Επικήδειος Λόγος του Προέδρου της Εκκλησιαστικής Επιτροπής Αγίου Γεωργίου Αγλαντζιάς Φρίξου Κλεάνθους κατά την κηδεία του αειμνήστου Ιεροψάλτη Αντωνάκη Παπακυπριανού
27 Ιουνίου 2023
«Μακαρία ἡ ὁδός, ᾗ πορεύει σήμερον, ὅτι ἡτοιμάσθη σοι τόπος ἀναπαύσεως».
Θεοφιλέστατε Άγιε Μεσαορίας, εκπρόσωπε του Μακαριωτάτου,
Σεβαστοί Πατέρες,
Κύριε Δήμαρχε,
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και αδελφές,
Την ερχόμενη Κυριακή, 2 Ιουλίου, ο Μακαριώτατος, που θα λειτουργήσει κοντά μας, θα τιμούσε και τον αείμνηστο Ιεροψάλτη μας Αντωνάκη Παπακυπριανού για την πολυετή και πολυσήμαντη προσφορά του προς τον Ιερό Ναό μας. Περί τούτου, είχα ενημερώσει τον αγαπητό Αντωνάκη.
-Μα δεν έκανα κάτι το ιδιαίτερο, για το οποίο αξίζει να με τιμήσει ο Μακαριώτατος, μου είπε. Πέραν τούτου, συνέχισε, και να το θυμάσαι, μου τόνισε, μέχρι τότε δεν θα είμαι μαζί σας…
Καταλάβαινε τη σοβαρότητα της κατάστασής του, αλλά και αντιμετώπιζε με γαλήνη και ειρήνη το επερχόμενο τέλος.
Πράγματι, Θεοφιλέστατε, ορθά το πρόβλεψε, αφού πένθιμα ηχούν σήμερα οι καμπάνες του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Αγλαντζιάς, καθώς έφυγε για την άλυπη ζωή, την ανέσπερη ημέρα της βασιλείας του Θεού, ο επί πενήντα εννέα συναπτά έτη Ιεροψάλτης του, ο λίαν αγαπητός σε όλους μας και πολυσέβαστος δάσκαλος της πατροπαράδοτης βυζαντινής μας ψαλτικής Τέχνης, το καλλίφωνο αηδόνι της Αγλαντζιάς, ο ακριβός και μοναδικός μας Αντωνάκης Παπακυπριανού.
Θεοφιλέστατε,
Είναι με βαθιά θλίψη, που κατευοδώνουμε σήμερα στην αιωνιότητα τον αγαπητό μας Αντωνάκη.
Ο αείμνηστος Αντωνάκης γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1935. Ήταν υιός Ιερέα, του αειμνήστου Παπακυπριανού, που λειτουργούσε στη μικρή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, στο Σκαλί-παλαιό Κοιμητήριο, και στον Άγιο Γεώργιο Αθαλάσσας. Η Αγλαντζιά, τότε, δεν ήταν παρά ένα μικρό χωριό. Ο σημερινός Ναός μας κτίσθηκε αργότερα.
Ο αείμνηστος Παπακυπριανός εμφύτευσε σε όλα τα παιδιά του, βεβαίως και στον Αντωνάκη, την αγάπη προς την εκκλησία και τις ιερές ακολουθίες της. Ιδιαίτερα τον μύησε στην ψαλτική!
-Θυμούμαι, μου διηγείτο ο αξέχαστος Αντωνάκης, ήμουν και δεν ήμουν πέντε χρονών και κάθε Κυριακή ο πατέρας μου με ξυπνούσε από τις 5.00΄ το πρωί, για να πάμε περπατητοί στον Άγιο Γεώργιο -στο Σκαλί- ή στον Άγιο Γεώργιο Αθαλάσσας, για τη θεία λειτουργία!
Έτσι, από μικρός, ο Αντωνάκης βοηθούσε τον πατέρα του στο ιερό: στον θυμιατό, στα εξαπτέρυγα κλπ.
Στην ηλικία των δώδεκα ετών πήγε στο ψαλτήρι, κοντά στον τότε Ιεροψάλτη του παλαιού Ιερού Ναού μας, αείμνηστο Χρίστο. Τόσο μεγάλη, μάλιστα, και ταχεία ήταν η πρόοδός του στην ψαλτική, ώστε σε ηλικία 15 ετών μπορούσε να ψάλλει με επάρκεια!
Να τονίσω, ακόμη, ότι τόσο μεγάλη ήταν η αγάπη του προς την εκκλησία και την πατρώα βυζαντινή μας εκκλησιαστική υμνολογία, ώστε, μόλις άκουγε τον κτύπο της καμπάνας, έτρεχε πρώτος σ` αυτήν, για να ψάλλει! Ακόμη και στην πιο μικρή γιορτή και ακολουθία, ακόμη και στον πιο μικρό εσπερινό, ο αξέχαστος Αντωνάκης απαραιτήτως ήταν από την αρχή παρών στο ψαλτήρι!
Και όλοι μας γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τη συνήθειά του αυτήν, συνέχισε να τηρεί με θαυμαστή συνέπεια μέχρι τέλους, μέχρι και το εφετινό Πάσχα.
Φέρνω στη σκέψη μου, χαρακτηριστικά, την ακολουθία του Νυμφίου της Μεγάλης Τρίτης, 11ης Απριλίου 2023. Αργά-αργά άναψε το κερί του.
-Απόψε θα σε απολαύσουμε να μας ψάλλεις το τροπάριο της Κασσιανής, του είπα.
Κοντοστάθηκε και με κοίταξε στα μάτια:
-Κύριε Φρίξο, με τη βοήθεια του Θεού και τις πρεσβείες του Αγίου Γεωργίου, για τελευταία φορά, μου είπε. Δυστυχώς, οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν…
Αδελφός Επίτροπος ικανοποιώντας και επιθυμία αγαπητού αδελφού που απουσίαζε, τον ηχογράφησε να ψάλλει τόσο ωραία και καλλίφωνα το τροπάριο της Κασσιανής.
Φοίτησε στη Σχολή Βυζαντινής Μουσικής του Άρχοντα Πρωτοψάλτη της Εκκλησίας μας, αειμνήστου Θεοδούλου Καλλινίκου. Πήρε το Δίπλωμα του το 1964. Τότε ήταν -το 1964- που ολοκληρώθηκε και η ανέγερση του νέου μας αυτού Ιερού Ναού. Ήταν η στιγμή που ο τότε Πρόεδρος της Εκκλησιαστικής Επιτροπής και μεγάλος ευεργέτης, αείμνηστος Νίκος Κωνσταντίνου, ανακοίνωσε στον Αντωνάκη την πρόσληψή του, αρχικά, ως αριστερού ψάλτη και, στη συνέχεια, ως δεξιού!
Έκτοτε, και για 59 συνεχή χρόνια, ο αγαπητός μας Αντωνάκης υπηρέτησε ανελλιπώς, μετά πολλής αγάπης και περισσού ζήλου, τον Ιερό μας Ναό!
Είναι, αλήθεια, ότι κατά τα τελευταία χρόνια, ο αγαπητός Αντωνάκης μάς υπέβαλε σε αρκετές περιπτώσεις την παραίτησή του, για να μας διευκολύνει στην πρόσληψη άλλου Ιεροψάλτη στη θέση του.
-Μεγάλωσα, μας έλεγε, και είναι καιρός να βρείτε τον αντικαταστάτη μου.
-Εμείς οι δυο, του είπα ιδιαιτέρως την τελευταία φορά, τον περασμένο Φεβρουάριο, θα κάνουμε μια μυστική συμφωνία, που θα ξέρεις μόνο εσύ κι εγώ! Θέλω, προτού αποχωρήσεις, να σε τιμήσει ο Αρχιεπίσκοπος. Σου αξίζει!
-Άκουσε, μου είπε συγκινημένος. Αγαπώ την εκκλησία μας, αλλά δεν έκανα τίποτε περισσότερο, παρά μόνο το καθήκον μου. Γι` αυτό και δεν χρειάζομαι τιμές και διακρίσεις. Σου υπόσχομαι, όμως, ότι θα συνεχίσω, όσο με στηρίζουν οι δυνάμεις μου να υπηρετώ την εκκλησία μας. Εύχομαι, κατέληξε, ο Θεός να με πάρει όρθιο στο ψαλτήρι!
Ήταν, και παρέμεινε μέχρι τέλους, ένας απλός άνθρωπος και ένας σεμνός χριστιανός!
Πολλά και ποικίλα τα ενδιαφέροντά του, που αγκάλιαζαν την αγαπημένη του οικογένεια, την Εκκλησία, τους φίλους και συνεργάτες του, το κοινωνικό σύνολο γενικά.
Το 1962 νυμφεύθηκε την αγαπημένη του Ευτυχία, με την οποία και απέκτησαν τρία παιδιά, τη Ζήνα, την Έλενα και τον Μάριο και που με τη σειρά τους τούς χάρισαν επτά εγγόνια και πέντε δισέγγονα.
Με τη βοήθεια του Θεού, ο αείμνηστος Αντωνάκης και η Ευτυχία ευτύχησαν να αναθρέψουν με κάθε φροντίδα και αγάπη τα παιδιά τους, να τα διαπαιδαγωγήσουν με πολύ ζήλο και αυταπάρνηση και να τα παραδώσουν στην κοινωνία και στην πατρίδα μας αξιέπαινους και καταξιωμένους πολίτες.
Και αποτελούσε εξαιρετική χαρά και ευλογία για τον αείμνηστο Αντωνάκη και τη σύζυγό του να βλέπουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν, να επιτυγχάνουν στη ζωή και να ευτυχούν.
Στον επαγγελματικό τομέα εργάσθηκε πιστά και ευδόκιμα για 35 χρόνια, από το 1955 μέχρι το 1990, στην Αρχή Τηλεπικοινωνιών Κύπρου. Ομολογουμένως, όλοι οι συνάδελφοί του είχαν πάντοτε να λένε τους καλύτερούς τους λόγους για τον φίλο και συνάδελφό τους Αντωνάκη!
Γενικά, όλοι, όσοι είχαμε την ιδιαίτερη χαρά να τον γνωρίσουμε και να συνεργαστούμε μαζί του, αδίστακτα καταθέτουμε την έντιμη μαρτυρία ότι ο αείμνηστος Αντωνάκης Παπακυπριανού υπήρξε πράγματι, και παρέμεινε μέχρι τέλους, ένας άνθρωπος γεμάτος αγάπη και καλοσύνη προς τον κάθε συνάνθρωπό του. Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές διακρινόταν για τον ανώτερο χαρακτήρα του, τη μετριοπάθειά του, την καταδεκτικότητά του και τη σεμνότητά του.
Παράλληλα, όμως, υπήρξε και ένας ιδανικός οικογενειάρχης, πρώτα ως σύζυγος, κοντά στην αγαπημένη σύντροφο της ζωής του Ευτυχία, ύστερα ως τέλειος πατέρας δίπλα στα λατρευτά του παιδιά Ζήνα, Έλενα και Μάριο, και τέλος ως ευτυχής παππούς κοντά και δίπλα στα αγαπημένα του εγγόνια και δισέγγονα!
Γενικά, ήταν ένας άνθρωπος γνήσιος, ατόφιος και αληθινός στα «πιστεύω» του. Αναμφίβολα, με την όλη του ζωή και το ζωντανό του παράδειγμα θα διδάσκει και θα παραδειγματίζει όλους.
Μιλούσα, κάποτε, μαζί του σε στιγμές ανάπαυλας:
-Ο μεγαλύτερός μου φόβος, κύριε Φρίξο, μου έλεγε, είναι μήπως μια μέρα ξυπνήσω και δεν μπορώ να δω από το σπίτι μου την εκκλησία του προστάτη μας Αγίου Γεωργίου! Η πρώτη μου σκέψη, συνέχισε, δεν είναι το σπίτι μου, αλλά ο Ναός μας! Βλέπεις, σ` αυτόν βρίσκουν αποκούμπι οι αγωνίες, οι ελπίδες και οι προσδοκίες μου! Εδώ αντλώ δύναμη και ενίσχυση!
Αυτός ήταν ο Αντωνάκης μας!
Να πω, όμως, και κάτι άλλο: Μέχρι και πριν λίγες μέρες, όταν ακόμη μπορούσε και είχε την άνεση να επικοινωνεί με τους οικείους και τους φίλους του, ο ίδιος τους έδινε θάρρος και δύναμη, αλλά και μαζί τους μετέδιδε την πίστη του στον Θεό και στην αιωνιότητα.
-Χθες το βράδυ, τους είπε σε κάποια στιγμή, είδα στο όνειρό μου την κηδεία μου! Ήταν και ο Επίσκοπος και άλλοι. Το ωραίο, συνέχισε, ήταν ότι έψαλλα κι εγώ μαζί τους!
Θέλω να πω, Θεοφιλέστατε, ότι τούτη την ώρα ο Αντωνάκης μας, που τόσο πολύ σας αγαπούσε, αλλά και σεις τόσο πολύ τον αγαπούσατε και τον τιμούσατε, θα χαίρεται και θα αγαλλιάζει, βλέποντάς σας να προΐστασθε της κηδείας του εκ μέρους του Μακαριωτάτου!
Εμείς βέβαια, με τα γήινα μάτια και αυτιά μας αδυνατούμε να τον δούμε και να τον ακούσουμε. Δεν αμφιβάλλω, όμως, ότι η ψυχή του μακαριστού Αντωνάκη τούτη την ώρα βρίσκεται μαζί μας και συμμετέχει στην ακολουθία!
Αγαπητή μας Ευτυχία, αγαπητοί μας Ζήνα, Έλενα και Μάριε και λοιποί συγγενείς, δεχθείτε, σας παρακαλούμε, τα πιο θερμά και ειλικρινή μας συλλυπητήρια για τον χαμό του προσφιλούς σας Αντωνάκη, μαζί με την έκφραση της αγάπης και των ευγνωμόνων ευχαριστιών μας για τη μεγάλη και σημαντική προσφορά του για πενήντα εννέα συνεχή χρόνια ως Ιεροψάλτη στον Ιερό μας Ναό.
Αξέχαστέ μας Αντωνάκη, εκ μέρους των Εφημερίων και της Εκκλησιαστικής Επιτροπής του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Αγλαντζιάς εκφράζουμε προς την αγαπημένη σου σύζυγο Ευτυχία, τα παιδιά σου Ζήνα, Έλενα και Μάριο και τους άλλους οικείους σου τα πιο θερμά και ειλικρινή μας συλλυπητήρια.
Καταθέτοντας στη σορό σου το στεφάνι τούτο της αγάπης και της ευγνωμοσύνης μας για τη σημαντική προσφορά σου προς τον Ιερό Ναό μας, ευχόμαστε όπως είναι αιωνία και αγαθή η μνήμη σου!
Ευχηθείτε κι εσείς, Θεοφιλέστατε, εξ ονόματος και του Μακαριωτάτου, όπως ο Κύριος αναπαύσει την ψυχή του προσφιλούς μας Αντωνάκη «ἐν σκηναῖς δικαίων», ώστε να συμπορεύεται μετά δικαίων «εἰς ἀνάστασιν νεκρῶν»! Σας ευχαριστώ.
Φρίξος Γ. Κλεάνθους
Πρόεδρος Εκκλησιαστικής Επιτροπής
27 Ιουνίου 2023.
