Ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου

Μακαριστού Αρχιμανδρίτου Γρηγορίου Μουσουρούλη

Ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου

Ἑρμηνευτική ὁμιλία εἰς τά Ἀναγνώσματα τῆς ἑορτῆς

Ἡ δόξα τῆς Ἀναλήψεως καί ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου

«Ἀνέβη ὁ Θεός ἐν ἀλαλαγμῷ, Κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος» (Ψαλμ. 46, 6)

************

«Ἀνέβη ὁ Θεός ἐν ἀλαλαγμῷ, Κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος»

«Φαιδρά», δηλαδή  ὁλοφώτεινη, χαρμόσυ­νη  εἶναι ἡ σημερινή ἑορτή καί πανήγυρις, Θεοφι­λέστατε, σεβαστοί πατέρες, ἀγαπητοί ἀδελφοί,ἡ εἰς τούς οὐρανούς Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χρι­στοῦ. Ἑορτή στή γῆ ἐκ μέρους τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι συγκεντρωμένοι στούς ναούς ἀνυμνολο­γοῦμε τόν εἰς τούς οὐρανούς ἀναληφθέντα Θεάν­θρωπο Λυτρωτή. Ἑορτή καί στούς οὐρανούς ἀνά­μεσα στούς Ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ἀπόστολοι μέ θαυμασμό παρατηροῦν τόν Κύριο, πού ἐπανέρ­χεται μαζί μέ τήν ἀνθρώπινη φύση του στά οὐρά­νια. Οἱ ἄγγελοι μέ χαρά καί ἀγαλλίαση, ἀλλά καί μέ ἀπορία πολλή  τόν ὑποδέχονται, ἐρωτώντας ὁ ἕ­νας τόν ἄλλο· «τίς οὗτος ὁ παραγενόμενος;». Καί ὁ οὐράνιος Πατέρας καθίζει τόν Υἱόν τῆς εὐδοκίας του ὡς Θεάνθρωπον εἰς τά δεξιά του ἔπειτα ἀπό τήν τέλεια ἐκπλήρωση τῆς ἀποστολῆς του. Καί ἐμεῖς φαιδροί πανηγυρισταί τοῦ λαμπροῦ γεγονό­τος μετέχοντας στή χαρά τῶν Ἀποστόλων, πού ἔκθαμβοι παρακολούθησαν τό μεγαλειῶδες γεγο­νός, εὐλογοῦμε καί δοξολογοῦμε τόν οὐράνιο Πατέρα, διότι ἡ θεία τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ Ἀνάληψη μᾶς ἀποκαλύπτει μεγάλες ἀλήθειες. Κά­ποιες ἀπ᾽αὐτές τίς ἀλήθειες θά ὑπογραμμί­σουμε στή συνέχεια.

******

«Ἀνέβη ὁ Θεός ἐν ἀλαλαγμῷ, Κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος»

Ἀφοῦ πέρασαν σαράντα ἡμέρες ἀπό τή λαμ­προφόρο  ἡμέρα  Ἀναστάσεώς Του, ὁ Κύριος «ἐξή­γαγε» τούς Μαθητές «ἔξω ἕως εἰς Βηθανίαν», στό ὄρος τῶν ἐλαιῶν. Καί ἐκεῖ ἐσήκωσε τά Ἄχραντα χέρια Του καί τούς εὐλόγησε. Καί καθώς ἐκεῖνοι ἔβλεπαν νά τούς εὐλογεῖ, ἄρχισε νά ὑψώνεται, νά χωρίζεται ἀπ᾽αὐτούς· καί νά ἀνεβαίνει στόν οὐρα­νό. «Διέστη ἀπ᾽αὐτῶν καί ἀνεφέρετο εἰς τόν οὐρανόν» (Λουκ. κδ´50-51 καί Πράξ. α´9).  Εἶχε τελειώσει τό ἔργο Του ἐπί τῆς γῆς καί δοξασμένος τώρα μετά τήν Ἀνάσταση, μέ τή θεϊκή του δύναμη ἀνύψωνεν ὁ Ἴδιος τόν ἑαυτό του στόν οὐρανό. Ἔφευ­γε ἀπό τή γῆ εὐλογώντας τούς Μαθητές καί ὁλό­κληρο τόν κόσμο. Καί καθώς τούς εὐλογοῦσε ἐκεῖνοι ἔσκυψαν καί τόν προσεκύνησαν. Καί ἀφοῦ χωρίστηκε ἀρκετά ἀπό τήν γῆ, «νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτόν». Σύννεφο φωτεινό καί λαμπρό τόν παρέ­λαβε γιά νά τόν φέρει στά δεξιά τοῦ οὐρανίου Πατρός Του. Στό θρόνο τοῦ οὐρανοῦ.

Τό γεγονός ὑπῆρξε συγκλονιστικό γιά τούς Ἁγίους Ἀποστόλους. Ἐχωρίζονταν πλέον ἀπό τόν ἀγαπημένο τους Διδάσκαλο. Ἀπ᾽ Αὐτόν γιά τόν ὁ­ποῖο τόσο πολύ εἶχαν πονέσει κατά τήν Σταύρωσή του. Αὐτόν, γιά τόν ὁποῖο εἶχαν χαρεῖ τόσο πολύ ὅταν τόν εἶδαν ἀναστημένο. Αὐτόν πού εἶχε γεμί­σει τίς καρδιές τους μέ τό φῶς καί τή χάρη τῆς θείας Του διδασκαλίας. Αὐτόν πού τούς εἶχε δώσει ὅλη Του τήν ἀγάπη. Καί τώρα χωρίζονταν ὅπως τούς τό εἶχεν εἰπεῖ. Ὁ χωρισμός αὐτός ὅπως γινό­ταν ἦταν καί πάλι γεγονός, πού τούς ἐβεβαίωνε γιά τήν θεότητά Του. Τούς ἐφανέρωνε γιά μιά ἀκόμη φορά τό θεϊκό μεγαλεῖο Του. Τούς ἐστερέωνε τήν πίστη ὅτι αὐτός ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. Γι᾽αὐτό καί μετά τήν Ἀνάλψηψη «ὑπέ­στρεψαν εἰς Ἱερουσαλήμ μετά χαρᾶς μεγάλης». Διότι ἔβλεπαν καθαρά ὅτι ὅλα, ὅσα τούς εἶχεν εἰπεῖ ὁ θεῖος Διδάσκαλος ἦταν ἀληθινά καί ὅλα εἶχαν πραγματοποιηθεῖ κατά γράμμα. Καί ἀκόμη περισ­σότερο. Τώρα ἀπό τό στόμα τῶν ἀγγέλων ἔπαιρ­ναν  τήν ὑπόσχεση ὅτι  αὐτός ὁ Ἀναληφθείς στόν οὐρανό θά ξαναέλθη μέ τόν ἴδιο τρόπο πού τόν εἶδαν νά ἀναλαμβάνεται. Θά ἐπανέλθη, ὅπως τούς τό εἶχεν ὑποσχεθῆ, κατά τήν Δευτέρα Του Παρου­σία.

Μέ τήν Ἁγία Του Ἀνάληψη εἰσέρχεται ὁ Κύριος  στά οὐράνια σκηνώματα «ἐν ἀλαλαγμῷ, ἐν φωνῇ σάλπιγγος» (Ψαλμ. μστ´6). Ὅλος ὁ ἀόρατος πνευ­μα­τικός κόσμος, μέ χαρά καί ἀλαλαγμούς ὑποδέχονται τόν Θεάνθρωπο Κύριο, κραυγά­ζον­τας τόν προφητικό λόγο «ἄρατε πύλας οἱ ἄρ­χοντες ὑμῶν» (Ψαλμ. κγ´7).

Καί ὁ οὐράνιος Πατήρ δέχεται τόν ἀγαπητό Του Υἱό καί τόν δοξάζει ὡς ἄνθρωπο καί τόν ἐγκα­θιστᾶ στά δεξιά, στό θρόνο τῆς μεγαλω­σύνης του, καί τόν ὀνομάζει Κύριο τοῦ παντός (Φιλιπ. β´10).

Αὐτή τήν δόξα τήν ἀνεκλάλητη ὁ ἀναληφθείς Κύριος ὑπόσχεται νά τήν χαρίσει καί σ᾽ἐμᾶς  «τούς ἀδελφούς» του, σέ ὅλους ὅσους θά εὑρεθοῦν ἑνωμένοι μαζί Του. Ἐφ᾽ ὅσον μέσα στήν ἄπειρη ἀγάπη καί συγκατάβασή του δέχθηκε νά μᾶς κάνει μέλη τοῦ σώματός Του, τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Του, δέν εἶναι ποτέ δυνατό νά μᾶς ἀφήσει στή γῆ.

Ἡ Ἀνάληψη λοιπόν εἶναι τό προμήνυμα καί ἀπόδειξη τῆς δικῆς μας δόξας. Ἡ ἔνδοξη κατοικία τῶν ἀγγέλων καί τοῦ Θεοῦ, ὁ πανευφρόσυνος παράδεισος τοῦ οὐρανοῦ, θά γίνει καί δική μας κατοικία. Ὁ Κύριος θέλει νά μᾶς βάλει νά καθί­σουμε μαζί του ἐπί τοῦ θρόνου Του. Μᾶς τό ὑπο­σχέθηκε. «Τῷ νικῶντι, εἶπε, δώσω καθίσαι μετ᾽ἐ­ μοῦ ἐπί τοῦ θρόνου μου» (Ἀποκ. γ´21). Σ᾽αὐτόν πού θά νικήσει μέ τήν Χάρη μου, λέγει, τήν ἁμαρτία καί τό κακό σ᾽αὐτόν θά δώσω τήν εὐλογία νά καθίσει μαζί μου στόν θρόνο μου. Καλούμαστε λοιπόν νά  νικήσουμε στή ζωή μας ὅλα ἐκεῖνα πού μᾶς χωρίζουν ἀπό τόν Κύριό μας, καί νά τηρήσουμε τίς ἅγιες ἐντολές. Νά παρουσιάσουμε ζωή σύμφωνη μέ τό θέλημά Του. Τήν χάρη πού πήραμε  στό Ἅγιο Βάπτισμά μας, νά τήν καλλιερ­γήσουμε ὅσο τό δυνατό περισσότερο, ὥστε νά ἀποδειχθοῦμε γνήσιοι ἀδελφοί τοῦ Κυρί­ου μας. Ἡ καρδιά μας, ἡ ψυχή μας, τά ἐνδιαφέροντά μας νά εἶναι οὐράνια.

Εἴμαστε βεβαίως ἄνθρωποι ἀδύνατοι καί ἀτελεῖς καί παρασυρόμαστε στό κακό, ὅμως ὁ ἀναληφθείς Κύριος μᾶς δίνει τά ἀπαραίτητα ἐφόδια γιά νά φθάσουμε κι ἐμεῖς στό θρόνο Του. Μή ξεχνᾶμε ποτέ, ἀδελφοί μου, μέσα στήν ἀντάρα τῆς μάχης κατά τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου καί τοῦ κοσμοκράτορος ὅτι ὁ Κύριος ἀναλήφθηκε εὐλογώντας τούς Μαθητές Του. Ἡ εὐλογία Του αὐτή δόθηκε σέ ὅλους τούς πιστούς. Τήν ἔχουμε καί ἐμεῖς, ὀ καθένας μας  ἐφ᾽ὅσον θέλουμε νά εἴ­μαστε δικοί Του καί ἀγωνιζόμαστε νά ζήσουμε ὅπως Ἐκεῖνος θέλει. Τί πιό ἰσχυρό ὅμως ἀπό τήν εὐλογία τοῦ Κυρίου; Αὐτή γεμίζει τήν ψυχή μας μέ εἰρήνη καί χαρά. Μέ δύναμη ἀκατάβλητη.

Ἐκτός ὅμως ἀπό τήν εὐλογία αὐτή ὁ Κύριος εὑρισκόμενος τώρα στά δεξιά τοῦ Θεοῦ Πατρός «ἐντυγχάνει ὑπέρ ἡμῶν» (Ρωμ. η´34). Προσεύ­χεται γιά μᾶς. «Παρακαλεῖ τόν Πατέρα ὑπέρ ἡμῶν ὡς ἄνθρωπος».  Γιά νά ἔχουμε τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ στόν ἀγώνα μας. Γιά νά νικοῦμε τούς πειρα­σμούς καί νά προοδεύουμε στήν ἀρετή. Καί μέ αὐτές τίς μεσιτεῖες του πρός τόν Πατέρα γιά μᾶς, ὁ Κύριος φανερώνει «τό θερμόν καί ἀκμάζον τῆς περί ἡμᾶς ἀγάπης» λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Βεβαιώνει τήν πολλή του ἀγάπη γιά μᾶς καί τόν πόθο πού ἔχει νά μᾶς πάρει κοντά Του. Νά μᾶς ἀνυψώσει στόν οὐρανό. Εἶναι ἡ προσευχή Του βεβαίωση τοῦ λόγου πού μᾶς εἶπεν ὅτι θά εἶναι μαζί μας «πάσας τάς ἡμέρας» (Ματθ. κη´20).

*****

«Ἀνέβη ὁ Θεός ἐν ἀλαλαγμῷ, Κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος»

Ὅταν λοιπόν ἔχουμε τήν εὐλογία τοῦ Κυρίου, ὅταν ἔχουμε τήν προσευχή Του τί ἄλλο θέλουμε;  Αὐτά τά δύο μεταμορφώνουν τή ζωή μας. Τήν ἀλλάσσουν, τήν κάνουν οὐράνια.  Μέ αὐτά καί μέ τίς δικές μας μικρές προσπάθειες θά μπορέσουμε νά φθάσουμε κι ἐμεῖς μιά μέρα κοντά Του γιά νά γίνουμε μέτοχοι τῆς δόξας Του. Γιά τόν προσκυνοῦμε καί νά τόν δοξάζουμε μετά χαρᾶς μεγάλης καί ἀνεκλάλητης, ἐνώπιον τοῦ θρόνου τῆς δόξας Του. Νά τόν προσκυνοῦμε καί νά τόν δοξάζουμε γιά ὅλα τά μεγαλεῖα, πού ἡ ἀγαθότητά του μᾶς ἐχάρισε καί μᾶς χαρίζει καί θά μᾶς χαρίζει  στούς αἰῶνες.

Εὐχηθεῖτε το σέ ὅλους μας, Θεοφιλέστατε Δέσποτα.

Παλαιός Καθεδρικός Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννου, Αρχιεπισκοπής
28.05.2020