Ἐπικήδειος λόγος Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴν ἐξόδιο ἀκολουθία τοῦ π. Ἀλεξάνδρου Λεάνδρου

Τὸ 1960 νυμφεύθηκε τὴν Ἰάνθη Χριστοδούλου Κασέρη ἀπὸ τὸ χωριὸ Σπήλια, μὲ τὴν ὁποία ἀπέκτησαν τρία παιδιά, τὸν Μάριο, τὸν Χρῆστο καὶ τὴν Ἄντρη, ποὺ τοὺς χάρισαν ἐγγόνια καὶ δισέγγονα.

Ποθώντας νὰ ἀφιερωθεῖ στὴν ὑπηρεσία τοῦ Ὑψίστου, φοίτησε στὴν Ἱερατικὴ Σχολὴ «Ἀπόστολος Βαρνάβας» κατὰ τὰ ἔτη 1965-1972, ἀποφοιτώντας ἀπὸ ἀμφότερους τοὺς Κύκλους σπουδῶν τῆς ἐν λόγῳ Σχολῆς μὲ βαθμὸ «Ἄριστα». Στὶς 26.01.1964 χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Κυρηνείας Κυπριανὸ διάκονος στὸν ἱ.ν. Μεταμορφώσεως Κακοπετριᾶς, καθὼς τότε δὲν εἶχε ἀκόμη συσταθεῖ ἡ Μητρόπολις Μόρφου καὶ τὸ χωριὸ Κακοπετριὰ ὑπαγόταν ἐκκλησιαστικὰ στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Κυρηνείας. Πρεσβύτερος χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν αὐτὸ Μητροπολίτη καὶ στὸν ἴδιο ναὸ στὶς 20.07.1965. Οἰκονόμος καὶ Πνευματικὸς προχειρίσθηκε στὶς 26.10.1996 ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Μητροπολίτη Κυρηνείας καὶ τότε Τοποτηρητὴ τοῦ χηρεύοντος θρόνου Μόρφου, κυρὸ Παῦλο.

Ὁ π. Ἀλέξανδρος ὑπῆρξε καλὸς οἰκογενειάρχης, φιλόξενος, πρόσχαρος καὶ κοινωνικὸς ἄνθρωπος. Στὶς 20.03.1997 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ἡ εὐλαβὴς πρεσβυτέρα του Ἰάνθη, καὶ ὁ π. Ἀλέξανδρος σήκωσε ἀγόγγυστα τὸν βαρὺ σταυρὸ τῆς χηρείας ἐπὶ 25 ἔτη.

Διετέλεσε ἐξαρχῆς τῆς χειροτονίας του ἐφημέριος τῆς Κακοπετριᾶς ἐπὶ 53 συναπτὰ ἔτη, μέχρι καὶ τὸ 2018, ὁπόταν λόγῳ γεροντικῆς ἡλικίας καὶ ἀσθενείας κατετάγη στοὺς ἐφησυχάζοντες ἐφημερίους. Ἀκόμη, ἐπὶ σειρὰν πολλῶν ἐτῶν ὑπῆρξε μέλος τῶν λεγομένων «Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων» τῆς Μητροπόλεως Μόρφου, γιὰ θέματα ἐκκλησιαστικῶν διαζυγίων.

Ὁ μεταστὰς ὑπῆρξε πρότυπο γιὰ τοὺς νεώτερους ἱερεῖς ἑνὸς παλαιοῦ πρεσβυτέρου. Εἶχε μιὰ ἱερατικὴ ἀρχοντιὰ καὶ μεγαλοπρέπεια. Μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του ἦταν λίαν φιλακόλουθος καὶ αὐστηρὸς τηρητὴς τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν. Καλλίφωνος καὶ μουσικώτατος, ἔθελγε τὸ φιλόμουσο ποίμνιό του κατὰ τὶς Ἀκολουθίες, τὶς ὁποῖες τελοῦσε μὲ μέθεξη ψυχῆς καὶ τὶς ἀπολάμβανε πραγματικά. Μάλιστα, ὁ Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος τὸν ἀποκαλοῦσε «τὸ ἀηδόνι τῆς Μητροπόλεως Μόρφου».

Ὁ μακαριστὸς εἶχε γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα. Κατὰ τὴν ἰδιαίτερα δύσκολη περίοδο τοῦ ἐμφυλίου διχασμοῦ (1972-1974 καὶ μετά), κράτησε μὲ πολλὴ διάκριση ἰσορροπίες, συμβάλλοντας καίρια στὴ διατήρηση τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητας τοῦ ποιμνίου του. Ἐπίσης, πολὺ σοφὴ καὶ διακριτικὴ στάση τήρησε κατὰ τὰ χρόνια τῶν λεγομένων «Παγκρατιακῶν διενέξεων» (1996-1998), ποὺ ταλαιπώρησαν καὶ τὴν περιοχὴ Σολιᾶς, ἀλλὰ καὶ τὴν Ἐκκλησία Κύπρου, εὐρύτερα. Ὁ παπᾶ-Ἀλέξανδρος, πάνω ἀπὸ ὅλα, ὑπῆρξε γνήσιος λειτουργὸς τοῦ Ὑψίστου καὶ δὲν ἀκολούθησε, οὔτε παρατάξεις, οὔτε ὁμάδες.

Νὰ τονισθεῖ ἀκόμη, ὅτι ἦταν παρὼν καὶ ἔψαλλε καὶ λειτούργησε κατὰ τὶς πρῶτες ἐκεῖνες καὶ πολεμηθεῖσες Θεῖες Λειτουργίες στὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Μάμαντος τῆς κατεχόμενης Μόρφου (2004 κ. ἑξ.).

Περαιτέρω, πρωτοστάτησε στὴν ἀνέγερση τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος Κακοπετριᾶς, ποὺ ὁλοκληρώθηκε καὶ ἐγκαινιάστηκε τὸ 1994. Ὑπῆρξε ὁ ἀποκλειστικὸς δωρητὴς καὶ καρποφορῶν στὰ Ἐγκαίνια τοῦ ἐντὸς τοῦ ἐν λόγῳ ναοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Φανουρίου τοῦ νεοφανοῦς. Κι ἀκόμη, συνέβαλε στὴν ἀνακαίνιση ὅλων τῶν παλαιῶν παρεκκλησίων τῆς Κακοπετριᾶς.

Ἡ πνευματικὴ δράση τοῦ μεταστάντος ὑπῆρξε πολυσχιδής: Κατηχητικὰ σχολεῖα, Χριστιανικοὶ Κύκλοι ἐνηλίκων, φιλανθρωπικὲς ἐκδηλώσεις, ἐλεημοσύνες, διοργάνωση προσκυνηματικῶν ἐκδρομῶν. Ἄνθρωπος φιλόμουσος καὶ παραδοσιακός, ψυχαγωγοῦσε σὲ πολλὲς περιπτώσεις τοὺς ἐνορίτες του, ἄδοντας παραδοσιακὰ καὶ λαϊκὰ ἄσματα.

Τὰ τελευταῖα χρόνια ὁ μεταστὰς ὑπέφερε μὲ ὑπομονὴ καὶ λεβεντιὰ διάφορες ἀσθένειες.Παρόλα αὐτά, ἔδινε τὸ παρόν του, ὅσο τοῦ ἐπέτρεπαν οἱ δυνάμεις, στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες τοῦ χωριοῦ, μάλιστα στὸ ψαλτικὸ ἀναλόγιο.

Τοῦ μακαριστοῦ πρεσβυτέρου καὶ Οἰκονόμου π. Ἀλεξάνδρου, εἴη αἰωνία ἡ μνήμη. Ἀμήν!

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου