Πίσω από το στόμφο των πολιτικών

Ένα χαρακτηριστικό των πολιτικών μας, που αυξάνεται και σε έκταση και σε ένταση είναι ο στόμφος με τον οποίο μιλούν ενώπιον των δημοσιογράφων ή του κοινού γενικότερα, οπουδήποτε κι αν βρίσκονται, σε εκκλησίες για μνημόσυνα- ευκαιρίες κομματικής τοποθέτησης- σε εκδηλώσεις σωματείων ή οργανώσεων.

Ο στόμφος, χαρακτηριστικό κενότητας περισσότερο παρά πνευματικής πληρότητας, είναι προκάλυμμα καπνού, για να μην αντιλαμβάνονται οι πολίτες- οι οποίοι στην πραγματικότητα βαθύτατα αισθάνονται- ότι πίσω από τα λεγόμενα κρύπτεται η αμηχανία των περισσότερων πολιτικών μας μπροστά στα σημερινά αδιέξοδα στα οποία η ανικανότητά τους μας οδηγεί.

Έτσι μιλούν για δύσκολους και δύσβατους δρόμους, λησμονώντας πως κάθε ανηφόρα είναι και κατήφορος, μιλούν για αρχές και άλλα ηχηρά παρόμοια, χρησιμοποιώντας όρους ηθικής, η οποία, ενώ στην πραγματικότητα απαιτεί το δύσκολο και τη θυσία για το κοινό καλό, στην περίπτωση των πολιτικών μας οι χρησιμοποιούμενοι όροι της εκφράζουν την προσπάθειά τους να κρατηθούν στην εξουσία, αν είναι δυνατόν αιώνια, να κατευθύνουν προς τον γκρεμό ανεύθυνα, χωρίς να δίνουν στον εαυτό τους την ευκαιρία για αυτοκριτική ή και κριτική εκ μέρους των οπαδών ή ισότιμων στελεχών των κομμάτων τους, τα πλείστα των οποίων, ισοπεδωμένα, αποβλέπουν απελπισμένα σε δικά τους οφέλη επιβίωσης στο κόμμα και στους μηχανισμούς του.

Τα ανωτέρω μπορεί να αποτελούν γενικόλογες παρατηρήσεις, κατοπτρίζουν όμως μια πραγματικότητα που ο λαός εκφράζει με το γνωστό «δυστυχώς, ούλλοι περιπαίζουν μας».

Κι αυτή την αίσθηση των πολιτών δεν μπορεί να την αλλάξει καμιά προσπάθεια, αν δεν είναι γνήσια κι αν δεν πηγάζει από τη βαθύτατη πηγή της ύπαρξης των πολιτικών μας, που, χαμένοι στην επιφάνεια και στην επίδειξη πνεύματος ισχύος, δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη, ιδιαίτερα όταν αυτοθωρακίζονται με το στόμφο στην ομιλία και την επίκληση ηχηρών λέξεων, που κανένα σήμερα πια δεν συγκινούν, γιατί δεν αναβλύζουν από βάθη καρδίας αλλά από κελεύσματα επικοινωνιολόγων.

Καλό θα ήταν, λοιπόν,  να έχουν τον καιρό οι πολιτικοί μας και για αυτοκριτική και για ένδον σκάψιμο. Ίσως έτσι μερικοί να έσωζαν τουλάχιστο την ψυχή τους, το βαθύτερο δηλαδή εαυτό τους, ό, τι πολυτιμότερο έχει ο άνθρωπος. Προς το παρόν, με τον τρόπο ομιλίας τους παρουσιάζουν το κενό μέσα στο οποίο ζουν και στο οποίο  δυστυχώς κατευθύνουν και άλλους.

του Στέλιου Παπαντωνίου