Η άρνηση

Οι εθνικές επέτειοι δίνουν το έναυσμα για να κοιτάξουμε ως εις καθρέφτη το πρόσωπό μας και- μέσα στην περηφάνια για κείνους- να θρηνήσουμε επί των ερειπίων οικονομικών και πολιτικών, έργο της δύναμης  των μεγάλων και της αδυναμία ημών των μικρών και των εκπροσώπων μας, όχι μόνο μικρών, αλλʼ ελαχίστων, εν Ελλάδι και εν Κύπρω.

 «Εσείς αρχίστε τις συνομιλίες και βλέπουμε», ο μέγας Μπαρόσο, ο υπάλληλος Τσέχος Φούλε σπεύδει να ανοίξει κεφάλαια για την Τουρκία, και ο πολύς Ντάουνερ βλάπτεται όταν ακούει την εισήγησή μας για συμμετοχή της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης στις συνομιλίες, που λένε νʼ αρχίσουν και ορθώς δεν αρχίζουν, αν δεν κρυσταλλωθεί η βάση των συνομιλιών.

Αν εκκινήσουμε από την αρχή πως το μόνο όπλο μας είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία ακόμα δεν εκμεταλλεύτηκε όλα τα πλεονεκτήματα από την ένταξή της στην ΕΕ ούτε και τις αλλαγές στον ενεργειακό χάρτη, ούτε τις αχνοχαράζουσες νέες συμμαχίες λόγω του αερίου, πρέπει να πιστέψουμε κατάβαθα πως  με κανένα αντάλλαγμα δεν μπορούμε να διαγράψουμε την Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία ισχυρότερη πρέπει να ετοιμάζεται παρά η ετοιμοθάνατη διακονιάρα των κρατών, όπως την κατάντησαν γιατί συμφέρει στους εχθρούς. Γιʼ αυτό και ορθώς δεν αρχίζουν οι συνομιλίες αν το νέο μόρφωμα δεν είναι μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, χωρίς επιστάτες, χωρίς  προστάτιδες δυνάμεις με επεμβατικά και αποβατικά δικαιώματα, μείωση της ανθρωπιάς μας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας. Καμιά ειρήνη στον κόσμο δεν έρχεται με την υποδούλωση των συνανθρώπων μας, και γιʼαυτή την ελευθερία μας αγωνιζόμαστε και πρέπει να αγωνιζόμαστε, επαναλαμβάνοντας την άρνηση σε οποιαδήποτε απόπειρα άλλης εισβολής στη ζωή μας. Μιλούμε για τα αυτονόητα!

Κινήσεις για να μας πνίξουν είναι οφθαλμοφανείς: μόλις χαράξουμε στο ασφυξιογόνο που μας περιβάλλει καμιά χαραματιά να αναπνεύσουμε, η απάντηση είναι «να δούμε, αργότερα, όχι τώρα, δεν κάνει, δυσκολεύετε τις περιστάσεις, δεν ευκολύνετε την κατάσταση της ασφυξίας στην οποία σας έχουμε οδηγήσει.». Άντε να πνιγείτε, μας υποβάλλουν, και βεβαίως τρις τους το λέμε κι εμείς.

Αν το ανώτερο αγαθό είναι η ελευθερία, γιατί χωρίς αυτήν απανθρωπιζόμαστε, κάθε τι που ενδυναμώνει την Τουρκία μάς είναι εχθρικό, και κάθε τι που ενδυναμώνει τις δικές μας θέσεις είναι φιλικό, επιθυμητό, θετικό. Γιʼ αυτό και ασυγχώρητα είναι τα δικά μας σφάλματα, αδικήματα, εγκλήματα κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ελληνοκυπριακής Κοινότητας, και δε χωρούν καμιά συγχώρεση, ούτε κατανόηση, δικαιούμαστε μάλιστα να τα καταγγέλλουμε, γιατί επεμβαίνουν στην προσωπική ελευθερία του καθενός μας.

Αφού είμαστε αποφασισμένοι να παραμείνουμε στη χώρα μας ελεύθεροι, πρέπει να είμαστε και έτοιμοι να πάθουμε, να υποστούμε θυσίες, όπως ήδη υφιστάμεθα, γνωρίζοντας ότι χωρίς αυτές, φως δε βλέπουμε. Γιʼ αυτό και η άρνηση να αποδεχθούμε τετελεσμένα, λύση δύο κρατιδίων, ακόμα και τη λεγόμενη διζωνική δικοινοτική – ό, τι τούτο κι αν κατάντησε να σημαίνει – είναι θετική στάση, τουλάχιστο για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία μας. Από αυτή την άποψη, η άρνηση των Ελλήνων του σαράντα, μπορεί να συνεχίζεται και στην Κύπρο του σήμερα.

Του Στέλιου Παπαντωνίου