Η Μέση Εποχή του Χαλκού ήταν μια σύντομη σχετικά περίοδος, κατά τη διάρκεια της οποίας πρέπει να υπήρχαν πολεμικές αναταραχές, καθώς παρατηρούνται οχυρωματικά έργα σε διάφορες περιοχές του νησιού. Οι αιτίες των συγκρούσεων μας είναι άγνωστες και μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε. (περισσότερα…)
«Πρᾶγμα παρά τούς ἐκκλησιαστικούς θεσμούς καί τούς κανόνας τῶν ἁγίων ᾿Αποστόλων καινοτομούμενον, καί τῆς πάντων ἐλευθερίας ἁπτομένον, προσήγγειλεν ὁ θεοφιλέστατος συνεπίσκοπος Ρηγῖνος, καί οἱ σύν αὐτῷ θεοφιλέστατοι ἐπίσκοποι τῆς Κυπρίων ἐπαρχίας, Ζήνων καί Εὐάγριος. (περισσότερα…)
Τήν ἄνθηση αὐτή τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Κύπρου ἦλθε νά ἀνακόψει ἡ κατάληψη τῆς νήσου ἀπό τούς Φράγκους, ἀπό τό 1192 μέχρι τό 1571. ῾Ο᾿Αρχιεπίσκοπος καί οἱ ᾿Επίσκοποι ἐκδιώχθηκαν ἀπό τίς ἐπισκοπικές ἕδρες τους, τίς ὁποῖες κατέλαβε ἡ Λατινική ῾Ιεραρχία. ῎Ετσι γιά μιά ἀρκετά μεγάλη περίοδο ἡ ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία Κύπρου μπορεῖ κανείς νά πεῖ πώς ἔμμεσα ἔχασε τήν ἀνεξαρτησία της, γιατί οἱ Λατίνοι κατακτητές ἐπενέβαιναν στίς ἐκλογές τῶν ᾿Επισκόπων καί σ' αὐτές ἀκόμη τίς ἐκλογές τῶν ῾Ηγουμένων τῶν ᾿Ορθοδόξων Μονῶν. (περισσότερα…)
᾿Αλλά τούς Φράγκους διαδέχθηκαν οἱ ἀλλόθρησκοι Τοῦρκοι. Αὐτοί στήν ἀρχή καί γιά νά ἐξουδετερώσουν τά ὑπολείμματα τῶν Φράγκων, πού βρίσκονταν στήν Κύπρο, ἀλλά καί γιά νά ἐπιτύχουν μιά εἰρηνική κατοχή τῆς νήσου, ἐπανέδωσαν στήν ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία τῆς Κύπρου ὅλα τά προνόμια, πού εἶχε προηγουμένως, τίς ᾿Επισκοπές, τά Μοναστήρια καί ἀρκετή ἀπό τήν περιουσία, πού ἅρπαξαν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς ᾿Εκκλησίας, ἀναγνωρίζοντας μάλιστα καί τόν ἑκάστοτε ᾿Αρχιεπίσκοπο ὄχι μόνο ὡς ἀρχηγό τῆς ᾿Ορθόδοξης ᾿Εκκλησίας τῆς Κύπρου, ἀλλά καί ὡς ἐθνικό ἀρχηγό τῶν Κυπρίων. (περισσότερα…)
῾Η Τουρκοκρατία τερματίσθηκε τό 1878 μέ τήν ἐνοικίαση τῆς Κύπρου στούς ῎Αγγλους. ῾Η εἴδηση γιά μεταβίβαση τῆς ἐξουσίας σέ μιά χριστιανική δύναμη ἔγινε δεκτή μέ πολλή χαρά ἀπό τήν ᾿Εκκλησία Κύπρου καί τό πλήρωμά της, γιατί τήν εἶδαν ὅλοι ὄχι μόνο ὡς ἀπαλλαγή ἀπό τόν τουρκικό ζυγό, ἀλλά καί ὡς ἀπαρχή τῆς πλήρους ἀπελευθέρωσης. Τά πράγματα, ὅμως, δέν δικαίωσαν αὐτές τίς ἐλπίδες. Βέβαια κατά τή διάρκεια τῆς ᾿Αγγλοκρατίας ἀποκαταστάθηκε κάπως ὁ νόμος καί ἡ τάξη καί ὁ λαός αἰσθανόταν κάποια ἀσφάλεια. (περισσότερα…)
Εισαγωγή Ο Χριστιανισμός ξεχωρίζει σε σχέση με όλες τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου, γιατί στο επίκεντρο της ζωής και της διδασκαλίας του τοποθετεί όχι έναν άνθρωπο με προφητική αποστολή ή θείες ιδιότητες, αλλά αυτόν τον ίδιο το Θεό, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. (περισσότερα…)
Κάτω από το φως νέων δεδομένων που έχουν επαρκώς μελετηθεί, η ιστορικότητα του Ιησού δεν αμφισβητείται πλέον από την επιστήμη. Υπέρ αυτής συνηγορούν, πλην των ευαγγελιστών, και οι αναφορές των σχεδόν συγχρόνων Tου ιστορικών Φλάβιου Ιώσηπου (38-107μ.Χ.), Τάκιτου (50-120μ.Χ.), Γάιου (64π.Χ-17μ.Χ.), Σουετώνιου (οι αναφορές του καλύπτουν την περίοδο μεταξύ 110 και 120 μ.Χ.), καθώς επίσης και του Ταλμούδ. Όπως έχει ήδη λεχθεί, η άρνηση της ιστορικότητάς Του δημιουργεί περισσότερα προβλήματα, απ' εκείνα που ενδεχομένως προκαλεί η παραδοχή Του ως ιστορικού προσώπου. (περισσότερα…)
Η πρώτη κοινότητα που σχηματίστηκε μετά την Ανάληψη του Ιησού συνέχισε το έργο του κηρύγματος και του ευαγγελισμού, έχοντας έντονη την αίσθηση προσμονής στην επικείμενη έλευση της Βασιλείας του Θεού στη γη. Το άνοιγμα όμως της ως τότε μικρής χριστιανικής κοινότητας στον ευρύτερο κόσμο, με την αποδοχή των Εθνικών και τη συνακόλουθη αριθμητική αύξηση των πιστών, επιτεύχθηκε χάρη στην παρουσία ενός Εβραίου από την Ταρσό της Κιλικίας, του Παύλου. (περισσότερα…)
Στοιχεία συγκρότησης της αρτιγέννητης χριστιανικής Εκκλησίας, όπως αυτή διαμορφώθηκε στην πορεία, βρίσκει κανείς, εκτός από τα βιβλικά κείμενα, στους λεγόμενους απολογητές και συγγραφείς. Γνωστότεροι είναι ο φιλόσοφος και μάρτυρας Ιουστίνος, ο οποίος, ανάμεσα σ' άλλα, περιγράφει τις λατρευτικές συνήθειες των Χριστιανών της πρώιμης εκκλησίας, καθώς επίσης και ο συγγραφέας της προς 'Διόγνητον επιστολής' στην οποία διαγράφονται συνοπτικά τα χαρακτηριστικά των πιστών και ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύονται μέσα στον κόσμο. (περισσότερα…)
Η διάδοση του Χριστιανισμού μεταξύ πολυάριθμων ομάδων λαού σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο και η βαθμιαία υποχώρηση του πνεύματος της παλαιάς θρησκείας, πυρήνας της οποίας ήταν η λατρεία του αυτοκράτορα, είχαν αποτέλεσμα διωγμούς των Χριστιανών. Κάποιες φορές οι φανατικοί οπαδοί της εθνικής θρησκείας εξεγείρονταν από σκόπιμες διαδόσεις, όπως η δήθεν μετάληψη αίματος νέων παιδιών, που θυσιάζονταν στις μυστικές συνάξεις των Χριστιανών, ή ακόμη η δήθεν οργιαστική συνεύρεσή τους με δημόσιες γυναίκες. (περισσότερα…)
