Παγκύπριο Γυμνάσιο

Το Παγκύπριο Γυμνάσιο, γράφεται τελευταία στον τύπο, θα υποστεί την μπουλντόζα για το καλό του, να γίνει λειτουργικό, να μην είναι μουσείο, να εξυπηρετεί τα παιδιά και άλλα τέτοια δικαιολογητικά της επέμβασης, χωρίς όμως οι εργαζόμενοι στο σχολείο να συμφωνούν.

Όποιος περάσει έξω από το Παγκύπριο, κι έχει ευαίσθητους δέκτες, θα συλλάβει τα εκπεμπόμενα κύματα στιβαρότητας, σοβαρότητας, μόχθου, πνευματικής πειθαρχίας. Χιλιάδες πνοές δασκάλων και μαθητών βαραίνουν την ατμόσφαιρα.

Μπαίνοντας, αν δεν νιώσει δέος, αν δεν σταυροκοπηθεί, δεν πέρασε από το Παγκύπριο ούτε ως επισκέπτης. Οι παλιοί του μαθητές και δάσκαλοι, από οποιαδήποτε θέση κι αν κωπηλάτησαν και το υπηρέτησαν, ξέρουν τι του χρωστούν, νιώθουν τι σημαίνει δέος, γιατί συνειδητοποίησαν πού θεμελιώθηκε και ποιο ρόλο έπαιξε στην πνευματική ζωή αυτού του τόπου, πόσων εκατομμυρίων κηρίων φως εκπέμπει ανά το παγκόσμιο, χωρίς υπερβολή, αφού μαθητές του βρίσκονται σ’ όλη τη μικρή σήμερα υδρόγειο και το θυμούνται, πρώτο τους προσκύνημα σαν έρθουν, σκίρτημα της καρδιάς και της μνήμης τους συνταραχτικό.

Και τώρα κάτι σχέδια, λέει, θα γίνουν, κάτι θα αλλάξει, κάποιο διάδρομοι και κτήρια θα σωριαστούν, ούτε πως κάθε πέτρα μετασχηματίστηκε σε έμψυχη, κάθε αίθουσα εμποτίστηκε με την ιστορία και τα χιλιάδες χνώτα δασκάλων και μαθητών, με τα μάτια τους ορθάνοιχτα να παρακολουθούν κάθε κίνηση στο σχολείο τους.

Παρασυνηθίσαμε τελευταία τις επεμβάσεις στην ιστορία αυτού του τόπου, στα ζωντανά του μνημεία και στα ελληνικά του θεμέλια. Επιστημονικά  ή επιστημονικοφανή δικαιολογητικά  μπορούν να εμφανίζονται εκατοντάδες. Η φωνή όμως όσων το έζησαν, με τη δύναμη χιλιάδων μεγαφώνων, βροντά: Το Παγκύπριο Γυμνάσιο στα σπλάχνα του κρύβει τη φλόγα της πατρίδας και της θρησκείας του ελληνικού κυπριακού λαού. Μην επεμβαίνετε, αν δεν πεισθούν για την αναγκαιότητα των επεμβάσεων οι δάσκαλοι κι οι μαθητές του.

του Στέλιου Παπαντωνίου