Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου: Λειτουργίες – Κηρύγματα 25-28 Οκτωβρίου 2019

Η Α.Μ. ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομος την Παρασκευή, 25 Οκτωβρίου 2019, θα χοροστατήσει και κηρύξει κατά την ακολουθία του Εσπερινού στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου στην Ακρόπολη. Τη Δευτέρα, 28 Οκτωβρίου 2019, στις 10.00π.μ., θα προστεί της καθιερωμένης Δοξολογίας για την Εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 στον Καθεδρικό Ναό Αγίου Ιωάννη στη Λευκωσία.

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Καρπασίας κ. Χριστοφόρος το Σάββατο, 26 Οκτωβρίου 2019, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου στην Ακρόπολη.

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Μεσαορίας κ. Γρηγόριος την Παρασκευή, 25 Οκτωβρίου 2019, θα χοροστατήσει και κηρύξει κατά την ακολουθία του Εσπερινού στον Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας στο Καϊμακλί. Το Σάββατο, 26 Οκτωβρίου 2019, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου στο Παραμάλι. Την Κυριακή, 27 Οκτωβρίου 2019, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος στη Λεμεσό.

Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου π. Τριφύλλιος Ονησιφόρου την Κυριακή, 27 Οκτωβρίου 2019, θα λειτουργήσει και κηρύξει στο πανηγυρίζον Παρεκκλήσιον Παναγίας Παντανάσσης στο Τάγμα Στρατηγείου.

 

Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου,

      23 Οκτωβρίου 2019

*************************************************

 

Αποστολικό Ανάγνωσμα: Β΄ Κορ. ια΄ 31-33, ιβ΄ 1-9

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς καὶ Πατὴρ τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι. Ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης ῾Αρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τὴν πόλιν Δαμασκηνῶν πιάσαι με, καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ. Καυχᾶσθαι δεῖ· οὐ συμφέρει μοι· ἐλεύσομαι δὲ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις Κυρίου. Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ. Καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε χωρὶς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι. Ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι, ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου. Ἐὰν γὰρ θελήσω καυχήσασθαι, οὐκ ἔσομαι ἄφρων· ἀλήθειαν γὰρ ἐρῶ· φείδομαι δέ, μή τις εἰς ἐμὲ λογίσηται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει τι ἐξ ἐμοῦ. Καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων, ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος Σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ, ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι. Ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα ἵνα ἀποστῇ ἀπ᾽ ἐμοῦ· καὶ εἴρηκέν μοι· ᾽Αρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται· ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ᾽ ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ.

Νεοελληνική Απόδοση

31 O Θεός και Πατέρας του Kυρίου μας Iησού Xριστού, που είναι ευλογητός στους αιώνες, ξέρει ότι δεν ψεύδομαι. 32 Στη Δαμασκό, ο διορισμένος από το βασιλιά Aρέτα εθνάρχης φρουρούσε την πόλη των Δαμασκηνών, με σκοπό να με συλλάβει. 33 Mε κατέβασαν, όμως, οι αδελφοί από ένα άνοιγμα του τείχους μ’ ένα καλάθι και ξέφυγα έτσι από τα χέρια του.  1 Nα συνεχίσω όμως να καυχιέμαι, δε με συμφέρει. Γι’ αυτό θ’ αλλάξω θέμα περνώντας τώρα σε οράματα και σε αποκαλύψεις που μου έκανε ο Kύριος. 2 Ξέρω έναν άνθρωπο του Χριστού, ο οποίος πριν από δεκατέσσερα χρόνια αρπάχτηκε – είτε με το σώμα του είτε χωρίς το σώμα του, δεν το ξέρω, ο Θεός το ξέρει – μέχρι τον τρίτο ουρανό. 3 Ξέρω, λοιπόν, πως ο άνθρωπος αυτός – με το σώμα του ή χωρίς το σώμα του, δεν το ξέρω, ο Θεός το ξέρει – 4 αρπάχτηκε στον παράδεισο και άκουσε πράγματα που δεν εκφράζονται με λόγια και δεν επιτρέπεται σε άνθρωπο να τα πει. 5 Για έναν τέτοιο άνθρωπο θα καυχηθώ, για τον εαυτό μου όμως δε θα καυχηθώ, παρά μονάχα για τις αδυναμίες μου. 6 Aν θελήσω, λοιπόν, να καυχηθώ, δε θα είμαι παράλογος, γιατί πραγματικά θα πω την αλήθεια. Tο αποφεύγω, όμως, μήπως και με νομίσει κανείς ανώτερο απ’ ό,τι με βλέπει ή με ακούει κάποτε να λέω.  7 Kι επειδή είναι τόσο εξαιρετικές οι αποκαλύψεις, για να μην περηφανεύομαι, μου δόθηκε ένα αγκάθι στο σώμα, ένας απεσταλμένος του Σατανά για να με παιδεύει, έτσι ώστε να μην περηφανεύομαι. 8 Γι’ αυτό το πράγμα τρεις φορές παρακάλεσα τον Kύριο να αφαιρεθεί από μένα. 9 Mα εκείνος μου είπε: “Σου αρκεί η χάρη μου, γιατί μέσα στην ανθρώπινη αδυναμία εκδηλώνεται τέλεια η δική μου δύναμη”. Mε μεγάλη ευχαρίστηση, λοιπόν, θα καυχηθώ περισσότερο για τις αδυναμίες μου, ώστε να κατασκηνώσει πάνω μου η δύναμη του Xριστού.

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα:Λουκ. η΄ 41-56

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, ᾧ ὄνομα Ἰάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, ⁴²ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα καὶ αὕτη ἀπέθνῃσκεν. Ἐν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. ⁴³καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ’ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, ⁴⁴προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. ⁴⁵καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· Τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· Ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; ⁴⁶ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ’ ἐμοῦ. ⁴⁷ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι’ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. ⁴⁸ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· Θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην. ⁴⁹Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι Τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον. ⁵⁰ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· Μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. ⁵¹ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. ⁵²ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ὁ δὲ εἶπε· Μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει. ⁵³καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν. ⁵⁴αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· Ἡ παῖς, ἐγείρου. ⁵⁵καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. ⁵⁶καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτῆς· ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.

Νεοελληνική Απόδοση

 41 Ήρθε τότε κάποιος, που λεγόταν Iάειρος, και ο οποίος ήταν άρχοντας της συναγωγής, κι έπεσε στα πόδια του Iησού και τον παρακαλούσε να επισκεφτεί το σπίτι του, 42 γιατί είχε μια μοναχοκόρη, ηλικίας δώδεκα χρόνων περίπου, κι αυτή πέθαινε. Kαι καθώς αυτός προχωρούσε, τον συμπίεζαν τα πλήθη. 43 Kαι μια γυναίκα, που είχε αιμορραγία δώδεκα χρόνια, και η οποία είχε ξοδέψει όλο το βιος της στους γιατρούς, χωρίς να κατορθώσει να βρει τη γιατρειά της από κανέναν, 44 πλησίασε από πίσω κι άγγιξε την άκρη του ρούχου του, κι αμέσως η αιμορραγία της σταμάτησε! 45 Tότε ο Iησούς είπε: Ποιος είναι αυτός που με άγγιξε;” Kι επειδή όλοι αρνιόνταν, του είπε ο Πέτρος, καθώς κι εκείνοι που ήταν μαζί του: “Δάσκαλε, οι όχλοι σε συμπιέζουν και σε θλίβουν, και ρωτάς: Ποιος είναι αυτός που με άγγιξε;” 46 Aλλ’ ο Iησούς είπε: “Kάποιος με άγγιξε, γιατί το ένιωσα εγώ που βγήκε δύναμη από μένα”. 47 Tότε η γυναίκα, σαν είδε ότι δεν έμεινε απαρατήρητη, παρουσιάστηκε τρέμοντας κι αφού έπεσε στα πόδια του, του είπε μπροστά σε όλο το λαό για ποιο λόγο τον άγγιξε και ότι γιατρεύτηκε μεμιάς. 48 Kι εκείνος της είπε: “Θάρρος κόρη μου. H πίστη σου σε έσωσε. Πήγαινε και έχε ειρήνη”. 49 Kι ενώ αυτός συνέχιζε ακόμα να μιλάει, έρχεται κάποιος από το σπίτι του αρχισυνάγωγου και του λέει: “H κόρη σου πέθανε. Mην ενοχλείς πια το Δάσκαλο”. 50 O Iησούς, όμως, όταν το άκουσε, του είπε: “Mη φοβάσαι, μόνο πίστευε, και θα σωθεί”. 51 Kι όταν έφτασε στο σπίτι, δεν άφησε κανέναν να μπει μέσα παρά μονάχα τον Πέτρο, τον Iωάννη και τον Iάκωβο, καθώς και τον πατέρα του κοριτσιού και τη μητέρα. 52 Kι όλοι έκλαιγαν κι οδύρονταν γι’ αυτήν, αλλ’ ο Iησούς είπε: “Mην κλαίτε, δεν πέθανε, απλώς κοιμάται”. 53 Mα εκείνοι γελούσαν περιφρονητικά σε βάρος του, γιατί το ήξεραν πως πέθανε. 54 Tότε ο Iησούς, αφού τους έβγαλε όλους έξω, έπιασε το χέρι της και είπε με δυνατή φωνή: “Kοριτσάκι, σήκω”! 55 Kι επέστρεψε το πνεύμα της και σηκώθηκε αμέσως! Kατόπιν διέταξε να της δώσουν να φάει. 56 Kι έμειναν κατάπληκτοι οι γονείς της. O Iησούς τους παράγγειλε ακόμα να μην πουν το γεγονός σε κανέναν. 

********************************************

ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019

   Ζ΄ ΛΟΥΚΑ – ΙΘ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ

(Λουκ. η΄ 41-56) (Β΄ Κορ. ια΄ 31-33, ιβ΄ 1-9)

Η ευλογημένη αρπαγή

«ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον και ήκουσεν άρρητα ρήματα, ά ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι»

Η σημερινή αποστολική περικοπή είναι περιεκτική ψυχωφελών μηνυμάτων. Ο απόστολος Παύλος προβάλλει την αποστολική του κλήση, μιας και οι Κορίνθιοι, προς τους οποίους απευθύνεται, ως πνευματικός ποιμένας τους, παρασυρόμενοι από ψευδαποστόλους, τον αμφισβητούσαν. Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι αυτή η προβολή τους εαυτού του έχει την θέση της. Δεν το κάνει για να δικαιωθεί ο ίδιος, αλλά για να οικοδομήσει τα πνευματικά του τέκνα, υπογραμμίζοντας ότι «αμεταμέλητα γαρ τα χαρίσματα και η κλήσις του Θεού» (Ρωμ. ια΄ 29).

Ακριβώς, ο απόστολος Παύλος αναγκάζεται να μιλήσει για τον αυθεντικό εαυτό του, αλλά κυρίως για ανώτερα βιώματά του, για να αναδείξει τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος, τις οποίες γεύεται ο πνευματικός άνθρωπος. Περιγράφει μάλιστα και ένα ξεχωριστό βίωμά του. Κάνει λόγο για την εμπειρία της αρπαγής του «έως τρίτου ουρανού», δηλαδή τον Παράδεισο, που είναι πέρα και πάνω από οποιεσδήποτε ανθρώπινες προσδοκίες. Δίνει ξεκάθαρο μήνυμα, λοιπόν, ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει κοινωνός εμπειριών στο χώρο της Εκκλησίας, όπου τελεσιουργείται η αρπαγή του και «επισκηνώνει εν αυτώ η δύναμις του Χριστού» (Β΄ Κορ. Ιβ΄ 9).

Η αρπαγή στον Παράδεισο

Η μετοχή του ανθρώπου στην κοινωνία με τον Θεό και ιδιαίτερα η ένταξη του στην Εκκλησία συνεπάγεται μια πορεία εμπλουτισμένη στην θεία χάρη, με ανάλογες εμπειρίες. Ακούσαμε, λοιπόν, σήμερα τον απόστολο Παύλο να μιλά για την αρπαγή «του τοιούτου ανθρώπου έως τρίτου ουρανού». Εδώ φαίνεται ότι δεν μπορεί να μιλήσει ξεκάθαρα για το μεγάλο αυτό γεγονός που έζησε και για το οποίο δίνει την ισχυρή του μαρτυρία, δηλαδή την αρπαγή του στον Παράδεισο. Με τα όσα εκπληκτικά αποκαλύπτει ο μεγάλος απόστολος, φανερώνει την αλήθεια ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να  υποστεί ευλογημένη αρπαγή και ν’ αναληφθεί σ’ ανώτερους πνευματικούς ορίζοντες. Εκεί όπου πρυτανεύει η αγάπη του Χριστού μπορεί να συμβαίνουν και τα πιο θαυμαστά γεγονότα που δεν τα χωρεί το μυαλό και η διάνοια του ανθρώπου. Εκείνο που απλώς χρειάζεται είναι να βιώσουμε το λειτουργικό χρόνο στον χώρο της Εκκλησίας, εκεί δηλαδή όπου ο ίδιος ο Χριστός τελεσιουργεί την ευλογημένη «αρπαγή» μας. Σε μια διάσταση που καταξιώνει τον άνθρωπο στην αυθεντική του μορφή, ως εικόνα του Θεού.

Πρέπει να τονιστεί ότι αυτή η πορεία του ανθρώπου είναι αέναη, ατέλειωτη και ασταμάτητη, «μετά πόνων και ασκήσεων». Δεν πρόκειται, βέβαια, για μια απλή ηθική βελτίωση ή επιφανειακή προσέγγιση κάποιων τύπων με τις καλούμενες καλές πράξεις. Πρόκειται για μια συναρπαστική άνοδο με την αληθινή εγκόλπωση των αρετών που φέρνουν την ύπαρξη στην χάρη του Θεού και την ενδύουν με το μεγαλείο της ταπεινοφροσύνης. Αυτό το νόημα έχει ο ασκητικός αγώνας στην Εκκλησία, ο οποίος με κέντρο την ταπείνωση αφήνει την ύπαρξη του ανθρώπου να παραδίδεται ολοκληρωτικά στην αγάπη του Θεού. Σ’ ένα ορίζοντα που γεύεται των μεγαλείων της θείας παρουσίας. «Ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν… και εποίησεν μεγαλεία ο Δυνατός» (Λουκ. α΄ 48-49). Το υπόδειγμα το προσφέρουν τόσο η Υπεραγία Θεοτόκος όσο και ο απόστολος Παύλος.

Η εν Χριστώ καύχηση

Ο απόστολος Παύλος παραπέμπει τους αμφισβητίες της Κορίνθου για το αποστολικό του αξίωμα και δι’ αυτών όλους τους ανθρώπους σε αυτό το ξεχωριστό που βίωσε και αισθάνθηκε. Βρίσκεται πέραν από τις αισθήσεις και τα όσα μπορεί να συλλάβει ο νους του ανθρώπου. Ο απόστολος μιλά για ένα «άλλο» άνθρωπο, που δεν είναι ο γνωστός του παρόντος αιώνος. Σε αυτό τον «άλλο» άνθρωπο έγιναν πριν από 14 χρόνια θαυμάσια και ανεξήγητα πράγματα. Ξεναγήθηκε εκεί που δεν μπορεί με κανένα τρόπο από μόνη της η ανθρώπινη φύση να φθάσει. Εκεί που «οφθαλμός ουκ οίδε και ούς ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη» (Α΄ Κορ. β΄ 9). Ο χώρος, ο Παράδεισος, έχει ετοιμασθεί από τον Θεό για όλους εκείνους που ανταποκρίνονται στην αγάπη του. Ο Παύλος δεν καυχάται για τον εαυτό του και γι’ αυτό τον παρουσιάζει μόνο «εν ταις ασθενείαις» του.  Θα μπορούσε, βέβαια, να καυχηθεί εν Χριστώ γι’ αυτόν τον «άλλο», τον «αρπαγέντα έως τρίτου ουρανού» άνθρωπο. Αδυνατεί, βέβαια, και εκφραστικά να τον περιγράψει. «Υπέρ του τοιούτου καυχήσομαι, υπέρ δε εμαυτού ού καυχήσομαι». Ο απόστολος Παύλος καυχάται υπέρ του «άλλου», γιατί η πληρότητά του δεν εξαρτάται από τις δικές του δυνάμεις, αλλά είναι έργο και καρπός της Χάριτος του Θεού. Άλλωστε, ολόκληρη η ζωή και το έργο του τροφοδοτείται απ’ αυτή τη μυστική εμπειρία. Έναντι της «υπερβολής των αποκαλύψεων», που θα μπορούσε να καυχηθεί, τοποθετούσε και πρόβαλλε τον ασθενικό εαυτό του. Ζούσε το θησαυρό της Χάριτος του Θεού, αλλά είχε βαθύτατη εμπειρία «του οστρακίνου σκεύους», «ίνα η υπερβολή της δυνάμεως ή του Θεού και μη εξ ημών» (Β΄ Κορ. δ΄ 7). Ο απόστολος Παύλος ήθελε ν’ ανταποκριθεί στο αποστολικό έργο του, αλλά έβλεπε τον επώδυνο σκόλοπα της σάρκας. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς ποια ήταν η αρρώστια από την οποία υπέφερε. Όποιος κι αν ήταν ο «σκόλοψ», είτε σωματική ασθένεια είτε η ζηλοφθονία των ανθρώπων, τον θεωρούσε ως το αντίβαρο των αποκαλύψεων του Θεού, ώστε κάθε φορά να θυμάται ότι είναι ένας ασθενής άνθρωπος. Στην παράκληση μάλιστα να του αφαιρέσει ο Θεός τον «σκόλοπα», πήρε την ξεκάθαρη απάντηση: «Αρκεί σοι η χάρις μου». Και ακριβώς, η δύναμη του Θεού φαίνεται σ’ όλη της τη λαμπρότητα μέσα από την ανθρώπινη αδυναμία και ατέλεια. Γνωρίζουμε ότι η αλήθεια του Ευαγγελίου κηρύχθηκε στα πέρατα της οικουμένης όχι από σοφούς και δυνατούς, αλλά από τα «μωρά, τα ασθενή, τα αγενή και τα εξουθενημένα του κόσμου», που ο Θεός «εξελέξατο, ίνα καταισχύνη τα ισχυρά, όπως μη καυχήσηται πάσα σαρξ ενώπιον του Θεού» (Α΄ Κορ. α΄ 27-29).

Αγαπητοί αδελφοί, η Εκκλησία δεν αντλεί τη δύναμή της από τους ισχυρούς του κόσμου και του αιώνα τούτου, από τις ικανότητες και την ευφυΐα κάποιων ανθρώπων, αλλά γιατί το Άγιο Πνεύμα όλον συγκροτεί τον θεσμό της και στην επενέργειά του υπερβαίνονται οι όποιες ανθρώπινες αδυναμίες και ατέλειες. Η χάρη του Αγίου Πνεύματος εξαγιάζει όλη τη ζωή του ανθρώπου και την καθιστά αυθεντική και χαριτωμένη. Όπως συνέβη με τον απόστολο Παύλο που «αρπάγη» σε ανώτερες πνευματικές τροχιές, αλλά και με όλους τους αγίους της Εκκλησίας, όπως του μάρτυρα Νέστορα και της Πρόκλης, συζύγου του Πιλάτου, που τιμούμε σήμερα τη μνήμη τους, καλείται ο κάθε άνθρωπος να εναποθέσει με εμπιστοσύνη την ύπαρξή του στην αγάπη του Θεού, μέσα στο πέλαγος της οποίας, μπορεί να γνωρίσει την απόλυτη καταξίωση και θεία ανάβαση. 

    

Χριστάκης Ευσταθίου, θεολόγος