Η ιστορία της παραγωγής και της εμπορίας του Λευκαρίτικου Κεντήματος

Κωστής Κοκκινόφτας

Κέντρο Μελετών Ιεράς Μονής Κύκκου

Ο μύθος και η ιστορία

Η κεντητική υπήρξε μια από τις σημαντικότερες παραδοσιακές τέχνες των γυναικών της Κύπρου και αποτέλεσε τη βασική απασχόλησή τους στα Λεύκαρα, όπου υπήρξε πηγή πλούτου στα νεότερα χρόνια. Η τοπική παράδοση υποστηρίζει, ότι τα ποικίλα σχέδια του λευκαρίτικου κεντήματος υπέστησαν την επίδραση της βενετικής κεντητικής, η οποία εισήχθη στο νησί μαζί με τους νέους κατακτητές κατά την περίοδο της Βενετοκρατίας (1489-1571). Είναι αξιοσημείωτο ότι την παράδοση αυτή διέσωσαν αρθρογράφοι στον κυπριακό τύπο των αρχών του 20ού αιώνα, όπως για παράδειγμα σε δημοσιεύματα των ετών 1912 και 1925, αλλά και συγγραφείς της εποχής,  όπως ο λόγιος διδάσκαλος Αντώνιος Οικονόμου, το 1913. Υποστηρίχθηκε δε στα νεότερα χρόνια και από ερευνητές, που ασχολήθηκαν με τη μελέτη των μοτίβων του κεντήματος, και κατέδειξαν, όπως θα αναφερθεί στη συνέχεια, ότι η σημερινή του μορφή αποτελεί μετεξέλιξη των τοπικών ασπροκεντημάτων ή ασπροπλουμιών, όπως αποκαλούνται, στα οποία ενσωματώθηκαν χαρακτηριστικά των βενετικών, αφού τα γεωμετρικά σχέδια και τα τυποποιημένα λουλούδια αμφοτέρων, παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες. Έμμεση μαρτυρία των επιδράσεων αυτών αποτελεί και η χρήση του όρου «ταγιάδα» στο λευκαρίτικο κέντημα, που ηχεί παρόμοια με το βενετικό “punto tagliato”, το οποίο σημαίνει κοπτό και συνδέεται με τη συγκεκριμένη τεχνοτροπία κατασκευής κεντημάτων.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ…

Πρώτη δημοσίευση στην ιστοσελίδα: 15.05.2020.