, δεν θα τους πάρει δηλαδή την ιερωσύνη και σαν κοσμικούς θα τους στείλει στο πυρ το εξώτερον. Διότι η ιερωσύνη δεν είναι δυνατόν να πάει στην κόλαση. Γιατί αν γινόταν αυτό, η κόλαση θα μετατρεπόταν σε παράδεισο! Ο Κύριος λαμβάνει την ιερωσύνη από μόνους τους ανάξιους της αιώνιας ζωής κληρικούς, και έτσι ανίερους τους αποπέμπει στην απώλεια!» Και ο πατήρ Χριστόδουλος είναι ένας εκ των δικαίων ιερέων, που η ιερωσύνη τους δεν παύεται με τον θάνατο, αλλά θα συνεχίζεται στην αιωνιότητα, για να προσφέρουν δεήσεις και ιερουργίες στο υπερουράνιο θυσιαστήριο. Ένας τέτοιος ιερέας εύχομαι κι ελπίζω ότι είσαι και εσύ, αγαπημένε μας πάτερ Χριστόδουλε. Ένας ιερουργός, όχι της επίγειας αγίας Τραπέζης του Αγίου Γεωργίου Καυκάλου, αλλά του ουράνιου θυσιαστήριου, εκεί που ευρίσκεται ο Μέγας Αρχιερέας, ο Κύριος των κυριευόντων και Βασιλεύς των βασιλευόντων Χριστός. Εκεί, λοιπόν, ενώπιον του ουρανίου θυσιαστηρίου, να κατευθύνεις ικετευτικά τα χέρια σου προς τον νικητή του θανάτου Ιησούν και να ζητήσεις το μικρό ποίμνιο του Αγίου Γεωργίου να βρει τον δικό του ιερουργό, επάξιο συνεχιστή της εδώ ιερατικής σου διακονίας. Διότι μια κοινότητα, για να είναι κοινότητα, πρέπει πρώτα και κύρια να είναι λειτουργική. Και η λειτουργική κοινότητα θέλει τον δικό της πρεσβύτερο. Τώρα, που ανέρχεσαι εν χαρά αναστάσεως προς Αυτόν, που μόλις πριν από λίγο Του ψάλλαμε, «Σαρκί υπνώσας ως θνητός, ο Βασιλεύς και Κύριος», στον Κύριό μας, που σαρκώθηκε και πέθανε ως θνητός για εμάς, και ανέστη εκ νεκρών για ν’ αναστήσει το ανθρώπινο γένος, να συνεχίσεις να εύχεσαι για εμάς, για την οικογένειά σου, για το μικρό σου ποίμνιο. Και θα θέλαμε από σένα ένα δώρο, ως αντίδωρο για την ιερωσύνη που σου προσφέραμε: Όταν περάσουν οι σαράντα μέρες από την κοίμησή σου, να φροντίσεις για τη διαδοχή σου.
Ένα άλλο γεγονός, που φανερώνει την ποιότητα της ιερωσύνης του μακαριστού μας π. Χριστοδούλου, το οποίο μου αποκάλυψε η καλή του πρεσβυτέρα -που, όταν το άκουσα θαύμασα, αλλά δεν εκπλάγηκα, διότι το περίμενα από ένα Μυλόρδο-, ήταν η επιθυμία που είχε όταν συνταξιοδοτηθεί να διακονεί ως άμισθος ιερέας. Να μπορεί δηλαδή να λειτουργεί όλες τις Κυριακές κι όλες τις ημέρες στην κοινότητά του, που τόσο πολύ αγάπησε. Και πραγματικά αυτός είναι παπάς, έτσι πρέπει να είναι ο παπάς, διότι νίκησε τον πειρασμό του χρήματος, που εδικαιούτο να λαμβάνει για τους κόπους της ιερωσύνης του. Μετά τη χειροτονία του, όταν επρόκειτο να τον διορίσουμε, θυμάμαι που του είχα ειπεί· «Δεν είναι δυνατόν, πάτερ Χριστόδουλε, να είσαι διορισμένος και να εξυπηρετείς μόνο μια τόσο μικρή κοινότητα, όπως του Αγίου Γεωργίου Καυκάλου, αλλά πρέπει να υπηρετείς και δεύτερη κοινότητα.» Και ο άνθρωπος του Θεού έκανε υπακοή. Αλλά ο πόθος ήταν πόθος και ήταν έτοιμος για την αγάπη της κοινότητάς του, με την πρώτη ευκαιρία, να θυσιάσει τις απολαβές και τα χρήματά του.
Αυτός ήταν, αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί, ο πάτερ Χριστόδουλος. Και θυμήθηκα τώρα ένα βαρυσήμαντο λόγο, που μου είπε κάποτε ο όσιος Παΐσιος όταν ήμουν φοιτητής και τον επισκέφτηκα: «Παλλικάρι μου, ο πνευματικός και αληθινός ιερέας δεν φαίνεται ούτε στα πολλά κομποσχοίνια, ούτε στις νηστείες, ούτε στις πολλές αγρυπνίες που κάνει· αγρυπνίες κάνει και ο σατανάς, που δεν κοιμάται, ούτε και τρώει. Φαίνεται από τη στάση που έχει απέναντι στο χρήμα, από το πόσο εύκολα συγχωρεί αυτούς που τον πίκραναν και από το να μην σκέφτεται το εγώ, αλλά το εμείς και τις εντολές του Χριστού.» Εσείς, που γνωρίζατε καλά τον πατέρα Χριστόδουλο Μυλόρδο, υπάρχει κάτι από αυτές τις τρεις προϋποθέσεις του οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Παϊσίου, που του υπολειπόταν; Πιστεύουμε πως τίποτα από όλα αυτά, και το επιβεβαιώνουμε με τον αρχιερατικό μας λόγο.
Σήμερα, λοιπόν, σπείρεται σώμα ψυχικό, και θα εγερθεί σώμα πνευματικό. Η Ανάσταση του Κυρίου μας αποτελεί την πιστοποίηση και απόλυτη βεβαιότητα γι’ αυτή την ανάσταση, που όλοι προσδοκούμε και ποθούμε και για το δικό μας σώμα.
Εύχομαι ο δούλος του Θεού Χριστόδουλος πρεσβύτερος να γίνει πρεσβευτής για την οικογένεια του, την κοινότητά του, τη Μητρόπολή μας, τις κοινότητες Κυπερούντας και Βυζακιάς, που τόσο αγάπησε, και εξαιρέτως για τη σταυρωμένη μας Κύπρο, που προσδοκά κι αυτή τη δική της ανάσταση!
Αιώνια σου η μνήμη, αξιομακάριστε και αγαπητέ μας πάτερ Χριστόδουλε. Αμήν.
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου
