Ἀρχιεπισκοπικὴ Ἐγκύκλιος ἐπὶ τῇ εἰσόδῳ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς 2019

Αρχιεπισκοπική Εγκύκλιος

Επι Τῌ Εισοδῼ της Μεγάλης Τεσσαρακοστής 2019

+ Χρυσόστομος Β΄

Ἐλέῳ Θεοῦ, Ἀρχιεπίσκοπος Νέας Ἰουστινιανῆς καὶ πάσης Κύπρου

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται· οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε»

Ἤδη ἕνα ἀκόμη στάδιο ἀγώνων ἀνοίγεται ἐνώπιόν μας. Στάδιο ἀγώνων ὄχι μόνον τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ τοῦ πνεύματος. Στάδιον μέγα, εἰς τὸ ὁποῖον μποροῦμε -καὶ πρέπει- νὰ ἀγωνισθοῦμεν ὅλοι ἀνεξαιρέτως. Τὸ “στάδιον τῶν ἀρετῶν” αὐτό, ὅπως τὸ ὀνομάζει ἡ ἱερὴ ὑμνογραφία, δὲν ἔχει κερκίδες. Δὲν προβλέπει θεατές. Ἔχει μόνον στίβους γιὰ τοὺς ἀγωνιστές.

Μὲ πολὺ σοφὴ μέριμνα, λοιπόν, ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας θέσπισε τὸ στάδιο τῶν Νηστειῶν, ὥστε ὅλοι νὰ ἐνθυμηθοῦμε τὶς ὑποχρεώσεις μας, νὰ ἀντιληφθοῦμε ὅτι εἴμαστε ἐξ ὁρισμοῦ ἀγωνιστὲς καὶ ἀθλητὲς καὶ νὰ ἐπιδοθοῦμε μὲ φιλοτιμία στὰ ποικίλα ἅγια ἀγωνίσματα: τὴν ἀλληλοσυγχώρηση, τὴ νηστεία, τὴν προσευχή, τὴν ἐλεημοσύνη, τὴν ὑπομονὴ στὶς θλίψεις καὶ τὶς ταλαιπωρίες τῆς ζωῆς, τὴν ἐγκαρτέρηση στὸν πόνο, τὴν ἁγία ἀδελφικὴ ἀγάπη πρὸς ὅλους.

Ἡ Ὀρθόδοξη Πατερικὴ διδασκαλία καὶ φωνὴ μᾶς καλεῖ, κατὰ τὸ ἐνώπιόν μας ἀνοιγόμενο στάδιο, νὰ συναισθανθοῦμε ὁ καθένας «ποιοί εἴμαστε, ποῦ βρισκόμαστε καὶ ποῦ πορευόμαστε». Νὰ αἰσθανθοῦμε τὸ μάταιον τοῦ πρόσκαιρου βίου καὶ νὰ μετανοήσουμε γιὰ ὅσα «ἐν γνώσει ἢ ἐν ἀγνοίᾳ, ἐν λόγοις ἢ ἐν ἔργοις, ἐν ἐπιτηδεύμασι καὶ πάσαις (ἡμῶν) ταῖς αἰσθήσεσιν» ἐποιήσαμεν μέχρι τώρα, ὄχι κατὰ τὸ εὐαγγέλιο καὶ τὸν νόμο τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἀνανήψουμε.

Τέκνα ἀγαπητά,

Αὐτὴ τὴν περίοδο, συνειδητοποιοῦμε τὸ τραγικὸ ἀδιέξοδο τῆς ὑψηγορίας τοῦ Φαρισαίου, τῆς σκληροκαρδίας τοῦ πρεσβυτέρου υἱοῦ τῆς παραβολῆς τοῦ Ἀσώτου, τῆς ἀνάλγητης ἀδιαφορίας γιὰ τὴν πεῖνα, τὴ δίψα, τὴ γυμνότητα, τὴν ἀσθένεια, τὴν ἐγκατάλειψη τοῦ συνανθρώπου, σύμφωνα μὲ τὴν εὐαγγελικὴ διήγηση περὶ τῆς μελλούσης κρίσεως. Προτρεπόμαστε νὰ μιμηθοῦμε τὴ μετάνοια καὶ τὴν ταπείνωση τοῦ τελώνου, τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἀσώτου υἱοῦ εἰς τὸν οἶκον τοῦ Πατρὸς καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὴ Χάρη Του. Ἐπίσης, καλούμαστε νὰ παραδειγματιστοῦμε ἀπὸ τοὺς πράττοντες τό ἔλεος πρός τούς ἐνδεεῖς, τὴν ζωὴν τῆς προσευχῆς τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τὴν ἄσκηση τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου καὶ τὴ μετάνοια τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, καὶ ἐνισχυόμενοι μὲ τὴν προσκύνηση τῶν ἱερῶν εἰκόνων καὶ τοῦ τιμίου Σταυροῦ, νὰ φθάσουμε σὲ προσωπικὴ συνάντηση μὲ τὸν ἀναστάντα ἐκ τάφου ζωοδότη Χριστό.

Ἡ σωματικὴ ἄσκηση τῆς νηστείας, ποὺ προβάλλεται κατεξοχὴν αὐτὴ τὴν περίοδο, ἔχει σκοπὸ τὴν κάθαρση τοῦ νοῦ καὶ τὴν προσήλωση στὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ταυτόχρονα, ὅμως, καὶ στὴν ἀγάπη τῶν συνανθρώπων μας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν ἀπόδειξη ὅτι εἴμαστε ἀληθινοί μαθητὲς τοῦ Κυρίου.

Ἡ ἐλεημοσύνη ἁγιάζει τὴ νηστεία καὶ καθιστᾶ εὐπρόσδεκτη τὴν προσευχή μας ἐνώπιον τοῦ Ἐλεήμονος Θεοῦ. Ἡ ὑπομονὴ στὶς ἀσθένειες, τὸν πόνο καὶ τὶς θλίψεις μᾶς ὁδηγεῖ στὰ ἴχνη τῶν ἁγίων Μαρτύρων καὶ μᾶς ἐξασφαλίζει μεγάλες δωρεὲς καὶ στεφάνους ἀπὸ τὸν Κύριο. Ἡ συγχώρηση ὅλων, ὅσοι μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο μᾶς ἔβλαψαν καὶ ἐζήμιωσαν καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς ὅλους, ἀποτελοῦν τὴ σφραγίδα τῆς γνησιότητάς μας ὡς Χριστιανῶν καὶ μᾶς καθιστοῦν μιμητὲς τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ πνευματικὴ ἄσκηση, ὅμως, πρέπει νὰ γίνεται μὲ χαρὰ καὶ νὰ ἔχει ὡς πρώτιστο σκοπὸ νὰ εἰσαγάγει τὴν καρδιά μας στὴν ἀγάπη καὶ τὴ χαρὰ τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν ὁποία ἀπομακρύνεται ἀπὸ μέσα μας κάθε πικρία καὶ μνησικακία καὶ κάθε διαμαρτυρία καὶ παράπονο κατὰ τῶν συνανθρώπων μας καὶ βασιλεύει μέσα μας καὶ ἀκτινοβολεῖται γύρω μας ἡ ἀδιάλειπτη εἰρήνη τοῦ Θεοῦ.

Ἂς εἰσέλθουμε, λοιπόν, μὲ ὅλη τὴν ψυχή μας, μὴ σκυθρωπάζοντες, ἀλλὰ χαίροντες καὶ ἀγαλλόμενοι, στὸ πνευματικὸ τοῦτο στάδιο τῶν ἀρετῶν καὶ ἂς καθοπλισθοῦμεν «ἀγάπης τὴν λαμπρότητα, προσευχῆς τὴν ἀστραπήν, ἁγνείας τὴν καθαρότητα, εὐανδρίας τὴν ἰσχύν», καὶ ἂς συνοδοιπορήσουμε μὲ τὸν Κύριο, δεόμενοι Αὐτοῦ νὰ μᾶς ἀξιώσει «ὅπως λαμπροφόροι προφθάσωμεν εἰς τὴν ἁγίαν καὶ τριήμερον Ἀνάστασιν, τὴν καταλάμπουσαν ἀφθαρσίαν τῷ κόσμῳ».