Κυριακή του Τυφλού: «Ούτος ο άνθρωπος ουκ έστι παρά του Θεού, ότι το Σάββατον ου τηρεί» (Ιω. θ΄ 16).

                                                                                          Χριστόδουλου Γ. Παχουλίδη

Πρωτοφανές και μέγα ήταν το θαύμα της σημερινής Εισαγγελικής Περικοπής. Ένας «τυφλός γεγεννημένος», για χρόνια τώρα, ζούσε μέσα στο σκοτάδι. Άκουε για το φως, αλλά ποτέ του δε το γνώρισε. Ξαφνικά το απέκτησε. Ας προσέξουμε πώς.

Μια μέρα, ενώ ο Χριστός διάβαινε από το μέσον της πόλεως των Ιεροσολύμων, είδε κάποιον άνθρωπο τυφλό, που όλοι γνώριζαν, ότι ήταν τυφλός από την ώρα της γέννησής του. Οι μαθητές του Χριστού, που συνοδοιπορούσαν   μαζί Του, τον ρώτησαν: «Ποιος αμάρτησε για να γεννηθεί τυφλός αυτός ο άνθρωπος;» Και ο Χριστός απάντησε. «Ούτε αυτός, ούτε οι γονείς του αμάρτησαν για να γεννηθεί τυφλός, αλλά γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθούν, με την υπερφυσική θεραπεία που θα του προσφέρω, τα έργα, που η δύναμη και η αγαθότητα του Θεού εργάζεται». Έπειτα, έπτυσε χάμω, έκανε πηλό, και έχρισε με αυτόν τα μάτια του τυφλού και του είπε για να δοκιμάσει και την πίστη του:  «Πήγαινε νίψου στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ», που ήταν εκεί πλησίον. Υπάκουσε ο Τυφλός, πήγε και νίφτηκε και ανέβλεψε, βρήκε το φως του. Όλα γύρω του από τη στιγμή αυτή πλημμύρισαν από φως, το ίδιο φως, που οι άλλοι άνθρωποι χαίρονταν από την ώρα που άνοιξαν τα μάτια τους στη ζωή αυτή. Θεέ μου, τί ομορφιές ήσαν αυτές, που για πρώτη φορά αντίκριζε! Μα ζούσε στη γη ή στον ουρανό; Όχι, στη γη βρισκόταν. Να! Βλέπει και μερικούς ανθρώπους να τον πλησιάζουν. Φθάνουν κοντά του. Περιμένει να τον συγχαρούν. Σκέπτεται: «πόσο καλοί θα είναι»! Όμως, δεν τον συγχαίρουν. Τον ανακρίνουν με περιέργεια και ανησυχία! Όμως γιατί; Είναι Φαρισαίοι, άνθρωποι δηλαδή πού γνωρίζουν το Μωσαϊκό Νόμο. Τον ανακρίνουν με την κακία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους: «Τί εποίησέ σοι; Πώς ήνοιξέ σου τους οφθαλμούς»;  

Αρχίζει να διαλογίζεται ο θεραπευθείς Τυφλός: «Τί συμβαίνει; Μήπως έκανα κανένα κακό»; Βέβαια αυτός όχι, αλλά ο Άλλος! Ναι! Αυτός ο λεγόμενος Ιησούς, που ούτε Τον γνώριζε, ούτε καν Τον είδε, αλλ’ Αυτός, του έδωσε το φως!  Αυτός, όπως λογαριάζουν οι Φαρισαίοι, έκανε φοβερό αμάρτημα. Παραβίασε την αργία του Σαββάτου. Το Σάββατο καμιά εργασία δεν επιτρέπει ο Μωσαϊκός Νόμος. Επομένως, σύμφωνα με τους Φαρισαίους, αφού Αυτός που τον θεράπευσε  (δηλαδή ο Ιησούς Χριστός), δεν σεβάστηκε το Σάββατο και τόλμησε να προβεί στη θεραπεία ενός τυφλού την ημέρα του Σαββάτου, δεν είναι άνθρωπος που αγαπά το Θεό, γιατί δεν τηρεί τις εντολές του. Είναι αμαρτωλός άνθρωπος. «Ούτος ο άνθρωπος ουκ έστι παρά του Θεού, ότι το Σάββατον ου τηρεί».

Όμως ο θεραπευθείς Τυφλός απαντά στους υποκριτές Φαρισαίους: «Αν είναι αμαρτωλός; Δε γνωρίζω τίποτα για τούτο! Ένα πράγμα όμως γνωρίζω. Ήμουνα από τη γέννα μου τυφλός και τώρα βλέπω. Όμως, γνωρίζω και κάτι άλλο: Αν κάποιος είναι θεοσεβής και πράττει το θέλημα του Θεού, αυτού ο Θεός του ακούει. Από τότε που υπάρχει κόσμος, άκουσε ποτέ κανείς από σας ότι κάποιος μπόρεσε να θεραπεύσει τυφλόν εκ γενετής; Αν ο Ευεργέτης μου δεν προερχόταν από το Θεό, δεν θα μπορούσε να με θεραπεύσει». «Ει μη ην ούτος παρά Θεού,  ουκ ηδύναντο ποιείν ουδέν».

Αυτή η τετραγωνική λογική δεν μπόρεσε να μεταπείσει τούς υποκριτές και τυπολάτρες Φαρισαίους. Δεν μπόρεσε να τους δώσει το φως της Θείας Αλήθειας. Με εωσφορική αλαζονεία είπαν στον Τυφλό: «Εν αμαρτίαις συ εγεννήθης όλος, και συ διδάσκεις ημάς; Και εξέβαλον αυτόν έξω». Άφησαν τα βαρύτερα και σπουδαιότερα του Νόμου, τη δίκαιη κρίση, την πίστη και την ευσπλαχνία και περιορίσθηκαν στις εύκολες και ασήμαντες διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου.

Αυτός ήταν ο επίλογος και το τέλος της ιδεολογικής πάλης που διεξήχθη  ανάμεσα σε ένα πρώην τυφλό, πιστό άνθρωπο του λαού, που είδε το φως του από  το Χριστό, χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι, και τους μορφωμένους, αλλά ελλιπείς  ως προς την πίστη Φαρισαίους. Και ενώ το τέλος τούτο δεν ήταν τιμητικό για τους Φαρισαίους, για το θεραπευθέντα τυφλό έγινε τιμή και δόξα. Αργότερα, ο άγνωστος γι’ αυτόν, μέχρι την ώρα εκείνη, θεραπευτής του, τον βρήκε, και δείχνοντάς του όλη την αγάπη Του, του φανερώθηκε ότι είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, και τον ευλόγησε. Πόση αληθινά υπήρξε η τιμή για τον μέχρι τότε άγνωστο τυφλό, ότι ως σήμερα, όλη η Χριστιανοσύνη τον τιμά και τον θαυμάζει για την πίστη και το θάρρος του!

Αγαπητοί, εν Χριστώ αδελφοί, σχεδόν όλοι από μας λέμε, πως πιστεύουμε στο Χριστό. Πόσοι όμως έχουμε ένα τέτοιο θάρρος και τέτοια παρρησία σαν το θεραπευθέντα τυφλό του σημερινού Ευαγγελικού Αναγνώσματος; Εμείς, πολλές φορές δυστυχώς, φοβούμαστε να πηγαίνουμε αντίθετα στο ρεύμα της εποχής μας, για να μη δεχτούμε δήθεν την «κοινωνική απομόνωση»,γιατί βαδίζουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Όμως, ας προσπαθήσουμε, μιμούμενοι το θεραπευθέντα τυφλό, ως προς τη θαρρετή ομολογία του προς το Χριστό και να είμαστε βέβαιοι ότι θα έχουμε πάντοτε τη Χάρη και ευλογία Του μαζί μας. Αμήν.

Πρώτη δημοσίευση στην ιστοσελίδα: 06.06.2021