Χειροτονία και Ενθρόνιση

Χωρεπισκόπου Νεαπόλεως Πορφυρίου Χειροτονητήριος Λόγος

Ιερός Ναός Παναγίας Παλλουριωτίσσης
27 Οκτωβρίου 2007

«Ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν οὕτω καί ἐγένετο, εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπό τοῦ νῦν καί ἕως τοῦ αἰῶνος».

Μακαριώτατε, Πάτερ καί Δέσποτα,
Σεπτή τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,
Ἅγιοι  Καθηγούμενοι, Ἅγιαι Καθηγουμέναι,
Σεβαστοί Πατέρες,
Ἔντιμοι πολιτειακοί καί στρατιωτικοί ἐκπρόσωποι
Περιούσιε λαέ τοῦ Θεοῦ εὐλογημένε,

Ἀπό τά βάθη τῆς καρδίας μου αἶνον καί δοξολογίαν ἀναπέμπω  πρός τόν τῆς Ἐκκλησίας Δομήτορα, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, πού μέσα στό ἄπειρο Του ἔλεος καί εὐσπλαχνία, παρέβλεψε τήν ἀνθρώπινη μου ἀδυναμία καί τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν μου καί μέ κατέστησε σήμερα ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας Του. Ρίγη συγκινήσεως δονοῦν καί συγκλονίζουν τήν ὕπαρξη μου. Ἡ γλῶσσα ἀδυνατεῖ  νά ἐκφράσει τά ὅσα κατακλύζουν τήν ψυχήν μου κατ’ αὐτήν τήν ἱερήν ἡμέρα καί ὥρα. Θάμβος καί ἔκστασις μέ συνέχουν. Θαυμάζω τοῦ Κυρίου μου τήν σκανδαλώδη πρός τήν ἐλαχιστότητα μου εὔνοιαν καί συγκατάβαση. Ἀποκτώντας γνώση καί ἐπίγνωση τοῦ μεγέθους τοῦ ἀξιώματος τῆς ἀρχιερωσύνης κατά τή διάρκεια τῆς πολυετοῦς μου διακονίας εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Λεμεσοῦ ὡς Ἀρχιμανδρίτης καί προσμετρώντας τίς σχεδόν ἀνύπαρκτες μου δυνάμεις νιώθω τοῦ σώματος μου τά μέλη νά παραλύουν καί τήν καρδίαν μου νά δειλιᾶ.

Βλέπω τόν πεποικιλμένον ἀρχιερατικόν θρόνον εἰς τόν ὁποῖον εὑρίσκομαι ὡς τάφον καί τήν ποιμαντικήν ράβδον ὡς σταυρόν καί μαρτύριον. Θαρρῶ ὅμως καί ἐλπίζω εἰς τήν τοῦ Θεοῦ πανσθενουργόν  Θείαν Χάριν ἡ ὁποία πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύει καί τά ἐλλείποντα ἀναπληρεῖ. Μέγα ὄντως ἐπίμοχθο καί πολυώδυνο τό ἔργο τοῦ ἐπισκόπου. Ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος μᾶς ἀποκαλύπτει, ὁ ἐπίσκοπος βρίσκεται  “εἰς τόπον καί τύπον Χριστοῦ ” καί ὅτι χωρίς αὐτόν δέν μπορεῖ νά νοηθεῖ ἡ Ἐκκλησία: “ὅπου ὁ Ἐπίσκοπος , ἐκεῖ τό πλῆθος  ἔστω, ὥσπερ ὅπου ᾖ Χριστός Ἰησοῦς, ἐκεῖ ἡ καθολική Ἐκκλησία.” Κέντρο τῆς ζωῆς τοῦ ἐπισκόπου καί τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἄλλο παρά ἡ τέλεση τῆς θείας Εὐχαριστίας κατά τήν ὁποία ὁ Σωτήρας Χριστός εἶναι ὁ “μελιζόμενος καί μή διαιρούμενος ὁ ἐσθιόμενος καί μηδέποτε δαπανώμενος ἀλλά τούς μετέχοντας ἁγιάζων”. Ἡ Ἐκκλησία ἔμπρακτα ἀποδεικνύεται ὡς τό ἐργαστήριο τοῦ ἁγιασμοῦ “τῶν θελόντων σωθῆναι”, ὁ δέ Ἐπίσκοπος ὡς ὁ ἐπικεφαλής καί πρωτεργάτης τοῦ ἐργαστηρίου αὐτοῦ. Γι’αὐτό καί στίς εὐχές τῆς ἐπισκοπικῆς χειροτονίας ὁ ἐπίσκοπος χαρακτηρίζεται ὡς “ὁ ὁδηγός τυφλῶν, φῶς τῶν ἐν σκότει, παιδευτής ἀφρόνων, διδάσκαλος νηπίων, φωστήρας ἐν κόσμῳ”.

Τά χαρίσματα αὐτά λαμβάνει ὁ Ἐπίσκοπος ἐκ τῆς Θείας Χάριτος κατά τήν χειροτονίαν του δυνάμει, ἡ δέ αὔξηση καί ἐνέργεια τους δέν γίνεται μαγικῶ τῷ τρόπῳ, ἀλλά διά τῆς ὀρθοδόξου ἀσκητικῆς ἀγωγῆς ἡ ὁποία καθαίρει τόν ἄνθρωπον ἐκ τῶν ποικίλων παθῶν πού ἐμφωλεύουν εἰς τήν καρδίαν του καί τόν καθιστᾶ δέκτην τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’αὐτό καί ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου ἰσχύει πρωτίστως γι’αὐτόν : “Καθαρθῆναι δεῖ πρῶτον, εἶτα καθᾶραι∙ σοφισθῆναι καί οὕτω σοφίσαι∙ γενέσθαι φῶς καί φωτίσαι∙ ἐγγίσαι Θεῷ καί προσαγαγεῖν ἄλλους∙  ἁγιασθῆναι καί ἁγιᾶσαι”.

Ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας θέλει τόν Ἐπίσκοπο νά ἐκλέγεται μέσα ἀπό τίς τάξεις τῶν ἀσκουμένων οἱ ὁποῖοι  ἔχουν φθάσει διά τοῦ πνευματικοῦ τους ἀγώνα στό στάδιο τῆς θεωρίας. Γι’αὐτό ὡς κάτοχοι καί μύστες τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνα μποροῦν νά ὁδηγήσουν ἀπλανῶς τά λογικά πρόβατα τά ὁποῖα ὁ Ἀρχιποίμην Χριστός τούς ἐμπιστεύεται. Ἀλοίμονο ἐάν ὁ Ἐπίσκοπος εὑρίσκεται ἀκόμα εἰς τό εἰσαγωγικόν στάδιον τῆς καθάρσεως του. Τότε βασανίζεται ὁ ἴδιος ἀπό τά ποικιλώνυμα πάθη πού τοῦ μολύνουν τήν καρδία καί τό σῶμα καί ἔτσι καταντᾶ τυφλός ὁδηγός: καί  “ἐάν τυφλός ὁδηγεῖ τυφλόν ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται”.

Γι’αὐτό καί ὁ μέγας τῶν ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας στόν Ἀπόστολο Τίτο μᾶς περιγράφει ἐμφαντικά τίς ἀρετές πού πρέπει νά κοσμοῦν τόν Ἐπίσκοπο ” δεῖ γάρ τόν ἐπίσκοπον εἶναι ὡς τοῦ Θεοῦ οἰκονόμον, μή αὐθάδη, μή ὀργίλον, μή πάροινον, μή πλήκτην, μή αἰσχροκερδῆ, ἄλλά φιλόξενον, φιλάγαθον, σώφρονα, δίκαιον, ὅσιον, ἐγκρατῆ, ἀντεχόμενον τοῦ κατά τήν διδαχήν πιστοῦ λόγου, ἵνα δυνατός ᾖ καί παρακαλεῖν ἐν τῇ διδασκαλίᾳ τῇ ὑγιαινούσῃ καί τούς ἀντιλέγοντας ἐλέγχειν “. 

Ὁ Ἐπίσκοπος ὡς τύπος καί εἰκόνα τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, πρέπει νά ἔχει ἀνεπίληπτο βίο καί ἐνάρετη πολιτεία. Νά εἶναι ὡς ὁ λύχνος πού φαίνει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. Ἡ ἁγία του ζωή καί τά κατά Θεόν ἔργα του νά γίνονται αἰτία καί ἀφορμή νά δοξάζεται ὁ ἐπουράνιος Πατέρας.  Νά εἶναι πρέπει,  μία ἀνεξάντλητη πηγή ἀγάπης πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους τους ἐγγύς καί τούς μακράν, τούς φίλους καί τούς ἐχθρούς. Χωρίς νά κάνει ὁποιαδήποτε διάκριση μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν, πλουσίων ἤ πτωχῶν . Ὅλους νά τούς ἀγκαλιάζει μέ τήν κατά Θεόν ἁγίαν ἀγάπη του. Νά γίνεται  “τά πάντα τοῖς πᾶσι ἵνα πάντως τινάς σώσῃ”. Νά μήν φείδεται κόπων καί μόχθων. Πάντοτε, νύκτα καί ἡμέρα νά εἶναι ἕτοιμος, μή δίδοντας νυσταγμόν τοῖς βλεφάροις του. Νά ἐξέρχεται “εἰς τάς ὁδούς καί ρύμας” ἀναζητώντας ὡς ὁ Καλός Ποιμήν Ἰησοῦς Χριστός τό πλανώμενον πρόβατον.  Τούς πλανεμένους καί κάθε λογῆς αἱρετικούς νά ἀγωνίζεται νά ἐπαναφέρει καί πάλιν στήν ποίμνη τοῦ Κυρίου. Νά ὁμολογεῖ ἐν παντί καιρῷ καί τόπῳ, λόγῳ καί ἔργῳ τήν ὀρθόδοξη πίστη ἀκαινοτόμητον.

Ἀδιάκοπα νά μοχθεῖ στήν ἐφαρμογή τῶν λόγων τοῦ Κυρίου “ἐπείνασα καί ἐδώκατε  μοί φαγεῖν, ἐδίψασα καί ἐποτίσατε με, ξένος ἤμην καί συνηγάγετε μέ, γυμνός καί περιεβάλετε με, ἠσθένησα καί ἐπεσκέψασθε με, ἐν φυλακῇ ἤμην καί ἤλθατε πρός με”.  Χαρά καί ἀγαλλίαση του, πρέπει νά εἶναι ἡ ἐπίσκεψη του στίς δοκιμαζομένες καί ἐμπερίστατες ψυχές, στά γηροκομεῖα, νοσοκομεῖα καί φυλακές. Τούς νέους ἀνθρώπους καί τήν νεολαία πού χιλιάδες κίνδυνοι σάν σειρῆνες τούς πολιορκοῦν, πρέπει νά στηρίζει, νά νουθετεῖ καί κατηχεῖ μέ τόν γλυκύ του λόγο καί τόν διακριτικό του τρόπο. Ὡς λαμπάδα καιομένη νά ἀναλίσκεται γιά τόν δικό τους φωτισμό, ἁγιασμό καί σωτηρία.

Ἕλκων τήν καταγωγήν μου ἐκ γένους λευϊτικοῦ, ἔχοντας πατέρα σεβάσμιον καί πολιόν πρεσβύτερον, ἀλλά καί πάππους καί προπάππους ὁσιώτατους μοναχούς πού δολιχοδρόμησαν στίς ἱερές Μονές Σταυροβουνίου καί Παναγίας τοῦ Μαχαιρᾶ ἔνιωθα παιδιόθεν τήν κλίσιν τῆς ἐξ’ ὁλοκλήρου πρός τόν Θεόν ἀφιερώσεως. Γι’αὐτό καί ἤμουν τακτικός ἐπισκέπτης καί προσκυνητής τῆς ἱερᾶς μάνδρας τοῦ Ἁγίου Ἡρακλειδίου πρώτου Ἐπισκόπου Ταμασοῦ, ἡ ὁποία ὁλίγον ἀπεῖχε ἀπό τό χωρίον μου. Ἡ πνευματικότης τῆς μακαριστῆς Γερόντισσας Χαριθέας  καί τῶν λοιπῶν ἐνασκουμένων  ἀδελφῶν ἔδιναν φτερά στόν κατά θεόν πόθον μου.

Κατά τήν περίοδον τῆς στρατιωτικῆς μου θητείας εἶχα τήν ἐκ Θεοῦ εὐλογία νά συνδεθῶ μέ τήν Ἱερά Μονή Σταυροβουνίου, τούς ἐκεῖ ἐγκαταβιοῦντες πατέρες καί τόν Ὁσιώτατον Γέροντα τοῦ κυπριακοῦ μοναχισμοῦ π.Ἀθανάσιο, τοῦ ὁποίου οἱ εὐχές καί πνευματοφόρες συμβουλές μέ στηρίζουν ἀκόμα στόν πνευματικό μου ἀγῶνα. Τόν ὑψιβάμονα Ἄθωνα  πάλιν καί πολλάκις ὡς ταπεινός προσκυνητής ἐπισκεπτόμουν, κατά τήν διάρκεια τῶν  ἐν  Ἀθήναις καί Θεσσαλονίκη σπουδῶν μου. Μέ πολλές εὐλογίες μέ ἠλέησε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος  ἡ Ἔφορος καί προστάτις τοῦ Ἁγιωνύμου  Ὄρους. Ἀπέκτησα πνευματικήν σχέσιν καί κοινωνία μέ χορεία ἁγιορειτῶν πατέρων ἐξόχως δέ τῶν μονῶν  Ἁγίου Διονυσίου καί Βατοπαιδίου.
Στήν τελευταία μάλιστα γνώρισα τόν σεβαστό καί πεφιλημένο Γέροντα μου Ἱερομόναχο τότε Ἀθανάσιο, νῦν δέ Πανιερώτατον Μητροπολίτην Λεμεσοῦ πού γιά δεκαεπτά καί πλέον ἔτη βαστάζει τό βάρος τῆς ψυχῆς μου ὡς πνευματικός μου πατέρας,  στήν κατά Θεόν ζωήν.

Ἡ πρόνοια ὅμως τοῦ πανάγαθου Θεοῦ πλουσιοπάροχα μέ εὐλόγησε ὥστε νά γνωρίσω ἐντός καί ἐκτός τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους τούς σύγχρονους ἁγίους Γέροντες Παΐσιο, Ἰάκωβο Τσαλίκη καί Πορφύριο Καυσοκαλυβίτη. Ἡ μετ’ αὐτῶν συνάφεια καί συναναστροφή σφράγισαν ἀνεξίτηλα τήν πνευματική μου πορεία καί ζωή. Ἐπανακάπτοντας μετά τό πέρας  τῶν σπουδῶν μου στήν γλυκυτάτην πατρίδα, μετά ἀπό βραχυχρόνια διακονία στό διδακτικό προσωπικό τῆς Ἱερατικῆς Σχολῆς Ἀπόστολος Βαρνάβας ἀνεχώρησα ὑλοποιώντας τόν θεῖον πόθο μου γιά ὁλοκληρωτική ἀφιέρωση στήν περίπυστη μάνδρα τῆς Παναγίας τῆς Μαχαιριώτισσας. Μύχιος πόθος τῆς καρδίας μου ἦταν νά ζήσω “τήν ἐν Χριστῷ κεκρυμμένην ζωήν” καί τελειωθῶ ἐν ἁπλότητι καί ἀφανείᾳ. Ὅμως ὁ Θεός ἄλλα περί ἐμοῦ ἐβούλετο. Μετά ἀπό τετραετίαν ὑπακούοντας στήν ἐντολή τοῦ Γέροντος μου, τόν ἀκολούθησα στήν Ἱερά Μητρόπολη Λεμεσοῦ ὅπου εἶχεν  θείᾳ καί ἀνθρωπίνῃ  βουλήσει  ἐκλεγεῖ Μητροπολίτης.

Καί ἰδού σήμερον Θεοῦ συνεργίᾳ καί βοηθείᾳ, κατόπιν τῆς προτάσεως τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου μας κ.κ. Χρυσοστόμου πρός τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς  καθ’ ἡμᾶς  Ἐκκλησίας, ἀνεβαίνω τίς βαθμίδες τοῦ ἀρχιερατικοῦ θρόνου ὡς Ἐπίσκοπος Νεαπόλεως. Κάμπτων τόν αὐχένα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος ὑποτάσσομαι στό πανάγιο τοῦ Θεοῦ θέλημα καί εἰσέρχομαι στήν μαρτυρικήν καί πολυώδυνον ἀρχιερατικήν μου πορείαν. Φόβος καί δειλία συγκλονίζουν τήν ταπεινή μου καρδία πρό τοῦ ὕψους τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἔργου. Θαρρῶ ὅμως καί ἐπιρρίπτω τάς ἐλπίδας μου πρός τόν πρᾶον καί ταπεινόν τῇ καρδίᾳ Κύριόν μου, ὅστις ἐπιβλέπει ἐπί πᾶσαν καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην. Ὡς βοηθός Ἐπίσκοπός τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου μας ὑπόσχομαι ὅτι θά παραμείνω ὅση μοι δύναμις, πιστός του συνεργάτης, συμπαραστάτης καί συνοδοιπόρος στό ἔργο καί τά ὁράματα του….

Διαβάστε ολόκληρο το λόγο εδώ…