Οι μυροβλύζοντες κατεχόμενοι ναοί μας
Όσα συγκλονιστικά και σπουδαία βιώνουμε εσχάτως ως εξόριστοι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, με τις εκκλησίες μας να ανοίγουν διάπλατες στο φως και να λειτουργούνται, με εκείνο το πλήθος των πιστών να συνέρχεται και να επισκέπτεται αθρόο τους εν αιχμαλωσίᾳ ναούς της κατεχόμενης πατρίδος μας, κατεστρεμμένους και βεβηλωμένους, έρημους και εγκαταλελειμένους και απροσπέλαστους τόσα χρόνια, με τη φθορά του χρόνου, αλλά και με όσα εποίησαν οι κατακτητές φρικτά και φοβερά και κακά, συνιστά γεγονός μείζονος σπουδαιότητος και σημασίας. Γεγονός μοναδικὸ και ανεπανάληπτο. Γεγονός εκκλησιαστικό, που αποκαλύπτει τη δύναμη της καρτερίας και της πίστεως, που παραμένει βαθύτατα κρυμμένη στις ψυχές του τυραννισμένου στον τόπο της ιστορίας λαού μας.Πρόκειται, θα έλεγα, για ένα κατόρθωμα αγάπης και πίστεως. Μέρες που είναι, ούτως ηυδόκησεν ο Κύριος, ώστε να ανοίγουν σιγά – σιγά οι ναοί μας προς Εκκλησιασμόν. Παίρνουμε, λοιπόν, και πάλι τους δρόμους, μέρες εορτάσιμες πού ’ναι τώρα, μέρες Χειμώνος, κι ανηφορίζουμε ψηλά ή παίρνουμε τους δρόμους του κάμπου, οι ναοί μας και πάλι λαμπροφορούν, και πάλι εκείνη η ζέστη και η θαλπωρή και η χαρά. Στο στασίδι των ιεροψαλτών σύμπας ο λαός, το τέμπλο ξανά, με εκείνες τις εικόνες που κουβαλούμε οι πιστοί, οι άγιοι μάς παραστέκουν, όπως κι οι γονείς μας που κοιμήθηκαν, μαζί κι η παλιά μας γειτονιά.
Έτσι, λοιπόν, βιώνουμε το θαύμα των προσκυνηματικών επισκέψεων και των λειτουργιών στους ναούς μας, που σιγά – σιγά αποκαθίστανται λειτουργικώς, έτσι, εις παραμυθίαν και παρηγορίαν. Έτσι, διά της υπομονής και της καρτερίας σαράντα και πλέον χρόνων. Είναι το κατόρθωμα, θα έλεγα, της προσευχής των γονέων μας. Της καρτερίας που επέδειξαν. Και της επιμονής και υπομονής μας, όλων ημών των κατατρεγμένων Χριστιανών.
Μέγιστο κατόρθωμα υπήρξε πρώτα η ανασύσταση και λειτουργία των εκκλησιαστικών επιτροπών των κατεχόμενων κοινοτήτων και με τὸν τρόπο αυτὸ η άμεση εμπλοκή όλων ημών των Χριστιανών στο πνευματικὸ έργο της Εκκλησίας. Γιατί αυτό υπήρξε πάντοτε η Εκκλησία του Χριστού. Μία ενότητα κλήρου και λαού εν αγάπῃ. «Ίνα πάντες εν ώσιν», όπως υπέδειξεν ο Κύριος σε εκείνη την αρχιερατική προσευχή.
Κι έπειτα, εξίσου σπουδαίο κατόρθωμα, είναι οι σχεδόν καθημερινές τὸν τελευταίο καιρό λειτουργίες στην κατεχόμενη γή μας, έτσι που να ανασαίνει και να μυροβλύζει ξανά όλη η πλάση. Ο αγιασμένος διά του μαρτυρίου τόπος μας. Με τὸν τρόπο αυτό αγιάζονται τα βεβηλωμένα χώματα μας και αναπέμπονται ξανά ύμνοι αινέσως εις τὸν Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Οι προσευχὲς του τυραννισμένου λαού μας εις το μέσον της κατοχής της πατρίδος μας. Υπό τα βλέμματα των κατακτητών. Τούτο όμως δὲν μειώνει το εκκλησιαστικό γεγονός, που παραμένει εις παραμυθίαν και παρηγορίαν και ευλογίαν των κατατρεγμένων Ελλήνων αυτού του καθημαγμένου τόπου.
Η Εκκλησία της Κύπρου ανέλαβε αυτὸ το μεγάλο βάρος και την ευθύνη της ανοικοδόμησης πρώτα των ψυχών όλων ημών, αλλά και των ναών, με εκείνη την καθημερινή μέριμνα και επιμέλεια και φροντίδα. Και τούτο αποτελεί θα έλεγα επίτευγμα μείζονος σημασίας.
Καρτερία χρειάζεται και υπομονή και επιμονή. Και προσευχή. Και ταπεινότητα. Έτσι που να επιστρέφουμε εν ταπεινότητι ως προσκυνητές στους ναούς των πατέρων μας, αποκομίζοντας την χάρη και την ευλογία κι εκείνη την εν Χριστώ χαρά, προσμένοντες και προσδοκούντες την ελευθερία της πατρίδος μας. Γιατί μόνο διά της ελευθερίας του τόπου μας θα αναπνεύσουμε και θα ανασάνουμε επιτέλους όλοι εμείς οι εξόριστοι Έλληνες της Κύπρου.
ΝΙΚΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ
