Του Στέλιου Παπαντωνίου Η εκκλησιά μας, ο Άγιος Κασσιανός Λευκωσίας, κι αν δε δεχόταν άμεσα επιθέσεις από τους Τούρκους είτε στα 1958 είτε στα 1963 είτε το 1974, δεχόταν τα αποτελέσματα των επιθέσεων εναντίον της γειτονιάς μας, που βρισκόταν όλες αυτές τις περιόδους στην πρώτη γραμμή του πυρός και σωζόταν από τα παιδιά της κι από άλλους λευκωσιάτες, που έσπευδαν στις μάχες. (περισσότερα…)
Ο Κυριάκος Κωνσταντίνου Ψάλτης γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου το 1903 στο Έξω Μετόχι, ένα χωριό κοντά στην Λευκωσία, από ευσεβείς γονείς, τον Κωνσταντίνο Χατζηπαναγή(επιδέξιο ερμηνευτή αμανέδων) και την Ελένη Θεοχάρη. «Ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων» ο Κυριάκος Ψάλτης έδειξε το «δοθέν ὑπό τοῦ Δωρεοδότου Κυρίου» τάλαντόν του εις την Εκκλησιαστικήν Μουσικήν, αφού παιδί ακόμα του Δημοτικού προκαλεί τον θαυμασμό του δασκάλου του, ο οποίος τον οδηγεί στον ψάλτη του χωριού του κυρ Χατζηγιώργη, για να φροντίσει τα πρώτα του βήματα στην Ιερή του Δαμασκηνού Τέχνη. (περισσότερα…)
Οι τελευταίες μέρες ήταν για μένα μία πολύ δύσκολη περίοδος, από τις πιο δύσκολες της ζωής μου. Παντού επικρατεί η ανησυχία, η αμφιβολία, η ταραχή. Κανένας δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα για το πόσο θα κρατήσει αυτή η πανδημία, αν τελικά θα καταφέρουμε να την αντιμετωπίσουμε και πότε. Και το επιστέγασμα; (περισσότερα…)
Κωστής Κοκκινόφτας Κέντρο Μελετών Ιεράς Μονής Κύκκου Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΖΥΓΑΔΗΝΟΣ (1898-1976) ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΠΟΙΗΤΗ ΒΑΣΙΛΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ Ανάμεσα στους πρώτους κατοίκους του Αγρού, που έτυχαν ευρύτερης μόρφωσης, περιλαμβάνεται ο Νικόλαος Ευθυμίου Ζυγαδηνός, ο οποίος γεννήθηκε το 1898 από γονείς τους Ευθύμιο και Μαρίνα Χατζηνικολάου. Ο Zυγαδηνός φοίτησε αρχικά στο Δημοτικό Σχολείο της γενέτειράς του και εντάχθηκε στη συνέχεια στους σπουδαστές του νεοσύστατου Ιεροδιδασκαλείου της Λάρνακας, (περισσότερα…)
Στο άρθρο μου που δημοσιεύτηκε πριν δυο βδομάδες περίπου με τίτλο «Αυτά σας μαθαίνουν στο σχολείο;» προσπάθησα να αναδείξω τις αρνητικές κοινωνικές, ηθικές και πολιτισμικές συνέπειες από την παραμέληση του καθήκοντος της κοινωνικοποίησης και της σωστής αγωγής των παιδιών από την οικογένεια και την κοινωνία της Κύπρου τα τελευταία 50-60 χρόνια και να εξηγήσω τους δυο κύριους λόγους αυτής της παραμέλησης, πρώτο, τις σοβαρές αλλαγές στην ελληνοκυπριακή οικογένεια(εργαζόμενη μητέρα, διάλυση της πατριαρχικής οικογένειας και εξασθένηση του παλιού ρόλου των παππούδων και γιαγιάδων), και, δεύτερο, την επικράτηση της λανθασμένης παραδοχής [...]
Στην Κύπρο σ΄ έταξε ο Θεός να΄ ρθεις να διακονήσεις και εσύ με θάρρος κι αρχοντιά δέχθεις να υπηρετήσεις Γίγαντας ήσουν στη ψυχή αλλά και εις το σώμα και πρόσφερνες απανταχού Ευαγγελίου χρώμα Σ΄ αξίωσε ο Ύψιστος να γίνεις λειτουργός Του και μέσα εις το ιερό να γίνεις βοηθός Του Τα άχραντα μυστήρια αξίωσες να κάνεις μεγάλη σου ήταν η τιμή κι΄ η θέση που θα λάβεις Ο λόγος σου ήταν πύρινος γεμάτος πάντα πίστη και στις καρδιές μας φύτευες ελπίδα εις Τον κτίστη Τώρα εις τον παράδεισο που σίγουρα θα είσαι να προσκυνάς τον Ύψιστο και να μας ενθυμήσε Την Χίο και την Κύπρο μας που΄ [...]
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος διαβάζει απόσπασμα από τον “Λαμπριάτικο Ψάλτη” του Παπαδιαμάντη. “Εγεννήθην εν Σκιάθω, τη 4 Μαρτίου 1851. Εβγήκα από το Ελληνικόν Σχολείον εις τα 1863, αλλά μόνον τω 1867 εστάλην εις το Γυμνάσιον Χαλκίδος, όπου ήκουσα την Α΄ και Β΄ τάξιν. Την Γ΄ εμαθήτευσα εις Πειραιά, ειτα διέκοψα τας σπουδάς μου και έμεινα εις την πατρίδα. Κατά Ιούλιον του 1872 υπήγα εις το Άγιον Όρος χάριν προσκυνήσεως, όπου έμεινα ολίγους μήνας. Τω 1873 ήλθα εις Αθήνας και εφοίτησα εις την Δ΄ του Βαρβακείου. Τω 1874 ενεγράφην εις την [...]
Οι απανταχού Έλληνες έχουμε την τύχη, θάλεγα την ευλογία, να είμαστε οι κληρονόμοι ενός τεράστιου πολιτισμού, του Ελληνικού πολιτισμού,που εξακτινώνεται στην Ποίηση, τη φιλοσοφία, σ’ όλες ανεξαίρετα τις επιστήμες, στην αρχιτεκτονική, γλυπτική, μουσική, τη γλώσσα. Γιατί η γλώσσα είναι υπέρτατο πολιτιστικό αγαθό, αυτόνομο, αύταρκες, γεννιέται με τον άνθρωπο και εξελίσσεται μαζί του. Είναι το μέσον επικοινωνίας με τους άλλους ανθρώπους. Βαριά κληρονομιά καθώς λέει ο Σεφέρης: Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ’ ακουμπήσω. Έπεφτε στο όνειρο, καθώς έβγαινα από το όνειρο έτσι ενώθηκε η [...]
Πιάνω ξανά και διαβάζω εκείνη τὴν «Πονεμένη Ρωμιοσύνη» του Φώτη Κόντογλου και επιστρέφω μαζί του, οδοιπορώντας μυστικώς στη μαγεία της ιστορίας και της μνήμης και της παράδοσής μας, αλλά και στον βαθύτατο καημό μας, που μας συνοδεύει και παρακολουθεί αιώνες τώρα. Σ’ αυτά επιστρέφω, τα αγιασμένα και μυροβλύζοντα, σ’ αυτό το άρωμα επιστρέφω της Ορθόδοξης ιστορίας και της παράδοσής μας, σ’ όλα εκείνα που θά ’πρεπε νὰ αποτελούν τους άξονες της παιδείας μας, αν θέλουμε να αντέξουμε και νὰ επιβιώσουμε σ’ αυτούς τοὺς βάρβαρους καιρούς της αλλοτρίωσης, της κενότητος [...]
