Η Κερύνεια που Μαστιγώνεται

Σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο Απόστολος Παύλος πήγε στην Πάφο, έδρα του ρωμαίου ανθύπατου, στην οποία υπήρχε μεγάλη εβραϊκή κοινότητα, για να κηρύξει το Χριστιανισμό, οι ντόπιοι κάτοικοι της πόλης τον συνέλαβαν, τον έδεσαν σε ένα στύλο και τον μαστίγωσαν. Παραδίνεται, ακόμη, πως το μαστίγιο με το οποίο τον κτυπούσαν, ήταν καμωμένο από τρία λουριά. Τον κτύπησαν δεκατρείς φορές και έτσι «έλαβε τεσσαράκοντα παρά μία» βουρδουλιές. Το μαρτύριο του Απόστολου Παύλου, ωστόσο, δε στάθηκε ικανό για να τον αποτρέψει από του να εκτελέσει την αποστολή του, που δεν ήταν άλλη από τη διάδοση του Χριστιανισμού σε όλη την τότε γνωστή οικουμένη. Η νέα θρησκεία απλώθηκε, χάρη στην πίστη και την επιμονή των αποστόλων και των ισαποστόλων στα πρώτα χρόνια από το θάνατο του Ιδρυτή της, με μεγάλη ταχύτητα. Οι τριάντα εννέα εκείνες μαστιγώσεις που έλαβε ο Απόστολος των Εθνών συνέβαλαν, με τον τρόπο τους, στη στερέωση της καινούριας θρησκείας.

Για τριάντα εννιά τώρα χρόνια, η Κερύνεια μαστιγώνεται από τον τούρκο κατακτητή, ο οποίος πατά με τον πιο απάνθρωπο τρόπο, με τις αρβύλες του το έδαφός της, χωρίς ντροπή και χωρίς κανένας να μπορεί ή να θέλει να τον αναγκάσει να φύγει από τα άγια χώματα της λευχειμονούσας Κόρης. Ανενόχλητος χτυπά την αλυσοδεμένη πόλη με βούρδουλα καμωμένο από συρματόσχοινο. Πρώτα, έδιωξε, με τη δύναμη των όπλων, όλους τους κατοίκους της όμορφης πόλης, της επαρχίας, αλλά και άλλων περιοχών που γειτόνευαν με την Κερύνεια. Ύστερα, λεηλάτησε τον πλούτο των κατοίκων, ο οποίος μαζεύτηκε για αιώνες με τον τίμιο ιδρώτα και με το αίμα πολλών γενεών. Ακολούθησε η βεβήλωση των ιερών και των οσίων των Κερυνειωτών: δεν έπρεπε να μείνει στην πόλη και στις άλλες περιοχές της τίποτε που να θύμιζε το λαμπρό παρελθόν, τις παραδόσεις, τις αρχές και τις αξίες που πίστευαν οι άνθρωποι που έζησαν τόσους αιώνες στην περιοχή. Ελληνισμός και Χριστιανισμός έπρεπε να διαγραφούν από το πρόσωπο της Κερύνειας και τη θέση τους να πάρουν ονόματα ξενόφερτα από την Ανατολία. Τα μνημεία, παλαιότερα και νεότερα, οι εκκλησιές και τα μοναστήρια βεβηλώθηκαν, οι σταυροί ξεριζώθηκαν ή γκρεμίστηκαν, οι άγιες εικόνες δολοφονήθηκαν ή ξεπουλήθηκαν στους ξένους, τα κοιμητήρια καταστράφηκαν. Εκεί που ακουγόταν, για αιώνες, η ελληνική γλώσσα και η βυζαντινή μελωδία, τώρα μόνο τα τούρκικα μιλιούνται και τούρκικα ακούγονται. Τη θέση και την περιουσία αυτών που διώχτηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες πήραν με τη μεγαλύτερη ευκολία, χωρίς να κοπιάσουν, χωρίς να έχουν ποτίσει ούτε με μια σταγόνα ιδρώτα, αυτοί που κουβαλήθηκαν από τον κατακτητή από τα βάθη της Ανατολίας.

Το πιο δυνατό χτύπημα που δέχεται η Κερύνεια, τα τελευταία χρόνια προέρχεται από τα ίδια τα παιδιά της. Από τους λίγους εκείνους, που, «αντί πινακίου φακής» ξεπουλούν την περιουσία τους στον κατακτητή, δίνοντάς του την ευκαιρία να λέει πως το έδαφος που κατακτήθηκε με τη βία, τώρα που αγοράζεται η περιουσία των ξεριζωμένων με τη θέλησή τους, νομιμοποιείται η παρουσία του στην κατακτημένη πόλη. Ο θύτης, με την εθελούσια υπογραφή του θύματος, καθίσταται νόμιμος ιδιοκτήτης της γης και αύριο θα απαιτήσει και την αναγνώριση από όλες τις άλλες χώρες του Ο. Η. Ε., μια και έχει δικό του έδαφος, το μόρφωμα που δημιούργησε στο βόρειο τμήμα του νησιού. Και, βέβαια, αυτό δε θα είναι το τέλος της ιστορίας της εισβολής. Ολόκληρο το νησί θα καταβροχθιστεί από τον αδηφάγο τουρκικό καρχαρία, που θα έχει ήδη, νόμιμα, το μισό ψάρι μέσα στο στόμα του. Κι εμείς τι κάνουμε; Πώς αντιδρά το κράτος, η βουλή μας, εμείς όλοι οι ενεργοί πολίτες αυτού του ευρωπαϊκού κράτους; Είμαστε ή δεν είμαστε όλοι Κερυνειώτες; Τόσο δύσκολο είναι να ανασταλεί το ατομικό δικαίωμα στην εκποίηση και την ανταλλαγή περιουσίας από ένα κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του οποίου ένα σημαντικό τμήμα βρίσκεται κάτω από την τουρκική κατοχή; Έχουμε ξεχάσει πως έχουμε κατοχή και πως πάνω από όλα είναι η απελευθέρωση και η σωτηρία της πατρίδας. Εδώ, υπάρχει τεράστιο θέμα δημόσιου συμφέροντος.

Για τριάντα εννιά χρόνια η Κερύνεια μαστιγώνεται από τον κατακτητή, από ξένους και δικούς. Ο Απόστολος των Εθνών όχι μόνο άντεξε το μαρτύριο του μαστιγώματος, αλλά στο τέλος νίκησε με την πίστη και την επιμονή του στη διάδοση του Χριστιανισμού. Τριάντα εννιά χρόνια η Κερύνεια άντεξε το μαρτύριο του ξεριζωμού και της προσφυγιάς, καθισμένη στην πέτρα της υπομονής. Θα αντέξει, ακόμη, γιατί πιστεύει στο δίκιο της και γιατί στηρίζεται στην επιμονή των παιδιών της για επιστροφή στις πατρογονικές τους εστίες. Όσος χρόνος και αν χρειαστεί.

Α. Κ. Φυλακτού,
Λευκωσία, 28 Ιουλίου