Η πολυπήμων αγχόνη των κεντρικών φυλακών και η θεόδμητος ελευθερία της Κύπρου

Η ΠΟΛΥΠΗΜΩΝ ΑΓΧΟΝΗ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΙΚΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ

ΚΑΙ

Η ΘΕΟΔΜΗΤΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

 

ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡ. ΓΙΑΓΚΟΥ

ΑΝΤΕΠΙΣΤΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ

ΠΑΝΩ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΘΟΥΣΑ 8.  ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΔΥΟ ΔΩΜΑΤΙΑ. ΕΚΕΙ ΜΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑΝ ΟΙ ΜΕΛΛΟΘΑΤΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΜΑΣ, ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ.  ΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΘΥΡΑ ΚΑΛΥΠΤΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΥΚΝΟ ΣΥΡΜΑ. ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΠΥΚΝΟ, ΩΣΤΕ ΟΥΤΕ Ο ΜΕΣΑ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗ ΤΟΥ ΟΥΤΕ Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟΝ ΜΕΛΛΟΘΑΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ 2-3 ΛΕΠΤΑ.

 

ΚΑΤΩ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΗΣ ΑΓΧΟΝΗΣ. ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΣΧΟΙΝΙ ΜΕ ΤΟΝ ΒΡΟΧΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΚΟΝΤΑ Ο ΜΟΧΛΟΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ Ο ΔΗΜΙΟΣ ΤΡΑΒΟΥΣΕ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΑΚΤΗΣ ΚΑΙ ΝΑ  ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ Ο  ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΟΣ.

ΣΤΟΥΣ ΠΕΡΙΦΗΜΟΥΣ ΨΑΛΜΟΥΣ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ Η ΜΟΝΗ ΦΡΑΣΗ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΨΑΛΜΟ 48. ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΩΡΙΑ 13 ΚΑΙ 21. Γράφει:

 

«καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς».

ΝΑ ΑΠΟΤΟΛΜΗΣΩ, ΜΕ ΒΑΘΥΤΑΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ, ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΕΚΑΝΕ ΛΑΘΟΣ; ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ:

«καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὑπερέβη ταῦτα».

 

Από τις 10 Μαΐου 1956 που οι Άγγλοι απαγχόνισαν τους δύο πρώτους ήρωές μας, τον Μιχαλάκη Καραολή και τον Ανδρέα Δημητρίου, μέχρι τις 14 Μαρτίου του 1957 που απαγχόνισαν και τον τελευταίο μας αγωνιστή, τον μαθητή και αοιδό της Λευτεριάς, τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη… ο χώρος εκείνος των κεντρικών φυλακών αναδείχτηκε στη συνείδηση του Ελληνισμού, ως το «ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ». Στη συνείδηση του κάθε Έλληνα και του κάθε φιλελεύθερου ανθρώπου είχε  και έχει έντονες ηθικοθρησκευτικές και εθνικές επιδράσεις.  Απέβη μια αείροος πηγή που γεννά στην ψυχή του κάθε εχέφρονος ανθρώπου τις έννοιες του «θνήσκειν ἀσμένως ὑπέρ φίλης Πάτρης» και επιβεβαιώνει την ομηρική εκείνη ρήση: «ὡς οὐδὲν  γλύκιον  ἧς πατρίδος οὐδὲ τοκήων
γίγνεται» (Ομήρ. Ὀδύσ. Ι, 34).

 Και ιδού η ιστορική τεκμηρίωση.

Για τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας επί της Κύπρου και του Αιγαίου γράψαμε πολλάκις στο παρελθόν. Για την αναξιοπιστία της Τουρκίας να τηρήσει τις συμφωνίες το είδαμε στην πράξη με τις συμφωνίες της Λωζάνης του 1923, τις συμφωνίες Μακαρίου – Ντεκτάς  και Κυπριανού Ντεκτάς.

Το είδαμε στην πράξη και κατά το διάστημα μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης εισβολής. Η Τουρκία υπέγραψε την εκεχειρία στις 22 Ιουλίου 1974, όχι για να αποκατασταθεί η έννομη τάξη στην Κύπρο, για την οποία διακήρυττε ότι έκανε την εισβολή, όχι για την αποφυγή της αιματοχυσίας, όχι για να σταθεροποιήσει απλώς τις θέσεις της∙  αλλά, προ παντός και κυρίως, για να διευρύνει την κατοχή των στρατιωτικών της θέσεων, ώστε να είναι σε θέση ισχύος να επιβάλει τα τετελεσμένα, όπως τα είχε σχεδιάσει το 1956 ο Νιχάτ Ερίμ, ως βουλευτής τότε, και αργότερα ως Πρωθυπουργός. Έτσι, κατά την περίοδο της εκεχειρίας ολοκλήρωσε την κατοχή  όλης της περιοχής της Κυρηνείας, κατέλαβε τις ανθούσες κωμοπόλεις της Λαπήθου και του Καραβά και όλες τις περιοχές βορείως του Πενταδακτύλου. Εξεδίωξε από τις πατρογονικές τους εστίες «λόγχῃ καὶ πυρί καὶ δολοφονίαις καὶ βιασμοῖς» τους νόμιμους κατοίκους, και οργανώθηκε στρατιωτικά, ώστε να είναι πανέτοιμη για  τις στρατιωτικές της επιχειρήσεις, «ΑΤΤΙΛΑΣ 2».  

Από τη βεβαιότητα αυτή πηγάζει και η  άκρως υπεροπτική στάση του υπουργού εξωτερικών της Τουρκίας Γκιουνές, στη διάσκεψη της Γενεύης, η οποία έλαβε χώρα από τις 25 ως τις 30 Ιουλίου 1974 και από τις 8 έως τις 14 Αυγούστου 1974,  στην οποία επεδίωξε και εκβιαστικά και διπλωματικά να επιτύχει την κατάλυση της κυπριακής Δημοκρατίας.

Ήταν μεγάλο ευτύχημα το γεγονός ότι η Ελληνική μας αντιπροσωπεία, την οποία αποτελούσαν ο υπουργός των Εξωτερικών Γεώργιος Μαύρος και ο Γλαύκος Κληρίδης, διέγνωσαν πολύ καλώς τους στόχους της Τουρκίας και απέρριψαν τις προτάσεις Γκιουνές.  

  Η Τουρκία, στη συνέχεια, επιτέθηκε με όλα τα εις τη διάθεσή της μέσα και κατέλαβε το 38% περίπου του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας και  διχοτόμησε de facto την Κύπρο, όμως,  δεν πέτυχε πλήρως τον στόχο της που απέβλεπε στην  κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι δύο φάσεις της εισβολής  δεν επηρέασαν  τη διεθνή υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Περαιτέρω, η ένταξή μας στην Ε.Ε. η οποία περιλάμβανε όλη την επικράτεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπήρξε για μας σανίδα σωτηρίας στον καταποντισμό που μας βύθισε ο Αττίλας 1 και 2, ενώ για τους Τούρκους, αποτελεί μέχρι σήμερα σοβαρό ανασχετικό παράγοντα στους ευρύτερους γεωστρατηγικούς τους στόχους.

Ας επανέλθουμε, όμως,  στο θέμα μας και ας δούμε, συντομότατα, πώς σώθηκε η Λευκωσία και γιατί τα Φυλακισμένα Μνήματα αποτέλεσαν την πηγή της εθνικής μας σωτηρίας.

Οι Τούρκοι, και στην πρώτη και στη δεύτερη φάση της εισβολής, αναδείχτηκαν άριστοι μαθητές του Κεμάλ Ατατούρκ και του διοικητή της Σμύρνης, Νουρεντίν Πασά. Προέβησαν σε ομαδικές εκτελέσεις αόπλων και αθώων πολιτών. Βεβήλωσαν ό,τι ιερό και όσιο είχαμε,  λεηλάτησαν βάρβαρα τα σπίτια, τους ναούς μας, τα πολιτιστικά μας ιδρύματα και το χειρότερο βίασαν κτηνωδώς γυναίκες και νεαρά κορίτσια. 

 

 

Πέραν τούτων, είχαν και δύο πολύ βασικούς στόχους:  α) να καταλάβουν  το στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ., για να εξευτελίσουν την Ελλάδα, μετά το αεροδρόμιο Λευκωσίας, και  β)  εκείθεν να προελάσουν για την κατάληψη της Λευκωσίας για να επιτύχουν  τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.  ++

 Για τον λόγους αυτούς επιτέθηκαν με όλα τα εις τη διάθεσή τους μέσα.  Προηγήθη η  πολεμική τους αεροπορία, η οποία βομβάρδισε ανηλεώς το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, ώστε να αποκόψουν οιανδήποτε, έξωθεν, ενίσχυση, ακολούθησε η επίθεση με το πεζικό τους, το οποίο υποστηριζόταν από τα τεθωρακισμένα, τα οποία κύκλωσαν το στρατόπεδο.  Όμως, οι γενναιόψυχοι άνδρες της ΕΛΔΥΚ, με επικεφαλής τον ψυχωμένο στρατοπεδάρχη τους Παναγιώτη Σταυρουλόπουλο[1],[2] και τον ηρωικώς πεσόντα  Λάκωνα λοχαγό του Μηχανικού Σωτήρη Σταυριανάκο, παρέμειναν στην ψυχή τους «ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ». Πολέμησαν με αξιοθαύμαστο ψυχικό σθένος, σώμα με σώμα, «ἔνθαπερ ἐτάχθησαν ἀμείνονες ὑπέρ τῆς Ἐλευθερίας» στην  «ΠΙΟ ΑΝΙΣΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ».   Γύρω στα εκατό λεβεντόπαιδα πότισαν με το πολύτιμο αίμα τους την επί τέσσερις χιλιάδες χρόνια ελληνική μας πατρίδα, «ζηλώσαντες τοὺς προγόνους αὐτῶν καὶ κρίναντες τὸ εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸ δ’ ἐλεύθερον τὸ ἔμψυχον». (Θουκυδίδου Ιστορίαι,  2.43.4).

 

 

Αλλά, αισθάνομαι ότι θα αδικούσα πολύ τους άλλους μαχητές μας, εάν έμενα μόνο στους ηρωισμούς της Ελληνικής Δυνάμεως Κύπρου. Από το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ μέχρι  το ξενοδοχείο LEDRA PALACE, μια άλλη εμπνευσμένη και λαμπρή στρατιωτική φυσιογνωμία, ο νεαρός, τότε, πυρφόρος Ταγματάρχης ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΛΕΥΡΟΜΑΓΕΙΡΟΣ επικεφαλής του 336^ου τάγματος πεζικού και πλειάδος εφέδρων φιλοπάτριδων μαχητών διέσωσαν τη Λευκωσία, επιδείξαντες εκπληκτική μαχητικότητα και πνεύμα υπέρτατου ηρωισμού και αυτοθυσίας! Από πού άντλησαν άραγε αυτό το πνεύμα του «θνήσκειν ὑπὲρ φίλης Πάτρης». Την απάντηση μάς την δίδει ο ίδιος, ο  στρατηγός Αλευρομάγειρος:[3]

 «Σε συνεννόηση με τους Λοχαγούς και Διοικητές Τμημάτων συγκεντρωνόμαστε στον χώρο των ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΜΝΗΜΑΤΩΝ και ορκιζόμαστε ότι δεν θα τα καταλάβουν οι Τούρκοι, έστω και αν περάσουν πάνω από τα πτώματά μας.

Η σκηνή αυτή έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη όλων μας. Και ίσως η περιγραφή μου αδικεί την ένταση και τα πολλαπλά συναισθήματα που μας διακατείχαν. Εμείς οι άσημοι στεκόμαστε Προσοχή μπροστά σ αυτούς τους Νεαρούς Γίγαντες της Κυπριακής Ελευθερίας και ορκιζόμαστε… Σ’ Αυτούς! Οποία μεγάλη μας τιμή! Να έχουμε εμείς αυτή την τιμή!

Φύγαμε κατασυγκινημένοι, αλλά είναι τέτοιες αυτές οι στιγμές που πιστεύεις ότι η ζωή έχει συνέχεια. Χωρίς κανένας να το ομολογήσει, δεν πήγαμε μόνο για να ορκιστούμε. Πήγαμε για να πάρουμε από τους ήρωες Εκείνους, Θάρρος. Αφού μπόρεσαν αυτά τα νεαρά παιδιά να τραγουδήσουν τη θυσία τους, γιατί εμείς να μην μπορούμε να τους μοιάσουμε στο ελάχιστο;…

Μετά από τόσα χρόνια, θα έλεγα ότι το προσκύνημα εκείνο ήταν καταλυτικό για την αποφασιστικότητά μας. Και οι θαυμάσιοι Λοχαγοί του Τάγματος μπόρεσαν να μεταφέρουν αυτό το πνεύμα στους στρατιώτες τους. Και είναι 55, αυτοί που έσπευσαν να τους συναντήσουν στο Πάνθεο των Ηρώων, στη Νήσο των Μακάρων. Ας είναι Αιωνία η Μνήμη τους».

Με τον τρόπο αυτό, η δυναμογόνος και ψυχοτρόφος εκείνη πηγή της νεότερης ιστορίας μας φλόγισε τους αγωνιστές με το πυρ του θείου προς την Ελευθερία έρωτος, και του πνεύματος της αυτοθυσίας, οι οποίοι αγωνισθέντες ηρωικώς, «ψυχῇ τε καὶ σώματι», έσωσαν  όχι μόνο τη Λευκωσία  αλλά και την κρατική  υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Πολλάκις, σκέφτομαι με οδύνη: «Αν είχαμε ακόμη έναν Αλευρομάγειρο στην Αμμόχωστο,  τώρα το καμάρι της Μεσογείου θα ήταν ελεύθερο…».

ΜΑΝΑΔΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΣΥΖΥΓΟΙ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΤΟΥΣ ΛΕΒΕΝΤΟΠΑΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΖΥΓΟΥΣ ΤΟΥΣ

Γιώργου Σεφέρη: Τελευταίος Σταθμός:

«Στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνον μνησιπήμων πόνος»

 

ΤΑ ΕΓΓΟΝΑΚΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΟΡΕΣΟΥΝ ΡΟΥΧΑ ΚΑΘΑΡΑ
ΚΑΙ ΣΙΔΕΡΩΜΕΝΑ! ΕΤΣΙ ΝΙΩΘΕΙ Η ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΠΡΑΤΤΕΙ!

ΔΩΡΕΑΝ Γ.Δ. Π. ΑΡΙΘ. 052-5

 

Έκτοτε,  από το τραγικό εκείνο καλοκαίρι του  1974, το 38% του Ελληνικού εδάφους της Κύπρου μας κατέχεται από τον βάρβαρο κατακτητή, ο οποίος κουβάλησε δεκάδες χιλιάδες εποίκους από τα βάθη της Ανατολίας και τους εγκατέστησε στα κατεχόμενα μέρη μας, με στόχο να ανατρέψει την πληθυσμιακή υπεροχή των Ελληνοκυπρίων, και να επαναλάβει  την επιτυχία της με την Αλεξανδρέττα. Επίσης, εκτός από τους ιερούς μας Ναούς,  που ίστανται εκεί ερειπωμένοι, για να μας θυμίζουν τις ζωογόνες ρίζες μας και το κάλλος του Βυζαντινού μας πολιτισμού, δεν υπάρχει τίποτα απολύτως που να θυμίζει Ελληνισμό και Χριστιανισμό.

Ο επισκέπτης, είτε είναι νοσταλγός του πατρίου εδάφους του είτε είναι επιστημονικός ερευνητής, δεν θα βρει ούτε μία λέξη ελληνική. Βασιλεύει παντού το έρεβος της ασιατικής στέπας. Έδωσαν παντού τουρκικά ονόματα, γέμισαν την κατεχόμενη Γη μας με αγάλματα του Κεμάλ Ατατούρκ,  και όπου υπάρχει Εκκλησία, δίπλα της έκτισαν τζαμί, αφού διατείνονται ότι η Κύπρος είναι τουρκική. Και μεθοδεύουν συνεχώς, πολλάκις απειλώντας, ενίοτε ελισσόμενοι κατά το συμφέρον τους, την οριστική της κατάκτηση. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ασκούν τέτοια προπαγάνδα, ώστε μας έκαναν να πιστεύουμε ότι η Τουρκία είναι έτοιμη για πόλεμο, προκειμένου να προασπιστεί «συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων».

Εσχάτως δε, εκβιαστικά και απειλητικά απαιτούν να τους αναγνωρίσουμε και επισήμως ότι αποτελούν επίσημο κράτος. Αυτό σημαίνει να θέσουμε την υπογραφή μας και να παραδώσουμε την ελληνική και χριστιανική μας Πατρίδα, στην Τουρκία… Αν είναι ποτέ δυνατόν!  

ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ!

 

Βλέμμα και πρόσωπο γεμάτα οδύνη. Μόλις στα τρία του χρόνια  ο μικρός Θεόδωρος βίωσε την τραγικότητα του πολέμου και της απώλειας του πατέρα του. Στα χέρια του κρατάει μία ασπρόμαυρη φωτογραφία με τους νεόνυμφους γονείς του, Μαρούλα και Σάββα Διάκου. Δίπλα η Μάνα του, σε πορεία Αγνοουμένων. Όταν ο Δώρος μεγάλωσε και έβλεπε στο σχολείο τη φωτογραφία του αυτή  προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μην τον καταλάβουν οι συμμαθητές του.

 «Στάζει τη μέρα στάζει, στον ύπνον μνησιπήμων πόνος».

Γιώργου Σεφέρη: Τελευταίος Σταθμός:

 

ΕΠΙΛΟΓΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

 

Ο ανυπέρβλητος ιστορικός της αρχαιότητας Θουκυδίδης μάς κληροδότησε ένα σοφότατο απόφθεγμα:

«Κράτιστοι δ᾽ ἂν τὴν ψυχὴν δικαίως κριθεῖεν οἱ τά τε δεινὰ καὶ ἡδέα σαφέστατα γιγνώσκοντες καὶ διὰ ταῦτα μὴ ἀποτρεπόμενοι ἐκ τῶν κινδύνων»     ( Θουκ. 2.40.3).

Στην πολυκύμαντη διαδρομή του ιστορικού μας γίγνεσθαι η σοφή αυτή ρήση βρήκε πολλάκις την εφαρμογή της. Για να αναφερθώ μόνο στη νεότερή μας ιστορία, ας ενθυμηθούμε τον ηρωικό θάνατο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, τους Σουλιώτες, τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Διονύσιου Σολωμού, τη μάχη του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι, την ηρωική απάντηση του Μακρυγιάννη προς τον Στραγηγό Δεριγνύ,  τη μάχη των Μύλων,  το έπος του 40, τη μάχη της ηρωικής Κρήτης κατά των Γερμανών.

Και στην Κύπρο: το πνεύμα μας ας βιώνει  πάντοτε το ψυχικό μεγαλείο των εννέα απαγχονισθέντων μας, που αντιμετώπισαν την αγχόνη του κατακτητή «ἄδοντες καὶ ψάλλοντες», τη δεκάωρη ηρωική μάχη του Γρηγόρη Αυξεντίου, τη θυσία του Κυριάκου Μάτση, την επική μάχη του Αχυρώνα, και δεκάδες άλλες  αξιάγαστες ηρωικές πράξεις αγωνιστών που θυσιάστηκαν για την τιμή και την αξιοπρέπεια της Πατρίδος μας, έστω και αν γνώριζαν εκ των προτέρων ότι «Μήδοι θα διαβούνε»[4].

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στην Κύπρο τον Ιούλιο και Αύγουστο του 1974. Όποιος μελετά την ιστορία μας θα διαβάσει εκατοντάδες περιπτώσεις αγωνιστών, όπως η περίπτωση του ηρωικού μας Τάσου Μάρκου, που πολέμησαν εναντίον μιας πανίσχυρης Τουρκίας, η οποία διέθετε πολεμική αεροπορία, τεθωρακισμένα, σαράντα χιλιάδες στρατό εφοδιασμένο με σύγχρονα πολεμικά όπλα και  ανεξάντλητο πολεμικό ανεφοδιασμό.

Έναντι όλων αυτών εμείς διαθέταμε μόνο τις ζωογόνες πηγές της ελληνικής μας ιστορίας, διαθέταμε το πνεύμα της φιλοπατρίας, διαθέταμε το πνεύμα της αγάπης προς την ερατεινή έννοια της Ελευθερίας, όπως εκφράστηκε  με την ορκωμοσία των Αγωνιστών του 336^ου τάγματος πεζικού, στο προσκυνητάρι της Λευτεριάς του κόσμου, στα  «ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΜΝΗΜΑΤΑ», όπου μετέβησαν οι αγωνιστές της Πράσινης Γραμμής, για να αναζωογονήσουν τις ψυχές τους από το «ὕδωρ τὸ ζῶν» της αθανασίας και να βαδίσουν υπερήφανοι στη θεήλατη αποστολή τους για τη σωτηρία της Πατρίδας μας.

«Χωρίς να λέμε μεγάλο λόγο, χωρίς να υπερβάλλουμε την πραγματικότητα, σημειώνουμε λιτά: στην Κύπρο τον Ιούλιο και Αύγουστο του 1974 η ελληνική ψυχή έγραψε ένα νέο έπος αντάξιο του 40-41. Έχουμε τώρα μια νέα εποποιία. Την εποποιία του 1974 γραμμένη στο νησί του Αποστόλου Βαρνάβα. Στο νησί των «Ηρώων και των Μαρτύρων». Γραμμένη με αίμα, αίμα πολύ, αίμα ελληνικό. Γραμμένη με δάκρυ, δάκρυ πολύ, ζεστό και καυτό. Γραμμένη με πόνο, πόνο πολύ και βαθύ. Γραμμένη, όμως,  με αδάμαστη ορμή και ατσάλινη πίστη»[5].

Έναντι όλων αυτών των θυσιών, των θυσιών του αίματος, των θυσιών των άλκιμων νέων μας, έναντι των αγνοουμένων μας,  οι οποίοι άφησαν την τελευταία τους πνοή σε ομαδικές εκτελέσεις, έναντι του ελληνοχριστιανικού μας πολιτισμού,  έναντι του ιστορικού μας  γίγνεσθαι και του ιστορικού μας  μέλλοντος,   ποιο είναι το δικό μας χρέος;

 Την απάντηση μάς την προσφέρει η ένδοξη ελληνική μας Ιστορία: Η Κύπρος μας υπήρξε δια μέσου των αιώνων ελληνική για τέσσερις και πλέον χιλιάδες χρόνια και χριστιανική για δύο και πλέον χιλιάδες χρόνια. Σ’ όλους αυτούς τους αιώνες της σκλαβιάς

«πολλούς αφέντες άλλαξε, μα δεν άλλαξε καρδιά»[6].

 Γι’ αυτό και

Στην Κύπρο την αέρινη,

στη Μακαρία γη,

στ’ ωραίο πολύπαθο κορμί η αγνή ψυχή δεν έσβησε.

Και ζει, και ζει, και ζει!

 σύμφωνα με τον εκφραστή των εθνικών μας οραματισμών,  Κωστή Παλαμά[7].

Συνεπώς, το δικό μας χρέος είναι να ενυδατώνουμε τις ψυχές μας, αντλώντας δυνάμεις από τις βαθύρριζες  ελληνοχριστιανικές μας ρίζες και μνήμονες των θυσιών όλων των ιστορικών εποχών και όλων των γενεών, και ιδιαιτέρως των θυσιών της νεολαίας μας του 1955 -59 και του 1974 να διατηρήσουμε την Κύπρο μας Ελληνική και Χριστιανική.

 Η Ελευθερία είναι το πολυτιμότερο αγαθό, για το οποίο ο Ελληνισμός του 1821 και ο κυπριακός Ελληνισμός του 1955  και του 1974 έχυσε το πολύτιμο αίμα του, όπως ακριβώς έπραξαν και οι πρόγονοί μας δια μέσου των αιώνων.   

 Ο Αγώνας για την απελευθέρωσή μας από τις ορδές του Αττίλα επιβάλλεται να συνεχισθεί με ζήλο και πίστη…  άπαντες οι Έλληνες ας εισέλθωμεν στον Αγώνα χρεωστικώς,  περιχαρείς και με πνεύμα αυτοθυσίας!

 

«Θέλει Ἀρετήν καὶ τόλμην ἡ  Ἐλευθερία»[8].

Ο κότινος του χρέους και της τιμής μάς αναμένει! 

Νῦν ὑπὲρ πάντων ὁ ἀγὼν διὰ τὴν σωτηρίαν

τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Κύπρου μας!

 

«Οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα.

 Αὐτοὶ συνεποδίσθησαν καὶ ἔπεσαν, ἡμεῖς δὲ ἀνέστημεν καὶ ἀνωρθώθημεν (Ψαλμ. 19^ος , στιχ.8).

 

 *****************************************************************

 

[1] Ο Αναγνώστης μπορεί να παρακολουθήσει τη συγκινητική συνέντευξη του Παναγιώτη Σταυρουλόπουλου, που έδωσε στο ΡΙΚ,  ατενίζοντας εκ του μακρόθεν το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ στο  YOU  TUBE. Έχει τίτλο: Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ καθώς και από το εσχάτως εκδοθέν βιβλίο του ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΕΛ.ΔΥ.Κ. 14 – 16 / 8 /1974

[2]  Μελετήστε και το πιο κάτω βιβλίο του Ταξιάρχου Παναγιώτη Β.  Σταυρουλόπουλου

[3] Ο αναγνώστης μπορεί να παρακολουθήσει τον ίδιο τον Δημήτρη Αλευρομάγειρο στη συνέντευξη του  που παραχώρησε στον δημοσιογράφο   ΠΑΡΗ  ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟ,  στο  YOU TUBE. Έχει τίτλο: Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΑΛΕΥΡΟΜΑΓΕΙΡΟΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ.

[4] ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΒΑΦΗ «ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ».

[5]  ΝΙΚΟΛΑΟΥ Π. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ,  ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ,  ΕΚΔΟΣΙΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ   «Ο ΣΩΤΗΡ»

ΣΕΛ.    206,  ΑΘΗΝΑΙ,  ΙΟΥΛΙΟΣ 1987

[6]  ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ, ΚΥΠΡΟΣ, ΣΥΛΛΟΓΗ «ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ»

[7] Όπ. π.

[8] Ανδρέας Κάλβος, Ανδρέας Κάλβος: Ωδή τετάρτη [XIV] Εις Σάμον