Ὁμιλία τῆς Α. Θ. Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στὰ Ἐγκαίνια τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως

Ὁμιλία
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
κατὰ τὰ Ἐγκαίνια τοῦ Ἱεροῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ
τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου Τιράνων
(1 Ἰουνίου 2014)

Ἐξοχώτατε κύριε Πρόεδρε τῆς Δημοκρατίας τῆς Ἀλβανίας,
Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Τιράνων, Δυρραχίου, Ἐμλπασὰν καὶ πάσης Ἀλβανίας, πεφιλημένε ἐν Χριστῷ Ἀδελφὲ καὶ συλλειτουργὲ κύριε Ἀναστάσιε,

Μακαριώτατοι καὶ τιμιώτατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, Προκαθήμενοι τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Ἱεροσολύμων, Σερβίας, Ρουμανίας, Κύπρου, Ἑλλάδος καὶ Πολωνίας μετὰ τῶν τιμίων συνοδῶν Ὑμῶν,
Ἱερώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἐκπρόσωποι τῶν κατὰ τόπους Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν,
Ἱερώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί,
Ἐξοχώτατοι κύριοι Πρέσβεις,
Λαὲ τοῦ Κυρίου περιούσιε καὶ εὐλογημένε,

Ἂν καὶ ἡ ἑορτὴ τοῦ Πάσχα ἀπεδόθη τὴν παρελθοῦσαν Τετάρτην, ὅμως ἡμεῖς ὅλοι, ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ, ἀναφωνοῦμεν καὶ πάλιν, εὐφροσύνως καὶ ἐπικαίρως: Χριστὸς Ἀνέστη!

Συνεκάλεσεν ἡμᾶς σήμερον ἐνταῦθα μέγα καὶ ἱστορικὸν γεγονός. Ἡ τελετὴ τῶν ἐγκαινίων τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει καὶ τὴν ἀνάστασιν τῆς Ὀρθοδόξου Αὐτοκεφάλου ἐν Ἀλβανίᾳ Ἐκκλησίας. Οἱ πιστοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ διακρινόμεθα διὰ τοῦ γεγονότος ὅτι πιστεύομεν εἰς τὴν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν, μὲ πρῶτον Ἀναστάντα τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀνέστη ἰδίᾳ δυνάμει, καὶ συνανιστᾷ μετ᾿ Αὐτοῦ ὅλους τοὺς πιστούς, προσκαλεῖ δὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους νὰ συμμετάσχουν εἰς τὴν ἀνάστασιν. Διὰ τοὺς μὴ πιστεύοντας εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, ἡ ἀνάστασις φαίνεται μῦθος. Ἀλλ᾿ ἡμεῖς ἔχομεν τὴν ἐμπειρίαν τῆς ἀναστάσεως διὰ τῆς πείρας τῶν Ἁγίων, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἡ ἰδική μας βιωματικὴ πραγματικότης καὶ ἐμπειρία.

Ὑπὸ ἄλλην ἔννοιαν, καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐνεκαινιάσαμεν σήμερον τὸν λαμπρὸν τοῦτον Ἱερὸν Ναὸν τῆς Ἀναστάσεως ἀποτελεῖ ἀπόδειξιν τοῦ ὅτι ἡ ἀνάστασις εἶναι πραγματικότης, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας, ἡ ἄλλοτε σχεδὸν νεκρὰ μετὰ τοὺς ἀθεϊστικοὺς διωγμούς, ἤδη εὑρίσκεται ζῶσα καὶ πλήρης δυναμισμοῦ καὶ δημιουργικότητος.

Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, γενικώτερον χαίρει βλέπουσα τὸ θαῦμα τῆς ἀναγεννήσεως τῆς Ὀρθоδόξου ἐν Ἀλβανίᾳ Ἐκκλησίας καὶ συγχαίρει ἐκ βάθους καρδίας ὅλους ὅσοι συνετέλεσαν εἰς τὴν ἀνάστασιν αὐτῆς. Πρωτεργάτης, βεβαίως, ὑπῆρξεν ὁ πολύπειρος καὶ πλήρης ἐνθέου ζήλου καὶ ἀγάπης Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου, Ἐλμπασὰν καὶ πάσης Ἀλβανίας κύριος Ἀναστάσιος. Συνεργοὶ δὲ αὐτοῦ πλῆθος πολὺ ζηλωτῶν κληρικῶν καὶ πιστῶν, ἀνωνύμων καὶ ἐπωνύμων, γνωστῶν καὶ τῶν πολλῶν ἀγνώστων.

Κίνητρον ὅλων αὐτῶν ὑπῆρξεν ἡ ἐπιθυμία των νὰ ἀναγγείλουν εἰς τὸν κόσμον τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ διὰ τὸν ἄνθρωπον, συμφώνως πρὸς τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου: «Ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἐν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». Διότι, τί ἄλλο πράττει ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τοῦ νὰ μαρτυρῇ συνεχῶς, πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν, τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ διὰ τὸν ἄνθρωπον καὶ νὰ φανερώνῃ τὸ Εὐαγγέλιον; Νὰ μεταφέρῃ τὴν εὐχάριστον δηλαδὴ εἴδησιν ὅτι ὁ Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκὶ καὶ προσφέρει τὴν εἰρήνην καὶ τὴν ἀγάπην ὡς τὰ ἀνυπέρβλητα δῶρα Του πρὸς τοὺς ἀνθρώπους;

Πρόκειται περὶ μαρτυρίας, ἡ ὁποία γίνεται δεκτὴ ἐλευθέρως ἢ ἀπορρίπτεται ἐλευθέρως κατ᾿ ἐπιλογὴν ἑκάστου προσώπου. Ἡ Ἐκκλησία καὶ οἱ χριστιανοὶ εἰς οὐδένα ἐπιβάλλουν νὰ ἀποδεχθῇ τὴν μαρτυρίαν των περὶ τῆς ἀληθείας. Καὶ ὅμως, ἐδιώχθησαν κατὰ τὸ παρελθὸν σκληρῶς καὶ ἀνελεήτως, ὡς ἐὰν προέτειναν καὶ ἐκήρυττον εἰς τὴν κοινωνίαν ἐπιζημίους θεωρίας. Ἐδιώχθησαν οἱ εἰρηνοποιοί, ἐσυκοφαντήθησαν οἱ φιλάνθρωποι καὶ οἱ δίκαιοι καὶ πολλάκις καὶ ἀνίδεοι διὰ τὰ τεκταινόμενα «κρυφῇ» ὑπὸ τῶν ἐχόντων καὶ φερόντων τὴν ἐξουσίαν, ἐπεκρίθησαν καὶ ἀπερρίφθησαν τὰ κηρύγματα τῆς ἀγάπης. Ἐν τούτοις, οἱ χριστιανοὶ ἐξακολουθοῦμεν νὰ μαρτυρῶμεν τὰς αἰωνίους ἀληθείας ὅτι ἡ ἀνεξάντλητος χαρὰ ὑπάρχει ἐν τῷ Χριστῷ, ὁ Ὁποῖος παρέχει εἰς τὰς καρδίας τῶν πιστῶν εἰρήνην τὴν πνευματικήν, οὐδέποτε ἐκπίπτουσαν καὶ αἰρομένην.
Σκοπὸς τῆς μαρτυρίας μας εἶναι ἡ συμμετοχὴ τῶν συνανθρώπων μας εἰς τὴν χαράν μας. Πιστεύοντες εἰς τὸν Λόγον τοῦ Κυρίου «μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν» (Πραξ. κ΄, 35-36), δίδομεν ἀνιδιοτελῶς τὴν μαρτυρίαν μας περὶ τοῦ ὅτι ἡ χαρὰ καὶ ἡ εἰρήνη ὑπάρχει ἐν τῷ Χριστῷ. Ἡ προσφορὰ δὲ τῶν χριστιανῶν δὲν ἐξαντλεῖται εἰς τοὺς λόγους, ἀλλὰ πραγματοποιεῖται καὶ διὰ τῆς προσφορᾶς τῶν ἀπαραιτήτων ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ ὑπηρεσιῶν πρὸς τοὺς ἔχοντας ἀνάγκην. Τρανὴ ἀπόδειξις τούτου, τὰ καλὰ καὶ μεγάλης χρησιμότητος φιλανθρωπικά, ἐκπαιδευτικὰ καὶ ἐν γένει κοινωφελῆ ἔργα, τὰ ὁποῖα ἡ ἀναγεννηθεῖσα ἐκ τῆς τέφρας Ὀρθόδοξος Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία Ἀλβανίας διὰ τῆς Ὑμετέρας τετιμημένης Μακαριότητος, ἀδελφὲ Ἀναστάσιε, προσέφερεν εἰς τὸν λαὸν παρὰ τὰ ὀλίγα διαθέσιμα μέσα.

Ἡ ἱστορία, ἄλλωστε, ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐμπνέεται πάντοτε ἀπὸ τὴν ἐπιθυμίαν τῆς προσφορᾶς καὶ πάντοτε προσφέρει, ἀκόμη καὶ καθ᾿ ὑπέρβασιν τῶν δυνατοτήτων της, διότι χαίρει μὲ τὴν χαρὰν τοῦ ἄλλου καὶ ἐπιδιώκει νὰ χαίρῃ διὰ τῆς προσφορᾶς τῆς χαρᾶς εἰς τοὺς συνανθρώπους μας. Δὲν μετρᾷ ὀπαδούς, δὲν καταγράφει ὑλικὰ ἀποκτήματα, χαίρει σκορπίζουσα χαρὰν καὶ ἀνακούφισιν, καὶ προσκαλεῖ τοὺς κοπιῶντας καὶ τοὺς πεφορτισμένους νὰ προσέλθουν πρὸς τὸν Χριστὸν διὰ νὰ λάβουν ἀνάπαυσιν ἐκ τῶν μυρίων κόπων καὶ τῶν δεινῶν ζωῆς.

Ἡ ἐν Ἀλβανίᾳ παροικοῦσα Ὀρθόδοξος ἀδελφὴ Ἐκκλησία ἐδιώχθη κατὰ τὸ παρελθὸν μέχρι τελείου ἀφανισμοῦ. Μετὰ τὴν ἐσχάτην ἔνδειάν της ἦλθεν ἡ ἀνόρθωσις καὶ ἡ λύτρωσις. Μετὰ τὴν δοκιμασίαν ἡ ἐπιβράβευσις.
Δοξάζομεν καὶ εὐχαριστοῦμεν ἐκ βάθους καρδίας τὸν Κύριον τῆς Χάριτος, τοῦ Ἐλέους καὶ τῶν Οἰκτιρμῶν καὶ πάσης Παρακλήσεως, διότι ηὐδόκησε, διὰ τοῦ ἀποστολικοῦ ζήλου τῆς Ὑμετέρας λίαν ἡμῖν ἀγαπητῆς Μακαριότητος, ἀδελφὲ ἅγιε Τιράνων κύριε Ἀναστάσιε, καὶ τῆς προθύμου συνεργίας πολλῶν ἐπωνύμων καὶ ἀνωνύμων, ἀφανῶν ἐν πολλοῖς ἐργατῶν τοῦ Εὐαγγελίου, νὰ ἀναστήσῃ ἐκ τῆς τέφρας τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἀλβανίας καὶ νὰ ἀποκαταστήσῃ αὐτὴν εἰς τήν «ἀρχαίαν δόξαν», λαμπρὰν καὶ σφριγῶσαν εἰς τὴν χορείαν τῶν αὐτοκεφάλων ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἀνιδιοτελοῦς καὶ ἀπεριορίστου ἀγάπης πρὸς πάντας, τὴν ὁποίαν ἐπέδειξε καὶ ἐπιδεικνύει ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἀπὸ τῆς πρώτης ἀρχῆς τῆς ἀποστολῆς ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς ἀφίξεως αὐτῆς εἰς Ἀλβανίαν ὑπὸ τὴν ἰδιότητα τοῦ Ἐξάρχου τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Δημητρίου καὶ ἐν συνεχείᾳ, μετὰ ἓν ἔτος ἀκριβῶς, ὡς πρωτοδιακόνου εὐθύνης καὶ ἱεραποστόλου, στοιχοῦντος τῷ παραδείγματι καὶ τῇ πορείᾳ εἰς τοὺς ἱεροὺς τούτους χώρους Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, καὶ αἴροντος καθ᾿ ἡμέραν ἐπὶ τέταρτον αἰῶνος τὸν σταυρὸν τοῦ μαρτυρίου καὶ τῆς μαρτυρίας, ἀποτελοῦν ἤδη μίαν πρόγευσιν τῆς ἀναστάσεως. Εἶναι μία ἀναστάσιμος ἐμπει¬ρία: Ἡμεῖς ἐν τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριαρχείῳ οἴδαμεν ὅτι μεταβέβηκεν ἡ Ὀρθόδοξος ἐν Ἀλβανίᾳ ὁλκὰς ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, διότι Ὑμεῖς, Μακαριώτατε, ἠγαπήσατε ἀληθῶς τοὺς ἀδελφούς. Ἄλλωστε, «ὁ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν μένει ἐν τῷ θανάτῳ» (Α΄ Ἰω. γ΄, 15).

Αὐτὴν τὴν ἀνάστασιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἀλβανίας γευόμεθα σήμερον καὶ ἡμεῖς πάντες. Ἐκ μέρους τῶν ἀδελφῶν Προκαθημένων καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ καὶ παντὸς τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, συγχαίρομεν ὀφειλετικῶς τὴν Ὑμετέραν Μακαριότητα καὶ χρεωστικῶς εὐχαριστοῦμεν Αὐτὴν ὄχι μόνον διὰ τὸ θαυμαστὸν ἔργον, τὸ ὁποῖον χάριτι Θεοῦ ἐπετέλεσε κατὰ τὸ παριππεῦσαν διάστημα τῆς εὐκλεοῦς πρωθιεραρχικῆς αὐτῆς διακονίας ἐν Ἀλβανίᾳ, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν, τὴν 24ην Μαΐου, συμπλήρωσιν μιᾶς ὁλοκλήρου πεντηκονταετίας καρποφόρου διακονίας εἰς τὸν ἐκκλησιαστικὸν ἀγρόν, μετὰ τὴν εἰς πρεσβύτερον χειροτονίαν αὐτῆς, καὶ μιᾶς τεσσαρακονταετίας ἀπὸ τῆς ἐκκινήσεως τοῦ λαμπροῦ ἱεραποστολικοῦ ἔργου αὐτῆς εἰς τὴν ἤπειρον τῆς Ἀφρικῆς.

Ἡ μαρτυρία δὲν εἶναι μόνον τὰ Ἐγκαίνια τοῦ περικαλλοῦς τούτου Ἱεροῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ. Εἶναι καὶ ἡ ἐκ βάθρων ἀνοικοδόμησις καὶ ἀνακαίνισις τοσούτων, πέραν τῶν 150, ἀνὰ τὴν Ἀλβανικὴν ἐπικράτειαν Ἱερῶν Ναῶν καὶ Ἱερῶν Μονῶν, ἡ ἵδρυσις Ὀρφανοτροφείων, Παιδικῶν Σταθμῶν καὶ Σχολείων τῆς Ἐκκλησίας, ἰδίᾳ δὲ τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Βλασίου ἐν Δυρραχίῳ διὰ τὴν κατάρτισιν τῶν ὑποψηφίων κληρικῶν καὶ τὴν καλλιέργειαν τῆς ἱερᾶς ἐπιστήμης τῆς Θεολογίας, ἡ σύστασις τοῦ ἀρτίως ἐξωπλισμένου πολυωρόφου πολυδυνάμου Ἰατρικοῦ Κέντρου, τὸ ὁποῖον προκαλεῖ θαυμασμὸν εἰς πάντας, ὡς καὶ διαφόρων ἰατρικῶν μονάδων κατὰ τόπους, τὸ πολυεπίπεδον ἐκδοτικὸν καὶ μεταφραστικὸν ἔργον, ἡ συστηματικὴ ὀργάνωσις τῆς κατηχήσεως τοῦ λαοῦ διὰ τῆς λειτουργούσης Κατηχητικῆς Σχολῆς, ἡ λειτουργία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ συγκροτήματος ἐργαστηρίων «Ναζαρέτ» καὶ τόσα ἄλλα ἀγαθὰ καὶ καλὰ ἔργα, μαρτυροῦντα τὴν μέριμναν τῆς Ἐκκλησίας εἰς ὅλας τὰς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς τοῦ λαοῦ.

Ἰδιαιτέρως, ὅμως, ὀφείλομεν ὡς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ διαλόγου, τῆς εἰρήνης καὶ τῆς εὐδοκίας, νὰ μνημονεύσωμεν ὡς ἓν τῶν μεγάλων ἐπιτευγμάτων Σας, Μακαριώτατε, τὴν καλλιέργειαν κλίματος συνδιαλλαγῆς, συνεργασίας καὶ ἁρμονικῆς συμβιώσεως μεταξὺ ὅλων τῶν μερίδων τοῦ Ἀλβανικοῦ λαοῦ, ὥστε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας, ὡς ὤφειλε, νὰ εἶναι ὁ ἑνωτικὸς σύνδεσμος καὶ δυναμικὸν στοιχεῖον προόδου τῆς Χώρας. Τὸ κλῖμα τοῦτο συνδιαλλαγῆς, συνεργασίας καὶ διαλόγου ἐκαλλιεργήσατε ἀπ᾿ ἀρχῆς, οὐχὶ ἄνευ κόπων, λόγῳ ἐρριζωμένων προκαταλήψεων καὶ ἀντιθέσεων, καὶ ἐπετύχετε τὴν ἐπανένωσιν διεστώτων καὶ τὴν ἐν ἁρμονίᾳ συνεργασίαν μετὰ πάντων, ἐπὶ τῷ εὐρυτέρῳ κοινῷ ἀγαθῷ.

Σήμερον, λοιπόν, ἑορτὴν τῶν Τριακοσίων Δέκα καὶ Ὀκτὼ Πατέρων, τῶν κηρυξάντων τὴν ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὴν Πρώτην Οἰκουμενικὴν Σύνοδον ἐν Νικαίᾳ τῆς Βιθυνίας, καὶ ἀπ᾿ αὐτῆς πρὸς τὴν οἰκουμένην πᾶσαν, καὶ συγχρόνως μνήμην τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἰουστίνου τοῦ Φιλοσόφου, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας ἔχει τὴν ἰδικήν της ἡμέραν Κυρίου: τὴν ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως αὐτῆς, σφραγιζομένην διὰ τῶν Ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως. Ὅπως ὁ Κύριος ἐξῆλθε νικητὴς ἐκ τοῦ τάφου καὶ ἐσκόρπισεν εἰς τὴν οἰκουμένην τὰς ἀκτῖνας τοῦ φωτὸς τῆς Ἀναστάσεώς Του, οὕτω καὶ ἡ Ἐκκλησία αὕτη ἐξῆλθε νικήτρια ἐκ τῆς μακρᾶς περιόδου τῆς δοκιμασίας καὶ τοῦ πειρασμοῦ, καθ᾿ ἣν εὑρίσκετο κεκλεισμένη ὡσεί «εἰς τάφον».

Καὶ νῦν, διὰ τοῦ περικαλλοῦς τούτου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καὶ δι᾿ ὅλων τῶν ἀνεγερθέντων ἢ ἐκ βάθρων ἀνακαινισθέντων Ἱερῶν Ναῶν της, ἀλλ᾿ ἰδιαιτέρως διὰ τῶν ἐμψύχων ναῶν τῶν πιστῶν της, σκορπίζει τὸ φῶς τῆς νίκης κατὰ τοῦ σκότους καὶ τοῦ θανάτου, ὁ δὲ Καθεδρικὸς οὗτος Ναὸς θὰ μαρτυρῇ ἐσαεὶ ὅτι «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. ις΄, 18-19).

«Πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες», ἐν τῇ τελέσει τῆς ἀναιμάκτου Θείας Λατρείας καὶ ἐν τῇ «κλάσει τοῦ Ἄρτου», καὶ μάλιστα τῶν ἀπ᾿ ἀρχῆς καὶ μέχρις τῶν ἐσχάτων Ἁγίων προστατῶν καὶ μαρτύρων τῆς τοπικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀλβανίας, ἀπὸ τῶν Ἱερομαρτύρων Ἐλευθερίου καὶ Βλασίου τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων, τοῦ ἐν Δυρραχίῳ Ἁγίου Ἀστείου, τοῦ Ἁγίου Βασιλέως Ἰωάννου Βλαδιμήρου, τοῦ νεομάρτυρος Ἁγίου Νικοδήμου ἐξ Ἐλμπασάν, μέχρι καὶ τοῦ μεγάλου ἰσαποστόλου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀλβανίας Χριστῷ τῷ Θεῷ παρατιθέμεθα. Αὐτῶν τὰς πρεσβείας καὶ τὴν βοήθειαν ἐπικαλούμεθα πρὸς στερέωσιν τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ναοῦ καὶ τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου ἐν Ἀλβανίᾳ Ἐκκλησίας εἰς αἰῶνας αἰώνων.

Ὁ Ἱερὸς Ναὸς τόν ὁποῖον ἐνεκαινιάσαμεν σήμερον εἶναι καταφυγὴ διὰ πάντα ἄνθρωπον πάροχος ζωῆς καὶ ἐμπνεύσεως καλῶν ἔργων, ὑπηρέτης τοῦ ἀνθρώπου, μήτηρ στοργική, ἰατρὸς καὶ προστάτης, ἐλευθερωτὴς ἀπὸ ψυχικὰς αἰχμαλωσίας, μάρτυς τῆς ἀληθείας, ὁδοδείκτης τῆς πορείας πρὸς τὴν χαρὰν καὶ τὴν αἰωνιότητα.
Συγχαίρομεν τὴν Ὑμετέραν ἐρίτιμον Ἐξοχότητα, κύριε Πρόεδρε τῆς Δημοκρατίας, τὴν ἔντιμον Κυβέρνησιν τῆς Ἀλβανίας καὶ πάντας τοὺς κατοίκους αὐτῆς διὰ τὸ ἀπόκτημα τοῦτο, διὰ τὸν καλλιμάρμαρον Ἱερὸν τοῦτον Ναόν, διότι αἱ ἐξ αὐτοῦ ἐκπεμπόμεναι ἀκτῖνες φωτὸς καὶ ἀγάπης, ἑνότητος καὶ ἀδελφοσύνης, ἀπευθύνονται πρὸς πάντας, καὶ ὠφελοῦν πάντας, ἄνευ οὐδεμιᾶς διακρίσεως. Καὶ Σᾶς εὐχαριστοῦμεν, Ἐξοχώτατε, διὰ πάσας τὰς ἀδείας, τὰς διευκολύνσεις καὶ τὴν συμπαράστασιν τοῦ Κράτους τὴς Ἀλβανίας πρὸς τὸν Μακαριώτατον ἀδελφὸν Ἀναστάσιον καὶ τὴν κατ᾿ αὐτὸν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἰδιαιτέρως διὰ τὴν ἀνέγερσιν τοῦ ἱεροῦ τούτου Ναοῦ ποὺ θὰ ἀποτελῇ κόσμημα καὶ καύχημα διὰ τὴν πρωτεύουσαν τῆς ἀγαπητῆς Χώρας σας.

Ἐπιδαψιλεύομεν εἰς ἅπαντας τοὺς συνεργοὺς τοῦ καλοῦ τούτου ἔργου τὴν ἀπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εὐαρέσκειαν καὶ ὁλόθυμον τὴν πατρικὴν καὶ Πατριαρχικήν μας εὐλογίαν, καὶ εὐχόμεθα ὁλοψύχως ὅπως ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εὐεργετῇ ὅλους τοὺς κατοίκους τῆς Χώρας ταύτης καὶ τὸν κόσμον ἅπαντα.
Ἀμήν.

Μακαριώτατε Ἄξιος!