Παρέμβαση Εκκλησιαστική. Τεύχος: Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2012

Διαβάστε το περιοδικό

«Παρέμβαση Εκκλησιαστική»
Τεύχος 20ο

Μνησικακία ἢ Συγχώρηση;

Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου
κ.κ. Χρυσοστόμου Β΄

Ἀφορμὴ γιὰ νὰ ἀσχοληθοῦμε αὐτὴ τὴν φορὰ μὲ τὸ φοβερὸ πάθος τῆς μνησικακίας καὶ τὴν μεγάλη ἀρετὴ τῆς συγχωρητικότητας, στάθηκαν οἱ μαῦρες ἐπέτειοι, ποὺ βαραίνουν τοὺς θερινοὺς μῆνες τὸν Κυπριακὸ Λαὸ καὶ γενικότερα τὸν Ἑλληνισμό.

Τὸν Ἰούλιο σκιάζουν τὸ Πραξικόπημα καὶ ἡ Εἰσβολὴ τοῦ 1974, ἐνῶ τὸν Αὔγουστο ἡ Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ τοῦ 1922. Ἡ βαθύτερη αἰτία τῶν συμφορῶν αὐτῶν (ἐκτὸς ἀπὸ τὸν καταλυτικὸ ρόλο τῶν ξένων δῆθεν συμμαχικῶν δυνάμεων) ἦταν ἡ καλλιέργεια, ἡ συντήρηση καὶ ἔξαρση τοῦ μίσους ποὺ προκαλοῦσαν οἱ ὀξύτατες πολιτικὲς ἀντιθέσεις μεταξύ τοῦ λαοῦ, τόσο στὴν Κύπρο ὅσο καὶ στὴν Ἑλλάδα.

Μὲ λύπη διαπιστώνουμε ὅτι αὐτὸ τὸ φρικτὸ πάθος τῆς μνησικακίας, ὑποβόσκει ἀκόμη στὸ πολύπαθο νησί μας. Ἀπόδειξη εἶναι οἱ φραστικὲς ἐπιθέσεις ποὺ δεχθήκαμε καὶ δεχόμαστε ἀπὸ κάποιους, ἐπειδὴ, ἀπὸ τότε ποὺ μὲ τὴν ἀνοχὴ τοῦ Θεοῦ ἀναλάβαμε τὰ ἀρχιεπισκοπικά μας καθήκοντα, καθιερώσαμε νὰ τελοῦμε Τρισάγιο ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν φονευθέντων κατὰ τὸ Πραξικόπημα ὑποστηρικτῶν του. Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τῆς κεφαλῆς Της, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὀφείλει νὰ προσεύχεται γιὰ τὴν συγχώρηση καὶ σωτηρία ὅλων τῶν τέκνων της, χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ὅτι ἐγκρίνει ὅλες τὶς πράξεις τους. Ἂς μὴν ξεχνοῦμε ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἐπάνω στὸν σταυρὸ προσευχόταν γιὰ τὴν συγχώρηση τῶν σταυρωτῶν Του, δίνοντας αἰώνιο παράδειγμα ἀνεξικακίας!

Ἂς δοῦμε, λοιπόν, μὲ τὴν βοήθεια τῶν Ἁγίων της Ἐκκλησίας μας Πατέρων, γι¬ατί εἶναι τόσο τρομερὸ κακὸ ἡ μνησικακία καὶ τόσο μεγάλο ἀγαθὸ καὶ ἀπαραί-τητη προϋπόθεση σωτηρίας ἡ συγχώρηση.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, δίνοντας τὸν ὁρισμὸ τῆς μνησικακίας, λέγει χαρακτηριστικὰ: «Μνησικακία ἐστί θυμοῦ κατάληξις, ἁμαρτημάτων φύλαξ, δικαιοσύνης μίσος, ἀρετῶν ἀπώλεια, ἰός ψυχῆς, σκώληξ νοός, προσευχῆς αἰσχύνη, δεήσεως ἐκκοπή• ἀγάπης ἀλλοτρίωσις, ψυχῆς ἧλος πεπηγώς… διηνεκὴς ἁμαρτία» . Τί ἐννοεῖ ὁ Ἅγιος, λέγοντας ὅτι ἡ μνησικακία εἶναι «ἁμαρτημάτων φύλαξ»; Τί ἄλλο ἀπὸ τὸ ὅτι αὐτὴ ἐμποδίζει τὸν Θεὸ νὰ συγχωρήσει τὰ ἁμαρτήματα τοῦ μνησίκακου καὶ μοιάζει σὰν νὰ τὰ φρουρεῖ γιὰ νὰ μὴν φύγουν ἀπὸ τὴν ψυχή. Ὁ Κύ¬ριος τὸ εἶπε καθαρά: «Ἐὰν γάρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος• ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν» (Ματθ. 6, 14 – 15). Ἔτσι ὅμως, ἡ μνησικακία γίνεται καὶ «ἀρετῶν ἀπώλεια», ἀφοῦ ὅσες ἀρετὲς καὶ ἂν ἔχει ὁ μνησίκακος, πᾶνε χαμένες, ἐφόσον οἱ ἁμαρτίες του μένουν ἀσυγχώρητες καὶ χάνει τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Γίνεται, λοιπὸν, μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἡ μνησικακία «διηνεκὴς ἁμαρτία», δηλαδὴ ἁμαρτία διαρκείας, διότι κάθε στιγμὴ ὁ μνησίκακος αὐξάνει τό πάθος του, ἔχοντας διαρκῶς στὴν ψυχὴ του τὸ μῖσος. Αὐτὸ δὲ τὸ μῖσος γίνεται «τῆς ψυχῆς ἧλος πεπηγώς», δηλαδή καρφὶ μπηγμένο στὴν καρδία τοῦ μνησίκακου, ποὺ τὸν κάνει νὰ ὑποφέρει καὶ νὰ λειώνει ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν κακία του. Ἂν γνωρίζει ὅτι ὁ ἐχθρός του εὐτυχεῖ, ὑποφέρει ἀπὸ τὸν φθόνο. Ἂν πάλι γνωρίζει ὅτι δυστυχεῖ, ἀγωνιᾶ μήπως κάποτε εὐτυχήσει καὶ ἔτσι ποτὲ δὲν ἡσυχάζει!

Διαβάστε όλο το κείμενο του Μακαριωτάτου εδώ…