Τιμή-Χρέος στον ήρωα μαθητή Ευαγόρα Παλλικαρίδη

ΤΙΜΗ-ΧΡΕΟΣ ΣΤΟΝ ΗΡΩΑ ΜΑΘΗΤΗ ΕΥΑΓΟΡΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ

«-Παρόντες όλοι;»
«-Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει»!
«Παρόντες», λέει ο Δάσκαλος, και με φωνή που τρέμει, αναφωνεί:«Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις Ελληνική Ιστορία»,  υπογραμμίζοντας, με νόημα, με μια μόνο μικρή φράση, τη συνεχή και αδιάλειπτη, την παντοτινή, την αιώνια παρουσία τού ιδεολόγου ήρωά μας Ευαγόρα Παλληκαρίδη, στις καρδιές όλων των Ελλήνων, όπως αυτή περίτρανα αναδείχθηκε, μέσα από την εθνική του δράση και προσφορά, μέσα από το φωτεινό του παράδειγμα.

Και η ιστορικά προδιαγεγραμμένη απόφαση-απάντηση τού οραματιστή Ευαγόρα, υπήρξε σαφής και ξεκάθαρη, δίνοντας, με εθνική υπερηφάνεια, τα διαπιστευτήρια τής τετιμημένης Ελληνικής του καταγωγής. Μια απόφαση-απάντηση, ανάλογη και αντάξια της δικής του γενιάς, γενιάς θρύλων και ηρώων, ανάλογη και αντάξια των πεπρωμένων της Φυλής, των εθνικών επιταγών και περιστάσεων και των ιστορικών προσταγών της Πατρίδος και του Έθνους.

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
θα πάρω μονοπάτια,
να βρω τα σκαλοπάτια,
που παν στη Λευτεριά…»!

Και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, κάνοντας πράξη ζωής, τους πιο πάνω δικούς του στίχους, πέτυχε το συναπάντημα με τη Λευτεριά, περνώντας στο πάνθεον της εθνικής αθανασίας, και καταλείποντας σε μας, τους μεταγενέστερούς του, βαριά και ασήκωτη ιστορική κληρονομιά.

Ο Κυπριακός Ελληνισμός, υποκλινόμενος, με πολλή σεβασμό και ευγνωμοσύνη, αποτίει φόρο τιμής σε ένα γνήσιο Έλληνα, στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη,  με τη συμπλήρωση, σήμερα, πενήντα οκτώ χρόνων από τότε, ανήμερα της 14ης Μαρτίου 1957, ημέρα κατά την οποία, ο 18χρονος λεβέντης μαθητής-μαχητής του Επικού Απελευθερωτικού Αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959, ανέβαινε, αγέρωχος, με σθένος και αυταπάρνηση, με πίστη προς τον Χριστό και την αιώνια Ελλάδα, ως ο τελευταίος των απαγχονισθέντων, το μακάβριο ικρίωμα της αγχόνης, την οποία έστησαν οι Άγγλοι αποικιοκράτες, μεταξύ άλλων απαίσιων μεθόδων, προκειμένου να κάμψουν, και με αυτό το απηνές μέτρο, το άκαμπτο φρόνημα των παλληκαριών μας.

Καταθέτοντας, λοιπόν, σήμερα, εθνικά υπερήφανοι για τον Ευαγόρα, στη μνήμη του, τον αμάραντο και μοσχοβολούντα στέφανο της αγάπης, μα προπάντων της απέραντης ευγνωμοσύνης μας, σύρουμε τις πιο κάτω λίγες γραμμές. Και αυτό, το πράττουμε, κινούμενοι από συνειδησιακή υποχρέωση, έναντι της τεράστιας συμβολής του στον υπέρ πάντων αγώνα του λαού μας, δίδοντας την ίδιά του τη ζωή, την ακριβή του νιότη, χαλάλι της Πατρίδος! Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, αδιαφορώντας για τις χαρές και τις λύπες της ζωής, και εγκαταλείποντας τα ευγενή του όνειρα, τις επιδιώξεις και τις προσδοκίες του, που απόλυτα δικαιολογημένα ο κάθε νέος έχει και κάνει στη δική του ηλικία, πρόσφερε, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, τον εαυτό του, αιμάτινη σπονδή στο χοροστάσι του Έθνους. Έτσι, δικαίως, με τα έργα Πατρίδος που πραγματοποίησε, παρά τη σύντομη επίγεια βιωτή του, πέρασε, με απροσμέτρητη επιτυχία, το κατώφλι που οδηγεί εις τας χρυσούς δέλτους της ένδοξης Ελληνικής μας Ιστορίας.

Ήταν 27 Φεβρουαρίου, του 1938, όταν στο χωριό Τσάδα της Επαρχίας Πάφου, γεννιόταν ο Ευαγόρας, το τέταρτο παιδί της οικογένειας του αστυνομικού Μιλτιάδη Θεοδώρου από τον Λάρνακα της Λαπήθου, και εγγονός του Θεόδωρου Παλληκαρά, από τον οποίο και πήρε το επώνυμο Παλληκαρίδης.  Και αυτό το παιδί, διαθέτοντας καρδιά εθνικής αρχοντιάς, και διακατεχόμενος από σπάνια χαρίσματα ανεξάντλητης και ανιδιοτελούς φιλοπατρίας, έμελλε, δεκαοκτώ, μόνο, χρόνια αργότερα, με πυξίδα τις αρχέγονες διδαχές «ουδέν γλύκιον Πατρίδος» και «μητρός τε και πατρός τε και των άλλων προγόνων, απάντων τιμιότερον και σεμνότερον και αγιότερον, εστίν η Πατρίς», να καταστεί αιώνιο σύμβολο μεταλαμπάδευσης αρχών, αξιών και ιδανικών. Έμελλε, ακόμη, να καταστεί, και κατέστη, ιστορική παρακαταθήκη συνέχισης, από μέρους μας, του δικού μας αγώνα εθνικής σκυταλοδρομίας, του αγώνα της τιμής, του καθήκοντος και της αξιοπρέπειας, για την απόκτηση του πιο ωραίου και του πιο αληθινού, της Ελευθερίας της Πατρίδoς μας.

Ο έφηβος Ευαγόρας Παλληκαρίδης, σε μια ηλικία, τότε, κατά την οποία, η συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών νέων-συνομήλικών του, της εκκοσμικευμένης και αποϊδεολογικοποιημένης κοινωνίας μας, για τους οποίους νέους, εμείς, οι μεγαλύτεροι, δεν αποτελούμε και τα καλύτερα πρότυπα αγάπης προς την Πατρίδα, «περί  άλλων πολλών τυρβάζουν»,αυτός, λοιπόν, ζούσε, οραματιζόταν και ποθούσε αέρα  Ελευθερίας! Γι’ αυτήν, που για την απόκτησή της, από τα βάθη των αιώνων, ίσα με σήμερα, το τίμημα του απανταχού της γης Ελληνισμού, ήταν, και συνεχίζει να είναι εξαιρετικά πολύ μεγάλο, με τις εκατόμβες των  θυσιών στα αμέτρητα πεδία των μαχών. Στη ζωή του Ευαγόρα, νόημα και περιεχόμενο, έδινε μόνο ο πόθος για την Ελευθερία της Πατρίδος. Γι’ αυτό, εξάλλου, την ύμνησε, αποδίδοντάς της στίχους θεσπέσιας εθνικής ομορφιάς.

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, όπως και όλοι όσοι έγραψαν τις χρυσές σελίδες δόξης και τιμής, με το τρισένδοξο έπος της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959, οι οποίοι και αποτελούν την πιο όμορφη γενιά της Κυπριακής Ιστορίας, γενιά θρύλων και γιγάντων, γενιά που κονιορτοποίησε τα ανελεύθερα δεσμά δουλείας, που επέβαλαν στον μαρτυρικό Κυπριακό Ελληνισμό, οι βάναυσα συμπεριφερόμενοι Άγγλοι αποικιοκράτες, δεν έχουν την ανάγκη των δικών μας ύμνων και επαίνων. Με τα θαυμαστά εθνικά τους έργα, τα έργα φιλοπατρίας τους, με την εθνική τους στάση ζωής, και το τρανό-λαμπρό τους παράδειγμα, επιδεικνύοντας, δηλαδή, υψηλότατο αίσθημα εθνικής και ιστορικής ευθύνης απέναντι στον ιερό αγώνα, που η πολύπαθη Πατρίδα τούς ενεμπιστεύθηκε, αποδείχθηκαν και αναδείχθηκαν «πολλώ κάρρονες» των αειμνήστων προγόνων τους. Και όλοι τους, ασφαλώς και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, αγωνιζόμενοι «για Του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία», καταξίωσαν την ιστορική παράδοση και συνέχεια του Ελληνικού Έθνους και, δικαίως, καταξιώθηκαν από την αδέκαστον κρίση της.

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, του οποίου την ιερή μνήμη τιμούμε σήμερα,βαπτιζόμενος στην κολυμβήθρα του προγονικού κλέους και καταθέτοντας αστείρευτα αποθέματα ιστορικής αυτογνωσίας και αυτοσυνειδησίας στο ιερό δισκοπότηρο του εθνικού χρέους, και «ού καταισχύνων όπλα τα ιερά», διά της μαρτυρικής αυτού αγχόνης, πριν από πενήντα οκτώ χρόνια, υπεράσπισε, όσο και όπως αρμόζει, σε Έλληνα στρατιώτη, τις Κυπριακές Θερμοπύλες.

Εμείς, οι του Ευαγόρα επίγονοι, συνειδητοποιώντας τους χαλεπούς καιρούς και τους τεράστιους κινδύνους, που έχουν περιζώσει την Πατρίδα μας, με την εθνικοθρησκευτική επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού να απειλείται θανάσιμα, και εμπνεόμενοι και παραδειγματιζόμενοι από το μεγαλείο της δικής του θυσίας και αρετής, και παραφράζοντας, μερικώς, τους στίχους του 18χρονου ήρωά μας, χάριν τών σημερινών τραγικών και ιδιαιτέρως δυσκόλων στιγμών, για τη νήσο μας και το λαό μας,

«Ας πάρουμε την ανηφοριά,
ας πάρουμε τα μονοπάτια,
να βρούμε τα σκαλοπάτια,
που παν στη Λευτεριά»!

Θα αποτελέσει, το γεγονός τούτο, την καλύτερη δικαίωση και τιμή του σκοπού της θυσίας του αδελφού ηρωομάρτυρα  της Ε.Ο.Κ.Α. Ευαγόρα Παλληκαρίδη.
Αιωνία ας είναι, και είναι, η μνήμη του!

Κώστας Πρωτοπαπάς
Πολιτικός Επιστήμων

Λευκωσία,
14 Μαρτίου 2015.

Πρώτη δημοσίευση στην ιστοσελίδα 14 Μαρτίου 2015