Κείμενο Δρ. Νίκου Ορφανίδη, για το έργο του Κυθρεώτη ερευνητή και συγγραφέα Στυλιανού Πετάση

Με τη συμπλήρωση 40 ημερών από την εκδημία του αείμνηστου Στυλιανού Πετάση, Ταξίαρχου ε.α. και Εκκλησιαστικού Επιτρόπου Παναγίας Χαρδακιωτίσσης Κυθρέας (+28.10.2019), παραθέτουμε το κείμενο του Δρ. Νίκου Ορφανίδη, μέσα από το οποίο παρουσιάζει το βιβλίου του Ταξίαρχου, για τους Στρατιωτικούς Αγίους.

Στυλιανοῦ Γ. Πετάση,
ταξιάρχου ἐν ἀποστρατείᾳ

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ ΑΓΙΟΙ
Λευκωσία 2006
σσ. 72

Παρουσιάζοντας τὸ βιβλίο τοῦ ταξιάρχου ἐν ἀποστρατείᾳ Στυλιανοῦ Γ. Πετάση, ἐκ Κυθρέας, σκέφτομαι πὼς ἔχουμε ἐνώπιόν μας ἕνα ἐξαιρετικὸ βιβλίο ἀναφορᾶς, ἀποτέλεσμα τῆς ἀπέραντης ἀγάπης καὶ τῆς εὐλάβειας καὶ τῆς εὐγνωμοσύνης στοὺς ἐν τῷ στρατεύματι μαρτυρήσαντες ἁγίους μας. Καὶ συνακόλουθα μιὰ κατάθεση γιὰ ὅσα ὀφείλουμε στοὺς μάρτυρες καὶ ἁγίους τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς σκέπουν καὶ μᾶς προστατεύουν εἰς τὸν αἰῶνα, μέσα στὴ δοκιμασία καὶ τὰ πάθη τῆς ἱστορίας. Σ’ αὐτὸ τὸ περικείμενον νέφος τῶν ἁγίων, ποὺ καταλάμπει στὴ ζωή μας.

Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ὁ ταξίαρχος ἐν ἀποστρατείᾳ Στυλιανὸς Γ. Πετάσης ἀσχολήθηκε μὲ τοὺς στρατιωτικοὺς ἁγίους. Ὅλοι του οἱ ἀγῶνες, ἡ παρουσία του στὸ στράτευμα, ὅσα βίωσε καὶ ἔζησε ἐπωδύνως, τὸν ὁδήγησαν στὸν μόνο τόπο ἀναπαύσεως καὶ γαλήνης καὶ ἐλπίδας. Ποὺ εἶναι ὁ τόπος τῶν ἁγίων καὶ τῶν μαρτύρων μας. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Σκέφτομαι, λοιπόν, καθὼς διαβάζω γιὰ τοὺς στρατηλάτες ἁγίους, πρῶτα ἐκείνους τοὺς μεγαλομάρτυρες τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δεσπόζουν στὰ Συναξάρια καὶ στὰ Μαρτυρολόγια τῆς Ἐκκλησίας μας. Μὲ προεξάρχοντες τὸν ἅγιο Γεώργιο τὸν Τροπαιοφόρο, τὸν ἅγιο Δημήτριο τὸν Μυροβλύτη, τὸν ἅγιο Μηνᾶ τὸν Μεγαλομάρτυρα, ἀλλὰ καὶ τὸν ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στρατηλάτη καὶ τὸν ἅγιο Θεόδωρο τὸν Τήρωνα, δηλαδὴ τὸν νεοσύλλεκτο. Τὸν ἅγιο Προκόπιο τὸν Μεγαλομάρτυρα. Τὸν ἅγιο Φανούριο, ἐπίσης τὸν Μεγαλομάρτυρα. Τόσους καὶ τόσους στρατιωτικοὺς ἁγίους. Θυμᾶμαι ἐκεῖνες τὶς ἁγιογραφίες ποὺ τοὺς ἱστοροῦν, σὲ ἐκεῖνο τὸ  ἐκκλησάκι στὴ λίμνη τῶν Ἰωαννίνων. Ἀλλὰ καὶ ἀλλοῦ. Στὶς ἐκκλησίες ποὺ ἀφήσαμε πίσω μας στὴν κατεχόμενη Κύπρο.

Πολεμικοὶ ἅγιοι, λοιπόν. Μὴ ξεχνᾶμε τὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγό, τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ποὺ τὴν ὑμνοῦμε μὲ ἐκεῖνο τὸ ἐκπληκτικὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια.» Μαζί τους κι οἱ ἁγιασθέντες Βυζαντινοὶ στρατηγοὶ – αὐτοκράτορες. Ὁ ἅγιος καὶ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὁ ἅγιος καὶ Μέγας Θεοδόσιος, ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βατάτζης. Τόσοι καὶ τόσοι.

Δὲν εἶναι μόνο οἱ ἀσκητὲς τῆς ἐρήμου κι οἱ μοναχοὶ ἢ οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ ἀρχιερεῖς ποὺ ἁγιάζονται. Οὔτε μόνον οἱ Ἀνάργυροι ἰατροί. Οὔτε μόνον οἱ ἐλεήμονες καὶ φιλάνθρωποι καὶ ταπεινοὶ Χριστιανοί. Ἁγιάζονται κι οἱ στρατιῶτες ποὺ γίνονται τελικὰ στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, ὁμολογοῦν Χριστὸν Ἐσταυρωμἐνον και μαρτυροῦν δι’ αἵματος. Γυρίζω, λοιπόν, στοὺς στρατηλάτες ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας, νέφος περικείμενον μαρτύρων ἁγίων, ποὺ μᾶς σκέπει, καὶ κάθομαι καὶ σκέφτομαι ἐκεῖνα τὰ Μεγαλυνάρια ποὺ τοὺς ἀκολουθοῦν και τὰ Τροπάρια ποὺ τους συνοδεύουν, τοὺς Ὕμνους καὶ τοὺς Παρακλητικούς τους Κανόνες, στοὺς ὁποίους προσευχόμενοι ἀκουμποῦμε.

Σκέφτομαι ἀκόμα πὼς τὰ ὅπλα, τὶς ἔνοπλες δυνάμεις, προστατεύουν ἅγιοι καὶ ἁγίες προστάτιδες, ἔτσι ποὺ στὶς ἄγριες στιγμὲς ἔρχονται καὶ μᾶς σκέπουν καὶ μᾶς προστατεύουν ἀπὸ παντοίων δεινῶν. Οἱ ἅγιοι καὶ οἱ ἁγίες μᾶς προστατεύουν ἀπὸ τὴν ἀγριότητα τοῦ πολέμου, ἀπὸ τὶς λυσσώδεις ἐπιθέσεις τῶν ἐχθρῶν, δωρούμενοι νίκας κατὰ βαρβάρων κάθε φορὰ ποὺ καλούμαστε νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου καὶ τὴν κληρονομίαν Του.  Σκέφτομαι ἐκεῖνο τὸ «Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου· νίκας τοῖς βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος· καὶ τὸ σὸν φυλάττων, διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα», ποὺ ψάλλουμε τὴν ἡμέρα τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ», εἰς ἀνάμνησιν τῶν παλαιῶν χρόνων τοῦ Βυζαντίου καὶ τοῦ Ἡρακλείου τοῦ πρώτου σταυροφόρου αὐτοκράτορος.

Σκέφτομαι, ἀκόμα, τὴν ἁγία μεγαλομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ Βαρβάρα, προστάτιδα τοῦ Πυροβολικοῦ, ποὺ μᾶς ἔσκεπε τὶς μέρες τοῦ πολέμου, τὴν ἁγία Εἰρήνη καὶ τὶς ἁγίες, ποὺ ὡς μητέρες μᾶς σκέπουν στὸν ἐν ὅπλοις ὑποχρεωτικὸ ἱστορικὸ βίο μας.

Στέκομαι, λοιπόν, στοὺς μεγαλομάρτυρες ἁγίους, στὸν ἅγιο Γεώργιο τὸν Τροπαιοφόρο στέκομαι, ἔφιππο νὰ σκοτώνει μὲ τὸ κοντάρι τὸν δράκοντα, δράκοντες πολλοὺς καὶ ἄγριους στὸν τόπο τῆς ἱστορίας ἀντιμετωπίζουμε οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες. Μὲ τὸ Τραγούδι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου μεγαλώσαμε, ἔτσι ὅπως μᾶς τὸ τραγουδοῦσε ἡ μάνα μας, ἔτσι ὅπως διαπερνᾶ τοὺς αἰῶνες τῆς ἱστορίας καὶ τῆς μνήμης μας. Καὶ σκέφτομαι ἀκόμα πὼς ἐμεῖς τῆς ἁγιασμένης κατεχόμενης Κυθρέας τῆς Κύπρου ζήσαμε ἐσχάτως ὅλη ἐκείνη τὴν περιπέτεια τοῦ δράκοντος, μὰ τὸν Κεφαλόβρυσο ποὺ στέρεψε ὕστερα ἀπὸ αἰῶνες. Καὶ σκέφτομαι μὲ ὅλα αὐτὰ τοὺς στίχους τοῦ Γιώργου Σεφέρη:

«ἄφησε μὴ ρωτᾶς, περίμενε· τὸ αἷμα, το αἷμα
ἕνα πρωῒ θα σηκωθεῖ σὰν τὸν Ἅϊ- Γιώργη τὸν καβαλάρη
γιὰ  νὰ καρφώσει μὲ τὸ κοντάρι πάνω στὸ χῶμα τὸ
δράκοντα.»
«Ἡ μορφὴ τῆς μοίρας»

Ἔφιππος, λοιπόν, ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος, ἔτσι ἀπέμεινε καὶ στὴν ἐκκλησία του στὴν Κυθρέα, ἔφιππος καὶ ὁ ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλύτης, ὁ προστάτης τῆς πόλεως τῆς Θεσσαλονίκης, καὶ σκέφτομαι τὰ πολλαπλά του θαύματα καὶ πόσο μᾶς σκεπάζει πάντοτε. Πόσο ὑπερασπίστηκε καὶ ἔσωσε, ἀπελευθερώνοντας τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς του τὴν πόλη τῆς Θεσσαλονίκης. Ἔτσι μᾶς συνοδεύει ἐκεῖνο τὸ

«Μέγαν εὕρατο ἐν τοῖς κινδύνοις σὲ ὑπέρμαχον ἡ οἰκουμένη,
ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον…»

Ἔτσι ἔφιππος ἀπέμεινε καὶ στὸν νότιο τοῖχο τῆς ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Ἀνδρονίκου στὴν Κυθρέα, ἐκεῖ στὸ ὕψωμα, καὶ ὁ ἅγιος Μηνᾶς. Αὐτὸς κι ἂν ἦταν στρατιώτης ἅγιος, ποὺ κατετρόπωσε στὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τὰ στρατεύματα τῶν Γερμανῶν ἐκεῖ στὸ μοναστήρι του, στὸ Ἔλ Ἀλαμέϊν, ποὺ εἶναι ὁ τόπος τοῦ Μηνᾶ. Ἀλλὰ καὶ τὴν Κρήτη ἀποτρέποντας τοὺς βομβαρδισμοὺς τῆς πόλεως τοῦ Ἡρακλείου, ὅπου καὶ ὁ ναός του. Ἔτσι σκέπει καὶ τὴν κατεχόμενη Κυθρέα.

Εἶναι ἀκόμα οἱ ἅγιοι Θεόδωροι, ὁ Στρατηλάτης καὶ ὁ Τήρων, ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς χρόνους τῶν διωγμῶν, μάρτυρες γενναῖοι τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖ στὸν Πόντο. Μεγαλομάρτυρες καὶ οἱ δύο.

Στρατιὰ λοιπόν, ἁγίων μᾶς ἀκολουθεῖ. Στὸ βιβλίο συναντᾶμε τὸ συνοπτικὸ συναξάριον τοῦ βίου καὶ ἀναφορὲς σὲ 350 τόσους ἐπωνύμους ἁγίους. Μαζί τους καὶ ἀναρίθμητοι ἅγιοι στρατιῶτες, ἀνώνυμοι, ποὺ μᾶς ἀκολουθοῦν, ὅμως, καὶ μᾶς σκέπουν ἐν Θεῷ. Πού, ὅπως ἀναφέρει ὁ συγγραφέας, ἐκφράζοντας τὴν παράδοση  τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἅγιοι ποὺ ἐμαρτύρησαν γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ τὴν ἁγία «μεσιτεύουν γιὰ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἴαση τῶν ἀσθενειῶν μας καὶ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν δυσκολιῶν τὴς ζωῆς μας.»  (σ. 18).

Ὑπομονὴ διέκρινε τοὺς ἁγίους καὶ μάρτυρές μας. Καὶ καρτερία. Κι οἱ ἴδιοι εἰσέρχονται θαυματουργικῶς στὴ ζωή μας. «Σήμερα, καλούμαστε νὰ παραδειγματιστοῦμε ἀπ’ αὐτούς, νὰ χαλυβδώσουμε τὴν πίστη μας στὸν Τριαδικὸ Θεό, καὶ νὰ παραμείνουμε πιστοὶ στὴ ἱερή μας παράδοση, στὶς χριστιανικὲς καὶ ἑλληνικές ἀξίες τῆς φυλῆς μας, τοῦ πολιτισμοῦ μας, στὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα, καὶ μὲ ψυχικὴ ἀντοχὴ καὶ δύναμη νὰ προχωρήσουμε μπροστά, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ θεοῦ καὶ τὶς πρεσβεῖς τὴς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ Πάντων τῶν Ἁγίων, γιὰ την πραγματικὴ ἐλευθερία τῆς Κύπρου μας που θὰ ἐξασφαλίζει ὅλα τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ ἐλευθερίες.» Αὐτὸ μᾶς ὑποδεικνύει ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου.

Χαιρετίζω τὸ βιβλίο τοῦ ταξιάρχου ἐ.ἀ. Στυλιανοῦ Πετάση ἐκ Κυθρέας Κύπρου, ἕνα βιβλίο ποὺ καταθέτει μὲ ἁπλότητα καὶ ἁπαλότητα τὸ Συναξάριον τοῦ βίου καὶ τὸ πλῆθος τῶν στρατιωτικῶν ἁγίων, ποὺ οἱ περισσότεροι, ἂν ὄχι ὅλοι, ἐτελειώθησαν μαρτυρικῶς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, σὲ χρόνους ἄγριους καὶ σκληρούς, ὅπως εἶναι καὶ οἱ καιροὶ ποὺ ζοῦμε σήμερα, μὲ τὴ σφαγὴ τῶν ἀθώων καὶ τὰ μαρτύρια τῶν Χρστιανῶν.

ΝΙΚΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ

Δείτε επίσης: Παρουσίαση μέρους από το έργο του Κυθρεώτη ερευνητή και συγγραφέα Στυλιανού Πετάση