Ένα σχεδόν κανονικό κράτος

του φιλόλογου Στέλιου Παπαντωνίου

«Ένα σχεδόν κανονικό κράτος», μια φράση που ακούστηκε από ραδιοφώνου για το τελικό αποτέλεσμα των κυπριακών συνομιλιών κι άνοιξε βαθιά πληγή, όσο κι αν οι κρατούντες με τα χαραγμένα χαμόγελα θέλουν να μας πείσουν πως όλα τώρα είναι καλύτερα κι οι επιτυχίες μας διαδέχονται η μια την άλλη. Αλλά δεν ακούει κανείς αποδείξεις της αισιοδοξίας, παρά τα επαναλαμβανόμενα, «θα είναι μια λύση κυπριακή από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους». Μας τα’ πε κι ο Αμερικανός πρέσβης, ενθαρρυμένος, λέει, από το γεγονός ότι οι δύο ηγέτες έχουν πάρει αυτή τη ευθύνη στους ώμους τους, και πως όλοι ενδιαφέρονται να δουν μια πετυχημένη λύση στο πρόβλημα που μας έκαμε όλους εμάς να υποφέρουμε πολύ. Αλλά φαίνεται θα υποφέρουμε για καιρό ακόμα. 

Οι δηλώσεις Ταλάτ και μπροστά στον Πρόεδρό μας και πίσω από τις πλάτες του είναι οι ίδιες: δυο κράτη, δυο οικονομίες, και πάλι με το αζημίωτο, αυτοί που έχουν περισσότερα να δώσουν στους φτωχούς Τούρκους ή να τους περιμένουν: να καθηλώσουν την πρόοδο και να σταματήσουν να τρέχουν οι Ελληνοκύπριοι, ώσπου να’ ρθει το «παρθενογεννημμένο τουρκοκυπριακό κρατίδιο» να τους φτάσει οικονομικά.

Ένα 18 % ήταν και επίσημα είναι, τώρα όμως έχουν πολιτική ισότητα, κι έχουν αυξηθεί σε μισό εκατομμύριο οι κάτοικοι των κατεχομένων εδαφών μας, των καταπατημένων από τα τουρκικά στρατεύματα, για τα οποία ακόμα δεν κάμαμε λόγο στις συνομιλίες, γιατί πρέπει να σεβόμαστε τις τουρκικές ευαισθησίες. Και συνεχίζουμε να συνομιλούμε και δεν θέτουμε ούτε θέμα ισότητας ούτε αποχώρησης στρατευμάτων. Εμείς ευαισθησίες δεν έχουμε!  Για ποια ισότητα γίνεται λόγος, όταν ο ένας συνομιλεί έχοντας προστάτη και φόβητρο τα στρατεύματα και τις αρβύλες τους, ενώ ο άλλος πάει ξυπόλυτος στ’ αγκάθια; Ακόμα κι ο Μήλιοι τω καιρώ εκείνω, όταν πήγαν οι Αθηναίοι να τους υποτάξουν, έθεσαν πρώτα θέμα στρατευμάτων: «Μπορούμε να μιλούμε, ενώ τα στρατεύματά σας μας πατούν στο λαιμό;»

Κι ακόμα για ποια ισότητα γίνεται λόγος, όταν ο άλλος δε σέβεται κανένα νόμο, αφού είναι γενικώς παράνομος; Οι ίδιοι οι Τουρκοκύπριοι είναι μια ελάχιστη πια μειοψηφία, ενώ οι έποικοι και κλέφτες των περιουσιών μας και καταπιεστές των συνοίκων αυξάνονται γεωμετρικώς και αναγκαστικώς, κατά διαταγή της Τουρκίας να δοθούν παράνομες υπηκοότητες από το ψευδοκράτος.

Γίνεται συζήτηση για τη θέση μας στην Ευρώπη, οι Ευρωπαίοι μας λεν: δεχόμαστε κάποιες προσωρινές παρεκκλίσεις, ως εκεί που δε μας προκαλείτε πρόβλημα, άλλο αν δέχεστε να είστε «σχεδόν πολίτες». Αλλά ο Ταλάτ δε δέχεται ούτε πως η Κύπρος είναι μέλος της Ευρώπης. Θα μπει, λέει όταν γεννηθεί η νέα Κύπρος παρθενογενετικώς. Όσο για τις περιουσίες, πρώτα τις δικαιούται ο κλέφτης, λέει ο συνομιλητής μας, κι ύστερα ο νοικοκύρης!!!

Γι’ αυτό κι ένας παρατηρητής μπορεί να συμπεράνει: θεριεύουν οι εχθροί των Ελλήνων Χριστιανών της Κύπρου, κι απ’ έξω κι από μέσα. Με τους Άγγλους, τους Τούρκους, τους Αμερικάνους, με τους έποικους, με τους υποταγμένους στην Τουρκία σύνοικους-όσοι απέμειναν- με τα στρατεύματα εισβολής και κατοχής. Και με τους δικούς μας ακόμα, που βγάζουν μια πήχη γλώσσα, όταν μιλά κανείς για Έλληνα Χριστιανό και τον χρίζουν με τα γνωστά «ψευδεπίγραφοι πατριωτισμοί, εθνικισμοί, σοβινισμοί και άλλα μίζερα».