Οι εκτοπισμένοι της κοινότητας Μιας Μηλιάς τιμούν τον Ευαγγελιστή της αγάπης και μνημονεύουν τους ήρωες του 1974.
Οι εκτοπισμένοι της Μιας Μηλιάς, την Κυριακή 19 Μαΐου 2019 εκκλησιάστηκαν στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και τίμησαν τον Ευαγγελιστή της αγάπης και προστάτη της Μιας Μηλιάς και τέλεσαν ιερά Μνημόσυνα όλων των προαπελθόντων Μιαμιλιωτών κληρικών και λαϊκών. Ιδιαίτερα τίμησαν όλους τους ήρωες που είτε αγωνίστηκαν για προάσπιση της Μιας Μηλιάς ή έπεσαν μαχόμενοι σε άλλες περιοχές της πατρίδας μας κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974. Τελέστηκε δέηση για ανεύρεση των αγνοουμένων και μνημόσυνα όλων των πεσόντων προς προάσπιση της ελευθερίας και της εδαφικής ακεραιότητάς της πατρίδας μας.
Της Θείας Λειτουργίας προέστη ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Μεσαορίας κ. Γρηγόριος, ενώ το θείο λόγο κήρυξε ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου, Αρχιμ. Γρηγόριος Μουσουρούλης.
Ακολούθησε σεμνή εκδήλωση με προσευχή-τρισάγιο, ομιλίες, τραγούδια και κατάθεση στεφάνων στο προσωρινό οίκημα της κοινότητας Μιας Μηλιάς στην Παλλουριώτισσα.
Στεφάνι εκ μέρους της Α. Μ. του Αρχιεπισκόπου Κύπρου κατέθεσε ο Επίσκοπος Μεσαορίας κ. Γρηγόριος.
Από το Γραφείο των Ενοριών και Κοινοτήτων (Διαμερίσματος Μεσαορίας) της Ι. Αρχιεπισκοπής.
Ακολουθεί η ομιλία του Αρχιμ. Γρηγορίου Μουσουρούλη
Κυριακή τοῦ Παραλύτου
Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον
38 χρόνια παράλυτος
«Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ» (Ἰω.ε΄5)
«Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ»
Στίς πέντε στοές πού εἶχε γύρω της ἡ κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδᾶ, Θεοφιλέστατε, ἀγαπητοί χριστιανοί, «κατέκειτο πλῆθος πολύ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν καί ἀνάπηρων. Καί περίμεναν ὅλοι ἐκεῖ, διότι κάθε τόσο Ἄγγελος Κυρίου «κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ καί ἐτάρασσε τό ὕδωρ» καί ὅποιος ἄρρωστος ἔπεφτε πρῶτος μέσα γινόταν ἀμέσως καλά. Ὑπῆρχεν ὅμως σέ κάποια ἀπό τίς στοές τῆς κολυμβήθρας καί ἕνας ἄνθρωπος πού ἦταν ἐκεῖ τριάντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια παράλυτος, μόνος καί ἀβοήθητος. Καί ἐνῶ προσπαθοῦσε νά προλάβει νά πέσει πρῶτος στή μικρή ἐκείνη λίμνη, ἔμπαιναν ἄλλοι πρίν ἀπ᾽αὐτόν. Μέ ἀφορμή λοιπόν αὐτόν τόν παράλυτο ἄς δοῦμε: Ποιό εἶναι τό νόημα τῶν μακροχρόνιων ἀσθενειῶν γιά τούς ἴδιους τούς ἀσθενεῖς καί τό μήνυμά τους πρός τούς ὑγιεῖς ἀνθρώπους.
****
«Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ»
Ἦταν ἄξιος κάθε συμπάθειας ὁ παράλυτος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος.
Τριάντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια κατάκοιτος! Μποροῦμε νά συλλάβουμε, ἀδελφοί μου, τό μέγεθος τοῦ δράματός του; Κατάκοιτος καί μόνος. Χωρίς ἕνα ἄνθρωπο νά τόν συμπονέσει, νά τοῦ συμπαρασταθεῖ. Τί μαρτύριο! Τί πόνος ἀβάσταχτος! Ἐμεῖς ἀρρωσταίνουμε μιά – δυό ἑβδομάδες καί χάνουμε τήν εἰρήνη μας. Αὐτός πέρασε τριάντα ὀκτώ χρόνια, τά καλύτερα τῆς νιότης του, μόνος καί καθηλωμένος στό κρεββάτι τοῦ πόνου καί τῆς ἀδιαφορίας. Ἀλλά καί πόσοι ἄλλοι ἄνθρωποι γύρω μας μένουν μόνοι, ἀβοήθητοι, κλεισμένοι σέ κάποιο σπίτι, χωρίς ἄνθρωπο νά τούς φροντίσει, ξεχασμένοι ἀπό γνωστούς καί φίλους, μήπως καί ἀπό αὐτά τά παιδιά τους; Καταλαβαίνουμε τί σημαίνει νά μή μπορεῖ ὁ ἄλλος νά αὐτοεξυπηρετηθεῖ, νά μή μπορεῖ νά κάνει οὔτε ἕνα βῆμα πρός τίς χαρές τῆς ζωῆς, νά περνᾶ ἕνα διαρκές μαρτύριο; Καί δέν εἶναι μόνο τό σωματικό μαρτύριο. Εἶναι καί τό ψυχικό, πού εἶναι ἴσως τό χειρότερο. Εἶναι τά τόσα ἐρωτηματικά πού ξεσηκώνουν θύελλα στήν ψυχή καί τήν βασανίζουν. Εἶναι ἀτελείωτα τά «γιατί». Γιατί ἐγώ τόσα χρόνια ἄρρωστος; Γιατί νά τό ἐπιτρέψει αὐτό ὁ Θεός σέ μένα; Γιατί οἱ ἄλλοι νά ζοῦν εὐτυχισμένοι κι ἐγώ νά δυστυχῶ; Ἐγώ εἶμαι ὁ πιό ἁμαρτωλός στόν κόσμο καί ὑποφέρω ἔτσι; Αὐτοί οἱ λογισμοί μπορεῖ νά σκληρύνουν τή ψυχή καί νά τήν ὁδηγήσουν σέ ἀπογοήτευση καί ἀπόγνωση, σέ βλασφημία κατά τοῦ Θεοῦ, ἀκόμη δέ καί στήν ἀπιστία.
Βέβαια οἱ ἄνθρωποι πού ζοῦν μέ πίστη στόν Θεό ἀντιμετωπίζουν διαφορετικά τά πράγματα. Ζοῦν μέ τήν πεποίθηση ὅτι ὁ Θεός γνωρίζει τό δράμα τους. Ξέρουν καί πιστεύουν ἀκράδαντα πώς τίποτε δέν γίνεται στή ζωή μας, χωρίς νά τό ἐπιτρέψει Ἐκεῖνος. Εἶναι σίγουροι πώς τά πάντα εἶναι μέσα στό πάνσοφο σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἀπό ἀγάπη θέλει τή σωτηρία μας. Ξέρουν πώς οἱ μακροχρόνιες ἀρρώστιες εἶναι ὁ συντομώτερος δρόμος γιά τήν αἰώνια εὐτυχία τοῦ Παραδείσου. Τίς αἰσθάνονται ὡς παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐπιτρέπει τόν σκόλοπα τῆς ἀσθενείας «ἐπί τό συμφέρον, εἰς τό μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ» (Ἑβρ. ιβ´10). Μᾶς παιδαγωγεῖ γιά τό συμφέρον μας, γιά νά γίνουμε μέτοχοι τῆς ἁγιότητας μκαί τῆς μακαριότητάς του.
Οἱ ἀσθένειες λοιπόν καί μάλιστα οἱ μακροχρόνιες ἀσθένειες, εἶναι σταυρός, σταυρός βαρύς. Ὁ πόνος δέν εἶναι εὔκολο ἀγώνισμα. Συνθλίβει τήν ψυχή ὅπως οἱ οἱ πέτρες τοῦ ἐλαιοτριβείου τίς ἐλιές, ἀλλά μέ σκοπό ὑπέροχο, τό σκοπό τῆς μετοχῆς τοῦ πονεμένου στήν ἀγιότητα καί μακαριότητα τοῦ Θεοῦ. Ὁ πόνος πού προκαλεῖ ἡ ἀρρώστεια κάμνει τήν ψυχή ἀπαλότερη καί ἀπό τό πούπουλο. Μέσα ἀπό τήν ἀρρώστεια ὁ ἄνθρωπος ἐξαγνίζεται, ἀποκαθαίρεται, ἀστράφτει πνευματικά, ἐξαγιάζεται. Προϋπόθεση βέβαια ὅλων αὐτῶν εἶναι νά ἀντιμετωπίζει τό μαρτύριό του μέ ὑπομονή. Χωρίς γογγυσμούς καί σκέψεις ἀπιστίας. Οἱ πιστοί πού θά δείξουν σταθερή ὑπομονή στήν ἀρρώστεια τους γίνονται «τέλειοι καί ὁλόκληροι ἐν μηδενί λειπόμενοι» λέγει ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος (Ἰακ. α΄4). Ὁ ἀσθενής πού θά δείξει ὑπομονή, ἐπιτυγχάνει τήν τελειότητα, αὐτό δηλ. πού εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς του.
Νά ὑπογραμμίσουμε τό θέμα τῆς ὑπομονῆς. Διότι ὅλα ἀπ’ αὐτήν ἐξαρτῶνται. Ἐάν ὁ ἀσθενής ἀγανακτεῖ, γογγύζει, ἐκνευρίζεται, ἀδημονεῖ, τότε ὑποφέρει διπλά. Ἀφ᾽ἑνός δυσκολεύει τήν ἀνάρρωσή του, τήν καλή ἐξέλιξη καί πορεία τῆς ἀρρώστειας του, ἀφ᾽ἑτέρου δέ δέν ὠφελεῖται ψυχικά, πνευματικά. Ἐάν ὑπομένει καρτερικά μέ πίστη στόν Θεό, ἐάν μέσα στόν ἀγώνα καί στό καμίνι τοῦ πόνου κατορθώνει νά φέρνει στά χείλη του λόγια εὐγνωμοσύνης πρός τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους, τότε ἀναδεικνύεται ἥρωας! Εἶναι ἤδη νικητής. Ὡς μάρτυρας καί μεγαλομάρτυρας θά εἰσέλθει στήν ὁλόφωτη θεία Βασιλεία, ὅπου θά ἀκτινοβολήσει ἡ ἀρετή του, ἡ ὑπομονή του, ἡ ἄσκησή του.
Δέν ὑπάρχουν λοιπόν ἀδικημένοι. Αὐτοί πού φαίνεται νά ἔχουν ἀδικηθεῖ, οὐσιαστικά εἶναι εὐεργετημένοι, διότι ἐφ’ ὅσον ὑπέμειναν, θά ἀπολαύσουν ἀπείρως περισσότερα ἀπ’ ὅσα στερήθηκαν. Θά δοξαστοῦν μέ μιά ἀσύλληπτη δόξα στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Αὐτό εἶναι τό νόημα τῶν μακροχρόνιων ἀσθενειῶν, πού ἔχουν ὅμως νά φέρουν κάποιο μήνυμα σέ ὅσους εἶναι ὑγιεῖς.
****
Καί τό μήνυμα αὐτό εἶναι διπλό. Πρωτίστως ὑποδεικνύει σ’ ἐμᾶς τούς ὑγιεῖς νά ἐκτιμήσουμε τή δωρεά τῆς δικῆς μας ὑγείας καί νά δοξάζουμε καθημερινά τόν Θεό γιά τήν ὑγεία πού μᾶς ἐχάρισε. Νά εἴμαστε ὑπομονητικοί στίς μικροδυσκολίες, πού κάθε μέρα μᾶς παρουσιάζονται. Νά μή ἐκνευριζόμαστε, νά μή ἀγανακτοῦμε, νά μή μᾶς φταῖνε ὅλοι καί ὅλα. Διότι ἔτσι μπαίνουμε στή σφαίρα τῆς ἀχαριστίας. Δείχνουμε ἀχαριστία πρός τόν Θεό, πού μᾶς χαρίζει τήν ὑγεία καί τόσα ἀγαθά. Καί ἐνῶ ἀπολαμβάνουμε τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ, ἀντί νά τόν εὐχαριστοῦμε γογγύζουμε γιά μικροπράγματα, τήν ὥρα πού ἄλλοι ἀδελφοί μας βρίσκονται ἐπί χρόνια καί δεκαετίες καθηλωμένοι στό σταυρό τους, στό ἀναπηρικό καροτσάκι ἤ τό κρεββάτι τοῦ πόνου.
Ὑπάρχει ὅμως καί κάτι ἀκόμη. Καί αὐτό εἶναι τό δικό μας χρέος. Οἱ ἀσθενεῖς αὐτοί εἶναι ἀδελφοί μας. Νά καταλάβουμε λοιπόν ὅτι ὁ Θεός τούς φέρνει δίπλα μας καί γιά τή δική μας ὠφέλεια καί τή δική μας παιδαγωγία. Ὅταν ἔχουμε δίπλα μας ἀρρώστους κυρίως ἐμεῖς κρινόμαστε. Στίς περιπτώσεις αὐτές ἀποκαλύπτεται ἡ δική μας ἀδυναμία ἤ ἡ ἀρετή μας. Διότι ἄν αὐτοί, πού ζοῦν μέσα σέ τέτοιο δράμα, δείχνουν τόση ἀρετή ὑπομονῆς, ἐμεῖς πῶς θά δικαιολογηθοῦμε γιά τή δική μας ἔλλεψη ὑπομονῆς καί ἀγάπης; Θά πρέπει λοιπόν νά προβληματισθοῦμε καί νά αὐξήσουμε τήν ἀγάπη μας καί τήν ὑπομονή μας ἀπέναντί τους. Νά μπαίνουμε στή θέση τους. Νά σκεπτόμαστε: ἄν ἤμασταν στήν ἴδια κατάσταση, πῶς θά συμπεριφερόμεθα;
Καί γι᾽αὐτό ἀκριβῶς νά εἴμαστε συμπαθεῖς ἀπέναντί τους. Χωρίς νά συνεριζόμαστε τίς ἰδιορρυθμίες τους, νά ἀντιδροῦμε, νά νευριάζουμε ἤ νά λέμε λόγια ἀπρόσεκτα. Χωρίς νά χάνουμε τήν εἰρήνη μας μπροστά στίς ἀδυναμίες τους ἤ τίς φορτικές, ὅπως νομίζουμε, ἀπαιτήσεις τους. Ὅλοι αὐτοί δέν ἔχουν τόσο ἀνάγκη ἀπό ἕνα ἀποκλειστικό ὑπάλληλο νά τούς περιποιηθεῖ, ὅσο ἀπό ἕνα ἄνθρωπο πού θά τούς δείξει λίγη ἀγάπη, θά τούς χαρίσει χαμόγελο, ἐλπίδα, παρηγοριά.
****
«Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ»
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἄς μή προφασιζόμαστε τίς ὑποχρεώσεις μας, τίς δουλειές μας, τήν οἰκογένειά μας καί λέμε πώς δέν ἔχουμε χρόνο νά διακονήσουμε τούς ἀσθενεῖς ἀδελφούς μας. Αὐτό πού μᾶς λείπει περισσότερο εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἐάν αὐξήσουμε τήν ἀγάπη μας, θά βροῦμε τόν χρόνο καί τόν τρόπο γιά τό ἱερό αὐτό ἔργο. Εὐχηθεῖτε το σέ ὅλους μας, Θεοφιλέστατε. Διότι τελικῶς στό πρόσωπο τῶν ἀσθενῶν ἀδελφῶν μας διακονοῦμε τόν ἴδιο τόν Κύριο καί Θεόν μας.
Ανακοίνωση – Πρόσκληση
Το Κοινοτικό Συμβούλιο Μιας Μηλιάς σε συνεργασία με την Εκκλησιαστική Επιτροπή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Μιας Μηλιάς, και τα Σωματεία «Πρόοδος» και «Δικέφαλος» σας προσκαλούν την Κυριακή 19 Μαΐου 2019 στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Ιερά Αρχιεπισκοπή, σε εκκλησιασμό και το ετήσιο Μνημόσυνο των 23 Φονευθέντων και Αγνοουμένων Μιαμηλιωτών, του Ταγματάρχη Τάσου Μάρκου και των μαχητών του 305 Τ.Π. που πολέμησαν στη Μια Μηλιά στις 14/8/1974.
Της Θείας Λειτουργίας και του Μνημόσυνου θα προΐσταται ο Επίσκοπος Μεσαορίας κ. Γρηγόριος.
Ακολούθως, στις 10:45 π.μ. στο χώρο του προσωρινού Κοινοτικού Συμβουλίου θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση με επιμνημόσυνη ομιλία, καλλιτεχνικό πρόγραμμα και κατάθεση στεφάνων.
Π.Α. μέχρι τις 15/5/2018
99460592
99486732
