Ιερά Μητρόπολις Πάφου: Εκδήλωση προς τιμή του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄

Χαιρετισμός του Πανιερώτατου Μητροπολίτη Πάφου κ. Γεώργιου

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

σε εκδήλωση για τα 40 χρόνια από τον θάνατο του Εθνάρχη Μακαρίου Γ΄

Πάφος 2 Αυγούστου 2017

Του Μητροπολίτη Πάφου Γεωργίου

 Ένα γεγονός όσο τραγικό κι αναπάντεχο κι αν είναι, με το πέρασμα του χρόνου χάνει την τραγικότητά του κι αποκτά άλλες ιδιότητες. Είναι δυνατό να γίνει φορέας μηνυμάτων και πηγή αξιών για τους γύρω του, τους εγγύς, χρονικά, αλλά και τους μακράν. Στην Ελληνική Ιστορία μας έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα. Ο θρήνος π.χ. για τον Αυξεντίου έγινε από την επομένη κιόλας μέρα, θρύλος, μέτρο και κανόνας αρετής. Κι η φοβερή πτώση της Κωνσταντινούπολης έγινε σύμβολο αυτοθυσίας και φιλοπατρίας, ισάξιον του «Μολών λαβέ».

          Έτσι συνέβη και με τον θάνατο του φυσικού ηγέτη του λαού μας, του Εθνάρχη Μακαρίου. Σαράντα ακριβώς χρόνια πριν, στο άκουσμα της πιο θλιβερής είδησης που μπορούσαμε ν’ ακούσουμε, βυθιζόμασταν σε απόγνωση. Μαυρίλα και αδιέξοδα παντού. Το μυαλό μας αρνείτο να προχωρήσει πέραν από το φέρετρο εκείνο στο οποίο ακουμπούσε η Κύπρος και ο Ελληνισμός. Γρήγορα, όμως, ο τάφος που έκλεισε τον «Γίγαντά μας» έγινε πηγή ζωαρχίας για τον λαό μας, η μορφή του σημαία αγώνα, τα λόγια του παρακαταθήκες αιώνιες για όλους.

          Ήταν ανάγκη, το επέβαλλε το αίσθημα της επιβίωσης, να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Να πάρουμε στα χέρια μας τη διαχείριση του μέλλοντός μας. Πριν ακόμα το δάκρυ στεγνώσει από τον αδόκητο θάνατό του, και παρόλο που η θύμισή του μας πλήγωνε, είχε γίνει για όλους μας πρότυπο χρέους προς την πατρίδα και προσήλωσης στο καθήκον, ίνδαλμα αρετής.

          Σήμερα, 40 χρόνια από τη θλιβερή εκείνη μέρα, αναπολούμε τη μορφή του, αναλογιζόμαστε τις ευθύνες μας.

Ήταν ευτύχημα που η Πρόνοια του Θεού, που πάντα μεριμνά για τους ανθρώπους, σε ώρες κρίσιμες για τον τόπο, λίγο μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κι αμέσως μετά τη λήξη του εμφυλίου στην Ελλάδα, «ανήγειρε», κατά το Γραφικό, «κέρας σωτηρίας εξ εχθρών ημών και εκ χειρός πάντων των μισούντων ημάς» την κολοσσιαίων διαστάσεων μορφή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, που ηγήθηκε, σαν άλλος Μωϋσής, της εξόδου του λαού Του από τη Βρετανική κατοχή˙ που δεν απέκαμε, ηγούμενος πάντα του λαού Του, στη μακροχρόνια πορεία μέσα στη σκληρή έρημο των εθνικών περιπετειών˙ που συνεχώς, νύκτα και μέρα, πορευόταν μέσα από Συμπληγάδες, ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη.

Η εποποιία, που έγραψε, δεν είναι λιγότερο ένδοξη από τις εποποιίες του Ηρακλείου και του Ιουστινιανού, του Τσιμισκή και του Βενιζέλου στον εθνικό τομέα και του ιερού Χρυσοστόμου, του Βασιλείου και του Φωτίου στον εκκλησιαστικό. Σ’ Αυτόν ως εκκλησιαστική αλλά και εθνική μορφή εφαρμόστηκαν πλήρως τα του Αποστόλου Παύλου: «Εν κόποις περισσοτέρως, εν πληγαίς υπερβαλλόντως, …εν θανάτοις πολλάκις,… κινδύνοις ποταμών, κινδύνοις ληστών, κινδύνοις εκ γένους, κινδύνοις εξ εθνών, κινδύνοις εν πόλει, κινδύνοις εν ερημία, κινδύνοις εν θαλάσση, κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις» (Β΄ Κορ. ια΄, 23.26). Φωτοστέφανός Του ο «στέφανος εξ ακανθών», όπως κι εκείνος του «Κυρίου της δόξης». Κι όπως προσφυώς έχει λεχθεί, τα τόσα μνημεία και οι τόσοι ανδριάντες Του που’ναι στημένοι σήμερα   σ’ όλη    την ελεύθερη Κύπρο,   αλλά   και   στον υπόλοιπο Ελληνισμό, κατασκευάστηκαν από τις πολλές πέτρες, που μια θλιβερή μειοψηφία με ιδιαίτερη μανία του ’ριξε, όταν βρισκόταν στη ζωή.

Μελετώντας κάποιος τα εκκλησιαστικά, αλλά και τα πολιτικά, πρόσωπα του καιρού μας, βρίσκει τον Μακάριο να ’ναι όχι απλώς ποσοτικά υπέρτερος, αλλά ποιοτικά διάφορος και ανώτερος όλων. Είχε έμφυτη μια σπάνια ευγένεια ψυχής, αλλά και καλλιέργησε στο έπακρο όλες τις άλλες ψυχικές Του δυνάμεις.

Ήταν προοδευτικός ο Μακάριος, χωρίς μ’αυτό να αρνείται την παράδοση αιώνων της οποίας και απεδείχθη άξιος συνεχιστής. Ήξερε πως, ως Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, ήταν φορέας μιας μακράς και ένδοξης παράδοσης. Μα ταυτόχρονα, ως εθνικός ηγέτης, είχε πλήρη συναίσθηση ότι ήταν και η ελπίδα μιας καινούριας εποχής. Κατανοούσε πως δεν μπορούσε ν’ αγνοεί την ιδεολογία της εποχής του, μα την ίδια ώρα αντιλαμβανόταν, πως είχε χρέος να μείνει πάντα πιστός στον Θεό και στην πατρίδα. Να εκφράζει τις αιώνιες Ελληνικές και Χριστιανικές αξίες στις πνευματικές συντεταγμένες του καιρού Του.

          Η προσήνεια και η απλότητά Του κι όλες γενικά οι αρετές Του, μα προπάντων η ανιδιοτελής κι αταλάντευτη θέση Του στη διεκ­δίκηση των εθνικών δικαίων μας, συνετέλεσαν ώστε να αγαπηθεί μέχρι λατρείας από τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, του δικού Του λαού.

          Είναι γι’ αυτό τον λόγο που σήμερα, που το εθνικό μας θέμα βρί­σκεται επί ξυρού ακμής όλοι στρεφόμαστε προς τον Μακάριο και τις υποθήκες Του. Τα 40, ωστόσο, χρόνια που πέρασαν από τον θάνατό Του, με τον εφησυχασμό που καλλιεργήθηκε από διάφορες κατευθύνσεις, τον ραγιαδισμό, τη νωχέλεια και την τάση υποταγής προς τον Τούρκο και τα κελεύσματά του, αποπροσανατόλισαν πολλούς. Τους οδήγησαν σε εθνική μυωπία και εθνικό δαλτωνισμό. Οι υποθήκες του Μακαρίου δεν φτάνουν ξεκάθαρες κοντά τους. Είναι γι’ αυτό που ο κα­θένας φορτώνει σ’ Εκείνον τις δικές του θέσεις και αδυναμίες. Άλλοι την ηττοπάθεια κι άλλοι τη δειλία τους, άλλοι τον άψυχο ρεαλισμό κι άλλοι την ευκαμψία τους προς τα οποιαδήποτε κε­λεύσματα των ξένων.

          Κατά την εκκλησιαστική μας ορολογία, όμως, «εσχάτη ώρα  εστίν». Δεν ωφελούν τώρα ούτε οι κλαυθμυρισμοί κι η επαιτεία, ίδιον των λιπόψυχων, ούτε κι οι πλατωνικές ευχές και επικλήσεις, ίδιον των ασθενικών χαρακτήρων, ούτε και το απλό συναίσθημα χωριζμένο από τη λογική. Όσοι επικαλούνται σήμερα τον Μακάριο, ας μη διαστρεβλώνουν τουλάχιστον τις θέσεις Του.

            Όταν κάποτε ρώτησαν τον Ισοκράτη γιατί να μην αγορεύει στην Πνύκα και στον Άρειο Πάγο, αφού συνέτασσε τους πιο ρη­τορικούς λόγους, απάντησε πως εκείνος ήταν το ακόνι, το οποίο δεν κόβει μεν, αλλά πάνω στο οποίο ακονίζονται τα μαχαίρια και τα ξίφη για να κόβουν. Κι ο Μακάριος σήμερα, λόγω της φυσικής απουσίας Του από κοντά μας, μπορεί να μην έχει ενεργό ανάμιξη στα εθνικά και εκκλησιαστικά μας πράγματα. Είναι, όμως, το ακόνι και για όσους έχουν υπεύθυνη θέση, αλλά και για όλους.

          Καταθέτοντας στην άφθιτη μνήμη Του τα αισθήματα του θαυ­μασμού και της αγάπης μας, ας ανανεώσουμε την απόφασή μας για αγώνα μέχρι τη δικαίωση, μέχρι την εξασφάλιση των συν­θηκών εκείνων, που θα επιτρέπουν τη διαβίωσή μας μέσα σε συν­θήκες ελευθερίας στη γη τούτη των πατέρων μας. Θα ‘ναι η από­φασή μας αυτή το καλύτερο μνημόσυνο για τον αξέχαστο ηγέτη μας.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η Ιερά Μητρόπολη Πάφου, η Ένωση Αγωνιστών Πάφου, η Οργάνωση Αντιστασιακών Πάφου και ο Σύνδεσμος Αγωνιστών ΕΟΚΑ 1955-1959 Πάφου

σας προσκαλούν σε εκδήλωση που οργανώνουν από κοινού

την Τετάρτη 2 Αυγούστου 2017 στις 7.30 μ.μ.στο προαύλιο του καθεδρικού ναού Αγίου Θεοδώρου Πάφου

προς τιμή του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄

με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 40 ετών από την κοίμησή του.

Ομιλητής: Νέαρχος Νεάρχου, φιλόλογος, πρώην Γυμνασιάρχης,

επιμελητής της έκδοσης των Απάντων του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

Στην εκδήλωση θα ψάλλει η Βυζαντινή Χορωδία της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου.

Στο τέλος της εκδήλωσης η Ιερά Μητρόπολη Πάφου θα τιμήσει τον κ. Νεάρχου με το χρυσούν παράσημο των Αποστόλων Βαρνάβα και Παύλου για την προσφορά του στην έκδοση των Απάντων του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.