Για το γιατρό Δημήτρη Χαραλαμπίδη

Ήταν ένας από τους μαθητές εκείνους που ο δάσκαλός του, όταν τον συναντούσε στο δρόμο και του έσφιγγε το χέρι, ένιωθε τη βαθύτερη χαρά πως το έργο που είχε δημιουργήσει μέσα στο σχολείο έδωσε πλούσιους καρπούς ∙ πως ο σπόρος που έσπειρε με τόσο μόχθο και αγάπη έπεσε σε έδαφος εύφορο ∙ πως οι γνώσεις που μετέδωσε απέβησαν χρήσιμες όχι μόνο για τους ίδιους τους μαθητές του, αλλά και για όλους τους άλλους που συναποτελούσαν τη μικρή κοινωνία της Πάφου. Ήταν ένας από τους μαθητές που αγωνιζόταν να πραγματώσει τον καλύτερο εαυτό του, να αναπτύξει τα καλά σπέρματα που έκλεινε μέσα του. Ήταν ο άνθρωπος, ο οποίος με τις σκέψεις, τις πράξεις και τις ενέργειές του αποδείκνυε καθημερινά πως πίστευε στους ανθρώπους και αγαπούσε τους συνανθρώπους του. Για κείνον η φιλανθρωπία είχε το μεγάλο εκείνο βάθος που της έδωσε ο ελληνικός και ο χριστιανικός πολιτισμός μας. Αυτή η φιλανθρωπία του υπήρξε «άνευ όρων και ορίων».

Η αγάπη προς την πατρίδα και το βαρύ χρέος μπροστά της τον έσπρωξαν να επιστρέψει, μετά τις σπουδές του και την απόκτηση των απαραίτητων ιατρικών εφοδίων, στη γενέθλια γη, παρόλο που οι παρουσιαζόμενες ευκαιρίες στο εξωτερικό για το νέο γερά εξοπλισμένο επιστήμονα ήταν μεγάλες, ελκυστικές και προσοδοφόρες. Όσο κι αν η επιστήμη έχει διεθνικό χαρακτήρα, πίστευε πως δεν μπορεί να εργαστεί κάποιος για την ανθρωπότητα, παρά μόνο με το να δουλέψει στην πατρίδα του. Αγαπούσε την πατρίδα του, την ιστορία του, τον πολιτισμό του, το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον του τόπου του. Ήταν το καλό άλας της κοινωνίας της Πάφου. Διαπνεόταν από έρωτα προς την επιστήμη του την οποία παρακολουθούσε στενά. Πίστευε, ακόμη, πως σημαντικό είναι το έργο της μόρφωσης των άλλων γύρω. Φρόντισε να μορφώσει τους νεότερούς του γιατρούς, για να θελήσουν και αυτοί με τη σειρά τους να αγωνιστούν με αισιοδοξία και πίστη στην υπηρεσία του φιλάνθρωπου έργου του. Πίστευε, όπως πιστεύουν όλοι οι καλοί δάσκαλοι, πως αυτός που διδάσκει δε μεταδίδει
μόνο γνώσεις στο διδασκόμενο. Ο καλός δάσκαλος επιδρά πάνω στο μαθητή του πολύ πιο βαθιά, ιδιαίτερα όταν διαθέτει μια έντιμη και ανθρωπιστική προσωπικότητα. Ακόμη, ο αληθινός δάσκαλος δεν επιδρά μόνο ο ίδιος με την ηθική προσωπικότητά του στο μαθητή του, αλλά παίρνει και αυτός από το διδασκόμενο. Παιδεύει, αλλά και παιδεύεται.

Ό Δημήτρης Χαραλαμπίδης ήταν ο γιατρός που έβλεπε στον κάθε ασθενή που κατέφευγε κοντά του τον άλλο συνάνθρωπό του, τον οποίο έχει αυτός χρέος να τον βοηθήσει με προθυμία και αγάπη και πάνω απ’ ότι του ορίζουν οι νόμοι. Ήταν πεποίθησή του πως η υγεία αποτελεί βασικό παράγοντα για την ευτυχία του ανθρώπου και πως η επιστήμη, η γενική χειρουργική, την οποία υπηρετούσε ήταν κυρίως ανθρωπιστική. Ήταν πάντοτε έτοιμος σε οποιαδήποτε περίσταση να δίνει τη συνδρομή του, χωρίς να υπολογίζει κούραση, απαρέσκεια, ψυχαγωγία. Γνώριζε την ψυχολογία του ασθενούς και φρόντιζε να κερδίζει την εμπιστοσύνη του για να μπορεί έτσι να θεραπεύει μαζί με τις ασθένειες του σώματος και εκείνες του εσωτερικού του κόσμου. Διέθετε μεγάλη ψυχική καλοσύνη με την οποία μπορούσε να βυθοσκοπεί τις εσώτερες παθήσεις του συνανθρώπου του, όχι μόνο τις σωματικές, και αυτό τον καθιστούσε θεραπευτή και παρηγορητή. Μεγάλη υπήρξε και η ψυχική του δύναμη, η οποία του ήταν αναγκαία για ν’ αντιμετωπίζει αποφασιστικά δύσκολες καταστάσεις. Ήταν ευσυνείδητος και εύορκος στην ενάσκηση των καθηκόντων του. Οι σχέσεις του με τους συναδέλφους του υπήρξαν άριστες. Έδειχνε πάντοτε μεγάλη λεπτότητα και εγκαρδιότητα και ποτέ δε δημιουργούσε ανταγωνισμό ή συνασπισμό εναντίον συναδέλφων του. Απεναντίας, τον διέκρινε η ευγενική άμιλλα με τους συναδέλφους του. Ήταν οπλισμένος με επιστημονικό ήθος.

Η γενέθλια γη, την οποία ο Δημήτρης Χαραλαμπίδης τόσο πολύ αγάπησε, δέχτηκε στην αγκαλιά της τις τελευταίες μέρες του χρόνου που ξεψυχούσε, το σώμα του εκλεκτού παιδιού της. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Στην οδύνη της οικογένειας, των συγγενών και των πολλών φίλων και εκτιμητών του, ας προστεθεί και ο θρήνος του δασκάλου του.

Του Αντρέα Κ. Φυλακτού,

Λευκωσία, Θεοφάνια του 2014.