Ένας έγχρωμος εργάτης σκέφτεται το Θεό

Ένας έγχρωμος εργάτης επισκέπτεται το Θεό

– Μπορώ να σας απασχολήσω, του λέει;

– Παιδί μου, είμαι όλος δικός σου.

– Σ\’ευχαριστώ Θεέ μου. Πώς όμως είσαι όλος δικός μου, όταν  οι δικοί σου δεν με αποδέχονται;

-Βλέπουν στα χρώματα, ε; Ψάχνουν στις λεπτομέρειες. Την ίδια όμως στιγμή αγνοούν τόσα άλλα σημαντικά πράγματα  που τους χαρακτηρίζουν.

-Σαν ποιά;

– Να. Σ\’αυτό που ονομάζεται ψυχή. Αυτή το στοιχείο το  αγνοούν τελείως. Κινούνται, ενεργούν, υπάρχουν σαν να είναι μόνο σώματα, χωρίς ψυχή. Έριξαν την προσοχή τους μόνο στα σώματα. Αυτά είναι που προσέχουν. Τα καλοφτιαγμένα, τα κομψά, τα όμορφα, τα λευκά. Για τα άλλα καρφί δεν τους καίγεται.

-Ναι, μα εγώ και τώρα ακόμη που μιλάμε Θεέ  μου, καίγομαι. Δεν με θέλουν, με υποτιμούν. Μου συμπεριφέρονται σαν να είμαι άνθρωπος δεύτερης κατηγορίας.

-Τα ξέρω όλα αυτά. Τα βλέπω από ψηλά. Και νάταν τούτο μόνο; Παρακολουθώ σε όλη την έκταση της γης μπουλούκια δυστυχών ανθρώπων που πεινούν, που φορτώνονται τα μικροπράγματά τους στον ώμο και φεύγουν για να σωθούν από πόλεμο, πείνες, μολυσματικές ασθένειες. Στην Αφρική κυρίως, εκεί επικεντρώνομαι.

– Και συ Θεέ μου,  τι κάνεις ;Παραμένεις αδιάφορος ;

-Με δυσκολεύεις. Δεν ξέρω τι να σου πω. Κάποτε σκέφτομαι να ρίξω φωτιά και χαλάζι να τους πάρει όλους τους ανθρώπους. Μα πάλιν σκέφτομαι. Γιατί να συμπαρασύρει η οργή μου και κείνους τους ελάχιστους καλούς και αγαθούς ανθρώπους ; Γι\’αυτούς και μόνο αναμένω. Αλλά η αναμονή μου έχει νόημα. Σιωπώ μήπως οι άνθρωποι ακούσουν τη σιωπή μου και ενεργήσουν.

-Θεέ μου, όχι απλά δεν ενεργούν υπέρ των συνανθρώπων τους, αλλά αγωνίζονται να κάνουν ο,τι κάνουν για τον εαυτό τους.

-Το ξέρω, παιδί μου. Μόνο που στο τέλος αυτοπαγιδεύονται. Σωρεύουν πληθώρα αγαθών και μετά νιώθουν μέσα τους μια πείνα για τη ζωή που δεν μπορούν ούτε οι ίδιοι να εξηγήσουν. Απολαμβάνουν το σεξ, και όμως νιώθουν πάντοτε ανέραστοι. Πλουτίζουν και όμως αισθάνονται φτωχοί, όσο ποτέ άλλοτε. Μαζεύουν τα πάντα γύρω τους. Και όμως, τους βλέπω. Η ανασφάλεια τους ταλανίζει.

– Και λοιπόν Θεέ μου, εγώ πως πρέπει να ενεργήσω; Ανάμεσα σε όλους αυτούς νιώθω σαν εξάρτημα μιας μηχανής που είναι τελείως άχρηστο.

-Ποτέ να μην σκέφτεσαι έτσι παιδί μου. Κύττα. Όλα τα πλάσματα μου είναι φτιαγμένα  από χώμα και  νερό. Βλέπεις κάποιο που να ξεχωρίζει; Όλα έχουν αρχή και ημερομηνία λήξεως. Εντόπισες κάποιο που να έχει ξεφύγει απ\’ αυτό το όριο; Ακόμη σκέψου. Κι αν ακόμη κανείς πλουτίσει, μπορεί να τρώει με δυό κουτάλια, να χρησιμοποιεί ταυτόχρονα δύο οχήματα, να μένει την ίδια ώρα κάτω από τρεις στέγες, να ορίζει ο ίδιος άπειρες εκτάσεις γης ; Στο τέλος- τέλος δεν είναι αυτός που ορίζει τη γη, αλλά η γη είναι αυτή που τον ορίζει. Μετά που θα έχει φύγει θα του μείνει μια έκταση μόλις 3 επί ένα. Αυτό μόνο. Διαφωνείς ;

-Ναι, σοφά όλα αυτά. Αλλά εγώ τι πρέπει να κάνω, Θεέ μου;

-Κράτα μέσα σου αυτά που πιο πριν σου είπα. Κατέβασε τους ανθρώπους από  ψηλά, που έχουν οι ίδιοι από μόνοι τους θέσει τον εαυτό τους. Ζήσε σαν πολίτης της γης που έχεις προορισμό τελικό να συναντηθείς μαζί μου, πρόσωπο με πρόσωπο. Και προπαντός! Ψάξε να βρεις αυτούς τους λίγους καλούς που σου είπα πιο πριν. Είναι δυσεύρετοι, αλλά σε βεβαιώνω ότι υπάρχουν. Αυτοί συνεχίζουν να έχουν το στόμα, την καρδιά,  την προθυμία μου, ο κα θένας βέβαια στο μέτρο της δυνατότητάς του.

Ζήσε και άσε τους άλλους να ζούν. Χάραξε την πορεία σου και μην κυττάς τι κάνουν οι άλλοι για σένα. Στο κάτω-κάτω να σου πω. Γίνε ένας μαύρος Χριστός. Θα υποφέρεις, το ξέρω. Ίσως χρειαστεί και να σταυρωθείς. Αλλά, τι να γίνει; Σε όλους έχω φορτώσει ένα Σταυρό. Στους πλούσιους, στους ένδοξους, στους καθημερινούς, στους οικογενειάρχες, στους μοναχικούς. Κανείς δεν απαλάσσεται. Είναι το αντίτιμο που πληρώνει για τη ζωή. Εσύ  θα μπορούσες να αποτελέσεις εξαίρεση; Αντέστε τώρα. Ξανακατέβα στη γη και αγωνίσου. Και αν είναι να σε σταυρώσουνε οι άνθρωποι για  το χρώμα σου, το χρώμα που τους έδωσα θα  γίνει γι\’αυτούς η αιτία της καταδίκης τους.

-Σε ευχαριστώ Θεέ μου. Κατεβαίνω αμέσως κάτω. Όμως μπορώ αυτά που μου είπες να τους τα μεταφέρω;

-Καλά κάνεις. Αν και οι περισσότεροι είμαι βέβαιος ότι δεν θα σε ακούσουνε. Νόμος γι\’αυτούς είναι η συνήθεια και οι προκαταλήψεις τους. Άντε τώρα να τους αλλάξεις τα δεδομένα τους. Νιώθουν πρώτοι γιατί είχαν την ευκαιρία να γεννηθούν λευκοί, να έχουν, να είναι .  Άκου, κατέβα και άστα.  Αυτά τους τα έχουν πει τόσοι και τόσοι. Εσύ μόνο μην ξεχνάς να επικοινωνείς μαζί μου συχνά.

ΣΕ ΑΓΑΠΩ. ΑΥΤΟ ΜΟΝΟ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ.

Αλέξης Αλεξάνδρου
Δρ Θεολογίας

Πρώτη δημοσίευση στην ιστοσελίδα 1 Μαρτίου 2010