20 Ιουλίου 1974, 2013
του Στέλιου Παπαντωνίου
Του Προφήτου Ηλιού η μέρα, και της Κύπρου η κατάθλιψη. Εκείνος σε πύρινο άρμα ανεβαίνει στους ουρανούς, ενώ το νησί μας στην καταστρεπτική πυρά της βάρβαρης τούρκικης εισβολής υλικά διαλύεται και το μισό αφανίζεται με τα εγκαυστικά σημάδια στο σώμα. Προπάντων τον πόνο στων ανθρώπων την ψυχή.
Το πραξικόπημα της χούντας με συνέργεια των εοκαβητατζήδων εναντίον του Μακαρίου υπήρξε το έναυσμα για την επέλαση των εχθρών, με εκθεμελιωτικές πληγές ανεπανάληπτες για το νησί μας, από τις οποίες πάσχει τριάντα εναία τόσα χρόνια και δύσκολα επουλώνει, μερικές τόσο βαθιές, αλλοιωτικές του τίμιου προσώπου της. Κακοποιημένα λείψανα αγνοούμενων νεκρών μας θάβονται και σήμερα, άλλοι ακόμα αγνοούμενοι, εν όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης, άλλοι εγκλωβισμένοι στην ιερή χερσόνησο της Καρπασίας, με το μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα να καταρρέει, ενώ χιλιάδες οι πρόσφυγες, μακριά από τις πατρογονικές εστίες θρηνούν τον απωλεσθέντα παράδεισο. Ερειπωμένοι και συλημένοι οι ναοί μας, οι άγιες εικόνες και τα ιερά μας σκεύη στα εμπορεία του εξωτερικού, ασέβεια παμμέγιστη στη θρησκευτική μας παράδοση, με τα πολλά μοναστήρια και τις εκκλησιές. Ο Κύριος όμως επιβλέπει και γνωρίζει τα παθήματά μας, γι’ αυτό και οι συνεχείς προς αυτόν δεήσεις μας.
Οι δοκιμασίες του λαού μας δυσβάστακτες για χρόνια, κι όμως με την πίστη και την ελπίδα στο δίκιο του άντεξε και ξαναπήρε την ανηφοριά της ζωής και του πολιτισμού, δημιούργησε και αντίκρυσε τον ήλιο και το μέλλον του τόπου και των παιδιών του με σθένος.
Ο εχθρός όμως όχι μόνο δεν κάμφθηκε αλλά σκληρότερος και υψαύχην, απαιτεί τα περισσότερα και άδικα. Οι δηλώσεις των αδηφάγων ηγετών του απαράδεκτες, αφού συνεχίζουν να πιστεύουν πως εμείς, οι ηττημένοι στον ακήρυχτο πόλεμο, θα γονατίσουμε και θα υποταχθούμε στις ορέξεις και στα επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας.
Γι’ αυτό και η πίστη μας στον Κύριο γρανιτένια, γιατί η εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη δικαιοσύνη και στους ανθρώπινους οργανισμούς, είτε διεθνείς είτε ευρωπαϊκούς, μαραίνεται.
Οι κλυδωνισμοί της πολιτικής μας ηγεσίας πολλές φορές απογοητεύουν το λαό, που δίκαια ζητά καταφύγιο, κι αυτό το βρίσκει και πάλι στην Εκκλησία, από την οποία αναμένει τη σωτηρία. Η Εκκλησία της Κύπρου, κιβωτός της χριστιανικής μας παράδοσης και του ελληνισμού, απαιτούν οι περιστάσεις και το ιστορικό της χρέος να βαδίσει την ορθή οδό της σωτηρίας του τόπου στην πρώτη γραμμή.
Η δεύτερη τουρκοκρατία στο νησί είναι χείρων της πρώτης, γι’ αυτό και απαιτείται η πανορθόδοξη και πανελλήνια συνεργασία για τη σωτηρία του τόπου. Στην πρώτη γραμμή και πάλι ας σταθεί η Εκκλησία της Κύπρου.
