Η προσφώνηση της Α.Μ. του Αρχιεπισκόπου Κύπρου στη χειροτονία του Μητροπολίτου Κυρηνείας

Προσφώνηση τού Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ. κ. Χρυσοστόμου
κατά τη χειροτονία τού Μητροπολίτου Κυρηνείας
κυρίου Χρυσοστόμου

(Ιερός Ναός Παναγίας Παλλουριωτίσσης, Σάββατο, 10 Δεκεμβρίου 2011)

Σεβασμιώτατε και λίαν ημίν αγαπητέ και περιπόθητε Αδελφέ, Μητροπολίτα Κυρηνείας κύριε Χρυσόστομε,

Είη ευλογημένο και δοξασμένο το όνομα τού  εν Τριάδι Παναγάθου Θεού, διότι επέβλεψε επί Σε, και ιδού ότι η Χάρις τού Παναγίου Πνεύματος, εκφρασθείσα, ψήφοις θεηλάτοις   τής Ιεράς ημών Συνόδου, σε ανέδειξε σήμερα στο ύπατο τής ιεροσύνης αξίωμα, και σε κατέστησε Επίσκοπο τής τλήμονος μεν αλλά παλαιφάτου και σεβασμίας Μητροπόλεως Κυρηνείας.

Αίνους και ευχαριστίας αναπέμπομε προς τον Δομήτορα τής Εκκλησίας Κύριο, που σε ανεβίβασε εις το ύψιστο τούτο εκκλησιαστικό αξίωμα, διότι « ουχ εαυτώ τις λαμβάνει την τιμήν αλλά καλούμενος υπό του Θεού» (Εβρ.5,4).

Από μέσης καρδίας σε συγχαίρομε, για την ύψιστη αυτή εκκλησιαστική τιμή και δεόμεθα ταυτόχρονα προς τον Κύριο, όπως σε φωτίζει  και σε ενισχύει «εις πάντα, ου εάν πορεύη » (Ιησού τού Ναυή 1, 9) και ευλογεί τα έργα σου, ώστε να είναι καρποφόρα και ευάρεστα ενώπιόν Του.

Σεβασμιώτατε,

Το αρχιερατικό υπούργημα εξωτερικά φαίνεται θελκτικό και μεγαλειώδες. Ασφαλώς το να υπηρετεί κανείς την Εκκλησία τού Χριστού από μια τέτοια περίοπτη  θέση, αποτελεί ύψιστη τιμή και χαρά. Γνώριζε όμως ότι αυτό σε καμία περίπτωση δεν προσφέρεται για ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών ή ανθρώπινων ματαιοδοξιών ή κενόδοξων οραματισμών.

Αντιθέτως. Το επισκοπικό αξίωμα είναι « αιδέσιμόν τε και φοβερόν….. ». Και κατά τον χρυσορρήμονα τής Εκκλησίας  Διδάσκαλο  προσφέρεται μόνο για διακονία και υπηρεσία προς τον λαό  τού Θεού.  Γνώριζε  ότι  τούτο περικλείει και αγωνίες και θλίψεις και οδύνες πολλές. Τη σημερινή εόρτια χαρά και γηθοσύνη, πιθανώς, αύριο να ακολουθήσουν γογγυσμοί, δοκιμασίες, θλίψεις και κατηγορίες.

Και ενώ εσύ θα επιτελείς τα καθήκοντα σου με αφοσίωση και ζήλο, διερευνητικά και πολλάκις φιλύποπτα θα στρέφονται προς σε τα βλέμματα των ανθρώπων. Διότι κατά τον Θείο Χρυσόστομο «… Ο Επίσκοπος κάν οργισθή, κάν γελάση, κάν ανέσεως όναρ επιθυμήση, πολλοί οι σκώπτοντες, πολλοί οι σκανδαλιζόμενοι, πολλοί οι νομοθετούντες, πολλοί οι των προτέρων μεμνημένοι, πολλοί οι εις μηδέν αρεσκόμενοι και τα πάντα κακίζοντες»          ( Υπόμνημα εις τας Πράξεις των Αποστόλων, Ομιλία Γ΄ ε΄P.G.60,40 ).

Συνεπώς οφείλεις να επιτελείς τα αρχιερατικά σου καθήκοντα με μεγάλη προσοχή, απέραντη ταπεινοφροσύνη, πραότητα και ένθεο ζήλο. « Πρόσεχε  ουν εαυτώ και παντί τω ποιμνίω εν ώ το Πνεύμα το Άγιον έθετο σε Επίσκοπον, ποιμαίνειν την Εκκλησίαν τού Χριστού, ήν περιποιήσατο δια τού ιδίου αίματος» (Πράξ.20,28).

Η σοφή συμβουλή τού ουρανοβάμονα Παύλου «Σπούδασον σεαυτόν δόκιμον παραστήσαι τω Θεώ, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον τής αληθείας» (Β΄Τιμ. 2,15) ας αποτελεί τη μόνιμη πυξίδα και γνώμονα των σκέψεων και των πράξεών σου.

Φρόντιζε συνεχώς, ώστε η όλη σου δράση και βιοτή να είναι μία αδιάλειπτη μίμηση τού Χριστού.

«Δίδαξον εν λόγοις, παραδειγμάτισον εν έργοις. Ώτα γάρ τυγχάνει οφθαλμών απιστότερα και κενός ο λόγος, εάν μη η πράξις συμπαρή».

Ύψιστος στόχος τής ιερατικής μας αποστολής είναι  να οδηγήσουμε τις ψυχές τού ποιμνίου μας στο εύδιο λιμάνι τής σωτηρίας. Γι’ αυτό με ένθεο ζήλο αγωνίζου, ώστε κατά τον μέγαν της Εκκλησίας μας Θεολόγο, τον Γρηγόριο τον Νανζιανζινόν «πτερώσαι ψυχάς, αρπάσαι κόσμου και δούναι Θεώ και Θεόν ποιήσαι τον άνθρωπον».

Ιδιαίτερα θέλω να αναφερθώ στην αγωνία τής ψυχής μου που έχω για τη νεολαία μας.

Όλοι το νοιώθουμε βαθιά ότι αυτή παραπαίει σε κόσμους αλλότριους και οδηγείται μέρα με την ημέρα σε κόσμους μακράν από τις ζωογόνες και διαχρονικές αξίες τής Θρησκείας μας, τής Πατρίδας μας και τής οικογένειάς μας.
Τα υλιστικά και ευδαιμονιστικά ρεύματα τής Εσπερίας, η χαλαρή ή διαλυμένη οικογένεια και η έλλειψη προτύπων συντελούν στη διάπλαση νέων χωρίς ηθική προσωπικότητα και οραματισμούς. Ξένα ήθη έχουν εμφιλοχωρήσει στην ψυχοσύνθεσή τους με αποτέλεσμα να διολισθαίνουν συνεχώς προς  τις απαξίες τής ζωής.

Γι’ αυτό επιτακτικό προβάλλει το χρέος όλων μας, τής Οικογένειας, τής Παιδείας και –ναι- ιδιαιτέρως τής Εκκλησίας, απέναντι στη νεότητα τής Πατρίδας μας. Να τους εμφυσήσουμε το ζωογόνο οξυγόνο τού Χριστού και τής Ορθοδοξίας. Να τους εμπνεύσουμε πρέπει – λόγω τε και έργω- την πίστη προς τις ουράνιες αξίες τής χριστιανικής μας Θρησκείας. Να τους βοηθήσουμε να συνειδητοποιήσουν ότι η Χριστιανική ζωή δεν είναι απλώς μια Θρησκεία που ευαγγελίζεται μια ιδεατή ιδεολογία. Αλλά ταυτόχρονα ότι αυτή αποτελεί ένα ευφρόσυνο και ευτυχισμένο βίωμα ζωής, το οποίο  και μόνο καταξιώνει τον άνθρωπο, γεννά την ελπίδα, και θέτει τις βάσεις για μια αληθινή ευτυχία και επιτυχία μέσα στη ζωή. Τότε και μόνο αποκτά πληρότητα ζωής ο άνθρωπος!

Επομένως, πάλιν κατά τον Θείο Παύλο  « Τύπος γίνου των πιστών εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία» (Α΄Τιμ. 4, 12).

 Σεβαμιώτατε,

Κατά την εύσημη δια την Κυπριακή Εκκλησία ταύτην ημέρα, ηγαπημένε εν Κυρίω Αδελφέ, δεν θα ήταν δυνατό να μη εκφράσω τη μέγιστη αγωνία μου, που με διακατέχει για τη χειμαζόμενη Πατρίδα μας. Δυστυχώς, άγιε Αδελφέ, τριάκοντα και επτά έτη μετά την επαίσχυντη και βάρβαρη εκείνη εισβολή τής Τουρκίας, διερχόμαστε ακόμη τη μεγάλη Παρασκευή των Παθών μας. Φαίνεται δε ότι ο ήλιος τής Δικαιοσύνης θα αργήσει να καταυγάσει τους κυπριακούς ουρανούς. Αντιλαμβανόμεθα και κατανοούμε τόσο την εθνική αγωνία όσο και την  έντονη απαισιοδοξία που αισθάνεται ο λαός μας.

Εμείς όμως, ως ζώσα Εκκλησία, δεν πολιτευόμεθα και δεν κρίνομε τα δρώμενα τού πολιτικού και ιστορικού γίγνεσθαι σύμφωνα με τα ανθρώπινα δεδομένα. Αλλά τα θεμελιώνουμε και τα αξιολογούμε με βάση τις προσδοκίες μας από τον Θεό τής Ελπίδας και τής Δικαιοσύνης. «Ο Θεός ημών καταφυγή και δύναμις, βοηθός εν θλίψεσι ταις ευρούσαις ημάς σφόδρα» (Ψαλμ. 45,2). Και πιστεύομε στην παντοδυναμία Του «ότι Κύριος ύψιστος, φοβερός, βασιλεύς μέγας επί πάσαν την γήν» (Ψαλμ. 46,3).

Δια τούτο και διακηρύττομε, πάση ψυχή και πάση δυνάμει, ότι ύψιστο χρέος τής Εκκλησίας δεν είναι μόνο η σωτηρία των ψυχών τού Ποιμνίου της αλλά και η σωτηρία και η λύτρωση τής Πατρίδος μας από τα δεσμά τής Ασιατικής στέπας. Γι’ αυτό και βαστάζει επί των ώμων της τού εθνικού μαρτυρίου τον Σταυρό και προκινδυνεύουσα μάχεται μαζί με το ποίμνιό της δια την κατίσχυση των απαραγράπτων δικαιωμάτων του.

Η Εκκλησία δεν είναι μόνο η ταμειούχος της Αγάπης αλλά και τής Δικαιοσύνης και τής Ελευθερίας και όλων των άλλων αξιών τής ζωής. Συνεπώς σε καμία περίπτωση δεν θα δεχθεί να απεμπολήσει τα δικαιώματα τής πεφιλημένης επαρχίας τής Κερύνειας ούτε και των άλλων κατεχομένων εδαφών μας.

Θέλω να έχεις υπόψη σου, Πανιερώτατε,  ότι  οι ψυχές τού προκατόχου σου, αοιδίμου Μητροπολίτου Κυρηνείας Λαυρεντίου, και τού, εσχάτως κοιμηθέντος μακαριστού Παύλου, θα φτερουγίζουν ύπερθεν τού μαρτυρικού  σου Θρόνου, τον οποίο αγίασε  ο μεν πρώτος με  τον ηρωικό του θάνατο, ο δε δεύτερος με το αγωνιστικό του φρόνημα και  σθένος και θα σού υπομιμνήσκουν αενάως το προς τη δουλωθείσα Πατρίδα  μας βαρύτατο χρέος Σου.

Γι’ αυτό, αδιαλείπτως αγωνίζου τον ιερό υπέρ τής Πατρίδας και τής Ελευθερίας της αγώνα, μέχρις ότου στους γλαυκούς ουρανούς τής πανέμορφης Κερύνειας μας ανατείλει η χρυσόπτερος Ίρις που θα αναγγείλει το φέγγος της ποθεινής ημέρας, τής εθνικής μας απολυτρώσεως και δικαιώσεως!

Και νυν, προσφιλέστατε και περιπόθητε, Πανιερώτατε Μητροπολίτα Κυρηνείας κ.   Χρυσόστομε,   χείρας ικέτιδας υψώνω προς τον Ουράνιο τής Εκκλησίας Δομήτορα και δέομαι και παρακαλώ,  όπως ο Κύριος ευλογεί τα θεοφιλή σου έργα και όπως σε φωτίζει, σε ενδυναμώνει και σε κρατύνει εν παντί, επ’ αγαθώ  τής Εκκλησίας και τής Πατρίδας μας.

«Έντεινον λοιπόν και κατευοδού» και  αρχιεράτευε επί έτη πλείστα.  Και έστω Σοι ευλογημένη υπό τού Αρχιποίμενος   Χριστού η αρχιερατική σου Ποιμαντορία. Αμήν.

****************************************************
Έγινε η χειροτονία του νέου Μητροπολίτη Κυρηνείας κ.Χρυσοστόμου (κείμενο Λουκά Παναγιώτου).